Tuesday, February 23, 2010

သညာမုဆိုး

ေမာင္လြမ္းဏီ

က်ယ္ေျပာရွည္လ်ားလွစြာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနသည့္ ဧရာျမစ္ျပင္သည္ ကိုညဳိဒင့္ဘ၀ကို သင္ၾကားျပဌာန္းခဲ့ေပသည္။ အမွန္ဆိုရလ်ွင္ ဤျမစ္ႀကီးကပဲ ဘ၀သခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။

သူ သိမွီခဲ့သည့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ က်င္လည္က်က္စား ၀မ္းစာရွာခဲ့ၾကသည့္ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာမ်ား၊ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေသာ္ျငား တအူတံုဆင္းပမာ ငါးရွာ ဖါးရွာ ထင္းရွာ ကြင္းရွာ ေသတူ ရွင္တဲြမ်ား။ ဧရာျမစ္ေၾကာင္းႀကီးကဲ့သုိ ့ သူ ့ဘ၀က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အေကြ ့အေကာက္ ညီညြတ္စြာ မစီးဆင္းႏိုင္ခဲ့။ ေလးလံေႏွးေကြးတိုးတိတ္ေသာ ေလွာ္တက္ခတ္သံမ်ားျဖင့္ စီးေမ်ာက်င္လည္ေနသည့္သူ ့ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးကို ဧရာျမစ္ျပင္က ထမ္းပိုးထားခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။

ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းမွာထိုင္ရင္း သြယ္တန္းခ်ထားသည့္ ငါးတန္းႀကဳိးႏွင့္ ေလွ၀မ္းတြင္းသို ့ ကုိညဳိဒင္ မ်က္လံုးတခ်က္ ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလွဦးဖ်ား၌ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားျဖစ္သူ ေရႊဘကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ေနေစာင္းေတာ့မည္။ ငါးတန္း႐ုတ္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္သင့္ၿပီ။

မိန္းမျဖစ္သူမိလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ မနက္ေစ်းခင္း ငါးဗန္းႏွင့္ အေရာင္းမထြက္ႏိုင္လည္း ဟင္းစားေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီေတာ္ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးႏွင့္မ်က္ႏွာေပးက မခံခ်ိမခံသာႏိုင္လွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေက်ာက္ေဆာင္အငူေပၚမွ ေလွ၀မ္းထဲဆင္းၿပီး ငါးတန္းကို ဆ၍ တလံကြာ တလံကြာ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆဲြမတင္ေနသည္။ ၿငိပါလာေသာငါးကို တန္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ထည့္လိုက္၏။ သားျဖစ္သူေရႊဘက ေလွလူးခါ လွဳပ္ရမ္းသြား၍လားမသိ၊ ကို္ယ္ကိုလြန္ ့၍ ထထိုင္သည္။

ငါး ႀကီးႀကီး ရလား ဘညဳိ”။ ကိုညဳိဒင့္ အေျဖက က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္သည္။
“ငါ ထ႐ိုက္လိုက္ရ။”

ကိုညိဳဒင့္ ေဒါသက အရွိန္မေသ။ ေလွကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ လွိဳင္းထသြားသည့္ ေရျပင္သည္ ကိုညိဳဒင့္အသံေၾကာင့္ လွဳပ္ခါပြက္ထသြား၏။ “ေဟ့ေကာင္ ေရပက္ထုတ္စမ္း၊ ဘာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတာလဲ”။ ေလွ၀မ္းထဲမွ တထြာသာသာ ငါးဇင္႐ိုင္း သံုးေကာင္ႏွင့္ ငါးေႃမြတေကာင္က ေလွနံရံ၌ ကပ္ေခြေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လံုးတင္ႏွင့္ စကားမ်ားရအုန္းမွာပဲဟု ေတြးေတာရင္း ေရႊဘကို မဲမိျပန္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီး ေရပက္ထုတ္ပါဆို အေပ်ာ္ေလွစီးထြက္လာတယ္မွတ္ေနလား”။ ေရႊဘ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ပက္ခြက္ကို သူ ့အေဖ ကိုညိဳဒင့္ကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။

x x x x x x x x x x

“ကိုညိဳဒင္ ကိုညိဳဒင္ က်ဳပ္ေခၚတာေရာ ၾကားရဲ ့လား”။
“ၾကားတယ္ဟာ ဘာျပႆနာရွာအုန္းမွာလဲေျပာ”။
“ဒါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္လိုက္နဲ ့၊ ေတာ့္ကို က်ဳပ္က ျပႆနာရွာဖို ့ ေခၚေနေျပာေနတယ္လို ့ပဲ ေတာ္ထင္တယ္မဟုတ္လား”။

“မိလံုး ငါေျပာေနတယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲေျပာ”။ မလံုး ထမင္းအိုးငွဲ ့ရင္း မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးခြ်န္လိုက္၏။ ကိုညိဳဒင္ တဲျပင္ထြက္၍ ႏွစ္တဲေက်ာ္မွ ငေပ်ာ့ကို လွမ္းေအာ္သည္။
“ငေပ်ာ့ေရ တလံုးဆဲြလာစမ္းကြာ၊ ထံုးစံပဲ၊ မွတ္လိုက္”။ငေပ်ာ့ ဒယိုင္းဒယိုင္ႏွင့္ ေတာအရက္တလံုး လာပို ့သည္။

“အရင္တလံုးဘိုး က်န္ေသးတယ္ေနာ္ ကိုညိဳ”။
“ေသာက္စကားမရွည္နဲ ့ ေရရွိိရင္ ငါးရွိတယ္၊ ျမစ္ရွိရင္ ငါရွိတယ္၊ မင္းရွိရင္ အရက္ရွိတယ္၊ မင္းေသာက္ေၾကြးက ငါ့ ငါးတေကာင္ဘိုးမရွိဘူး၊ ညိဳဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က ၀မရွိဘဲ ၀ိမလုပ္ဘူး၊ ကတိတလံုးကို အရက္တလံုးနဲ ့ မလဲဘူးကြ၊ မင္းနားလည္းထားငေပ်ာ့”။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီးသည့္ ကေဇာ္အိုးႀကီးကမ်ားလို ့ စိတ္ထဲက ျမည္တြန္ေတာက္တီး ရင္း ငေပ်ာ့ ေက်ာခိုင္းကာ တဲျပင္ကို ေလးေလးႏြဲ ့ႏဲြ ့ ထြက္ခဲ့ၿပီး ထြီခနဲ တံေတြးတခ်က္ ေထြးပစ္လိုက္သည္။

“ကိုညိဳဒင္ ေတာ့္သားကို ေသစာရွင္စာေလး ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေလးဘာေလး အပ္ဖို ့ စဥ္းစားမိရဲ ့လား။”
“ငါသိတယ္၊ ငါ့ကို ဆရာလာ မလုပ္နဲ ့။”
“ဆရာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ့္သားက တေန ့တေန ့ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္၊ ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္ အေလလိုက္ေနတာနဲ ့ၿပီးေနတာပဲ။ ထမင္းစားဖို ့ေတာင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ လိုက္ေအာ္ေခၚေနရတယ္။”ေရႊဘ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ တဲေနာက္ေပါက္က လစ္ထြက္သြားသည္။

“ငါသိတယ္၊ နင္လ်ွာမရွည္နဲ ့၊ မေန ့ကပဲ ႐ုပ္ရွင္ေစ်းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလးေမာင္ျမခိုင္နဲ ့ေတြ ့လို ့ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးေတာ့ ရွာထားေပါ့ကိုညဳိဒင္တဲ့။”
“ေတာ္သိထားဖို ့က ေရွ ့လဆို အခါေရာက္ၿပီ၊ မိုးက်ေတာ့မယ္၊ ကုန္းေပၚျပန္တက္ရင္ ကုန္းေပၚကအိမ္အမိုးကိုလည္း ျပင္ရအုန္းမယ္၊ ေတာ့္သား ေက်ာင္းစရိတ္နဲ ့ ဟိုဟာဒီဟာနဲ ့၊ မႏွစ္ကလည္း ဟိုလိုဒီလိုနဲ ့ ေက်ာင္းမအပ္လိုက္ရဘူးမို ့လား။” “ေက်ာင္းဖြင့္ဖို ့က လိုပါေသးတယ္ကြာ၊ ဒီမယ္မိလံုး မင္းနဲ ့ငါ ညားလာတာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေရႊဘေတာင္ ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းတို ့သားအမိ ဘယ္တုန္းကမ်ား ထမင္းရည္ေသာက္ခဲ့ရတာရွိလဲ၊ ပဲြလမ္းသဘင္ မသြားရတာရွိလဲ၊ တခါတရံေတာ့လည္း အိမ္ဆိုတာ ကသီလင္တ ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိမွာပဲ၊ ငါ့လက္ငါ့တက္နဲ ့ ေဟာ့ဒီ့ျမစ္ထဲမွာ ေငြထြက္ေအာင္ ငါရွာႏိုင္တယ္”။

မလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထမင္းအိုးေပၚသို ့ ေယာက္မကို ပစ္တင္လိုက္သျဖင္ ခြမ္းကနဲ ျမည္ဟည္းသံ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳဒင္ တခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္၏။

မလံုး မေျပာလည္း ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္က မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ သင့္ရာေတာ္ရာကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တဲမ်ားကို အစီအရီထိုး၍ ငါးရွာဖားရွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾက သူေတြ။ မိုးက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ဆင္ေျခဖုန္းရွိ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္တဲေလးသို ့ ျပန္ေနရာယူ ၾကဳံရာက်ဘမ္း အလုပ္ကေလးေတြ လိုက္လုပ္၊ ေလွလိုက္ေခၚရင္ ေလွလိုက္ႏွင့္ ၀မ္းစာျဖည့္တင္းရသူေတြ။ ေငြပိုေငြလွ်ံဆိုသည္မွာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ေလာက္ေလာက္လ်ားလ်ား ကိုင္ခဲ့ရဖူးသည္မရွိ။ သူ ့အိုးႏွင့္သူ ့ဆန္ တန္႐ံုမဟုတ္ အိုးထဲ၌ ဆန္ရွိသည္ဆိုလ်ွင္ အအိပ္ေျဖာင့္ရသည္ပဲဆိုရမည္။

ကိုညဳိဒင္ေရာ မလံုးပါ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္၊ မလံုးက ကိုညဳိဒင္ထက္သာတာေပါ့လို ့ ေျပာရမလို။ မလံုးက တတန္းအထိေနဖူးသည္၊ အနည္းအက်ဥ္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ကိုညဳိဒင္ကေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ငါးျမားတံတေခ်ာင္းထမ္း၍ ျမစ္ထဲစုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ ခုန္ခ်ခဲ့သူ။ ဘ၀ဆိုသည့္ အနက္အဓိပါယ္ကို ေရနဲ ့ငါးလိုပဲဟု ခံယူေပြ ့ပိုက္ထားေလသူ။ ကိုညဳိဒင္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနမိသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ေရရြက္လိုက္ေသး၏။ တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ အင္း နယုန္လဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ငါ ႏွစ္လေလာက္ ဖိရွာလိုက္ရင္ ေရႊဘေက်ာင္းစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ဘာဂ႐ုစုိက္စရာရွိလဲ။ သိတ္လိုလာရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဦးဘိုးလွဆီမွာ အတိုးနဲ ့ဆဲြလိုက္လည္းရတာပဲ ဟု ကိုညဳိဒင္ တြက္ေရခ်ဳိးရင္း အရက္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ ့ လိုက္ျပန္သည္။

“ေတာ္ ထမင္းစားေတာ့မလား” မလံုးအသံကို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုညဳိဒင္ ျမစ္ျပင္ကို ေငးရီေနမိျပန္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မွ မီးႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိလိုက္၏။
“မင့္သား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ သြား လိုက္ေခၚစမ္း၊ ထမင္းစားမယ္လို ့”။

x x x x x x x x x x

ေက်ာင္းအပ္သည့္ေန ့က တ႐ုတ္က်င္ေမာင့္ဆိုင္က ႏွစ္ရာတန္ မွဳန္ ့ၾကက္ဥတလံုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတဖီးကို ေခါင္းမွာ ရြက္၍ မလံုးတေယာက္ တဦးတည္းေသာ သားေရႊဥ ေရႊဘကို ေက်ာင္းသြားအပ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေရႊဘ တြန္ ့ ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ လုပ္ေသး၏။ တဲနားနီးခ်င္း ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ မေထြးရီတို ့လည္း သူတို ့ သမီးကို ေက်ာင္းအပ္လာသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ေရႊဘ မေလ်ာမ႐ွဴ ဒယဥ့္တိုက္လိုက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္က စာအုပ္ရွည္ရွည္ ထူထူထဲတြင္ အမည္စာရင္းမ်ား ေရးသြင္းေနသည္။ တျခား ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္၍ မလံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္မသိုးမသန္ ့ျဖစ္လာသလို၊ သိမ္ငယ္စိတ္လည္း ၀င္မိသလို ခံစားေနရ၏။ ေအာ္ သူတို ့ ေက်ာင္းလာအပ္တာ မဂၤလာေဆာင္ လက္ဖဲြ ့ပစၥည္းေတြ လာပို ့သလိုပါပဲလား။ ငါ့ကိုယ္က ငါးညွီနံ ့ထြက္ေနသလား၊ ကိုယ္ကို႐ို ့၍ ေရႊဘလက္ဆဲြၿပီး ေနာက္နား ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေနလိုက္သည္။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္ ေမးတာျမန္းတာေတြကို ေျဖမည္အလုပ္ ကိုညိုဒင္ ေရာက္လာသည္။
“ကေလးနံမည္”
“ေရႊဘ”
“အေဖနံမည္”
“ညဳိဒင္။”
“အေမ”
“မလံုး”
“အေဖက ဘာလုပ္လဲ”
“တံငါလုပ္တယ္။” ကိုညိဳဒင္ ေျဖေပးေနတုန္း ဆရာေလးကိုျမခိုင္
၀င္လာသည္။
“ေအာ္ ဆရာမ ကိုညဳိဒင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ေရလုပ္သားလို ့ျဖည့္လိုက္ပါေနာ္။”
“ကိုညဳိဒင္ ဆရာေလးကို နားမလည္သလို ၾကည့္ကာ”
“မလိုပါဘူး ဆရာေလးရာ က်ဳပ္တို ့မိသားစုေတြေရာ မိလံုးမိသားစုေတြေရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တံငါအလုပ္နဲ ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ၊ တံငါသည္ တံငါသည္ေပါ့။”
“ေခတ္က အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေနၿပီေလ ကိုညဳိဒင္ရဲ ့၊ ကဲ ဆရာမ က်ေနာ္ေျပာသလိုသာ ေရးလိုက္ပါေနာ္။”
“တခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ဆရာေလး၊ က်ဳပ္တို ့က တံငါေတြ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့ကိုယ္ က်ဳပ္တို ့ထင္ထားတာက ေရထဲက သားေကာင္ ငါးေကာင္ကို ရွာေဖြစားေသာက္တဲ့ ေရမုဆိုးေတြ။ အကုသိုလ္နဲ ့ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ာင္းေနရသူေတြပဲ၊ ဘာဂုဏ္ ဘာအလုပ္ေရးေရး တံငါက တံငါ၊ မုဆိုးက မုဆိုး ပိုဆိုးသြားတာမွမဟုတ္တာ။” “ မလံုးကေရာ” “ငါးသည္”။

“ဟာ ဆရာမ၊ ေစ်းသည္လို ့ပဲ ေရးလိုက္ပါ”။

x x x x x x x x x x

ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ေရႊဘ စာအံသံကို ငါးပိုက္ျပင္ရင္းမွ ကိုညဳိဒင္ နားစြင့္ေနမိသည္။

“ငါေခါက္လိုက္ရရင္ ေသအုန္းမယ္။ က်ယ္က်ယ္ဆိုစမ္း။” မလံုး င႐ုတ္သီးေထာင္းရင္းမွ သူ ့သားကို ေငါက္ငန္းေနသည္။ စိတ္မပါလက္မပါ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနေသာ ေရႊဘမွာ ထမင္းအိုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း အေတာ္ ဆာေလာင္ဟန္ျဖင့္ သူ ့အေမမ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
“ကိုညိဳ ဒီမွာအရက္တလံုး၊ ခါတိုင္း လိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ရမလား။”
“ေဟ့ေကာင္ ငေပ်ာ့ ေရာ့ ၁၅၀” ကိုညဳိဒင္ အရက္ဖိုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။
“ကိုညိဳ ့ သားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ စာေတြ ဘာေတြ အံေနပါလား။”
“ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင္းေကာင္ေတြ ဗီြဒီယို႐ံုထဲ ေရာက္ကုန္ ၿပီ။ မင္း မသြားေသးဘူးလား”။ ေရႊဘမ်က္လံုးက ငေပ်ာ့ႏွင့္ သူ ့အေဖကို ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္ သည့္ သူ ့ အေမလက္သံေၾကာင့္ ကႀကီးဟု ေအာ္လိုက္သည္မွာ ငေပ်ာ့ သုတ္ေျခတင္ရန္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ သလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ကႀကီး ခေကြး အစ၊ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး က ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္။ ခ ခေရကံုး မေလးျပံဳး။ ဂ ဂဏန္းသင္ ၿပံဳးရႊင္ရႊင္။ င ငခ်ိတ္ေပါင္း၊ စားလို ့ေကာင္း။ စ စခန္းသာ ေတာင္တန္းျပာ စသည့္ စာအံသံမ်ားသည္ ကိုညဳိ ဒင့္အတြက္ ညစဥ္ အရက္ အျမည္းတခြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မၾကားဟန္ မျမင္ဟန္ နားမေထာင္ဟန္ျဖင့္ ေတာ အရက္ျပင္းျပင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း စိတ္မွာေတာ့ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီေကာင္ ငါ့ထက္သာသားပဲ ဆိုသည့္ အေတြး။

“ဟဲ့ မိလံုး ေရနံဆီ မရွိေတာ့ရင္ တအာတာေလာက္ သြား၀ယ္ထားလိုက္ပါလား”။
“မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေတာ္၊ ေတာ္ ၾကာ ဟိုေကာင့္ေခၚ ဒီေကာင္ ေခၚနဲ ့ ေတာ္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္အုန္းမယ္။”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ”။ ကိုညိဳဒင္ ေရႊဘကို ေမး ဆတ္ျပလိုက္သည္။
“ေရာ့” တရာတန္ႏွစ္ရြက္ ေကာက္ယူရင္း မလံုး မဲ့ၿပံဳးတခ်က္နဲ ့ လမ္းထိပ္ကို ထြက္သြား၏။ ကိုညဳိ ဒင္ ေရႊဘကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေၾကြရည္သုတ္ ဇလံုထဲမွ ငါးေၾကာ္တေကာင္၏ ေခါင္းကို ဖဲ့ေခြ်ေနရင္းမွ ဆ ဆရာမ ႐ိုေသၾက ဆိုသည့္ ေရႊဘ၏ စာအံသံသည္ ဧရာျမစ္ျပင္က လွဳိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားသဖြယ္ ကိုညဳိဒင့္ရင္ကို လာမွန္ သည္။ “သားေလး ထမင္းဆာၿပီလား၊ မင့္အေမ ျပန္လာရင္ အေဖတို ့ ငါးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့တုတ္လိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေနာ”။ အံ့အားတသင့္ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ေရႊဘ ဆြံ ့အေနေတာ့သည္။

x x x x x x x x x x


မိုးကုန္ၿပီ။ ၀ါကကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ၿပီ။ ပဲေပၚ ႏွမ္းေပၚၿပီ။ ေရႊဘလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မည္။ နံမည္ႀကီးဇာတ္သဘင္ေတြလည္း ၿမဳိ ့ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ဘုရားပဲြကို လာေရာက္ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကေတာ့မည္။ ဆပ္ ကပ္၊ ႐ုပ္ေသးပဲြ။ တႏွစ္မွာ တခါစားရသည့္ မုန္ ့သိုင္းျခံဳကို အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေရႊဘကို တ၀ ၀ယ္ေကြ်းလိုက္အုန္းမည္။ အေတြးေရအလ်ွင္က ကိုညဳိဒင့္ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္။ စာတတ္ ေပတတ္ ငါ့သားအတြက္ လွဳိင္းထန္တဲ့ ျမစ္ျပင္ကို အေဖ စိန္ေခၚမယ္ကြ ေရႊဘရ။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ဆရင္း ကိုညဳိဒင္ အူရြေန၏။

“ေအာ္ ေတာ္ကေတာ့ ေတာေလးနဲ ့တျမျမ။ ေတာ့သားက ေက်ာခ်မွ ဓားျပအႀကီးစားေတာ္ေရ ့၊ ကိုညိဳဒင္ရဲ ့။”

“ငါ့ကို ရွင္းရွင္းေျပာစမ္း မိလံုး။ ဘာျဖစ္လာလို ့လဲ”။ ေမးေမးေျပာေျပာ ေရႊဘကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္း ေန သည့္ သူ ့သားကို နားမလည္ႏီုင္သလို ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေျပာစမ္း မိလံုး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ အရက္ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။

“မင္း၀င္မပါနဲ ့။ မင္းဘာမွ ၀င္မေျပာနဲ ့။ ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင့္အေဖ ဘညဳိကို ေျပာျပစမ္း ငါ့သား။”
“က်ဳပ္ စာႀကဳိးစားတာပဲ ဘညဳိ။ သူမ်ားနည္းတူ မီးခြက္က အျမဲမီးရွိလို ့လား။ အေဖ ညဘက္ ငါးခုတ္သြားရင္ ဓာတ္မီးထိုးျပ၊ ငါးေကာက္။ ငါးတန္းခ်ရင္လည္း ေလွဦးက လိုက္ခဲ့တာပဲ။ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ငါးတန္းသြားေဖာ္ရေအာင္ ငါ့သား ထေလ ကြာ ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသြားခါနီး သမ၀ါယမဆိုင္ ဆီသြား၀ယ္ေပးစမ္းဆိုလည္း က်ဳပ္ အေမ့ စကားကို ဘယ္တုန္းက ကလန္ဘူးလဲ။ သူခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ။”“ ေအး အေဖ နားလည္တယ္၊ ခုကိစၥက ဘာလဲဆိုတာ အေဖ သိခ်င္တာ။”

“က်ဳပ္ကို ဆရာမက ေျပာတယ္။”
“ဟဲ့ ေရႊဘ စာေမးပဲြနီးၿပီ။ ခုထက္ထိ ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ ေသးဘူး။ ဂဏန္းသခၤ်ာဆိုလည္း ေပါင္းရမွန္းမသိ ႏုတ္ရမွန္းမသိ။ နင္ မတတ္ေတာ့ ငါ ဆရာမအလုပ္က ထြက္ရေတာ့မယ့္ကိန္း။ ငါ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္တဲ့ ဘညဳိ”။
“ဒါမ်ားကြာ သူသင္တာ ညံ့လို ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့သားက အေဖ့ တို ့ထက္ ေတာ္ပါတယ္၊ ငါ့သားက ႀကဳိးစားျပလိုက္ေပါ့။ မင္းက ဧရာ၀တီကမ္းနဖူးက အလြမ္းစာသမားေလး မျဖစ္ဖူးလို ့ ဘယ္ေကာင္က ေျပာမလဲ။ ဟဲ ဟဲ။ ေနာက္ေန ့ အေဖ ေက်ာင္းလုိက္ပို ့မယ္ ဟုတ္လား။”

“က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူးအေဖ။ အေဖ့ကို ဆရာလုပ္ခိုင္းမယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဆရာမက ေျပာလိုက္ေသးတယ္ဘညဳိ။ “ေရႊဘ နင္ဟာ တံငါနားနီး တံငါ။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ျဖစ္မွာ ပဲတဲ့။
“ေအာ” ကိုညဳိဒင္ ငါးခုတ္သည့္ဓားကို ေရႊဘဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္။ မလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ မၾကည့္မိပါ။

၇ - ၁၀ - ၀၉

1 comment:

ေတာင္ေပၚသား said...

ဟူးးးးးးး ဖတ္ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲတမ်ိဳးပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္ ရသအျပည့္ေပးတဲ့ စာသားေတြ ေမွ်ာ္ေနတာ ၾကာေပါ့ အကုိေရ... မိဘ ဆရာဆုိတာ သားသမီး တပည့္ေတြ အေပၚမွာ အျပည့္အ၀နားလည္မူေလးေတြ ေပးႏုိင္ၾကရမွာပဲ ခုေတာ့ ဆရာမေျပာလုိက္တဲ့ စကားတခြန္းက ေနာင္တခ်ိန္ တုိင္းျပည္အတြက္ ပညာတတ္ လူေတာ္တေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ လူသားတေယာက္ကုိ မျပည့္စုံတဲ့ဘ၀ကေန ထပ္ျပီး ရုိက္ခ်လုိက္သလုိပါပဲလားဗ်ာ....... ဘ၀ေတြက ရင္နာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္


ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား

 
/* EOT ----------------------------------------- */