ပူတယ္ေလ ဆယ္ေနကဲရွာေတာ့

ေမာင္လြမ္းဏီ

ကိုေက်ာ္ျမင့္ သစ္ခဲြစက္မွ ယူလာသည့္ အင္ဘကာသားအတိုအစမ်ားႏွင့္ လႊစာမွဳန္ ့မ်ားကို အိမ္ေအာက္ ထိုးသြင္းရင္း ကိုညဳိဒင္ မလံုးကို ၾကည့္လိုက္၏။ အိမ္ေရွ ့ကြပ္ပစ္၌ တင္ပလင္ေခြထိုင္ကာ စေကာထဲက ဆန္ကို ျပာလိုက္၊ စပါးလံုး၊ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ ၾကြက္ေခ်းတို ့ကို ေကာက္ပစ္လိုက္ႏွင့္ ထမင္းခ်က္ရန္ စိတ္ေစာေနဟန္ရွိသည့္ မလံုး၏ဟန္ပန္မူယာမွာ ေခါင္းလက္ေျခ အလွည့္က် အခ်ဳိးညီညီ လွဳပ္ရမ္းေနတတ္ေသာ ေရႊပန္းထိမ္ ဆရာႀကီးဦးေက်ာ္ေနအိမ္မွ ပန္းေရာင္ဘိုမရုပ္ကေလးႏွင့္ပင္ တူေနသေယာင္။ မလံုး ေခါင္းကို ဘယ္ညာလွည့္၍ ဇက္ခ်ဳိး ခါးဆန္ ့ၿပီး စေကာကို ေဘးနားအသာခ်လိုက္၏။

`ေတာ္ ထမင္းဆာလာလို ့လား။ ညစာ မခ်က္ရေသးဘူး။ မနက္က်ခ်က္တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္ေတာ့ ေတာ့္ဖို ့ ခ်န္ထားတာရွိေသးတယ္။ ေတာ့္ တေယာက္စာေတာ့ ထမင္းလည္းရွိတယ္။` မလံုး ထမင္း ခူးခပ္ ျပင္ဆင္ မည္အလုပ္ ကိုညဳိဒင္ မလံုးေဘး ၀င္ထိုင္လိုက္၏။ `ငါ ကမ္းနားဆိပ္က စားလာေသးတယ္။ မဆာေသးပါဘူး။ ေပးစမ္းဟာ ယပ္ေတာင္ ပူလိုက္တာ ေပါင္းဖိုထဲ ၀င္ေနရသလိုပဲ။` နဖူးမွာ စို ့တင္ေနသည့္ ေခြ်းစေလးမ်ားကို လက္ေမာင္းႏွင့္ပြတ္သုတ္ရင္း အိမ္ထရံၾကားတြင္ ထိုးညွပ္ထားသည့္ စကၠဴယပ္ေတာင္ေလးကို ကိုညိဳဒင့္ထံ မလံုး ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ဒီႏွစ္ေလာက္ပူတာ ကိုညဳိဒင္ မၾကံဳစဖူး။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အညာေျမလတ္မွာ ေနလာ ခဲ့သူေတြပီပီ ေတာ္တန္ရံု အပူေလာက္ကိုေတာ့ ဂရုမထား။ ျမစ္ထဲက ျဖတ္တိုက္ခတ္လာသည့္ ျမစ္ေလေလး တခ်က္ေ၀ွ ့လိုက္ရင္ အပူၿငိမ္းသဟဆိုသည့္ လူစားေတြမဟုတ္လား။ အခါရက္က မိုးေလး တၿပဳိက္ ႏွစ္ၿပဳိက္က် ေပမယ့္ သႀကၤန္မိုးမည္ကာမတၱ။ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အပူျပင္းၿပီ။ ေန ့လည္ေန ့ခင္းဆို အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပူ၏။ သည္အပူႏွင့္ယွဥ္ကာ ေလွလိုက္လိုက္၊ ကုန္ထမ္းလိုက္၊ ထင္းခဲြ လိုက္ႏွင့္ ရသည့္ က်ဘမ္းအလုပ္ေတြကို ကိုညဳိဒင္ ရွာလုပ္သည္။ ညေနေစာင္း ေနခ်ဳိခ်ိန္ ေလာက္မွ ျမစ္ထဲဆင္း ငါးတန္း သြားခ်သည္။ မလံုးေစ်းထြက္ဖို ့ေနေနသာသာ ဟင္းစားပင္ မရခ်င္။ ကိုညဳိဒင္ ယပ္တျဖတ္ျဖတ္ခပ္ရင္း အိမ္ ပတ္ပတ္လည္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ လူမေျပာႏွင့္ ေရနံေခ်း သုတ္ထားသည့္ ၀ါးထရံကာ သက္ကယ္ မိုးအိမ္ကေလးမွာ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ တျဖစ္ျဖစ္ ေအာ္ျမည္ေနသည္။ လမ္းမထိပ္က ကုကၠဳိပင္၊ မန္က်ီးပင္၊ တမာပင္ႀကီးတို ့၏ ပင္စည္ကိုင္းခတ္တို ့အေပၚတြင္ တံလွပ္လွဳိင္းတို ့ရိပ္ကနဲ လွ်ပ္ကနဲ ေျပးျဖတ္ေနေတာ့သည္။

ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္း ေျမလတ္ေဒသကား ပူ၏။ ေသြ ့ေျခာက္၏။ သစ္ရပ္၀ါးရိပ္ ကင္းမဲ့၏။ ထေနာင္း၊ ဆူးရစ္ႏွင့္ ျခဳံပုတ္ က်ဳိ ့တို ့က်ဲတဲတို ့ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာမိုးေခါင္ရပ္၀ွမ္း။ လြင္တီးေခါင္ က်ပ္တီး ကုန္းေျခာက္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး ပခံုးေပၚ ေမးတင္ခိုလွဳံထားေသာ္လည္း ပထ၀ီ၀င္သဘာ၀အရကိုပင္ အပူပိုင္း ေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပူျပင္းမွဳျဖင့္ အသားက်ေနသည္မွာ မဆန္းေခ်။ ထို ့ေၾကာင့္ ေရရွားမွဳ ျပႆနာက ေနာက္ဆက္တဲြကပ္ၿငိပါလာသည္။ သည္အရပ္မွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြကိုပဲ ကန္ေရေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား မ်ား လို ့ ၾကည္စယ္ေနာက္ေျပာင္ခံၾကရသူေတြေလ။ `ေတာ္ ညဦး ငါးတန္းသြားခ်အုန္းမွာလား` မလံုးအေမးစကား သံေၾကာင့္ ကိုညဳိဒင္ ေဟ ကနဲ အာေမဋိတ္သံျပဳမိသည္။ သြားရေကာင္းမလား၊ မသြားရေကာင္းမလား ခ်ီတုန္ ခ်တုန္ျဖစ္ေန၏။ သူ ငယ္စဥ္က အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ ေရတံငါဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကို ေအာက္ေမ့ ျမင္ေယာင္မိျပန္သည္။ သံုး ေလးနာရီ ျမစ္ထဲဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ရလိုက္တဲ့ငါး။ ကြန္ပစ္ပစ္။ ထြန္ပစ္ပစ္၊ တန္းခ်ခ်၊ ပိုက္ေမွ်ာေမွ်ာ၊ ေပါလိုက္သည့္ငါး။ ဖြားေအႀကီး တေန ့တေန ့ ငါးပိေကာင္ထည့္တာကိုက အခ်ိန္တဆယ္မ်ဳိး ႏွစ္ဆယ္မ်ဳိး၊ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းႀကီးက ေျပာင္း ေျပာင္းလာေန သည္။ တႏွစ္ ဒီဘက္ကမ္းက စီးဆင္း သြားေသာ္လည္း ေနာက္ႏွစ္ ဟုိဘက္ကမ္းက စီးရစ္ ေခြသြားျပန္သည္။ ျမစ္ေၾကာင္းကလည္းမမွန္ေတာ့။ ျမစ္ေၾကာင္းက်ဥ္းလာေတာ့ အညာဆန္၊ ျပည္ကူးတို ့ သေဘၤာႀကီးငယ္ေတြ လည္း ဥၾသသံတအူအူျဖင့္ ဟုိေသာင္ၿငိလိုက္ သည္ကမ္းတင္လိုက္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ျမစ္ေၾကာင္း က်ဥ္းလာမွဳ ကလည္း သိသိသာသာ။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရႀကီးေရတက္ခ်ိန္လြန္ေျမာက္ၿပီး လေတာ္သလင္း ျမစ္ေရသင္ျဖဴးခင္း ခ်ိန္တြင္ ျမစ္ကမ္းနံေဘး၀ဲယာတြင္ ေျမႏုမ်ား ႏွဳံးတင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုင္းသမားေတြက ယင္းေျမႏုမ်ားတြင္ ေျမပဲ၊ ကုလားပဲ၊ ျငဳပ္။ ေျပာင္းတို ့ကို စိုက္ပ်ဳိးၾကသည္။ ထို ့နည္းလည္းေကာင္းပင္ ျမစ္၀မ္းဗိုက္တြင္လည္း ေျမႏုကြ်န္း မ်ား ေပၚထြန္းလာျမဲျဖစ္သည္။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားကေတာ့ သူ ့အပိုင္ႏွင့္သူ။ ကိုင္းသမားတဦးတေယာက္ခ်င္း ပိုင္ဆိုင္မွဳမ်ားရွိသလို ရြာလိုက္ပိုင္ဆိုင္ စုိက္ပ်ဳိးၾကသည္လည္းရွိ၏။ ရြာတည္အေျခခ်သည့္ သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းေျပာင္းလာမွဳအေပၚ ေျမႏုကြ်န္း ေပၚထြန္းမွဳေတြကလည္း လိုက္ေျပာင္းလဲလာေတာ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ေျမႏုကြ်န္းလုၾကသည့္ တုတ္တပ်က္ ဓားတပ်က္ အမွဳအခင္းမ်ားမွာ ေသြးေခ်ာင္းစီးလာခဲ့သည္။ တရြာႏွင့္တရြာ ကလဲ့စားေခ်စစ္ပဲြမ်ားျဖင့္ အာဃာတေတြ ႀကီးထြားလာေနၾကသည္။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားကား ေျမလတ္ေဒသအတြက္ အေရးပါသည့္ သီးႏွံစားက်က္မ်ား မဟုတ္လား။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားေပၚတြင္ ရာသီစာ ျဖစ္သည့္ ဖရံု၊ ဖရဲ၊ သခြား၊ စိမ္းစားဥ၊ ဗူး၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ရံုးပတီ စသည့္ သစ္သီး၀လံမ်ားသည္ တနယ္လံုးအတြက္ ဖူလံုေစသည္။ ေျမႏုကြ်န္းေပၚမွ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ေပါက္ေရာက္သည့္ ကိုင္းျမက္မ်ားမွာ ေတာင္သူမ်ားႏွင့္ ႏြားလွည္းသမားမ်ား အတြက္ အဓိက ႏြားစာျဖစ္သည္။ သို ့ အတြက္ ဧရာ၀တီ၏ရင္ေသြး ေျမႏုကြ်န္းမ်ားသည္ ေျမလတ္သားတို ့ အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာ။ ျမစ္ေၾကာင္း မမွန္သည့္အျပင္ စိုက္မရ ပ်ဳိးမရ၊ သြာရလာရ ခက္ခဲသည့္ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးမ်ားက ရွည္လ်ားက်ယ္ေျပာစြာ ေပၚထြက္လာေနသည္။ တခ်ဳိ ့ ႏွစ္မ်ားတြင္ ကမ္းႏွစ္ဖက္ ထြန္းေနသည့္ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးမ်ားမွာ ျမစ္မႀကီးကို ပိတ္စို ့လုနီးပါးျဖစ္ေနတတ္သည္။ သေဘၤာမ်ား ခုတ္ေမာင္းသြားလာရန္ က်ပ္တည္းခက္ခဲလာသည္။ ကိုညဳိဒင္ ငယ္စဥ္ကာလမ်ားက သဲေသာင္ျပင္ ႀကီးမ်ား ေပၚထြန္းလာၿပီဆိုလွွ်င္ ေသာင္တူးစက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ၿဖဳိဖ်က္၍ ျမစ္ေၾကာင္းေရေၾကာင္းကို တူးေဖာ္တာေတြ ေလွေပၚက အေငးသား ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ျမစ္ႀကီးကား အိုမင္းလာေနသည္။ ခြန္အားေတြ ေလ်ာ့လ်ည္းလာသည္။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ေရစီးတို ့ ေႏွးေကြးေလးလံလာသည္။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားကို မေမြးဖြား ေပးႏိုင္ေတာ့ပဲ ေသြးသားခမ္းေျခာက္လာသည့္ သူအိုမႀကီးႏွင့္ တူလာသည္။ သည္ျမစ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေတြ ႀကီးမားလွေသာ္လည္း အိုမင္းရင့္ေရာ္မွဳကို ေစာင့္ေရွာက္ကုစားေပးမည့္သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးလားဟု ကိုညဳိဒင္ စဥ္းးစားမိျပန္သည္။

ကိုညဳိဒင့္ မ်က္၀န္းထဲတြင္ တိိမ္ေကာေျခာက္သေယာင္းေနေသာ ဧရာျမစ္ျပင္ကို ျမင္ေယာင္မိရင္း ငါ့ဘ၀ အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး ငါးေတြ၊ ငါ့မိသားစုအတြက္ ငါးေတြ၊ ေရနဲ ့ၾကာ၊ ေရနဲ ့ငါး၊ ေရမရွိရင္ ငါးေတြလည္း ဘယ္ရွိႏိုင္ေတာ့မွာလဲဟု ေတြးေတာ၀မ္းနည္းလာသည္။ `မိလံုး ဟဲ့ မိလံုး` အိမ္ေအာက္တြင္ ျဖာခင္း၍ လဲေလ်ာင္းေမွးစက္ေနသည့္ မလံုးကို ကိုညဳိဒင္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ `ဘာတုန္း ကိုညဳိဒင္၊ ပူလြန္းလို ့ေတာ္၊ ခနလွဲေနတာ၊ ခိုစရာကပ္စရာကို မရွိေအာင္ပူတာ။ ေရအိုးထဲၾကည့္ပါလား မနက္က ထည့္ထားတဲ့ေသာက္ေရေတြ ေသာက္ေတာင္မေသာက္ရေသးဘူး တ၀က္ေလာက္ခမ္းေနၿပီ`။ `ငါ ေစာေစာပဲ ငါးတန္းသြားခ်ေတာ့မယ္။` `ပူပါေသးတယ္ေတာ္၊ ငါးနာရီစြန္းမွ သြားပါေတာ့လား၊ ငါးမရလည္း က်ဳပ္ ကုန္စိမ္းေရာင္းရမလားလို ့။ အခိုက္ အတံ့ပါ။ ေတာ္ မနက္မနက္ ေရလယ္ကြ်န္းကို ေလွပို ့ေပးမလား။ အဲဒီမွာ ကုန္စိမ္းသြားယူမယ္။ ေတာ္နဲ ့ တိုင္ပင္ မလို ့၊ ေရျပန္ထလို ့ငါးရေတာ့လည္း ငါးသည္ျပန္လုပ္ရမွာေပါ့။` `ထားစမ္းပါကြာ၊ ငါရွာပါ့မယ္။ ေအး ေရႊဘ လာရင္ ေနေစာင္းရင္ ကမ္းနားဆိပ္ ေက်ာက္ေဆာင္ေကြ ့ကို လိုက္ခဲ့လို ့ငါမွာတယ္လို ့ေျပာ`။ ကိုညဳိဒင္ ေလွာ္တက္၊ ငါးတန္းႀကဳိးမ်ားကို စုပံုထားလိုက္ၿပီး မီးဖိုထဲရွိ စဥ္ ့အိုးေဘးတြင္ ေက်ာက္အိုးျဖင့္ ထည့္ထားသည့္ ငါးစာငါးေပါက္ႏွင့္ လက္မေလာက္ ပုဇြန္ ေပါက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသေနတာ ေတြ ့ရသည္။ တခ်ဳိ ့ အေကာင္ေတြက အနံ ့ပင္ ထြက္ခ်င္ခ်င္။ ေက်ာက္ေရအိုးကိုၾကည့္၍ ကိုညဳိဒင္ ေ၀ခဲြမရ။ ေနာက္မွ ေရထဲ လက္ႏွဳိက္ၾကည့္ေတာ့ ေရက ေရေႏြးပူလို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုညဳိဒင္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေရေတာင္ပူေနရင္ ေျမႀကီးလည္း ပူမွာပဲ၊ ဒီလိုဆို တီေတာင္တူးလို ့ရပါအုန္းမလားဟုလည္း ငိုင္ငိုင္ေတြေတြ ေတြးဆမိျပန္သည္။ ဘယ္က ဘယ္လို ထြက္လာမွန္းမသိသည့္ နဖူးႏွင့္ နားထင္က ေခြ်းမ်ားကို ပုဆိုးႏွင့္သုတ္လိုက္ရင္း ကိုညဳိဒင္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ေလွခါးရင္းတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

` အေမ အေမ ` သူ ့အေမမိလံုးကို ေအာ္ေခၚရင္း ေရႊဘအိမ္ထဲ၀င္လာသည္။ သူ ့လက္ထဲတြင္ ဘာလီ ခ်ဳိင့္ ေဟာင္းပံုးတပံုးကုိ ဆဲြလ်က္။ တကိုယ္လံုးရႊံ ့ႏြံတို ့ျဖင့္ ေပေရလိမ္းက်ံေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုတ၀က္ ေျခာက္တ၀က္ ရႊံ ့ဖတ္မ်ားေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ေတြ ့ဖူးသည့္ ကပၸလီတေကာင္ ေခ်ာင္းထဲက တက္လာပံုမ်ဳိးႏွင့္ တူေန၏။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ထြက္လာသည့္ မလံုးလက္ထဲသို ့ ေရႊဘ ဘာလီခ်ဳိင့္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ `ရႊံ ့ အလူးလူးနဲ ့ဘာလုပ္လာတာလဲေရႊဘ` ။ ေမးေမးေျပာေျပာ ဘာလီခ်ဳိင့္တြင္းကို ငံု ့ၾကည့္လိုက္သည္။ တြန္ ့လိမ္ ခါရမ္းေနေသာ ငါးခူငါးရံ ့အေကာင္လတ္လတ္ ဆယ့္ေလးငါးေကာင္ေလာက္ကိုေတြ ့ရသည္။ ` ဘယ္က ႏွဳိက္လာ တာလဲ`။`နွဳိက္လာတာမဟုတ္ဘူးဘညိဳ၊ ခ်မ္းသာႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေရကန္ႀကီး ေရေတြခမ္းကုန္တာ အိုင္ စပ္စပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒါ ကိုအုန္းခင္တို ့ေခၚတာနဲ ့ငါးလိုက္ပက္တာ။ အိုင္ထဲမွာ ႏွဳိက္တာေတြလည္း ပါေတာ့ပါတာေပါ့။ ငါးပက္တဲ့လူေတြကမ်ားတယ္။ ဟင္းစားေတာ့ ရၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ`။ ေရႊဘ ေရခ်ဳိးရန္ အိမ္ေနာက္ဘက္စည္ပိုင္းျပတ္ရွိရာထြက္သြားသည္။

ကိုညဳိဒင္တို ့အိမ္ႏွင့္ ခ်မ္းသာႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္မေ၀း။ ေလးငါးေခၚေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ကိုညဳိဒင္ တို ့ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဆာ့ကစားလာခဲ့ေသာ ေရကန္ႀကီး။ ၾကာျဖဴၾကာနီမ်ား၊ ေဗဒါမ်ား၊ ေရၾကက္မ်ား၊ ေရဘဲမ်ား၊ ခ်ဳိး ခါ ခိုငွက္ေလးမ်ားျဖင့္ စိမ္းစိုၾကည့္လဲ့ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရကန္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ပတ္ပတ္လည္တြင္လည္း ထန္းပင္မ်ား အစီအရီစိုက္ထားေသးသည္။ ထန္းပင္မ်ား၏ေနာက္ဘက္တြင္လည္း ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ႀကီးမ်ား၊ မန္က်ီးပင္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အုပ္စိုင္းညဳိ ့ေမွာင္ေနသည္။ ကန္ႀကီးက အေတာ္အသင့္ ႀကီးသည္။ ကန္တပတ္လမ္းေလွွ်ာက္ရင္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးၾကာသည္။ အညာေျမလတ္က ကန္ႀကီးမ်ားမွာ မီးေရးထင္းေရးအတြက္ အေရးပါေသာ ေရေလွာင္ကန္ႀကီးမ်ားဆိုလ်ွင္လည္း မမွားေခ်။ ေအာ္ သည္ကန္ႀကီးပင္ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္ကုန္ၿပီတဲ့။ မိုးက်ရင္ ျပန္ျပည့္ႏိုင္မွာပါေလလို ့ ကိုညဳိဒင္သက္ျပင္းေမာမ်ားကို မွဳတ္ထုတ္ရင္း ေျဖသိမ့္မိသည္။

``ညဳိဒင္ေရ ညဳိဒင္ လာပါအုန္းဟ၊ ညဳိဒင္ အုန္းခင္ေရ` ေနာက္ေဖးဘက္က ငေပ်ာ့အိမ္က ကိုညဳိဒင့္ကို ေခၚေနသံမ်ားက ပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ `ဘညဳိ ကိုေပ်ာ့အိမ္မွာ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ အေဖ့ကို ေအာ္ေခၚ ေနတယ္။` ေရႊဘစကားမဆံုးမွီ ကိုညဳိဒင္ ငေပ်ာ့တို ့အိမ္ဘက္ အေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္၀ေရာက္ေတာ့ ငေပ်ာ့မိန္းမ ေအးစိန္၏ ငိုယိုေအာ္ဟစ္သံက ကမၻာပ်က္သလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ `ကယ္ၾကပါအုန္းေတာ္၊ အေဖကို ေခၚလို ့မရေတာ့ဘူး။ လုပ္ၾကပါအုန္း၊ အေဖ့ကို ေခၚေပးၾကပါအုန္း၊ ေဆးရံုပို ့ေပးၾကပါအုန္း။ ကယ္ၾက ပါေတာ္ ကယ္ၾကပါအုန္း`၊ ဆံပင္ဖါးလ်ား ထမီဘိုသည္ဘတ္သီျဖင့္ ေအးစိန္အရူးတပိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ေအးစိန္ အေဖၾကီးက မမာေနတာၾကာၿပီ။ လူႀကီးေရာဂါဆိုေတာ့လည္း လဲလိုက္ လွဲလိုက္။ ေကာင္းသည္ကိုမရွိ။ `ေဆးရံုပို ့ လည္း မမွီေတာ့ပါဘူးညဳိဒင္ရာ။ ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပါ့။ ေသၿပီပဲ ဥစၥာ။ ျပန္ရွင္လာမွမဟုတ္တာ။`အုန္းခင္က ကပ္ၿပီးေလသံျဖင့္ကိုညဳိဒင္ကို ရွင္းေျပာေျပာေန၏။ `ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြာ၊ ေအးစိန္က အေဖတခု သမီးတခုေလကြာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့သူလည္း ျဖစ္မွာေပါ့`။ ငေပ်ာ့က `ငါစည္ပင္သာယာရံုးသြားလိုက္မယ္ကြာ၊ ခုမွ ၃ နာရီေက်ာ္ ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေသစာရင္းသြားလုပ္မယ္။ ညက်မွ သၿဂဳိဟ္ဖို ့ကိစၥတို ့ ဘာတို ့ညာတို ့ တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့။ မင္းတို ့အိမ္မွာ ၾကည့္ျပင္ထားလိုက္ကြာ။ `အေဖေရ သမီးကို ထားခဲ့ၿပီလား`ေအးစိန္၏ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုယို ေအာ္ဟစ္လိုက္သံက ကိုညဳိဒင္တို ့ရပ္ကြက္ေလးကို ကိုင္လွဳပ္ခါရမ္းပစ္လိုက္သလိုပင္။

`လူႀကီးဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ပူတာ ဘာခံႏိုင္မွာလဲကြာ၊ အရြယ္ေကာင္းအရက္သမားေတြေတာင္ ေသၾကသတဲ့။ ငေပ်ာ့အရက္က ေရမ်ားမ်ားေရာေတာ့ သူ ့ဆိုင္မွာ ေသာက္တဲ့ေကာင္ေတြ ဘယ္ေသမွာလဲ။ အရက္ကနံမယ္နဲ ့လိုက္ေအာင္ ေပ်ာ့မွေပ်ာ့` ညြန္ ့ေမာင္စကားကို သိန္းေဆာင္က တ၀ါး၀ါးပဲြက်ရင္း ေထာက္ခံေန သည္။ ကိုညဳိဒင္က ငေပ်ာ့ေယာကၡမႀကီး၏ အေလာင္းကို ၾကည့္ၿပီး ပူလို ့လူေတာင္ေသတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ရဲ ့ လားလို ့ေ၀ခဲြမရႏိုင္။ ေအးစိန္ေဘးနားထိုင္ရင္း ယပ္တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ေနသည့္ မိလံုးမ်က္ႏွာက ေလွ၀မ္းထဲမွာ ေသေနသည့္ ငါးတေကာင္လို ႏြမ္းရိရိ။ ကိုညဳိဒင္အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။

ေမာင္လြမ္းဏီ

၂၇-၆-၂၀၁၀