tag:blogger.com,1999:blog-49418361084398618972024-03-12T17:40:30.043-07:00ကုိစ်ာန္ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.comBlogger89125tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-3176179083244161372010-07-10T23:16:00.000-07:002010-07-10T23:21:20.540-07:00ငါးမရ ေရခ်ဳိးျပန္ပါမည္<span style="color: rgb(255, 204, 102);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />ေရႊဘ ဘယ္သြားလဲ မိလံုး။<br /><br />ကိုညဳိဒင္ ငါးမ်ွားတံမ်ားကို အိမ္အဖီေဘးတြင္ေထာင္ရင္း မလံုးကို ေမးလိုက္သည္။ မလံုးက မၾကားဟန္ျဖင့္ မီးခိုးအူေနသည့္ မီးဖိုကို မီးေျပာင္းႏွင့္ တဟူးဟူး မွဳတ္ေနသည္။ ငါေမးတာလည္း ေျဖစမ္းအုန္းဟ မိလံုး။ မလံုး တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထမင္း အိုးဖံုးျဖင့္ မီးဖိုကို ယပ္ခပ္ေနျပန္သည္။ မီးခိုးမႊန္၍ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ပူတို ့ကို ထမီအနားႏွင့္ ေကာက္ပြတ္ လိုက္ရင္း ထံုးစံအတိုင္းပဲ ကိုညဳိဒင္။ ေတာ့သားအေၾကာင္း ေတာ္က က်ဳပ္ထက္ပိုသိမွာေပါ့။ ေတာက္ခံုမွာလား။ ေဂၚလီလိွမ့္တဲ့ေနရာ မွာလား ေတာ္သြားရွာၾကည့္။ ခုတေလာ အိမ္မွာကို ကပ္တယ္မရွိဘူး။ ကိုညဳိဒင့္ မ်က္ေထာက္နီက မလံုးမီးဖိုထဲက မီးေတာက္ႏွင့္အၿပဳိင္။ မ်ွား၍ရလာေသာ ငါးဇင္ရိုင္း တထုပ္ကို ထမင္းစားပဲြေပၚ ပစ္တင္လိုက္ခါ လံုကြင္းအေဟာင္း တထည္ ကို ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး လမ္းထိပ္ထြက္လာခဲ့သည္။<br /><span id="fullpost"><br /> ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘကို လိုက္ရွာသည္။ သူ ့အေပါင္းအေဖာ္ေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ခုတေလာ ့သူတို ့ဘက္ကို ေရႊဘ မလာဘူးတဲ့။ ဘယ္သြားတယ္ထင္လဲလို ့ ေမးေတာ့လဲ သိဘူးေလတဲ့။ ကိုညဳိဒင္ ေဒါသ ထြက္လာသည္။ ဘာကို ေဒါသ ျဖစ္ ေနမွန္းဂဃနဏမသိ။ ကိုညဳိဒင္ ေဒါသထြက္ေနေပမယ့္ ေရႊဘကို စိုးရိမ္စိတ္က တေမွာင့္။ ဒီေကာင္ ငါမပါဘဲ ျမစ္ထဲသြား ေနလား။ ငေပ်ာ့တို ့ ဘူႀကီး၀ိုင္းေဘးထိုင္ၿပီး လက္ဘက္သုတ္ ဂ်င္းသုတ္၀ယ္ေပးေနသလား။ ၿမဳိ ့ေျမာက္ဖ်ားက ညြန္ ့ေမာင္္ တို ့ဘက္ အလည္လြန္ေနသလား။ ေစ်းပိုင္းဘက္မွာ ရန္သြားျဖစ္ေနလား။ လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ နည္းနည္း စိ္တ္ပူ လာသည္။ ဒီေကာင့္ကို ေျပာရ ေငါက္ရတာလည္း အခက္သား။ စိတ္ကႀကီးႀကီးေကာင္။ တခါက သူ ့အေမမိလံုး ဆူတာကို ေကာက္ၿပီး ဓာတ္ေတာ္ကုန္းေစတီေပၚ တက္အိပ္ေနလို ့ ကိုညဳိဒင္တို ့ ဓာတ္မီးဆဲြ ရွာခဲ့ရၿပီးၿပီ။ မင္းနဲ ့ ျပႆနာတက္လို ့ လားလို ့ မိလံုးကို မေမးမိခဲ့မိတာကိုပဲ ေနာင္တရခ်င္ခ်င္။ ေရႊဘက ခုဆို ရွစ္ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီမဟုတ္လား။ ျပာသိုဖြား။ ကိုညဳိဒင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိမ္ဘက္ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ ေခြးမသား ေတြ ့လို ့ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းတြယ္ေပးလိုက္အုန္းမည္<br /><br />ဟု စိတ္ထဲမွာ ႀကိမ္း၀ါးေနမိျပန္သည္။<br /><br /> တလမ္းလံုး ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားလာသည္။ မေတြးတတ္ေအာင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ ဒီေကာင္ ငါ့မေျပာပဲ ဘယ္ကိုမွ မသြားတတ္ မလာတတ္ပါဘူး။ ေလာင္းကစားေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္၀င္စားတဲ့ေကာင္မဟုတ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ခေလးေတြ သေရကြင္းပစ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေမ်ာက္ပန္းလွန္တာျဖစ္ျဖစ္ ကစားရင္ေတာင္ ၀ိုင္းေဘးက ထိုင္ၾကည့္တဲ့ေကာင္မဟုတ္။ ဗြီဒီယိုရံု ကလည္း ညမွ ျပတာဆိုေတာ့ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားရ ေတာ္ေတာ္ က်ပ္ေနသည္။ ေတြ ့ေသးတာေပါ့ကြာလို ့ ညည္းရင္း ေတာက္ တခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္မိသည္။<br /><br /> ညဳိဒင္ ေဟ့ေကာင္ ညဳိဒင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟ၊ မင္းဥစၥာကလည္း ေသာက္ခြက္ႀကီးပုတ္သိုးေနလိုက္တာ ခြန္ႏွရက္ ေနလို ့မွ ေပၚတဲ့ ေရထဲက မသာလိုပဲ။ လာစမ္းပါ။ ခုမွ တို ့၀ိုင္းစတာ။ ငေပ်ာ့အိမ္ထဲမွ သိန္းေဆာင္ ေအာ္ေခၚသျဖင့္ စိတ္မပါ လက္မပါျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ ၀ိုင္းထဲ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ငေပ်ာ့ ေရႊဘေတြ ့မိလား။ ၾကည့္မေနအားေပါင္ ကိုညဳိဒင္ရာ။ မိုးက်ခါစ ရွိေသး ထင္းေတြက ထိုင္းတယ္ဟ။ မီးကုိေကာင္းေကာင္းမတက္ဘူး။ မီးမတက္ေတာ့ မီးေတာက္အရက္ကလည္း တစက္ ခ်င္းအထြက္ေႏွး။ လေၾကးေပးဖို ့ေတာင္ ဆိုင္းပါအုန္းလို ့နယ္ထိန္းကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရတာ အလုပ္တခု။ ဒါေတာင္တလံုး ေတာ့ ထိုးထည့္ေပးလိုက္ရေသးတယ္ကြ။ ငေပ်ာ့ အရက္တလံုး လာခ်ေပးရင္း ႏို ့ေနစမ္းပါအုန္း။ မင့္ေကာင္ကို လိုက္ရွာေန ရေအာင္ ဘယ္တုန္းကမ်ား မင့္သားက မင္းကို ကူေဖာ္ေလာင္ေဖာ္ရလို ့တုန္း။ ကေလးပဲကြာ သူ ့အေဖာ္အသင္းနဲ ့ တေန ရာရာ သြားလည္ပတ္ ကစားေနတာျဖစ္မွာေပါ့။ ေန ့လည္ေန ့ခင္းပါကြာ။ အခ်ိန္မေတာ္ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ဆိုလည္း ထားပါေတာ့။ ငေပ်ာ့ ငွဲ ့ေပးသည့္ အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ကိုညဳိဒင္ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္၏။<br /><br /> ငါက ရက္ပိုင္းပဲက်န္ေတာ့တာကြ ညဳိဒင္ရ။ လြန္ေရာ ကြံ်ေရာ ရက္ ႏွစ္ဆယ္ပဲ။ ဘာ ရက္ႏွစ္ဆယ္လဲ။ ကိုညဳိဒင္ သိန္းေဆာင္ေျပာတာကို နားမလည္။ အုန္းခင္က ဒီလိုကြာ ဒီေကာင္က မႏွစ္က ဒီမွာ မရွိဘူးေလကြာ။ အေနာက္ရြာဘက္ကို အိမ္သြားေဆာက္ေနတယ္မို ့လား။ အဲဒီရြာက ရေသ့လိုလို ေယာဂီလိုလို ဘိုးေတာ္လိုလိုလူက သူ ့ကို ေရမန္းတိုက္သတဲ့။ ၀ါတြင္း သံုးလ အရက္ေရွာင္ရင္ သိန္းပါ ေဆာင္ရရံုမကဘူး။ သန္းပါ ကုေ႗ပါ သပိတ္၀င္အိပ္၀င္ အထုက္ႀကီးအထည္ႀကီး<br /><br />နဲ ့ႀကီးပြားမွာလို ့မိန္ ့ေတာ္မူထားလို ့တယ္ကြာ။ မင္းမွ သူ့ ့အိမ္ဘက္မေရာက္တာ ပဲြနဲ ့နန္းနဲ ့ဆရာ။ မသိရင္လည္း ေမး၊ ဟုတ္ပလား။ ေအာ္။ ကိုညဳိဒင္ သိန္းေဆာင္ကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊလက္စြက္ တ၀င္း၀င္း။ ေရႊဆဲြႀကဳိး တလက္လက္၊ အရက္ခြက္ကေတာင္ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသလား ထင္မွတ္မွားရသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္သြားသည္။ ငါ့အလုပ္က အကုသိုလ္အလုပ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွ ကြ်တ္လမ္းျမင္ရမလဲ မသိပါလားလို ့ ေတြးေနမိ ျပန္၏။ ေဟ့ေကာင္ အုန္းခင္ မင္းမယံုၾကည္ရင္ လြတ္လြတ္ေန။ ငါ့ကိစၥကို ဘာမွ ေ၀ဖန္စရာမလိုဘူး။ ငါယံုၾကည္တာ ငါလုပ္ တာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ကြာ သံုးလေလာက္ေတာ့ အရက္ဖိုးမကုန္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား ဟားဟား။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေန သည့္ သိန္းေဆာင္၏အမူအယာက ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရသည္။ ဒီမွာ ညဳိဒင္ ႀကီးပြားလား မလားလားေတာ့ ငါမသိ္ဘူး၊ မိန္းမ ကေတာ့ ၾကည္ညဳိေနတာပဲကြာ။ မင္းက အေရးမႀကီးပါဘူးကြာ။ အကုသိုလ္နဲ ့အက်ဳိးေပးတဲ့ေကာင္ပဲ။ တံငါခ်င္းတူရင္ ေတာင္ ငါးႀကီးငါးေကာင္း ရတဲ့ေကာင္။ အက်ဳိးေပးဆိုတာက မတူၾကဘူးေလကြာ။ ဘာဘိုးေတာ္မွ မင္းကို မ မလည္း မင္းအလုပ္က မင္းကို ေဆာင္မေနတာပဲမဟုတ္လား။ အမွန္ေတာ့ အမွန္ဆိုတာကလည္း အမွန္ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္တာပါကြာ။<br /><br />အရက္ ႏွစ္လံုးကုန္ေတာ့ သိန္းေဆာင္ ၀ိုင္းေဘးမွာ ေခြအိပ္ေနၿပီ။ ကုိညဳိဒင္လည္း ေရႊဘကို သတိျပန္ရလာသည္။ ငါ ျပန္အုန္းမယ္ကြာ ငေပ်ာ့။ ညေနက်ရင္ တလံုးေတာ့ ပို ့လိုက္။ ဒီမွာပိုက္ဆံ။ ကိုညဳိဒင္ လံုကြင္းကို ခါးစီးျပန္လာခဲ့သည္။<br /><br /> တေအာင့္ဆို ထြက္သြားလိုက္တာ။ ေတာ္တို ့၀ိုင္းက ေပေတာ္ေတာ္ရွည္ၾကတာပဲ။ ေရာက္မဆိုက္ မလံုးက ဆီးႀကဳိ၍ ေငါ့သည္။ ထမင္းခူးရမလား။ ခူးကြာ၊ ေရႊဘျပန္ေရာက္ၿပီလား။ ေတာ့္သားကျဖင့္ အိမ္ေမ့ယာေမ့၊ တေန ့တေန ့ ဘယ္သေ၀ ထိုးေနမွန္းကို မသိေပါင္။ ေတာ္လည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ဆိုအုန္းေျပာအုန္း။ ေသစာရွင္စာေတာင္မဖတ္တတ္တဲ့ေကာင္ ကို ေတာ္ဒီလိုပဲ လက္ပိုက္ ငါးေထာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့မွာပဲလား။ မလံုးစကားက ကိုညဳိဒင့္ နဖူးေၾကာေတြ တင္းသြားေအာင္ ရိုက္ခ်က္ျပင္းဟန္တူသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ငရုတ္သီးငပိခ်က္အရည္ေတြေလာင္းထည့္ လိုက္သည္။ ကိုညဳိဒင့္ ထမင္းပန္းကန္ထဲသို ့ ငါးဇင္ရိုင္းဆီက်န္ေရက်န္ဟင္းေလးကို ခပ္ထည့္ေပးရင္းက မလံုး ေစာေစာက စကားျပန္ဆက္သည္။ ေတာ့္သားကို ေတာ္ဒီလို ဆက္ထားေနရင္ေတာ့ ကာလသားေပါက္မျဖစ္ခင္ အိမ္ေျပး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ စစ္ထဲေရာက္ဖို ့ပဲရွိတယ္။ ဒီေကာင့္အသက္အပိုင္းအျခားနဲ ့ မင္းေျပာေနတာေတြက ႏွစ္နဲ ့ခ်ီၾကာအုန္းမယ့္ ကိစၥ ေတြပါကြာ။ အလဲြအေခ်ာ္ေတြခ်ည္း မင္းကလည္း အေတြးေခါင္လြန္းတယ္။ ကိုညဳိဒင္တို ့ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလးက တခုခု လိုအပ္ေနသလို ေသြ ့ေျခာက္တိုးဆိ္တ္လြန္းလွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ဘုရားစင္ေပၚက စားပဲြတင္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေရႊဘ၏ အေရာင္အရိပ္ အေငြ ့အသက္ကို မျမင္ရ မရွဴရိုက္ရေသး။ ထမင္း၀ိုင္းသိမ္း ေနရင္းက မလံုး ကိုညဳိဒင္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ေတာ္ ထပ္သြားရွာမေနနဲ ့ ငတ္ရင္ ျပန္လာလိမ့္မယ္။ အရြယ္နဲ ့ မလိုက္ဘူး အေလ လိုက္ေနတာက။ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိ၊ လမ္းမထက္ကို ေမွ်ာ္ေနသည့္ ကိုညဳိဒင့္ ပံုပန္းက ရိုးရိုးႏွင့္ ဆန္းေနသေယာင္။ ေရႊေရာင္ကြပ္ထားသည့္ တိမ္မဲညဳိ။<br /><br />× × × × × × ×<br /><br />ကိုညဳိဒင္ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေရွ ့ကျပင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုညဳိဒင္ကို ငေပ်ာ့လွဳပ္ႏွဳိးရင္း အရက္ပုလင္းကို အိမ္တိုင္ေဘးတြင္ ေမွးေထာင္ထားလိုက္သည္။ ေအး ေအး မနက္က အရွိန္နဲ ့ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာကြာ ဘဲႀကီးေဆာရီး ေတာႀကီးၿမဳိင္လည္ပဲ ငေပ်ာ့ေရ။ မလံုးမွာသြားတယ္။ ညေနေစ်း သြားတယ္တဲ့ ကိုညဳိဒင္ႏိုးရင္ ေျပာလိုက္ဖို ့ မွာသြားတယ္။ ေအးေအး ငေပ်ာ့။ ဘုရားစင္ေပၚက နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးနာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေနပင္ခ်ဳိေနၿပီ။ ကေလက၀ ေကာင္ ခုထိ အိမ္ရိပ္မနင္းေသးဘူး။ ဒီေန ့ေတာ့ ငါးမွ်ားတံရိုးရဲ ့အရသာ မင္းျမည္းၾကည့္စမ္းကြာလို ့ေျပာေျပာၿပီး ေကာင္း ေကာင္းတီးလိုက္မယ္လို ့ ကိုညဳိဒင္ ေတးထားသည္။ ကိုညဳိဒင္ အရက္ငွဲ ့ေနစဥ္ ေရႊဘ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိမ္ထဲ၀င္လာ သည္။ အလို ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ၾကြပါခင္ဗ်ာ။ ၾကြပါ။ ဘယ္ေနျပည္ေတာ္ကမ်ား ျမန္းလာပါလိမ့္။ လာရင္းကိစၥကို မိန္ ့ ေတာ္မူပါအုန္း။ ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘကို ရိတိတိ ေျပာရင္း အိမ္ေဘးအဖီမွာ ေထာင္ထားသည့္ ငါးမ်ွားတံေတြထဲမွ ခပ္ေတာင့္ ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တေခ်ာင္းကို ဆဲြထုတ္လိုက္သည္။ ကိုညဳိဒင့္ပံုစံက အာဏာပါးကြက္သားဟန္အျပည့္။ မ်က္ႏွာေသ ေလးျဖင့္ ေရႊဘ သူ ့အေဖကို ၾကည့္ေနသည္။ ကဲ ေျပာစမ္းပါအုန္း လူက လက္ေတာက္ေလာက္။ မင္းကိုမင္း ဘာထင္ ေနလဲ၊ အိုးပစ္ အိမ္ပစ္၊ အိမ္လစ္ေက်ာင္းလစ္၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ စစ္သားျဖစ္ ဆိုတာ မင္းလို ေကာင္မ်ဳိးပဲေနမွာ။ လာစမ္း ဒီတိုင္မွာကပ္။ ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘ လက္ကိုဆဲြၿပီး အိမ္ကျပင္တိုင္မွာ ဆဲြကပ္လိုက္သည္။ က်ဳပ္ ဘာလုပ္လို ့ ရိုက္မွာလဲ ဘညဳိ။ ေသြးေအးေအးႏွင့္ ့ေမးလိုက္သည့္ ေရႊဘ၏ေမးခြန္းကို ကိုညဳိဒင္ေျဖလိုက္ပံုက ယဥ္သည္။ ငါးမွ်ားတံအရင္းပိုင္းျဖင့္ ေရႊဘ ဖင္ကို အားႏွင့္ ့လႊဲရိုက္ခ်လိုက္ျခင္းပင္။ ဘညိဳ က်ဳပ္ေမးေနတယ္ေနာ္ က်ဳပ္ကို ဘာလုိ ့ရိုက္ခ်င္တာလဲ။ က်ဳပ္ ဘာလုပ္လို ့ လဲ။ နာက်င္ရေကာင္းမွန္းမသိသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေရႊဘ ကိုညဳိဒင္ကို ႏွဳတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့၍ ေမးျပန္သည္။ ကိုညဳိဒင္ ေနာက္ထပ္တခ်က္ရိုက္လိုက္စဥ္ အသားေပၚက်သည့္ အသံထြက္မလာပဲ တခုခု ခုခံထားသည့္ အရာေပၚက ထြက္လာ သည့္ အသံမ်ဳိး ကိုညဳိဒင္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေကာက္ခါငင္ခါ ေရႊဘ အက်ီကို ေနာက္ကေန ဆဲြလွန္လိုက္သည္။<br /><br /> ဗလာစာအုပ္ပါးပါးတစ္အုပ္။ ဒါ ဘာလဲ။ စာအုပ္။ ဘာလုပ္တာလဲ။ စာေရးတာေပါ့။ ဘာ မင္းက စာသင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းမွ မဖြင့္ေသးတာ မင္းးက ဘယ္ေကာလိပ္သြားတက္ေနတာလဲ။ ငါထပ္ လုပ္မိေတာ့မယ္။ သား ဆရာႀကီးဦးခိုင္ဆီမွာ ဗမာစာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေအာင္ သြားသင္ေနတာ။ ဆရာႀကီးက ဘ၀ ကိုလည္း သင္ၾကားရတာပဲတဲ့၊ ပညာကိုလည္း အၿမဲမျပတ္ ဆည္းပူးရမယ္တဲ့။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ရင္လည္း အားတဲ့ လပ္ တဲ့အခ်ိန္ စာကိုသင္ရမယ္တဲ့။ စာမတတ္တဲ့သူဟာ အကန္းနဲ ့တူတယ္တဲ့။ ငါ အကန္းမဟုတ္ဘူး။ ျပစမ္း မင္းစာအုပ္။ စာအုပ္ထဲတြင္ စာေၾကာင္းတခ်ဳိ ့ကို ေတြ ့ရသည္။ ကိုညဳိဒင္ မဖတ္တတ္။ လုပ္စမ္းပါအုန္း ပညာတတ္ႀကီးရဲ ့။ ခင္ဗ်ား သင္ေနတဲ့ စာေတြ ဖတ္ျပစမ္းပါအုန္း။<br /><br /> ငါးစားသာျမင္ ငါးမ်ွားခ်ိတ္မျမင္။ ငါးၾကင္းဆီနဲ ့ငါးၾကင္းေၾကာ္။ ငါးစိမ္းျမင္ ငါးကင္ပစ္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်။ ငါးလြန္မွ ကြန္စြန္ ့။ ငါးသိုင္းမ်ားဟင္းဟုန္။ ငါးမရ ေရခ်ဳိးျပန္။<br /><br />ေၾကေၾကကဲြကဲြ ေရႊဘ၏ တင္ပါးေလးကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေနသည့္ ကိုညဳိဒင့္ကို မလံုးတေယာက္ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားျဖင့္ အံ့ၾသတႀကီး ေငးရီေနသည္ကို တေလာကလံုးကေတာ့ မျမင္ေတြ ့ႏိုင္ပါေခ်။<br /><br />ေမာင္လြမ္းဏီ<br /><br />၃-၄-၂၁၁၀</span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-11324474277418527732010-07-10T23:15:00.000-07:002010-07-10T23:16:36.048-07:00ငါးသံုးေကာင္ႏွင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္<span style="color: rgb(255, 204, 102);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />`အေဖ အေဖ ဘညဳိ ဘညဳိ` အိမ္ေရွ ့ကြပ္ပစ္၌ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ကိုညဳိဒင္ကို ေရႊဘ လွဳပ္ႏွဳိးလိုက္သည္။ ကိုညဳိဒင္ ကိုယ္ကိုလူးလြန္ ့၍ တဘက္သို ့လွည့္ေစာင္းသြားျပန္သည္။ ေရႊဘကလည္း ထပ္ျပန္တလဲလဲ လွဳပ္၍ ႏွဳတ္ကလည္း ဒရစပ္ေခၚေန၏။ အင္ ဟု ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားရင္း ကိုညဳိဒင္ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္ကာ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ၿပီး လည္ပင္းမွ ေခြ်းမ်ားကို လံုခ်ည္ျဖင့္ သုတ္ လိုက္၏။ `ဘာလဲ ေရႊဘ၊ ဘာအေရးႀကီးလို ့လဲ`။ `ဟာ အေဖကလည္း ေနေစာင္းရင္ ငါးတန္းသြားခ်မယ္ဆို၊ အေဖပဲ မနက္က မွာထားၿပီး၊ ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ၾကည့္အုန္း`။ ကိုညဳိဒင္ ဘုရားစင္ေပၚက စားပဲြတင္ နာရီ၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီစြန္းေနၿပီ။ `အိမ္ေအာက္က ပြဲ ့လ်က္နဲ ့ ေရနံေခ်းပုံး ထုတ္ထား ကြာ။ ငါးတန္းႀကဳိးနဲ ့ငါးစာေတြေရာ မင္းျပင္ထားၿပီးၿပီလား`။ `အင္း` ။ ေရႊဘ သူ ့အေဖ ခိုင္းသည့္အတိုင္း အမွားအယြင္း ကင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္လုပ္ေနသည္။ `ပက္ခြက္လည္းမေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ။ အုန္းမွဳတ္ခြက္ ခပ္ႀကီးႀကီးတခြက္ေလာက္လည္းရွာခဲ့၊ မရွိရင္ အုန္းခင္တို ့အိမ္သြားယူ။ အုန္းခင္မိန္းမ ထန္းသီးမုန္ ့လုပ္္ ေရာင္းေနေတာ့ သူတို ့အိမ္မွာ ရွိႏိုင္တယ္`။ ေရႊဘထြက္သြားစဥ္ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ ၄ လိပ္၊ မီးျခစ္ႏွင့္ ေၾကးကြမ္းအစ္ေလးကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္၏။ ဘုရားစင္ေထာင့္က ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲမွ ေငြ ၁၀၀ ကိုလည္း လြယ္အိပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေရွ ့ထြက္လာေတာ့ ေရႊဘ အုန္းမွဳတ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကိုင္၍ ၀င္လာသည္။ `မင္းအေမ ဘာမွာသြားေသးလဲ`။ `ဘာမွ မွာမသြားဘူး၊ ထန္းေတာစပ္မွာ ငါးေၾကြးသြားေတာင္းအုန္းမယ္လို ့ ေျပာတာပဲ`။ `သြားမယ္ လာ`။<span id="fullpost"><br /> ကိုညဳိဒင္တို ့သားအဖ လမ္းမထိပ္တြင္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသည္။ ေရႊဘ သူငယ္ခ်င္း သံုးေကာင္က ေရႊဘကို ေျခဟန္လက္ဟန္ လုပ္ျပၾက၏။ ကိုညဳိဒင္နားမလည္ မရိပ္မိ၊ ျမင္ေတာ့ ျမင္လိုက္၏။ ေရႊဘကို အကဲခတ္ေစြၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားႏွင့္ဆိုသည့္ လက္ဟန္ျပေနသည္။ ေရႊဘေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေလွ်ာက္လိုက္လာသည္။ ဒီေကာင္သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြႏွင့္ ေက်ာင္းကျပန္ လာတာေတြ ့လိုက္ရလို ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလား ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားမိသည္။ အို သူပဲ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ ဘူးေျပာတာပဲ၊ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေနၿပီပဲ။ ဆရာႀကီးဦးခိုင္ဆီမွာ အားရင္သူသြားစာအံေနတာပဲေလ။ ကိုညဳိဒင္ ကြမ္းတယာ ထုတ္၀ါးရင္း ေလွာ္တက္မႀကီးကို ညာဘက္ေျပာင္းထမ္းလိုက္၏။<br /><br /> ျမစ္ကမ္းနဖူးေရာက္ေတာ့ သူ ့ေလွေမွာက္ထားသည့္ ေခ်ာင္း၀ကမ္းစပ္ေဘးတြင္ ကိုတင္ေငြတို ့ သား အဖ တသိုက္ႏွင့္ ဆံုသည္။ ကိုတင္ေငြတို ့သားအဖတသိုက္ ႏြားစာျမက္ရိတ္ျပန္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ျမစ္ အထက္ဘက္ကို အဆန္အတိုင္း ၂ မိုင္ေလာက္တက္သြားၿပီး ျမက္ထူသည့္ေျမႏုကြ်န္းေပၚတက္၍ ေနကုန္ ေရခမ္း ရိတ္ၾကရသည္။ လိုသေလာက္ရမွ ေရေၾကာင္းအတိုင္းျပန္စုန္ဆင္းလာခဲ့ျျခင္းျဖစ္သည္. `ဟေကာင္ ညဳိဒင္ႀကီး၊ မေတြ ့တာေတာင္ၾကာၿပီ။ မင္း ငါးေရာ လုပ္ေသးလား`။ `ငါက တံငါပဲဥစၥာ၊ ငါးမလုပ္လို ့ ေထြးရီလင္လုပ္ရမွာလား`။ `ေနာက္က်သြားပါၿပီ ညဳိဒင္ရာ၊ စိတ္ေလွ်ာ့ စိတ္ေလ်ွာ့၊ ေထြးရီက ခေလးေတာင္ ေလးေကာင္ရေနၿပီ။ အထီးေတြခ်ည္းေမာင္ညဳိဒင္၊ အႀကီးဆံုးေကာင္ေတာင္ ကာလသားေပါက္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ တရားနဲ ့ေျဖလိုက္ပါညဳိဒင္ရာ။ ဟား ဟား ဟား`။ ကိုတင္ေငြ ကိုညဳိဒင္ကို တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ ေထြးရီက ထေနာင္းကုန္း ေျမႏုကြ်န္းရြာသူ။ ကိုင္းေတာင္သူသမီး။ သူ ့ ရြာတြင္ သူ ့ ရုပ္ရည္ကေလးႏွင့္သူ၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္။ ၿမဳိ ့မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနသူ၊ ထေနာင္းကုန္း ကိုင္းေတာဘက္ ကိုတင္ေငြတို ၊့ ကိုညဳိဒင္တို ့ ႏြားစာသြား ရိတ္ရင္း တျခား ရြာသားေတြႏွင့္ ေထြးရီကို အၿပဳိင္ပိုးခဲ့ၾကသည္။ ၿမဳိ ့က ဘႀကီးအိမ္မွာေနရင္း ေထြးရီက ေက်ာင္းတက္ သူဆိုေတာ့ ညဘက္ ေထြးညဳိ သီခ်င္းျဖင့္ ေထြးရီ ဘႀကီးအိမ္ေရွ ့ ကိုတင္ေငြ လူပ်ဳိလွည့္တိုင္း ကုိညဳိဒင္တို ့၊ အုန္းခင္တို ့က လိုက္ရသည္။ ေထြးရီ မိဘေတြက အေသာက္အစား ေလာင္းကစားကင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္ ကိုတင္ေငြ ့ကို သေဘာက်ၾကသည္။ ကိုတင္ေငြကလည္း လွည္းသမားမ်ဳိးရိုး ဆိုေပမဲ့ ရိုးရိုး သားသား ရွာေဖြစားေသာက္ ၾကသည့္ လွည္းသမားမိသားစုမွ ဆင္းသက္လာသူ။ ဘာသာေရးႏွင့္ ရပ္ေရး ရပ္ရြာေရးကိစၥမ်ားတြင္ ေရွ ့က ဦးေဆာင္ဦးရြတ္ လုပ္ၾကကုိင္ၾကသူေတြ။ ေထြးရီက ရိုးရိုးထံုထံု၊ ေက်ာင္းစာလည္း မေတာ္။ ေျခာက္တန္း တခါက်ေတာ့ တင္ေငြႏွင့္ ၾကဳိက္စ။ ႏွစ္ခါဆက္က်ေတာ့ ကိုတင္ေငြက သူ ့ မိဘေတြကို ေတာင္းခိုင္းၿပီး ယူလိုက္သည္။ ကိုတင္ေငြတို ့မိသားစုေလးမွာ မၾကြယ္၀ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ျပည္စံုသည္။ ေထြးရီ ကလည္း ရိုးထံုေသာ္လည္း အိမ္မွဳကိစၥကိုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းရွိသည္ဟု ေျပာရမည္။ အလွဴအတန္းေဟ့ ဆိုလွွ်င္လည္း မ်က္ႏွာမပ်က္တတ္သည့္ လင္မယား။ ကိုညဳိဒင္တို ့၊ ကိုတင္ေငြတို ့ က လည္ပင္းဖက္ ငယ္ ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလည္းျဖစ္ၾက၍ ေျပာမနာဆိုမနာ။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိၾကသူခ်င္း တေယာက္ အခက္အခဲကို တေယာက္က ယိုင္းပင္းကူေထာက္စျမဲ။ ကိုညဳိဒင္တို ့အခ်ဳပ္က် တရားရင္ ဆိုင္ေနရစဥ္က တရားရံုးထုတ္တိုင္း ကိုညဳိဒင္တို ့ကို စီးကရက္ေလး၊ ကြမ္းထုပ္ေလးမ်ားျဖင့္ လာလာ အားေပး စကားေျပာရွာသည္။ ကိုတင္ေငြတို ့ မိသားစုက ကမ္းနားလမ္း ေပၚတြင္ေနသည္။ ကိုညိဳဒင္တို ့ႏွင့္ တရပ္ ကြက္ထဲမဟုတ္။ ကိုညဳိဒင္တို ့ ငါးလုပ္ခ်ိန္ ျမစ္ကမ္းေဘး တဲအစီအရီထိုးေနၾကၿပီဆိုလ်ွင္ ကိုတင္ေငြတို ့အိမ္ ေနာက္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ ကိုညဳိဒင္တို ့ကုန္းေပၚရွိ အိမ္ကေလးသို ့ျပန္တက္ေနသည့္အခါ ေလွကို ကိုတင္ေငြတို ့ထံ အပ္ထားရသည္။ ကိုတင္ေငြ ့အိမ္ ေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္း၀တြင္ ေလွဆိပ္သဖြယ္ တံငါ အလုပ္လုပ္သည့္ ကိုညဳိဒင္တို ့လူသိုက္၏ ေလွကေလးမ်ား ခ်ိတ္ဆက္သီီ ဆိုက္ကပ္ထားသည္ကို ေတြ ့ရမည္။<br /><br />ကိုတင္ေငြ ့သားအႀကီး လူပ်ဳိေပါက္ေကာင္က ႏြားစာေလွာင္သည့္ အိမ္ေနာက္ဘက္တင္းကုတ္တြင္ ညအိပ္ညေန ေနသည့္အတြက္ ဒီေကာင္က ေလွကေလးမ်ားကို ညေရးညတာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးရွာသည္။ ေလွေစာင့္ခ တျပားတခ်ပ္မွလည္း ေပးစရာမလို။ မိတ္ေဆြစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီၾကသည့္ေလာက၀တ္။ ကိုညဳိဒင္တို ့အရပ္တြင္ ေလွခိုးသည္၊ ေလွေပ်ာက္သည္ဆိုသည္ မရွိ။ လွဳိင္းထန္လြန္း၍ ႀကဳိးျပတ္ကာ ေလွ ေမ်ာသြားသည္ကုိ မသိလိုက္ရင္ေတာင္ ေနာက္ေန ့ ၿမိဳ ့ေအာက္ဘက္ တရြာရြာက ေလွဆယ္ထားေၾကာင္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ အေၾကာင္းၾကားလာၾကသည္။ ေလွပိုင္ရွင္က လာယူ။ ေရအဆံုး ကုန္းတ၀က္သေဘာမ်ဳိး ေလွဆယ္ထားသူကို ေလွပိုင္ရွင္က ေမတၱာသဒၵါေၾကး ဘယ္ေရြ ဘယ္မွွ်မဟုတ္ ေက်းဇူးတုန္ ့ ျပန္ၾကသည့္ သဘာ၀။<br /><br />ကိုတင္ေငြတို ့သားအဖ ႏြားစာျမက္ထံုးမ်ားထမ္းကာ ႏြားစာတင္းကုတ္ဆီကို တက္သြားၾက၏။ ကိုညဳိဒင္ ရရာထင္းေျခာက္ကေလးမ်ားေကာက္၍ မီးဖိုလိုက္သည္။ ေရႊဘထမ္းလာေသာ ဂံုနီအိတ္ထဲမွ တီတူးသည့္ သံတူရြင္းတိုေလးကို ဆဲြထုတ္၍ မီးဖိုထဲထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ပြတ္ညက္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေရနံေခ်းပုံးကို ဖြင့္ၿပီး အုတ္မွဳတ္ခြက္တခုထဲတြင္ ထည့္၍ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ နွယ္ေန၏။ ပြဲ ့လ်က္ေပ်ာ့လာမွ ဆဲြ၍ဆဲြ၍ လိမ္လိုက္၊ နွယ္လိုက္လုပ္ေန၏။ ကိုညဳိဒင္ သူ ့စိတ္တိုင္းက် ပြဲ ့လ်က္ကို ႏွယ္ၿပီးေသာအခါ မီးဖိုထဲမွ မီးဖုတ္ထားသည့္ သံတူရြင္းတိုကို ဆဲြထုတ္လိုက္ၿပီး ေလွစပ္ေၾကာင္းမ်ားကို အပူလိုက္ကပ္သည္။ ခနခန ဒုကၡေပးေနသည့္ ေရယိုသည့္ ေလွ၀မ္းဗိုက္ေနရာကို အေသအခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သံတူရြင္းတိုျဖင့္ အပူကပ္ ေပးေနသည္။ ေလွတြင္ရွိၿပီး ပြတ္ညက္ေျခာက္ဖတ္မ်ားမွာ မီးအပူႏွင့္ေတြ ့ထိမိၿပီး ေပ်ာ္အိလာကာ လတ္ လတ္ဆတ္ဆတ္ ေလွေထးလိုက္သကဲ့သို ့ေပါက္အာေနေသာေလွစပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ျပန္လည္ပိတ္ဆို ့သြား သည္။ သို ့ျဖင့္ ကိုးေတာင္ေလွကေလး တေလွလံုး သံတူရြင္းပူကပ္ၿပီးမွ စပ္ေၾကာင္းတခ်ဳိ ့တြင္ ေရစိမ့္၀င္ ေပါက္ျဖစ္ေနသည့္ ေနရာတို ့ ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကိုညဳိဒင္ စြက္က်ယ္စုတ္ေဟာင္းကို လိုသေလာက္ျဖဲကာ လိမ္က်စ္၍ ေပါက္ေနေသာ ေလွစပ္ေၾကာင္းထဲ ဓားမဦးဖ်ားျဖင့္ ဖြဖြရြရြ ထိုးသြင္း လိုက္၏။ နွယ္ထားသည့္ပြဲ ့လ်က္ကို တဖဲ့တဖဲ့ယူကာ စပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ဖာေထးသည္။ ေလွေရလံုေလာက္ ၿပီဆိုမွ ေရနံေခ်းသုတ္ရန္ ေရႊဘကို ေအာ္ေခၚလိုက္၏။ ေရႊဘ ကိုတင္ေငြ ့သားအႀကီးေကာင္အိပ္သည့္ ႏြားစာ တင္းကုတ္မွ အေျပးဆင္းလာသည္။ `ေရနံေခ်း ရႊဲရႊဲေလးသုတ္ကြာ ေရႊဘ၊ ေလွနံေတြလည္း တခါထဲသုတ္၊ ေနနည္းေနၿပီ၊ ဒါၿပီးမွ ငါးတန္းခ်ရမွာ`။ ေရႊဘ စြတ္က်ယ္စုတ္ပိုင္းကို ေရနံေခ်းပံုးထဲ ႏွစ္လိုက္ ေလွကို ခတ္သြက္သြက္ သုတ္လိုက္ႏွင့္ ခနအတြင္းမွာပင္ ေလွတစင္းလံုး ေရနံေခ်းသုတ္ၿပီးသြားသည္။ `တင္ေငြေရ၊ တင္ေငြ တဆိတ္လာစမ္းပါအုန္းဟ၊ ေလွ ေရခ်ခ်င္လို ့`။ ကိုတင္ေငြတို ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုညဳိဒင္တို ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကြ်န္းသားကိုးေတာင္ေလွကေလးကို ျမစ္ေရထဲ အသာအယာ မ ခ် လိုက္ၾကသည္။ ကိုညဳိဒင္ ပစၥည္းပစၥရေလးမ်ား သိမ္းဆည္းေနစဥ္ ေရႊဘက ေလွကပ္မ်ား၊ ငါးတန္းႀကဳိး၊ ငါးစာပံုး၊ ေလွာ္ တက္စသည္တို ့ကို ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ေနသားတက် ခင္းထားလိုက္သည္။ ကုန္းေပၚျပန္ တက္ရင္းမွ `မင္း ျပန္ ခါနီး အိမ္တခ်က္၀င္ခဲ့အုန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေလး၊ ပဲသီးေလး ယူသြား`။ ကိုတင္ေငြ ေအာ္ေျပာသည္ကို ေခါင္း ၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း ေခ်ာင္း၀စပ္မွ ေက်ာက္ေဆာင္ေကြ ့ျမစ္ေရၿငိမ္သည့္ေရျပင္ဆီ ေလွကို ေလွာ္ထြက္လာ ခဲ့သည္။<br /><br />× × × × × × ×<br /><br />တိုက္သစ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံက ကိုညိဳဒင္တို ့မိသားစုေလးကို ပုတ္ႏွဳိးလိုက္ သည္။ ကိုညဳိဒင္ အိပ္ရာမွ ထလာၿပီး ထမင္းစားပဲြေလးေပၚရွိ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးကို မီးညွိလိုက္သည့္အခါ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ၀ါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေလးက လူးလြန္ ့ေန၏။ ေနာက္ေဖး စည္ပိုင္းျပတ္ရွိရာမွ ေရေလာင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ေရႊဘမ်က္ႏွာသစ္ေနပံုရ၏။ အိမ္မွဳန္စံုမႊားႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႀကဳိးျဖဳတ္ရင္း `ဓာတ္မီးက ဘုရားစင္ေပၚမွာေနာ္ ကိုညဳိဒင္`ဟု မလံုး ကိုညဳိဒင္ကို လွမ္းေျပာသည္။ ကိုညိဳဒင္ မ်က္ႏွာကို ေရတခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရိုက္၍ မီးေသြးခဲျဖင့္ သြားတိုက္လိုက္သည္။ ပုဆိုးစျဖင့္ ေရသုတ္လိုက္ၿပီး `သား ေရႊဘေရ၊ သြားၾကရေအာင္`။<br /><br />လမ္းဓာတ္မီးတိုင္မ်ားက မီးမေပးသည္မွာ ႏွစ္နဲ ့ခ်ီၾကာလာၿပီျဖစ္၍ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုပဲ အားကိုးရ သည္။ ေရွ ့က မီးထိုးသြားေနရင္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္က မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ လင္းေန၏။ ဓာတ္ခဲ၀ယ္ဖို ့ ေမ့ေနလိုက္တာဟု ကိုညိဳဒင္စဥ္းစားမိသည္။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုတင့္ေငြသားကို အသံျပဳကာ ေလွေပၚ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တက္လိုက္ၾကသည္။ ကိုညဳိဒင္က ေလွဦးမွာထိုင္၍ ေရႊဘက ပဲ့ကိုင္ေလွာ္ခတ္လာသည္။ ေလွာ္တက္မႀကီးႏွင့္ ေရႊဘအရြယ္က မမွ်။ သို ့ေပမယ့္ ေရႊဘ မႏိုင္တႏိုင္ျဖင့္ပင္ ေလွကို ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏိုင္ေလွာ္ႏိုင္ေနၿပီေလ။ ျမစ္ထဲက လွဳိင္းရိုက္ခတ္သံေလးမ်ားကို ဟုိအေ၀း သည္အနားမွ ၾကက္တြန္သံတို ့ က ၾကဳိးၾကားရံခါ ဖံုးလႊမ္းေနေစသည္။ ကိုညဳိဒင္ ငါးႀကဳိးတန္းမွ ခ်ိတ္ေထာင္ထားေသာ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ေလး မ်ားမွ ၿငိတြယ္ေနေသာငါးတို ့ကို အသာအယာဆဲြယူရင္း ၿငိေနသည့္ငါးမ်ားကိုျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ပစ္ထည့္ လိုက္သည္။ သည္ေန ့ သိတ္ မဆိုးလွဟု ကိုညဳိဒင္ ငါးမွ်ားတန္းႀကဳိးမ်ားကို ျဖဳတ္ရင္း ရသည့္ငါးမ်ားကို ခန္ ့ မွန္းတြက္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ငါးဘတ္အေကာင္လတ္လတ္ေတြပါေတာ့ စုစုရရ ၂ပိသာခဲြ ၃ပိသာေလာက္ ေေတာ့ ရွိႏိုင္သည္ဟု စိတ္က ေအာက္ေမ့ရင္း ပင္မငါးတန္းႀကဳိးကို လက္ေတာင္ျဖင့္ ရစ္၍႐စ္၍ ျဖဳတ္လိုက္ သည္။ အရုဏ္က်င္းၿပီ။ အလင္းေရာင္ျပဴစျပဳၿပီ။ ေရႊဘ ေလွကို ခပ္သြက္သြက္ ေခ်ာင္း၀ကမ္းဘက္ ေလွာ္ခတ္ လာခဲ့သည္။ ေခ်ာင္း၀ ေရာက္ေတာ့ အေမွာင္ျပယ္ အလင္း၀င္ေရာက္စ။ ` ေရႊဘ သား။ အေဖ တင္ေငြ ့တို ့ အိမ္မွာ အိမ္သာသြား တက္လိုက္အုန္းမယ္။ မင္း ငါးေတြ ဘာလီခ်ဳိင့္ႀကီး ႏွစ္ခ်ဳိင့္ထဲ ခဲြထည့္ထား၊ ေပးစမ္းကြာ၊ အေဖ့လြယ္အိပ္။` လြယ္အိတ္ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ကို ကသုတ္ကယက္ ဆဲြထုတ္ယူၿပီး ကိုညိဳဒင္ ကိုတင္ေငြတို ့အိမ္ဘက္ အေျပးတက္သြား၏။<br /><br />ေလွ၀မ္းထဲတြင္ လွဳပ္ခါလူးလိမ့္ တိုးေ၀ွ ့ခုန္ရမ္းေနသည့္ အေကာင္လတ္လတ္ ငါးဘတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ငါးေျမြထိုးႀကီးမ်ားကို ဘာလီခ်ဳိင့္ႀကီးတလံုးတြင္ ေရႊဘ ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ခ်ုိင့္တလံုးထဲသို ့ ငါးဇင္ရိုင္းအေကာင္လတ္မ်ားႏွင့္္ ငါးေျပမမ်ားကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေကာက္ထည့္လိုက္၏။ ေလွ၀မ္း ေရစပ္စပ္ ထဲတြင္ ငါးေျပမ သံုးေကာင္သာ ခုန္လိုက္ပ်ံလိုက္ လူးလိုက္လိမ့္လိုက္ က်န္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ လွဳပ္ခါ ခုန္ရမ္းေနသည့္ ငါးေျပမ သံုးေကာင္ကို ေကာက္မထည့္မီ ေရႊဘ ေတြေတြေငးေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။ တေလာက ဆရာႀကီးဦးခိုင္ သင္ၾကားျပသေပးသည့္ ငါးသံုးေကာင္အေၾကာင္းကို ႏွဳတ္က ရြတ္ဆိုမိသလိုျဖစ္ သြား၏။ ဆရာႀကီး ေရးျပခိုင္း၍လည္း ေကာင္းေကာင္းေရးျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးကို သူအလြတ္ ရြတ္ဆို ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တိုးတိုးဖြဖြ ေရရြတ္ၾကည့္ေနမိသည္။<br /><br />`တေန ့သ၌ ေရတံငါတဦးသည္ ျမစ္ထဲ၌ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းရာ သူ၏ပိုက္ကြန္၌ ငါးသံုးေကာင္ ၿငိတြယ္ဖမ္းဆီးရမိ၏။ ထိုငါးသံုးေကာင္ကို ေလွ၀မ္းထဲတြင္ အရွင္လတ္လတ္ ပစ္ထည့္ထားလိုက္၏။ ငါးအရွင္ သံုးေကာင္မွာ ေရစပ္စပ္ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ခုန္လိုက္ပ်ံလိုက္ ရမ္းခါတိုးေ၀ွလိုက္ႏွင့္ ေလွစုန္ေမ်ာရာ အတိုင္း ပါလာသည္။ ထိုငါးသံုးေကာင္ထဲမွ တေကာင္ေသာငါးသည္ ဤသို ့ ေတြးေတာစဥ္းစား၏။ ကံဆိုးလို ့ တံငါ လက္မွာ အဖမ္းခံရၿပီး အသက္ေသရေတာ့မယ္။ ငါကံေပါ့ဆိုၿပီး ကံကိုရိုးမယ္ဖဲြ ့ကာ ေလွ၀မ္းေထာင့္မွာ မလွဳပ္ မရွား၊ မခုန္မပ်ံေတာ့ပဲ ေခြၿပီးေနလိုက္ေတာ့သည္တဲ့။ ေနာက္ငါးတေကာင္ကေတာ့ ယခုလို စဥ္းစားျပန္၏။ ကံဆိုးလို ့တံငါလက္ထဲကိုေရာက္ေသာ္ျငား ငါ့မွာ ညာဏ္ရွိ၏။ ငါ့ ညာဏ္ပညာကို အသံုးခ်ၿပီး တံငါလက္က လြတ္ေအာင္ ငါရုန္းထြက္ရမည္ဟု ့စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေလွ၀မ္းထဲကေန ျမစ္ထဲေရထဲေရာက္ေအာင္ တေစြ ့ေစြ ့ ခုန္ခုန္ၿပီး ၾကဳိးစားေနေပသည္။ ေလွ၀မ္းမွာ ျမင့္သျဖင့္ အလြယ္တကူ လြတ္ေအာင္မခုန္ႏိုင္ပဲရွိရာ နားလိုက္၊ အသက္ရွဴလိုက္၊ အေမာေျဖလိုက္ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ႀကဳိးပမ္းေနရွာသည္။ ေနျမင့္လာ၍ ေနပူရွိန္ ကလည္း မီးရွိန္သဖြယ္ ပူးျပင္းလာ၏။ တံငါသည္မွာ ကြန္ရုတ္တိုင္း ငါးမပါသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေန၍ ေဒါသလည္း တျဖင္းျဖင္း ထြက္ေနသည္။ ၀မ္းဗိုက္ကလည္း ဆာေလာင္မွဳေၾကာင့္ တက်ဳတ္က်ဳတ္ ေအာ္ျမည္ ေတာက္ ေလာင္ေနျပန္သည္။ ေလွ၀မ္းထဲမွ ဂဏာမၿငိမ္ ခုန္ပ်ံလွဳပ္ရွားေနေသာငါးကိုၾကည့္ကာ ေဒါသပိုထြက္လာ ျပန္သည္။ သို ့ႏွင့္ ေလွာ္တက္ျဖင့္ ငါး၏ေခါင္းကို ေသခ်ာခ်ိန္ရြယ္၍ ရုိက္ခ်လိုက္၏။ ငါးသည္ ဦးေခါင္းကဲြကာ ေသပဲြ၀င္ရွာရသည္။ က်န္ငါးတေကာင္ကမူ ေသြးစက္လက္ျဖင့္ ေသပဲြ၀င္သြားေသာငါးႏွင့္ ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ေသခ်ိန့္ေစာင့္ေနေသာငါးတို ့ကို ၾကည့္၍ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ သံုးသပ္ စဥ္းစားေန၏။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်၍ တံငါ သည္ မုဆိုးလက္တြင္း သက္ဆင္းရသည္။ ညာဏ္ပညာအေျမွာ္အျမင္ရွိေသာ္လည္း လံု ့လ၀ီရိယတို ့ကို အခ်ည္းႏွီး ျဖဳန္းတီး၍ ေသလြန္ရသည္။ သုိ ့အတြက္ ငါအသို ့ၾကံေဆာင္သင့္သနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ေလွ၀မ္းထဲ၌ ၿငိမ္ဆိတ္ကာ အၾကံထုတ္ေနေလသည္။ တံငါသည္ ကြန္ပစ္တိုင္း ေလွသည္လူးခါသြား၏။ ေလွနံသည္ ကြန္ပစ္သည့္ဘက္သို ့ေစာင္းရြဲ ့သြား၏။ ေလွနံႏွင့္ ေရျပင္သည္ထိလုခမန္း ညီမွ်သြား၏။ ထိုခ်င္း ရာမ်ားကိုၾကည့္၍ သံုးေကာင္ေျမာက္ငါးသည္ အခြင့္အေရးကို ၾကံစည္အားထုတ္ကာ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနေလ သည္။ ထိုအခိုက္ တံငါသည္သည္လည္း ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ထားသည့္ ပိုက္ကြန္ကို ဆကာေျမွာက္ကာ ျမစ္တြင္းသို ့ပစ္ခ် လိုက္ေလသည္။ ထိုေရာအခါ ေလွသည္ေစာင္း၍သြား၏။ ေလွနံသည္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ၾကမ္းတေျပးညီ ျဖစ္သြား၏။ ငါးသည္ ရွိသမွ် ခြန္အားကိုသံုး၍ ျမစ္ထဲသို ့ခုန္ပ်ံဆင္းသက္လိုက္ရာ တံငါလက္မွ လြတ္ေျမာက္သြားေလေတာ့သည္။ တံငါသည္သည္ ငါးလြတ္သြား၍ ေဒသပိုထြက္သြားကာ ေလွ၀မ္း၌ ေခြကပ္ေနေသာ ငါးကိုပါ ေလွာ္တက္ျဖ္င့္ ရိုက္သတ္လိုက္ျပန္ေလသည္။<br /><br />ထိုစာ ဆရာႀကီးကို ဖတ္ရြတ္ျပစဥ္က ဆရာႀကီး ဆံုးမေျပာၾကားလိုက္သည့္စကားကို ေရႊဘ ထပ္မံ ၾကားေယာင္မိျပန္သည္။<br /><br />` အဲဒါပဲ၊ ေမာင္ေရႊဘ၊ လူဆိုတာ ကံ ညာဏ္ ၀ီရိယကို မ်ွတေအာင္ ဆင္ျခင္းအသံုးျပဳႏိုင္ရမယ္ကြ။ ကံကိုခ်ည္း ယိုးမယ္ဖဲြ ့ပံုခ်လို ့မရသလို၊ ညာဏ္ရွိတိုင္းလည္း ၀ိရိ.ယစိုက္ထုတ္ႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွဳပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏို္င္တယ္ဆိုတာ ငါ့တပည့္ ေသေအာင္မွတ္ေပေတာ့။`<br /><br />ေမာင္လြမ္းဏီ<br /><br />၇-၇-၂၀၁၀</span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-64705248383193749352010-07-10T23:13:00.000-07:002010-07-10T23:15:29.818-07:00ပူတယ္ေလ ဆယ္ေနကဲရွာေတာ့<span style="color: rgb(255, 204, 102);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />ကိုေက်ာ္ျမင့္ သစ္ခဲြစက္မွ ယူလာသည့္ အင္ဘကာသားအတိုအစမ်ားႏွင့္ လႊစာမွဳန္ ့မ်ားကို အိမ္ေအာက္ ထိုးသြင္းရင္း ကိုညဳိဒင္ မလံုးကို ၾကည့္လိုက္၏။ အိမ္ေရွ ့ကြပ္ပစ္၌ တင္ပလင္ေခြထိုင္ကာ စေကာထဲက ဆန္ကို ျပာလိုက္၊ စပါးလံုး၊ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ ၾကြက္ေခ်းတို ့ကို ေကာက္ပစ္လိုက္ႏွင့္ ထမင္းခ်က္ရန္ စိတ္ေစာေနဟန္ရွိသည့္ မလံုး၏ဟန္ပန္မူယာမွာ ေခါင္းလက္ေျခ အလွည့္က် အခ်ဳိးညီညီ လွဳပ္ရမ္းေနတတ္ေသာ ေရႊပန္းထိမ္ ဆရာႀကီးဦးေက်ာ္ေနအိမ္မွ ပန္းေရာင္ဘိုမရုပ္ကေလးႏွင့္ပင္ တူေနသေယာင္။ မလံုး ေခါင္းကို ဘယ္ညာလွည့္၍ ဇက္ခ်ဳိး ခါးဆန္ ့ၿပီး စေကာကို ေဘးနားအသာခ်လိုက္၏။<br /><br /><span id="fullpost"> `ေတာ္ ထမင္းဆာလာလို ့လား။ ညစာ မခ်က္ရေသးဘူး။ မနက္က်ခ်က္တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္ေတာ့ ေတာ့္ဖို ့ ခ်န္ထားတာရွိေသးတယ္။ ေတာ့္ တေယာက္စာေတာ့ ထမင္းလည္းရွိတယ္။` မလံုး ထမင္း ခူးခပ္ ျပင္ဆင္ မည္အလုပ္ ကိုညဳိဒင္ မလံုးေဘး ၀င္ထိုင္လိုက္၏။ `ငါ ကမ္းနားဆိပ္က စားလာေသးတယ္။ မဆာေသးပါဘူး။ ေပးစမ္းဟာ ယပ္ေတာင္ ပူလိုက္တာ ေပါင္းဖိုထဲ ၀င္ေနရသလိုပဲ။` နဖူးမွာ စို ့တင္ေနသည့္ ေခြ်းစေလးမ်ားကို လက္ေမာင္းႏွင့္ပြတ္သုတ္ရင္း အိမ္ထရံၾကားတြင္ ထိုးညွပ္ထားသည့္ စကၠဴယပ္ေတာင္ေလးကို ကိုညိဳဒင့္ထံ မလံုး ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ဒီႏွစ္ေလာက္ပူတာ ကိုညဳိဒင္ မၾကံဳစဖူး။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အညာေျမလတ္မွာ ေနလာ ခဲ့သူေတြပီပီ ေတာ္တန္ရံု အပူေလာက္ကိုေတာ့ ဂရုမထား။ ျမစ္ထဲက ျဖတ္တိုက္ခတ္လာသည့္ ျမစ္ေလေလး တခ်က္ေ၀ွ ့လိုက္ရင္ အပူၿငိမ္းသဟဆိုသည့္ လူစားေတြမဟုတ္လား။ အခါရက္က မိုးေလး တၿပဳိက္ ႏွစ္ၿပဳိက္က် ေပမယ့္ သႀကၤန္မိုးမည္ကာမတၱ။ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အပူျပင္းၿပီ။ ေန ့လည္ေန ့ခင္းဆို အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပူ၏။ သည္အပူႏွင့္ယွဥ္ကာ ေလွလိုက္လိုက္၊ ကုန္ထမ္းလိုက္၊ ထင္းခဲြ လိုက္ႏွင့္ ရသည့္ က်ဘမ္းအလုပ္ေတြကို ကိုညဳိဒင္ ရွာလုပ္သည္။ ညေနေစာင္း ေနခ်ဳိခ်ိန္ ေလာက္မွ ျမစ္ထဲဆင္း ငါးတန္း သြားခ်သည္။ မလံုးေစ်းထြက္ဖို ့ေနေနသာသာ ဟင္းစားပင္ မရခ်င္။ ကိုညဳိဒင္ ယပ္တျဖတ္ျဖတ္ခပ္ရင္း အိမ္ ပတ္ပတ္လည္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ လူမေျပာႏွင့္ ေရနံေခ်း သုတ္ထားသည့္ ၀ါးထရံကာ သက္ကယ္ မိုးအိမ္ကေလးမွာ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ တျဖစ္ျဖစ္ ေအာ္ျမည္ေနသည္။ လမ္းမထိပ္က ကုကၠဳိပင္၊ မန္က်ီးပင္၊ တမာပင္ႀကီးတို ့၏ ပင္စည္ကိုင္းခတ္တို ့အေပၚတြင္ တံလွပ္လွဳိင္းတို ့ရိပ္ကနဲ လွ်ပ္ကနဲ ေျပးျဖတ္ေနေတာ့သည္။<br /><br /> ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္း ေျမလတ္ေဒသကား ပူ၏။ ေသြ ့ေျခာက္၏။ သစ္ရပ္၀ါးရိပ္ ကင္းမဲ့၏။ ထေနာင္း၊ ဆူးရစ္ႏွင့္ ျခဳံပုတ္ က်ဳိ ့တို ့က်ဲတဲတို ့ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာမိုးေခါင္ရပ္၀ွမ္း။ လြင္တီးေခါင္ က်ပ္တီး ကုန္းေျခာက္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး ပခံုးေပၚ ေမးတင္ခိုလွဳံထားေသာ္လည္း ပထ၀ီ၀င္သဘာ၀အရကိုပင္ အပူပိုင္း ေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပူျပင္းမွဳျဖင့္ အသားက်ေနသည္မွာ မဆန္းေခ်။ ထို ့ေၾကာင့္ ေရရွားမွဳ ျပႆနာက ေနာက္ဆက္တဲြကပ္ၿငိပါလာသည္။ သည္အရပ္မွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြကိုပဲ ကန္ေရေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား မ်ား လို ့ ၾကည္စယ္ေနာက္ေျပာင္ခံၾကရသူေတြေလ။ `ေတာ္ ညဦး ငါးတန္းသြားခ်အုန္းမွာလား` မလံုးအေမးစကား သံေၾကာင့္ ကိုညဳိဒင္ ေဟ ကနဲ အာေမဋိတ္သံျပဳမိသည္။ သြားရေကာင္းမလား၊ မသြားရေကာင္းမလား ခ်ီတုန္ ခ်တုန္ျဖစ္ေန၏။ သူ ငယ္စဥ္က အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ ေရတံငါဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကို ေအာက္ေမ့ ျမင္ေယာင္မိျပန္သည္။ သံုး ေလးနာရီ ျမစ္ထဲဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ရလိုက္တဲ့ငါး။ ကြန္ပစ္ပစ္။ ထြန္ပစ္ပစ္၊ တန္းခ်ခ်၊ ပိုက္ေမွ်ာေမွ်ာ၊ ေပါလိုက္သည့္ငါး။ ဖြားေအႀကီး တေန ့တေန ့ ငါးပိေကာင္ထည့္တာကိုက အခ်ိန္တဆယ္မ်ဳိး ႏွစ္ဆယ္မ်ဳိး၊ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းႀကီးက ေျပာင္း ေျပာင္းလာေန သည္။ တႏွစ္ ဒီဘက္ကမ္းက စီးဆင္း သြားေသာ္လည္း ေနာက္ႏွစ္ ဟုိဘက္ကမ္းက စီးရစ္ ေခြသြားျပန္သည္။ ျမစ္ေၾကာင္းကလည္းမမွန္ေတာ့။ ျမစ္ေၾကာင္းက်ဥ္းလာေတာ့ အညာဆန္၊ ျပည္ကူးတို ့ သေဘၤာႀကီးငယ္ေတြ လည္း ဥၾသသံတအူအူျဖင့္ ဟုိေသာင္ၿငိလိုက္ သည္ကမ္းတင္လိုက္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ျမစ္ေၾကာင္း က်ဥ္းလာမွဳ ကလည္း သိသိသာသာ။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရႀကီးေရတက္ခ်ိန္လြန္ေျမာက္ၿပီး လေတာ္သလင္း ျမစ္ေရသင္ျဖဴးခင္း ခ်ိန္တြင္ ျမစ္ကမ္းနံေဘး၀ဲယာတြင္ ေျမႏုမ်ား ႏွဳံးတင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုင္းသမားေတြက ယင္းေျမႏုမ်ားတြင္ ေျမပဲ၊ ကုလားပဲ၊ ျငဳပ္။ ေျပာင္းတို ့ကို စိုက္ပ်ဳိးၾကသည္။ ထို ့နည္းလည္းေကာင္းပင္ ျမစ္၀မ္းဗိုက္တြင္လည္း ေျမႏုကြ်န္း မ်ား ေပၚထြန္းလာျမဲျဖစ္သည္။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားကေတာ့ သူ ့အပိုင္ႏွင့္သူ။ ကိုင္းသမားတဦးတေယာက္ခ်င္း ပိုင္ဆိုင္မွဳမ်ားရွိသလို ရြာလိုက္ပိုင္ဆိုင္ စုိက္ပ်ဳိးၾကသည္လည္းရွိ၏။ ရြာတည္အေျခခ်သည့္ သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းေျပာင္းလာမွဳအေပၚ ေျမႏုကြ်န္း ေပၚထြန္းမွဳေတြကလည္း လိုက္ေျပာင္းလဲလာေတာ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ေျမႏုကြ်န္းလုၾကသည့္ တုတ္တပ်က္ ဓားတပ်က္ အမွဳအခင္းမ်ားမွာ ေသြးေခ်ာင္းစီးလာခဲ့သည္။ တရြာႏွင့္တရြာ ကလဲ့စားေခ်စစ္ပဲြမ်ားျဖင့္ အာဃာတေတြ ႀကီးထြားလာေနၾကသည္။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားကား ေျမလတ္ေဒသအတြက္ အေရးပါသည့္ သီးႏွံစားက်က္မ်ား မဟုတ္လား။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားေပၚတြင္ ရာသီစာ ျဖစ္သည့္ ဖရံု၊ ဖရဲ၊ သခြား၊ စိမ္းစားဥ၊ ဗူး၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ရံုးပတီ စသည့္ သစ္သီး၀လံမ်ားသည္ တနယ္လံုးအတြက္ ဖူလံုေစသည္။ ေျမႏုကြ်န္းေပၚမွ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ေပါက္ေရာက္သည့္ ကိုင္းျမက္မ်ားမွာ ေတာင္သူမ်ားႏွင့္ ႏြားလွည္းသမားမ်ား အတြက္ အဓိက ႏြားစာျဖစ္သည္။ သို ့ အတြက္ ဧရာ၀တီ၏ရင္ေသြး ေျမႏုကြ်န္းမ်ားသည္ ေျမလတ္သားတို ့ အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာ။ ျမစ္ေၾကာင္း မမွန္သည့္အျပင္ စိုက္မရ ပ်ဳိးမရ၊ သြာရလာရ ခက္ခဲသည့္ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးမ်ားက ရွည္လ်ားက်ယ္ေျပာစြာ ေပၚထြက္လာေနသည္။ တခ်ဳိ ့ ႏွစ္မ်ားတြင္ ကမ္းႏွစ္ဖက္ ထြန္းေနသည့္ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးမ်ားမွာ ျမစ္မႀကီးကို ပိတ္စို ့လုနီးပါးျဖစ္ေနတတ္သည္။ သေဘၤာမ်ား ခုတ္ေမာင္းသြားလာရန္ က်ပ္တည္းခက္ခဲလာသည္။ ကိုညဳိဒင္ ငယ္စဥ္ကာလမ်ားက သဲေသာင္ျပင္ ႀကီးမ်ား ေပၚထြန္းလာၿပီဆိုလွွ်င္ ေသာင္တူးစက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ၿဖဳိဖ်က္၍ ျမစ္ေၾကာင္းေရေၾကာင္းကို တူးေဖာ္တာေတြ ေလွေပၚက အေငးသား ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ျမစ္ႀကီးကား အိုမင္းလာေနသည္။ ခြန္အားေတြ ေလ်ာ့လ်ည္းလာသည္။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ေရစီးတို ့ ေႏွးေကြးေလးလံလာသည္။ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားကို မေမြးဖြား ေပးႏိုင္ေတာ့ပဲ ေသြးသားခမ္းေျခာက္လာသည့္ သူအိုမႀကီးႏွင့္ တူလာသည္။ သည္ျမစ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေတြ ႀကီးမားလွေသာ္လည္း အိုမင္းရင့္ေရာ္မွဳကို ေစာင့္ေရွာက္ကုစားေပးမည့္သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးလားဟု ကိုညဳိဒင္ စဥ္းးစားမိျပန္သည္။<br /><br /> ကိုညဳိဒင့္ မ်က္၀န္းထဲတြင္ တိိမ္ေကာေျခာက္သေယာင္းေနေသာ ဧရာျမစ္ျပင္ကို ျမင္ေယာင္မိရင္း ငါ့ဘ၀ အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး ငါးေတြ၊ ငါ့မိသားစုအတြက္ ငါးေတြ၊ ေရနဲ ့ၾကာ၊ ေရနဲ ့ငါး၊ ေရမရွိရင္ ငါးေတြလည္း ဘယ္ရွိႏိုင္ေတာ့မွာလဲဟု ေတြးေတာ၀မ္းနည္းလာသည္။ `မိလံုး ဟဲ့ မိလံုး` အိမ္ေအာက္တြင္ ျဖာခင္း၍ လဲေလ်ာင္းေမွးစက္ေနသည့္ မလံုးကို ကိုညဳိဒင္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ `ဘာတုန္း ကိုညဳိဒင္၊ ပူလြန္းလို ့ေတာ္၊ ခနလွဲေနတာ၊ ခိုစရာကပ္စရာကို မရွိေအာင္ပူတာ။ ေရအိုးထဲၾကည့္ပါလား မနက္က ထည့္ထားတဲ့ေသာက္ေရေတြ ေသာက္ေတာင္မေသာက္ရေသးဘူး တ၀က္ေလာက္ခမ္းေနၿပီ`။ `ငါ ေစာေစာပဲ ငါးတန္းသြားခ်ေတာ့မယ္။` `ပူပါေသးတယ္ေတာ္၊ ငါးနာရီစြန္းမွ သြားပါေတာ့လား၊ ငါးမရလည္း က်ဳပ္ ကုန္စိမ္းေရာင္းရမလားလို ့။ အခိုက္ အတံ့ပါ။ ေတာ္ မနက္မနက္ ေရလယ္ကြ်န္းကို ေလွပို ့ေပးမလား။ အဲဒီမွာ ကုန္စိမ္းသြားယူမယ္။ ေတာ္နဲ ့ တိုင္ပင္ မလို ့၊ ေရျပန္ထလို ့ငါးရေတာ့လည္း ငါးသည္ျပန္လုပ္ရမွာေပါ့။` `ထားစမ္းပါကြာ၊ ငါရွာပါ့မယ္။ ေအး ေရႊဘ လာရင္ ေနေစာင္းရင္ ကမ္းနားဆိပ္ ေက်ာက္ေဆာင္ေကြ ့ကို လိုက္ခဲ့လို ့ငါမွာတယ္လို ့ေျပာ`။ ကိုညဳိဒင္ ေလွာ္တက္၊ ငါးတန္းႀကဳိးမ်ားကို စုပံုထားလိုက္ၿပီး မီးဖိုထဲရွိ စဥ္ ့အိုးေဘးတြင္ ေက်ာက္အိုးျဖင့္ ထည့္ထားသည့္ ငါးစာငါးေပါက္ႏွင့္ လက္မေလာက္ ပုဇြန္ ေပါက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသေနတာ ေတြ ့ရသည္။ တခ်ဳိ ့ အေကာင္ေတြက အနံ ့ပင္ ထြက္ခ်င္ခ်င္။ ေက်ာက္ေရအိုးကိုၾကည့္၍ ကိုညဳိဒင္ ေ၀ခဲြမရ။ ေနာက္မွ ေရထဲ လက္ႏွဳိက္ၾကည့္ေတာ့ ေရက ေရေႏြးပူလို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုညဳိဒင္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေရေတာင္ပူေနရင္ ေျမႀကီးလည္း ပူမွာပဲ၊ ဒီလိုဆို တီေတာင္တူးလို ့ရပါအုန္းမလားဟုလည္း ငိုင္ငိုင္ေတြေတြ ေတြးဆမိျပန္သည္။ ဘယ္က ဘယ္လို ထြက္လာမွန္းမသိသည့္ နဖူးႏွင့္ နားထင္က ေခြ်းမ်ားကို ပုဆိုးႏွင့္သုတ္လိုက္ရင္း ကိုညဳိဒင္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ေလွခါးရင္းတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။<br /><br /> ` အေမ အေမ ` သူ ့အေမမိလံုးကို ေအာ္ေခၚရင္း ေရႊဘအိမ္ထဲ၀င္လာသည္။ သူ ့လက္ထဲတြင္ ဘာလီ ခ်ဳိင့္ ေဟာင္းပံုးတပံုးကုိ ဆဲြလ်က္။ တကိုယ္လံုးရႊံ ့ႏြံတို ့ျဖင့္ ေပေရလိမ္းက်ံေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုတ၀က္ ေျခာက္တ၀က္ ရႊံ ့ဖတ္မ်ားေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ေတြ ့ဖူးသည့္ ကပၸလီတေကာင္ ေခ်ာင္းထဲက တက္လာပံုမ်ဳိးႏွင့္ တူေန၏။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ထြက္လာသည့္ မလံုးလက္ထဲသို ့ ေရႊဘ ဘာလီခ်ဳိင့္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ `ရႊံ ့ အလူးလူးနဲ ့ဘာလုပ္လာတာလဲေရႊဘ` ။ ေမးေမးေျပာေျပာ ဘာလီခ်ဳိင့္တြင္းကို ငံု ့ၾကည့္လိုက္သည္။ တြန္ ့လိမ္ ခါရမ္းေနေသာ ငါးခူငါးရံ ့အေကာင္လတ္လတ္ ဆယ့္ေလးငါးေကာင္ေလာက္ကိုေတြ ့ရသည္။ ` ဘယ္က ႏွဳိက္လာ တာလဲ`။`နွဳိက္လာတာမဟုတ္ဘူးဘညိဳ၊ ခ်မ္းသာႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေရကန္ႀကီး ေရေတြခမ္းကုန္တာ အိုင္ စပ္စပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒါ ကိုအုန္းခင္တို ့ေခၚတာနဲ ့ငါးလိုက္ပက္တာ။ အိုင္ထဲမွာ ႏွဳိက္တာေတြလည္း ပါေတာ့ပါတာေပါ့။ ငါးပက္တဲ့လူေတြကမ်ားတယ္။ ဟင္းစားေတာ့ ရၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ`။ ေရႊဘ ေရခ်ဳိးရန္ အိမ္ေနာက္ဘက္စည္ပိုင္းျပတ္ရွိရာထြက္သြားသည္။<br /><br /> ကိုညဳိဒင္တို ့အိမ္ႏွင့္ ခ်မ္းသာႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္မေ၀း။ ေလးငါးေခၚေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ကိုညဳိဒင္ တို ့ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဆာ့ကစားလာခဲ့ေသာ ေရကန္ႀကီး။ ၾကာျဖဴၾကာနီမ်ား၊ ေဗဒါမ်ား၊ ေရၾကက္မ်ား၊ ေရဘဲမ်ား၊ ခ်ဳိး ခါ ခိုငွက္ေလးမ်ားျဖင့္ စိမ္းစိုၾကည့္လဲ့ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရကန္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ပတ္ပတ္လည္တြင္လည္း ထန္းပင္မ်ား အစီအရီစိုက္ထားေသးသည္။ ထန္းပင္မ်ား၏ေနာက္ဘက္တြင္လည္း ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ႀကီးမ်ား၊ မန္က်ီးပင္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အုပ္စိုင္းညဳိ ့ေမွာင္ေနသည္။ ကန္ႀကီးက အေတာ္အသင့္ ႀကီးသည္။ ကန္တပတ္လမ္းေလွွ်ာက္ရင္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးၾကာသည္။ အညာေျမလတ္က ကန္ႀကီးမ်ားမွာ မီးေရးထင္းေရးအတြက္ အေရးပါေသာ ေရေလွာင္ကန္ႀကီးမ်ားဆိုလ်ွင္လည္း မမွားေခ်။ ေအာ္ သည္ကန္ႀကီးပင္ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္ကုန္ၿပီတဲ့။ မိုးက်ရင္ ျပန္ျပည့္ႏိုင္မွာပါေလလို ့ ကိုညဳိဒင္သက္ျပင္းေမာမ်ားကို မွဳတ္ထုတ္ရင္း ေျဖသိမ့္မိသည္။<br /><br /> ``ညဳိဒင္ေရ ညဳိဒင္ လာပါအုန္းဟ၊ ညဳိဒင္ အုန္းခင္ေရ` ေနာက္ေဖးဘက္က ငေပ်ာ့အိမ္က ကိုညဳိဒင့္ကို ေခၚေနသံမ်ားက ပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ `ဘညဳိ ကိုေပ်ာ့အိမ္မွာ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ အေဖ့ကို ေအာ္ေခၚ ေနတယ္။` ေရႊဘစကားမဆံုးမွီ ကိုညဳိဒင္ ငေပ်ာ့တို ့အိမ္ဘက္ အေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္၀ေရာက္ေတာ့ ငေပ်ာ့မိန္းမ ေအးစိန္၏ ငိုယိုေအာ္ဟစ္သံက ကမၻာပ်က္သလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ `ကယ္ၾကပါအုန္းေတာ္၊ အေဖကို ေခၚလို ့မရေတာ့ဘူး။ လုပ္ၾကပါအုန္း၊ အေဖ့ကို ေခၚေပးၾကပါအုန္း၊ ေဆးရံုပို ့ေပးၾကပါအုန္း။ ကယ္ၾက ပါေတာ္ ကယ္ၾကပါအုန္း`၊ ဆံပင္ဖါးလ်ား ထမီဘိုသည္ဘတ္သီျဖင့္ ေအးစိန္အရူးတပိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ေအးစိန္ အေဖၾကီးက မမာေနတာၾကာၿပီ။ လူႀကီးေရာဂါဆိုေတာ့လည္း လဲလိုက္ လွဲလိုက္။ ေကာင္းသည္ကိုမရွိ။ `ေဆးရံုပို ့ လည္း မမွီေတာ့ပါဘူးညဳိဒင္ရာ။ ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပါ့။ ေသၿပီပဲ ဥစၥာ။ ျပန္ရွင္လာမွမဟုတ္တာ။`အုန္းခင္က ကပ္ၿပီးေလသံျဖင့္ကိုညဳိဒင္ကို ရွင္းေျပာေျပာေန၏။ `ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြာ၊ ေအးစိန္က အေဖတခု သမီးတခုေလကြာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့သူလည္း ျဖစ္မွာေပါ့`။ ငေပ်ာ့က `ငါစည္ပင္သာယာရံုးသြားလိုက္မယ္ကြာ၊ ခုမွ ၃ နာရီေက်ာ္ ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေသစာရင္းသြားလုပ္မယ္။ ညက်မွ သၿဂဳိဟ္ဖို ့ကိစၥတို ့ ဘာတို ့ညာတို ့ တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့။ မင္းတို ့အိမ္မွာ ၾကည့္ျပင္ထားလိုက္ကြာ။ `အေဖေရ သမီးကို ထားခဲ့ၿပီလား`ေအးစိန္၏ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုယို ေအာ္ဟစ္လိုက္သံက ကိုညဳိဒင္တို ့ရပ္ကြက္ေလးကို ကိုင္လွဳပ္ခါရမ္းပစ္လိုက္သလိုပင္။<br /><br /> `လူႀကီးဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ပူတာ ဘာခံႏိုင္မွာလဲကြာ၊ အရြယ္ေကာင္းအရက္သမားေတြေတာင္ ေသၾကသတဲ့။ ငေပ်ာ့အရက္က ေရမ်ားမ်ားေရာေတာ့ သူ ့ဆိုင္မွာ ေသာက္တဲ့ေကာင္ေတြ ဘယ္ေသမွာလဲ။ အရက္ကနံမယ္နဲ ့လိုက္ေအာင္ ေပ်ာ့မွေပ်ာ့` ညြန္ ့ေမာင္စကားကို သိန္းေဆာင္က တ၀ါး၀ါးပဲြက်ရင္း ေထာက္ခံေန သည္။ ကိုညဳိဒင္က ငေပ်ာ့ေယာကၡမႀကီး၏ အေလာင္းကို ၾကည့္ၿပီး ပူလို ့လူေတာင္ေသတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ရဲ ့ လားလို ့ေ၀ခဲြမရႏိုင္။ ေအးစိန္ေဘးနားထိုင္ရင္း ယပ္တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ေနသည့္ မိလံုးမ်က္ႏွာက ေလွ၀မ္းထဲမွာ ေသေနသည့္ ငါးတေကာင္လို ႏြမ္းရိရိ။ ကိုညဳိဒင္အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။<br /><br />ေမာင္လြမ္းဏီ<br /><br />၂၇-၆-၂၀၁၀</span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-59523535468497111452010-07-10T23:12:00.000-07:002010-07-10T23:19:37.133-07:00၂၁ ရာစုတြင္ ဘုရားသခင္ ငိုေၾကြးေနရျခင္း အေၾကာင္း<span style="color: rgb(255, 204, 102);">ကမာပုလဲ</span><br /><br /><br />အဘယ္၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ပါလဲ<br />၂၁ ရာစုမွာ ဘုရားသခင္ ငိုေၾကြးတယ္ …<br />ငိုတာမွ သည္းသည္းထန္ထန္<br />ရႈိက္ႀကီး တငင္ငင္ ငိုတယ္။<br /><br />တခ်ိန္က…<br />အေရွ႕ အလယ္ပိုင္းရဲ႕ အသည္းႏွလံုး<br />ေဂ်ရုဆလာမ္ အတြက္ ငိုတယ္၊<br />လူကို ကၽြန္အျဖစ္ အဓမၼကုန္ကူးခံခဲ့ရတဲ့<br />အဖရိကန္ လူမည္းေတြအတြက္ ငုိတယ္၊<br />ဒခ်္၊ အီတလီ၊ စပိန္၊ ေပၚတူဂီ၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ …စတဲ့<br />ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ သမားေတြေၾကာင့္ ငိုတယ္၊<br />ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္၊ နာဇီဟစ္တလာ၊ မူဆိုလိုနီတို႔ေၾကာင့္ ငိုတယ္၊<br />ပထမ ကမၻာစစ္ … ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အတြက္ငိုတယ္<br />ၾသဂုတ္- ၆၊ ၾသဂုတ္-၈ … ဟီရိုရွီးမား၊ နဂါစကီ<br />ျႏဴကလီးယားဗံုးအဆိပ္သင့္ခံ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ငိုတယ္။<br />ငိုရတာေတြ မ်ားလြန္းေနေတာ့<br />သူ႔ခမ်ာ နားနားၿပီး ငိုပါရေစလို႔ …<br /><span id="fullpost">သူ႔ေရွ႕က သြားႏွင့္သူ ဘုရွားသခင္ေတြထံ<br />(ရွိခဲ့မွန္း၊ မရွိခဲ့မွန္း သူကုိယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာဘူး)<br />ကမၻာေျမအတြက္ အသနားခံ မ်က္ရည္နဲ႔ ဆုပန္တယ္၊<br />သူ႔ဆုပန္ခ်က္ေတာင္ မဆံုးႏိုင္ေသးဘူး<br />ဆိုဗီယက္ ယူနီယံႀကီး ၿပိဳကြဲတယ္<br />ဂ်ာမနီ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳက်တယ္<br />ကမၻာ့ ေနရာအႏွံ႔မွာ<br />ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အသားအေရာင္၊ လူမ်ဳိးေရး<br />ပဋိပကၡနဲ႔ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္တယ္၊<br /><br />ဘုရားသခင္ ခမ်ာမယ္<br />၂၀ ရာစုကုိ အငိုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး<br />၂၁ ရာစုကုိ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ႀကိဳရျပန္တယ္။<br />၂၁ ရာစုမွာ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္းေတြကလည္း<br />ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ သိမ္ေမြ႔ျပင္းထန္တယ္၊<br />ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမားဆိုသူေတြရဲ႕<br />လက္ေတြ႔မပါတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေမတၱာအစြမ္းေတြကလည္း<br />ခုႏွစ္အိမ္ ၾကားတာပဲ အဖတ္တင္တယ္ …<br /><br />အဲဒီအတြက္လည္း ဘုရားသခင္ ငိုတယ္၊<br />သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး<br />ကူးစက္ေရာဂါ၊ လူကုန္ကူးသန္းမႈ၊ ကေလး မိန္းမ ဘာညာ အခြင့္အေရး<br />လည္းေခ်ာင္းကြဲေအာင္ ေန႔တဓူ၀ ေအာ္ေနဟစ္ေနၾကတယ္<br />ဒါေပမဲ့<br />ပါးသြားတဲ့ အိုဇုန္းလႊာ ေပါက္ၿပဲမသြားေအာင္<br />ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ အိုဇုန္းလႊာ ဒီ့ထက္ပို ႀကီးမသြားေအာင္<br />၀ိုင္းၾကပါ၊ ၀န္းၾကပါ၊ ကာကြယ္ၾကပါဆိုေတာ့လည္း<br />လက္သည္ တရားခံ စူပါ ပါ၀ါက<br />အိပ္ခ်င္ေယာင္၊ ရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္<br />အဲဒီအတြက္လည္း ဘုရားသခင္ခမ်ာ<br />ရင္တမမနဲ႔ မ်က္ရည္ က်ရျပန္တယ္။<br /><br />အႏုပညာစစ္စစ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္က<br />တစ္- စိတ္ကူးစိတ္သန္း<br />ႏွစ္- အလွအပ<br />သံုး- အမွန္တရား တဲ့<br />ၿပီး ……………………<br />ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံတခု အခိုင္အမာမရွိခဲ့ရင္<br />အဲဒီ လူမ်ဳိးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဟာလည္း မရွင္သန္ႏိုင္ဘူးတဲ့<br />လစ္သူေရးနီးယန္း အႏုပညာရွင္ ဂ်ဴးေတြကို<br />အစတုံး မသတ္ျဖတ္ခင္ ဂတ္တို (GHETTO) မွာ<br />ဖိႏွိပ္သူ နာဇီဗိုလ္က နတ္စကားေျပာခဲ့တာ<br />အဲဒီအတြက္လည္း ဘုရားသခင္ငိုတယ္။<br /><br />ငိုတယ္ ….<br />၂၁ ရာစုမွာ<br />ဘုရားသခင္ ရႈိက္ခါ ငင္ကာ ငိုတယ္၊<br />အမုန္းမီးေတြ မၿငိမ္းႏိုင္ေသးတဲ့<br />ေဂ်ရုဆလာမ္ အတြက္ ငိုတယ္<br />အာဖဂန္ အီရတ္ ျပည္သူေတြအတြက္ ငိုတယ္<br />၉-၁၁ အတြက္ငိုတယ္<br />ဟိမ၀ႏၱာ ေတာင္တန္းႀကီးကို ပုတ္ပုတ္ၿပီး<br />ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို လႈပ္လႈပ္ၿပီး ငိုတယ္။<br /><br />အဲဒီလို … ဘုရားသခင္ခမ်ာ<br />ေန႔မအား ညမအား ငိုေနရရင္းက<br />(ဘယ္လူလြန္မသားေတြ စတန္႔ထြင္လိုက္သလဲမသိပါဘူး)<br />မၾကာခင္မွာ ကမၻာႀကီးပ်က္မတဲ့<br />ဒါဆိုရင္ ….<br />အရာရာကုိ ဖန္ဆင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဘုရားသခင္ခမ်ာ<br />ဘုမသိ ဘမသိ တရားခံျဖစ္ရေတာ့မယ္ … ေပါ့<br />ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္ဟာ<br />သူ႔ငိုခ်င္းကို ရပ္<br />ေၾကာင္းက်ဳိး ဆက္စပ္စဥ္းစားရင္းက<br />ဒီကေန႔ ကမၻာႀကီး လိုအပ္ေနတာ<br />ေတာ္လွန္ေရးစစ္စစ္နဲ႔<br />ေတာ္လွန္ေရးသမားစစ္စစ္ေတြပဲ ဆိုတာ<br />သူ သေဘာေပါက္ လက္ခံသြားေတာ့တယ္၊<br /><br />အဲဒီက စလို႔ေပါ့ …<br />ဘုရားသခင္ရဲ႕ ငိုေၾကြးသံသည္လည္း<br />နားနား ျခားျခားၿပီးမွ ထြက္ေပၚလာေတာ့တယ္။ ။<br /><br />ကမာပုလဲ<br /><br />၂၉၊ ၀၅၊ ၂၀၁၀။</span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-79036580287694434362010-03-19T23:37:00.001-07:002010-03-19T23:47:52.971-07:00တန္ခူးမိုးေလ ရင္ကိုေခၽြေတာ့<span style="color: rgb(102, 255, 153);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />ကိုညဳိဒင္တို႔ ၃ ေယာက္ အခ်ဳပ္မွာ ၃ လေလာက္ ဒုကၡစရိယာက်င့္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ကိုညဳိဒင္ႏွင့္ ညြန္႔ေမာင္က ရပ္ကြက္တာ၀န္ရွိသူေတြကို ဓားႏွင့္ခ်ိန္ရြယ္ ၿခိမ္းေျခာက္မွဳ။ ငေပ်ာ့က တရား မ၀င္ လိုင္စင္မဲ့ အရက္ခ်က္လုပ္ ေရာင္းခ်မွဳ။ ငေပ်ာ့က ဒဏ္ေငြ ၃၀၀၀ အဆစ္ ေဆာင္လိုက္ရေသး၏။ အခ်ဳပ္က်ေနစဥ္ သူတို႔ ၃ ေယာက္၏ မိသားစု၀င္မ်ားက အလ်င္းသင့္သလို ထမင္းပို႔ ပစၥည္းပို႔ သေရစာပို႔ ၾကသည္။ တဦးတေယာက္ထဲအတြက္ ပို ့ၾကသည္မဟုတ္။ နည္းသည္မ်ားသည္မဟုတ္။ ေကာင္းသည္ ညံ့သည္ မဟုတ္။ ၃ ေယာက္စာ လာေတြ႔လာပို႔ၾကသည္။ မိသားစုေတြလို ဘ၀တူေတြမဟုတ္လား။ သာအတူ နာ အတူ။ စံအတူ ခံအတူလို ့ပဲ ဆိုရေခ်မည္။<br /><br />ကိုညဳိဒင္ စိတ္ကပဲ ထင္ျမင္ေနလို႔လားမသိ။ သူတို႔ ၃ ေယာက္ကို ရံုးထုတ္လာသည့္ေန႔က အခ်ဳပ္ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ေရႊဘကို ကားေဘးမွာ ေတြ႔ရသည္။ ေရႊဘမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို ့ဇေ၀ဇ၀ါလည္းျဖစ္မိ၏။ ထြားလာလိုက္တဲ့ေကာင္။ အလံုးအထည္က ငါးေထြေပါက္ႀကီးတေကာင္အလား။ သူ ေရႊဘကို ၿပံဳးျပေတာ့ ေရႊဘက လက္သီးေထာင္ျပသည္။ သူက လက္မျပန္ေထာင္ျပလိုက္သည္။ မိလံုးက လက္ဘက္ရည္ထုပ္ႏွင့္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ထုပ္ေတြ လာေပးသည္။ ညြန္ ့ေမာင္မိန္းမကလည္း ကြမ္းထုပ္တို႔၊ စီးကရက္ဘူးတို႔ ကမ္းသည္။ ငေပ်ာ့မိန္းမကေတာ့ စိမ္းစားဥေတြႏွင့္ ကန္ဇြန္းဥျပဳပ္ေတြကို အင္ဖက္ႏွင့္ တထုပ္ၾကီးထုပ္ယူလာ ရွာသည္။ တရားသူႀကီး စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးေတာ့ အားလံုးရယ္ႏိုင္ျပံဳးၾကၿပီေပါ့။ ငေပ်ာ့ ေဆာာင္ရမည့္ ဒဏ္ေငြ အတြက္ လိုေနသည့္ ေငြ ၁၀၀၀ ကို ရပ္ကြက္က လူေတြကပါ ႏိုင္နင္းသေလာက္ ၀ိုင္းကူ ထည့္ေပးၾကသည္။<br /><span id="fullpost"><br />သူတို ့အားလံုး အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ညြန္ ့ေမာင္က သူ ့မိန္းမနဲ ့အိမ္ျပန္လိုက္သြားဥိး မယ္ကြာ ေနာက္ေန ့မွ ငါျပန္လာခဲ့မယ္ေျပာဆိုေတာင္းပန္တာကို မည္သူမွ လက္မခံၾက။ ေနစမ္းပါအုန္းကြာ တေအာင့္ေနျပန္ေပါ့။ အေစာႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ရုပ္ရွင္ၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ပါ၊ ဟုတ္လား။ ကိုညဳိဒင့္ ေမတၱာ ရပ္ခံစကားမဆံုးမီ ငေပ်ာ့မိန္းမက အရက္ ၂ လံုးႏွင့္ ငါးေၾကာ္တပန္းကန္ လာခ်သည္။ ညြန္ ့ေမာင္ သူ ့မိန္းမ<br /><br />မ်က္ႏွာ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ဖန္ခြက္တလံုးဆဲြယူလိုက္ကာ ကိုညဳိဒင္ကို အရက္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သံတိုင္ၾကားထဲက အိပ္ရာ၀င္ညမ်ားကို စျမံဳ ့ျပန္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ အရသာပဲကြ။ ညြန္ ့ေမာင္စကား ကို ငေပ်ာ့က ခါးခါးသီးသီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျငင္းသည္။ ငါ့မိန္းမကို ဘယ္ေလာက္သတိရတယ္ဆိုတာ မင္း ေျပာလိုက္စမ္း။ မင္း၊ မင္းမိန္းမကို ေမ့ေနလိုက္တာကြာလို ့ေျပာပံုေလး လုပ္စမ္းပါအုန္း။ မင္း သိပ္အရသာ ရွိရင္လည္း ဒီတေခါက္ မင္းဘာသာမင္း ေညာင္းေပေတာ့။ အရက္တလံုး ကုန္ခါနီး အုန္းခင္ အိမ္ေပၚတက္ လာသည္။ ၾကက္တေကာင္ႏွင့္ အရက္ ၂ လံုးက လက္ထဲမွာ တဲြေလာင္း။ မိလံုးေရာ၊ မိလံုးမီးဖိုထဲကထြက္လာ သည္။ ဘာလဲ၊ ဘာလဲေတြ ဖမ္းေနတယ္။ ေရာ့ နင္တို ့မိန္းမတသိုက္ ၾကက္ခ်က္ေပး၊ ဆီျပန္ေလးေနာ္ ၊ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကက္သားဆီျပန္ေလး လြမ္းေလာက္ကေရာေပါ့။ ညြန္ ့ေမာင္ ထည့္စမ္းပါအုန္းဟ၊ ခုထိ မခ်ရ ေသးဘူး။ မင္းတိိုု ဖို ့ ေျမာက္ရြာမွာ ၾကက္သြားရွာေနရတာ။ အုန္းခင္က အဖမ္းမခံရဘူး။ ဗီြစီဒီစက္ကိစၥကုိ ရဲက စစ္ေတာ့ မိဘေမတၱာဆိုင္က ကုလားေလးက သက္ေသထြက္ေပးသည္။ ပိုက္ဆံအေၾကေခ်ၿပီး ငွါးသြား ၾကတဲ့ အေၾကာင္း။ သူ ့ဆရာ ျပန္လာေတာ့ သူက ေျမာက္ရြာ ခဏ ျပန္ေနတာနဲ ့လဲြသြားတဲ့အေၾကာင္း။ ဆရာ ကေတာ္လည္း ဆရာနဲ ့အတူ ပါသြားတာမို ့သူမေျပာႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္းေတြ ထြက္ဆိုေတာ့ အုန္းခင္က ၃ - ၄ ရက္ နဲ ့အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ေအာက္စက္ငွါးတာခ်င္းတူတူ ညြန္ ့ေမာင္က ကိုညဳိဒင္ ဓားဆဲြတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါး ထိုးတဲ့ မွိန္းကို ဆဲြလိုက္လို ့ ဦးျခံဳတို ့က လူကိုေသေစႏိုင္တဲ့အရာေတြႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ပါ တယ္ ဆိုၿပီး အမွဳဆင္ ဖမ္းတာ။ ဘာမွ လုပ္မရေတာ့မွ ရဲက ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တာ။ ဒါေတာင္ ရဲအုပ္တေကာင္က အိမ္ကိုလာၿပီး မိလံုးဆီက ၂၀၀၀ ေတာင္းသြားေသးသတဲ့။ အရက္ ၃ လံုးကုန္ေတာ့ တအိမ္လံုးညံစီေနၿပီ။ ျမနႏၵာ ေနညဳိညဳိ ရစ္ခါသန္းေတာ့ အခ်ဳပ္္ခန္းမွာလ ညဳိဒင္ ညဳိဒင္ ညဳိဒင္ ညဳိဒင္ ဆိုၿပီး ငေပ်ာ့ ကလိုက္ တာမ်ား ဖိုးခ်စ္ အရွဳံးေပး ရမည္။ ပပ၀င္းခင္တို ့၊ ခ်စ္စႏုိးဦးတို ့၊ ေခ်ာရတနာတို ့ေလာက္ကေတာ့ နံမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ငေပ်ာ့တို ့က အေပ်ာ့ကြ ဆိုၿပီး ေျခထိုးလိုက္တာ ျဖာေပၚကို ဟပ္ထိုးလဲက်ပါေလေရာ။ ကံသီလို ့ ဖန္ခြက္ ႏွဳတ္ခမ္းနဲ ့ ၿဂဳိေစာင္း ႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္မသြားတာလို ့ေျပာရမလားပဲဲ။<br /><br />× × × × × × ×<br /><br />သဘက္ခါ၊ အင္း ေနာင္ ၃ ရက္ဆို စၾကၤ္န္က်ၿပီပဲ။ အခါရက္မွာ သံုးဖို ့စဲြဖို ့ မိလံုးလည္း ေငြလိုမွာပဲ။ ေရႊဘလည္း လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္မွာပဲလို ့ ကိုညဳိဒင္ ေတြေတြေငးေငး စဥ္းစားေနမိသည္။ အိမ္ေခါင္မိုးတြင္ ထိုးထားသည့္ ေလွာ္တက္မႀကီးကို ထဆဲြလိုက္ခ်င္သလိုုျဖစ္သြားသည္။ ေစ်းနားက ျမင္းလွည္းဂိတ္သြားၿပီး တရက္ေလာက္ ကုန္သြားထမ္းရ ေကာင္းမလား။ အိမ္ေအာက္ အိမ္ရိပ္မွာ ျဖာတခ်ပ္ခင္းၿပီး သရက္သီးေပါက္ ေနၾကသည့္ မိလံုးတို ့မိန္းမတသိုက္ကိုၾကည့္၍ ေတာင္ရြာဘက္ကို တေခါက္တက်င္း သြားရင္း သရက္သီး သြား ခူးရရင္ေကာင္းမလား။ ဒီလိုရာသီမ်ဳိးမွာ ကိုညဳိဒင္တို ့ အညာေျမလတ္တခြင္တြင္ မိန္းမမ်ားက သရက္ သီး ေပါက္။ မန္က်ီးသီးထု၊ ဆန္ေရြး ပဲေရြး လုပ္ၾကသည့္အခ်ိန္။ သရက္သီးေပါက္သည္ ဆိုသည္မွာ သရက္ သီးကို ဓားပါးပါးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ထပ္ခနဲ ထပ္ခနဲ ေပါက္ၿပီး သရက္မႊာ အျမွင္းေလးမ်ား လုပ္ၾက သည္ကို ေျပာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိကအေၾကာင္းက ႏွစ္လံုးေပါက္ သရက္ခ်ဥ္ ထည့္ဖို ့ပင္။ သရက္သီးကို ေနာက္ တမ်ဳိး ပံုေဖာ္လုပ္ကိုင္ၾကေသးသည္။ ေနာက္တနည္းကေတာ့ ပိုးတီလို ့ေခၚၾကသည္။ သရက္ သီးကို အလံုး မပ်က္ ဓားထက္ထက္ႏွင့္ ဓားခ်က္ေစာင္း၍ တိုင္းတိုင္းဆဆျဖင့္ အသီးလိုက္ လီွးျခင္းျဖစ္သည္။ သရက္သီး တလံုးလံုး လွီးၿပီးပါက သရက္သီးမွာ အသီးပံု မပ်က္ေသာ္လည္း ပိုးတီတေကာင္လို ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိ တဲြတဲြ ရြဲရြဲေလး ျဖစ္ေနသည္။ သရက္သီးမ်ားကို လိုအပ္သလို ေပါက္လွီးၿပီးၿပီဆိုပါက ရာ၀င္စဥ္ ့အိုးႀကီးမ်ားျဖင့္ သရက္ခ်ဥ္ထည့္ေတာ့သည္။ အခါရက္မွာ မပါမၿပီးသည့္ သရက္ခ်ဥ္။ တႏွစ္ပတ္လံုး ေရာင္းဖို ့စားဖို ့အတြက္ သရက္ခ်ဥ္ေပါက္ႏွင့္ ပိုးတီသရက္ခ်ဥ္မွာ ေဒသရိုးရာအစားအစာဆိုလည္း မမွားေခ်။ မိလံုးတို ့က အခါရက္ အိမ္စားေလးလုပ္ၿပီးပါက သရက္သီး အငွါးေပါက္က်သည္။ မ်ားမ်ားစားစား ရသည္ေတာ့မဟုတ္။ တပိသာမွ ၉၀ မ်ဳိး ၁၀၀မ်ဳိး။ သို ့ေပမယ့္ ေန ့လည္ေန ့ခင္း အပူဒဏ္ေရွာင္ရင္း အိမ္ေအာက္ေျမတလင္းတြင္ ျဖာတခ်ပ္ ခင္း၍ ွ သရက္သီးေပါက္က်၊ သို ့မဟုတ္ မန္က်ီးသီးထုက်သည္။ မန္က်ီးသီးထုသည္ဆိုသည္မွာလည္း အပင္မွ ပုတ္ခ်လာသည့္ မန္က်ီးမည့္မ်ားကို အခြံ အေၾကာမ်ားသင္၊ ၿပီး ေက်ာက္တံုး သို ့မဟုတ္လည္း သစ္တံုးမာမာ ေပၚတြင္ ေဒါင္လိုက္ ထုခ်လိုက္သည့္အခါ မန္က်ီးေစ့ေလးမ်ား ထြက္က်လာၿပီး မက်ီးသားခ်ည္း က်န္ေတာ့ သည္္။ ယင္းမက်ီးသီးမွည့္အေခ်ာမ်ားကို ႏွိးပုတ္ႀကီးမ်ားထဲ ထည့္သိုကာ ေရာင္းခ်သလို အိမ္စားလည္း ႏွစ္ လည္ခံ သိမ္းဆည္းထားၾကသည္။<br /><br />ပဲေရြး ဆန္ေရြးအလုပ္ကလည္း လြယ္သည္ေတာ့မဟုတ္။ အိ္မ္စား၊ အိမ္ဆြမ္းခ်က္ဖို ့ေလာက္က မသိ သာေပမယ့္ အခါရက္ ၅ ရက္လံုးလံုး လမ္းထိပ္က မဏပ္က ေလာင္းလွဴမယ့္ အာရံုဆြမ္းအတြက္ စပါးလံုးေရြး ရတာက ခါးခ်ိခမန္း။ ဒီအလုပ္ေတြက တန္ခူးျမည္မွတ္ ဖက္ဆြတ္ေရတိုး သၾကၤန္မိုး မရြာမီ ၿပီးစီးထားရမည့္ ရာသီအလုပ္ေတြေလ။ အပူကိုေရွာင္ရင္း၊ ကုသိုလ္လည္းရ၊ အပိုေငြကေလးလည္းရ ဆိုသလို လုပ္ၾကေပမယ့္ လုပ္သားက်င့္ေနၾကသူေတြခ်ည္းပါ။ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလးမွန္ရင္ ၉ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္ အရြယ္ေတြကတည္းက လုပ္ရကိုင္ရ အကြ်မ္းတ၀င္ရွိၾကၿပီးသားေတြကိုး။<br /><br />× × × × × × ×<br /><br />ကိုညဳိဒင္ ကုန္ထမ္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနလံုးပင္ ဆည္းဆာေရာင္ ေတာက္ေနေလၿပီ။ မိလံုးကို အိမ္ ကျပင္တြင္ ပါးကြက္ၾကားအေဖြးသားႏွင့္ ပန္းေတြေရေဆးေနသည္ကိုေတြ ့ရ၏။ သႀကၤန္အတာအိုး ျပင္ေနပံုရ သည္။ ကုန္ထမ္းလို ့ရလာသည့္ ေငြထဲမွ ၁၅၀၀ ကို မိလံုးကို ေပးလိုက္သည္။ ေရႊဘေရာလို ့ ေမးမည္အလုပ္ သူ ့ရြယ္တူေကာင္ေတြႏွင့္ အုန္းလက္ေတြ ဒယဥ့္တိုက္ ဆဲြသြားသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ လမ္းထိပ္မွာ ေရ ကစားမဏပ္ ေဆာက္ေနၾက ၿပီေပါ့။ ေအာ္ မနက္ဖန္ဆို သၾကၤန္က်ေတာ့မွာပါလား။ ေရႊဘအတြက္ ေငြ ၅၀၀ ဖယ္ထားလိုက္သည္။ ငေပ်ာ့အိမ္ဘက္မွ ေခတ္ေပၚသၾကၤန္သီခ်င္းမ်ားက သူ ့ရင္ကို လာမွန္သည္။ သူတို ့ သီခ်င္းေတြကို ကိုညဳိဒင္ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ ငေပ်ာ့ကေတာ့ သူ ့ဆိုင္ကို အရက္လာေသာက္သည့္ ေကာင္ေလးေတြအႀကဳိက္ ဖြင့္ေပးပံုရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုညဳိဒင္တို ့လူသိုက္က သၾကၤန္မင္းသားႀကီး ကိုေဇာ္၀မ္းမွ ကိုေဇာ္၀မ္း။ နံပါတ္၀မ္းတစ္ ဂဏန္းတစ္။ သိပ္ခ်စ္ၾကႀကဳိက္ၾကသူေတြမဟုတ္လား။ ခနေနေတာ့ ကိုေဇာ္၀မ္းရဲ ့ ေရႊမန္းမာလာ သီခ်င္းကို ၾကားရသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေပါင္ကိုပုတ္၍ စည္းလိုက္ရင္း ေရႊမန္းမာလာ သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းေနမိသည္။<br /><br />မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္မွာ ငေပ်ာ့ ႏွင့္ အုန္းခင္တို ့၏ သၾကၤန္က်ၿပီေဟ့လို ့သံၿပဳိင္ေအာ္လိုက္သံ ႀကီးက ကိုညဳိဒင့္ရင္ထဲမွာ ပိေတာက္ေတြ အခိုင္လိုက္ပြင့္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သၾကၤန္မိုးရနံ ့။ ေျမသင္းနံ ့။ ပိေတာက္ပန္းရနံ ့ေတြက ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးကို လန္းဆတ္စိုစြတ္ ေမႊးပ်ံ ့ေနပါပေကာ။ ပိေတာက္ေတြ ေရႊရည္လူးတဲ့ အတာရက္ကို ငါဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မိလံုး နင္အသိေနာ္လို ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တာ ကာလက စကားေတြကို မိလံုး မွတ္မိေလမလားေတြးမိရင္း ကိုညဳိဒင့္အၿပံဳးတခ်က္က ေရႊေရာင္၀င္းလက္သြားသည္ကို မိလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ ၾကည့္မိသည့္အခိုက္ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္လံုး ေႏြးကနဲျဖစ္ သြားသည္။<br /><br /><br /><br />ေမာင္လြမ္းဏီ<br /><br />၁၈ -၃- ၂၀၁၀<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-55095425987734438042010-03-19T23:35:00.000-07:002010-03-19T23:36:26.834-07:00ေ၀ဒနာ …. ပိေတာက္<span style="color: rgb(102, 255, 153);">ကမာပုလဲ</span><br /><br /> ပိေတာက္ကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပိေတာက္ပန္းကို ခ်စ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည္ဆိုလ်င္ လြန္မည္မထင္ပါ။<br /><br /> က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က မိသားစုႏွင့္ အတူေနထိုင္ခဲ့ေသာ အိမ္ငယ္ကေလး၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ပိေတာက္ပင္ႀကီး တပင္ ရွိပါသည္။ အမ်ားသူငါ ဥဒဟုိ သြားလာေနက် လမ္းၾကားကေလး၏ နံေဘးတြင္ အဆိုပါပိေတာက္ပင္ႀကီး ရွိေနပါသည္။ မည္သူက စိုက္သြားခဲ့သလဲ၊ မည္သူေတြက ေရေလာင္းေပါင္းသင္ခဲ့သလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္မသိခဲ့။ အိမ္က အေမ၊ အမေတြကလည္း ေျပာမျပ။ သူ႔အလိုလို ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ေနသည့္ ပိေတာက္ပင္ႀကီး အျဖစ္ က်ေနာ္သိရွိနားလည္ခဲ့ရသည္။ ပိုင္ရွင္တိတိက်က် မရွိ။ အေလ့က် ေပါက္ေနေသာ ပိေတာက္ပင္းႀကီး အျဖစ္သာ။<br /><span id="fullpost"><br /> ေႏြ….<br /><br /> ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္တို႔ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ မင္းမူလာသည့္ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ေႏြသည္ က်ေနာ္တို႔ကေလးငယ္မ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳေနက်ျဖစ္လာသည္။ မိဘမ်ားက အိမ္ျပင္ထြက္ မေဆာ့ရအမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္လိုက္၏။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးမ်ားကလည္း လူႀကီးမ်ား လစ္လ်င္လစ္သလို ထြက္ထြက္ေဆာ့၏။ ထိုသို႔ ထြက္ေဆာ့ေသာအခါတိုင္းလည္း အေမက ၀ါးျခမ္းျပားကိုင္ကာ လိုက္ေခၚ၏။ ေျခသလံုးသား ႏုႏုကို အေမ့၀ါးျခမ္းျပားက အားမလိုအားမရ နမ္း၏။ နီရဲသြားေသာ အ႐ႈိးရာကေလးေတြ ေပၚလာ၏။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တလိမ့္လိမ့္စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္တို႔သည္ ပုလဲလံုးေလးေတြ မ်ားျဖစ္လိုက္လ်င္ ဒီတသက္ စားလို႔ကုန္မည္မထင္ေပ။ မေဆာ့ရမေနႏိုင္ေသာ က်ေနာ္တို႔ ကေလးမ်ားအဖို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ ေအးျမေသာအရိပ္သည္ က်ေနာ္တို႔၏ တခုတည္းေသာ ေႏြရာသီ ကြန္းခိုေဆာ့ကစားရာ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ အေမကလည္း ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ေဆာ့မည္ဆိုလ်င္ ခြင့္ျပဳခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မသိစိတ္နဲ႔လား သိစိတ္နဲ႔လားေတာ့မသိ၊ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိေတာက္ကို ခ်စ္ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။<br /><br /> တည…<br /><br /> တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ အေဖ့ေၾကင့္ က်ေနာ္ အိပ္ယာက ႏိုးလာသည္။ ေဘးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ အေမလည္းေပ်ာက္ေနသည္။ မီးခြက္အလင္းေရာင္ကေန အရိပ္ႏွစ္ခု ကို ျခင္ေထာင္ထဲမွ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အရိပ္တခုက အိမ္ေခါင္မိုးနား ကပ္ေနသည္။ ျခင္ေထာင္ကို အသာ မ ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမကို ေတြ႔ရသည္။ အေမက ေအာက္ကေန အေဖ့ကို ဓနိပ်စ္ပိုင္းကေလးေတြ ကမ္းေပးေနသည္။ အေဖက မိုးယိုသည့္ ေနရာမ်ားကို သူ႔လက္တဖက္ျဖင့္ စမ္းကာ ပ်စ္စားထိုးေနသည္။ ခုမွ သတိထားမိသည္။ တေဖါက္ေဖါက္နဲ႔ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး မိုးရြာေနတာကိုး။ အေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒါ သႀကၤန္မိုးေလ သားရဲ႕ လို႔ အေျဖေပးသည္။ ေၾသာ္ … သႀကၤန္က်ေတာ့မွာပါလား။<br /><br /> မိုး ဘယ္အခ်ိန္မွာ တိတ္သြားသည္ကို က်ေနာ္မသိ။ ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ တခါျပန္လို႔ ႏိုးလာခဲ့သည္။ အသံေတြကို နားေထာင္ စူးစမ္းေနရင္းက သစ္ကိုင္းက်ဳိးသံေတြ ၾကားလာရသည္။ လူသံေတြလည္း ၾကားေနရသည္။ ဆဲသံဆိုသံေတြလည္း ပါလာသည္။ အသံေတြက ပိေတာက္ပင္ႀကီးဘက္မွ ျဖစ္ေနသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီက တုံးေခါက္သံေတြၾကားရသည္။ မနက္ခင္းကို ေရာက္ေတာ့မည္ကိုး။ `လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္´ ဟု အေမ့ဆီက ညည္းသံၾကားရသည္။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိ။ ေမွးခနဲ တခ်က္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။<br /><br /> ပါးလ်ေနေသာ ျခင္ေထာင္ပိတ္သားကိုျဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ယာထဲတြင္ ပိေတာက္ပန္း ရနံ႔တို႔ လႈိင္ေနသည္။ အိပ္မက္လား။ တကယ္လား။ က်ေနာ္ထထိုင္လိုက္သည္။ နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္သည္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေလးထဲ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ေနပါသည္။ ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ဖြင့္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕ တံခါးမႀကီးရွိရာ က်ေနာ္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေသာ စားပြဲႀကီးေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ေတြ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးကို ပြတ္ၿပီး အေသအခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ဟာ … ပိေတာက္ပန္းေတြ ….။<br /><br /> `အေဖ ညကသြားခူးခဲ့တာလား အေမ´<br /><br /> `ဟဲ့ ငါ့ေယာက္က်ားက ဘာလို႔သြားခူးရမွာ တဲ့တုန္း´<br /><br /> `ဒါျဖင့္ ဘယ္သူေတြခူးလာေပးလဲဟင္´<br /><br /> `တယ္ လွ်ာရွည္တဲ့ကေလးေလးပဲ ငါမသိဘူး နင့္အမကို သြားေမးၾကည့္´<br /><br /> အေဖက က်ေနာ့ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္က အမကို သြားေမးမည္ ဟန္ျပင္ေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးကေလးေျပာသည္။<br /><br /> `သြားမေမးနဲ႔ မင္း ဗိုက္ေခါက္ေၾကာ လိမ္ဆြဲခံရလိမ့္မယ္´<br /><br /> အဲဒီေန႔က အမျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ခါတိုင္းထက္ တည္ေနပါသည္။ စကားေျပာလည္း နည္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ အမခ်က္ေသာ ဒီေန႔ ဟင္းလ်ာသည္ အရသာႏွင့္ ျပည့္စံုေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အဆိုေတာ္ ေအ၀မ္းတင္တင္လွ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ `ပိေတာက္ပြင့္ရက္၀ယ္ …. ေမာင္လာေနက်ကြယ္ …´ ဆိုသည့္ သီခ်င္းစာသားကို သနပ္ခါးလူးရင္း ဆိုညည္းေနတာကို က်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိသည္။ ထိုေန႔က က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕စားပြဲေပၚတြင္ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ခဲ့သည္။ ဘုရားစင္ေပၚက ေညာင္ေရအိုးတိုင္းမွာလည္း ပိေတာက္ေတြပြင့္သည္။ ေမေမ့ေခါင္းမွာေရာ က်ေနာ့္မမေလး ေခါင္းမွာပါ ပိေတာက္တို႔ အၿပိဳင္ပြင့္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးမ်ား၏ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း ပိေတာက္ေတြ လႈိင္လႈိင္ပြင့္ခဲ့သည္ကို က်ေနာ့္ တသက္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။<br /><br /> ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့<br /><br /> `အေမ သားသြားေဆာ့လိုက္ဦးမယ္ေနာ္´<br /><br /> `မေဆာ့ရဘူး´<br /><br /> `ဟာ အေမကလဲ ပိေတာက္ပင္ေအာက္မွာ ေဆာ့မွာေလ´<br /><br /> `ေတာ္တို႔ ပိေတာက္ပင္ကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး´<br /><br /> ခါတိုင္းျမင္ေနက် ပိေတာက္ပင္ႀကီးသည္ က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းတြင္ ေပ်ာက္ဆံုး ေနပါေတာ့သည္။ အေတာ့္ကိုၾကည့္ယူမွ အကိုင္း၊ အခက္၊ အရြက္တုိ႔ မဲ့ေနေသာ ပင္စည္ငုတ္တုတ္ႏွင့္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေၾသာ္… မနက္ကၾကားေနရတဲ့ အသံေတြက ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ခုလို စီရင္လိုက္ၾကတာကိုး။<br /><br /> ေနာက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ျမဴနီစပယ္က အျမစ္ကလွန္လိုက္ေလသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ။ မည္သူကမွ်လည္း ပိေတာက္ပင္ႀကီးအတြက္ ၀မ္းမနည္း။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးမ်ားအတြက္သာ ေႏြေခါင္ေခါင္ ခိုလႈံရာ မဲ့ခဲ့ေတာ့သည္။<br /><br /> `ခုတေလာ သႀကၤန္မိုး မရြာတာ သံုးေလးႏွစ္ရွိၿပီေနာ္´<br /><br /> `ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္အမွတ္မမွားဘူး ဆိုရင္ အဲဒီ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေျမလွန္လိုက္ ကတည္းက စတာပဲ ဗ်´<br /><br /> `ေအးဗ် ပိေတာက္ေတြလည္း ႏွစ္စဥ္ အခ်ိန္မွန္ မပြင့္ေတာ့ဘူးဗ်´<br /><br /> `ဟုတ္တယ္ … အိမ္ကေကာင္လည္း ေႏြရာသီ သူ႔ကစားကြင္းကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာေပါ့ ဗ်ာ´<br /><br /> ပိေတာက္ပင္ႀကီး ေသဆံုးသြားသလို က်ေနာ့္အသက္သည္လည္း တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ခါတိုင္းလုိ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေဂၚလီလွိမ့္တန္း မကစားေတာ့။ ေဘာ္လံုးဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကြင္းျပင္မွာ ေဘာ္လံုးကန္ရသည္ ကလည္း ရင္ခုန္စရာ အသစ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဇာတိရပ္ရြာကို စြန္႔ခြာ၊ တရပ္တေက်းမွာ ပညာရွာ … ၿပီးေတာ့ အလုပ္စခန္း၀င္ ….။<br /><br /> ႏွစ္ရွည္လမ်ား ပိေတာက္ႏွင့္က်ေနာ္ မေတြ႔ဆံုခဲ့ေတာ့။ ပိေတာက္က က်ေနာ့္ကို မစိမ္းကားခဲ့သလို က်ေနာ္ကလည္း ပိေတာက္ကုိ ျမတ္ႏိုးတသ သတိရေနဆဲ။ ဒါေပသိ ပိေတာက္ပန္းသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ႏွစ္စဥ္ မေတြ႔ဆံုႏိုင္ခဲ့ေတာ့ …။<br /><br /> ေၾသာ္ … ပိေတာက္ပန္းတို႔သည္ က်ေနာ့္မျမင္ကြယ္ရာမွာ ခိုးၿပီးပြင့္ေနေလေရာ့ သလား …<br /><br /> မကဒတ ေျမာက္ပိုင္းရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕ စ်ာပနကို က်ေနာ္ေခတၱေရာက္ရွိေနရာ နယ္စပ္ၿမဳိ႕ကေလးမွာ က်င္းပဖို႔ ႀကံဳလာခဲ့ပါသည္္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီမွာျဖစ္သည္။ ညက အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးအေပၚ မိုးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းခဲ့သည္္။ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ရဲေဘာ္အတြက္ ေခါင္းတလား ၀ယ္ဖို႔ထြက္ခဲ့သည္္။ ေခါင္းတလားဆိုင္က အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေဆးရံုႀကီးေရွ႕မွာ ရွိသည္္။ ေခါင္းတလား၀ယ္ေနရင္းက ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ကို ရလိုက္သလို ခံစားေနရသည္။ ဒါနဲ႔ ဟိုဟို သည္သည္ မ်က္စိကစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ …..<br /><br /> ပိေတာက္ေတြ ….<br /><br /> ဘ၀မွာ သိပ္ေသခ်ာခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ေတြ ….<br /><br /> ေဆးရံုႀကီး၀င္းထဲက ပိေတာက္ပင္ေတြေပၚမွာ… ေရႊ၀ါေရာင္ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္လို႔ ပါလား ….<br /><br /> အို … ပြင့္မွ ပြင့္တတ္ပါေလ … ပိေတာက္ရယ္ …..။ ။<br /><br /> ကမာပုလဲ<br /><br /> ေႏြ၊ ၂၀၁၀။<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-22016405866272183232010-03-19T23:33:00.000-07:002010-03-19T23:55:26.586-07:00မိုးတြင္းျပဇာတ္<span style="color: rgb(102, 255, 153);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />သူ ့ဘာသာ ေအးခ်မ္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည့္ ေလာကႀကီးကို က်ဳပ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ပစ္လိုက္သည္။ ဆဲေရးတိုင္းထြာေတာ့ ဘယ္လုပ္မလဲဗ်ာ။ ေလာကႀကီးကို အားအားရွိ ေမတၱာပို ့ေနသည့္ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြကို အေငၚတူးတာပါ။ အဲလိုလူေၾကာင္ေတြက တရားက်ဖို ့လည္း ေကာင္းသလို ရယ္ဖို ့လည္း အေကာင္းသား။<br /><br />က်ဳပ္က ေလာကႀကီး မတရားဘူးလို ့ ေအာင္ဟစ္ ျမည္တြန္ ေျပာမိတာေလးကုိ “ေလာကႀကီးက မင္းကို ဘာလုပ္ေနလို ့ စြပ္စြပ္စဲြစဲြ ေျပာေနရတာလည္း ညဳိဒင္”တဲ့။ လမ္းထိပ္ ဓမၼာ႐ံုေဘးမွာေနသည့္ ဦးၿခံဳက က်ဳပ္တို ့၀ိုင္း ေဘး ရပ္ၿပီး အႏိုင္က်င့္္ ဗိုလ္က်စကား၀င္ေျပာတာပါ။ ေလာကႀကီးက သူ ့တရားသူ ရွိတယ္တဲ့။ မင္းက တရားကို မျမင္စြမ္းသူ။ အငံ့တဲ့။ အငံုတဲ့။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ ဘာလုပ္ေနလို ့လဲ။ ငံ့ရ ငံုရ ထံုတာလဲလို ့ ဦးၿခံဳကို ျပန္ေမးေတာ့ “မင္းက တရားမရွိတဲ့ ေကာင္” လို ့ ဦးၿခံဳက ေျပာသည္။ ေန ့ခင္္းေၾကာင္ေတာင္ ထိုင္ေသာက္ေနၾကသည့္ က်ဳပ္တို႔ ၀ိုင္းကို ဦးၿခံဳက လမ္းႀကံဳ ၀င္ရပ္ရင္း ၾသ၀ါဒ၀င္ေခြ်တာေလ။ ဦးၿခံဳက အရက္ေသစာ မေသာက္သလို သတ္သတ္လြတ္ ေတာင္ စားေသး။ သူ ့ သတ္သတ္လြတ္က သတ္သတ္လြတ္သမားခ်င္းေတာင္ ယွဥ္လို ့ရသတဲ့။ ၾကက္ဥနဲ ့အသီး အရြက္ စားလို ့ရသတဲ့။ သူေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ ့ မသိဘူး၊ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္စားသည့္ သတ္သတ္ လြတ္က သူစားသည့္ သတ္သတ္လြတ္မ်ဳိးပဲတဲ့။ က်ဳပ္ကလည္း ဘာမ်ားထူးလဲလို႔ေမးေတာ့ က်ဳိက္ထီးေစာင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိန္႕မွာခဲ့တာတဲ့။ မင္းက တံငါဆိုေတာ့ အကုသိုလ္ေကာင္ကို တရားျပလည္း ကြ်ဲပါးေစာင္းတီးပဲ ျဖစ္ ေနမွာေပါ့ေလတဲ့။ အၿမည္းမပါရင္ မေသာက္တတ္တဲ့ ညြန္ ့ေမာင္က ဦးၿခံဳကို ေမးေငါ့ၿပီး သူခြက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။<br /><span id="fullpost"><br />ဦးၿခံဳတို ့လူသိုက္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ အာဏာပိုင္မဟုတ္ေပမယ့္ သာသနာပိုင္လိုလို ဘာသာပိုင္လိုလို ဂုိက္ဖမ္း ထားၾက၏။ ၀တ္ရြတ္အသင္းလိုလို သူေတာ္စဥ္ဂိုဏ္းလိုလို အိမ္ဦးခန္းထိုင္သမားဆရာေတြလိုလိုလည္း အိုက္တင္ ေတြက ထုတ္ေသးသည္။ ေရႊစာလံုးနဲ ့သားေရဖံုး အခန္ ့စားေတြ။ ဂိုဏ္းယူနီေဖာင္းက ႐ိုးသည္။ တုတ္ေကာက္ တေခ်ာင္းရယ္၊ ပုတီးတကံုးရယ္၊ မာဖလာတထည္ရယ္၊ ေရာင္ကဲြဆင္တူ ခပ္ျဖဴျဖဴဆို အဖဲြ ့၀င္လို ့ရသည္ဆိုတာမ်ဳိး။ သို ့ေပမယ့္ ေနာက္လာသည့္ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္း၀န္ထက္ကဲေတာ့ လုပ္မရဘူး။ ေနာက္မွေပါက္သည့္ ေရႊၾကာပင္က ဟိုဒင္း လုပ္လို ့မရဘူး။ သူတို ့ခ်င္းနားလည္မွဳႏွင့္ ရာထူးဌာႏ ၱရ ေတြ၊ တာ၀န္ေတြ အပ္ႏွင္းထားၾကတာ။ အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရမွာဆို ဘယ္သူ။ ဓမၼာ႐ံုမွာဆို ဘယ္သူ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆို ဘယ္သူ။ မဂၤလာ ေဆာင္ဆို ဘယ္သူ။ အသုဘဆို ဘယ္သူ။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အမွဳအခင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္သူ သက္ေသ လိုက္ရမယ္ ဆိုသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတိုင္းမသိႏိုင္ေသာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြရွိသည္။ ဒါကိုပဲ ကိုညဳိဒင္တို ့လူသိုုက္ ကလည္း ၾကည့္လို ့ကို မရၾကတာ။ ဦးၿခံဳတို ့ဂိုဏ္း၀င္ေတြထဲက ဦးကံထြန္းဆိုတာ ရပ္ေရးရြာေရးဆို မဏပ္တိုင္ထိပ္မွာ ေခါင္း ေပါင္းစ တလူလူႏွင့္ ထီးေမြနန္းေမြ ရထားသည့္ပံုမ်ဳိး။ ငေပ်ာ့က ဦးၿခံဳႏွင့္ လမ္းမွာၾကံဳရင္ ေပေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ၿပီး ဦးၿခံဳ လြန္သြားမွ “အေရၿခံဳေတြ၊ ၀ါဂြမ္းကို ေဆးဆိုးၿခံဳထားသူေတြ နံမည္နဲ ့လည္း လိုက္ပါ့ေပ့”လို ့ရိသည္။ အုန္းခင္ကေတာ့ “အေန မလံုလို ့ အေရၿခံဳတာေပါ့ကြ”လို ့မၾကားတၾကားေျပာရင္ ဦးၿခံဳက မသိသလို မာဖလာေလး လည္ကို ျပင္ျပင္ ပတ္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းသြားပါေလေရာ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ လူသိုက္ရဲ ့ ဟားတိုက္ရယ္မာသံေတြက ေငြတိုးေခ်းစားသည့္ ဦးဘိုးလွ၏ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚကို ေလာက္စာလံုးအတဲြလိုက္ ပစ္က်ဲလိုက္သလို မိုးၿပဳိလ်ွံက် လာေတာ့သည္။ ဦးဘိုးလွကလည္း ဦးၿခံဳတို ့ကို တခါတေလ လူမသိသူမသိ ဆည္းကပ္သည္၊ ဘာေၾကာင့္ေတာ့ မသိဘူး။ ကိုညဳိဒင္တို ့ လူသိုက္ နဲ ့ ပက္ပင္းတိုးရင္ေတာ့ ဦးၿခံဳတို ့ႏွင့္ မပတ္သက္ဘူးဆိုသည့္ အဆင္ႏွင့္ ခပ္ကင္းကင္း ခပ္ခြာခြာ ခပ္ေရွာင္ ေရွာင္။ ကိုညဳိဒင္ကို ၿပံဳးျပေနလုိက္တာမ်ား အေမြေပးေတာ့မေယာင္ အၿမဲ ပံုဖမ္းထားတဲ့ ေဒြးေလးဘေမာင္ မ်က္ခြက္မ်ဳိးႀကီး။<br /><br />x x x x x x x<br /><br />ကိုညဳိဒင္တို ့ လူသိုက္က ဒီရာသီမ်ဳိးမွာမွ ျပန္ဆံုၾကတာေလ။ မိုးဦးေလဦးက်ခ်ိန္ဆိုပါေတာ့။ မိုးက်ေတာ့ ၿမဳိ ့ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္၏ အစြန္အဖ်ားမွာရွိသည့္ သံုးပင္တထပ္ ၀ါးထရံအိမ္ကေလးေတြဆီ ျပန္လာေနထိုင္ၾကသူေတြ။ ျမစ္ထဲက လူကလည္း တမိုးခိုဖို ့ ျပန္ေရာက္လာ။ ေနရင္းစဲြသူေတြကလည္း အားတက္သေရာ။ တျခားရပ္ကြက္မွာ ေနၾကေပမယ့္ ဒီကိုပဲ ေမြ ့ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြကလည္း တ႐ုန္း႐ုန္း။ ညြန္ ့ေမာင္ဆို သူ ့အိမ္<br /><br />ႏွင့္ ကိုညဳိဒင္တို ့အိမ္စုက ေတာင္ဖ်ား ေျမာက္ဖ်ား၊ သူ ့အိမ္ကို လူၾကံဳအမွာစကားပါးၿပီး ေပ်ာ္သလို ေနေနတာ။ အိမ္ေတြကလည္း အိမ္စုေတြလို ့ေျပာရမလားပဲ။ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္သာသာ။ ေဘးခ်င္းကပ္ ေက်ာခ်င္းကပ္။ အလုပ္ အကိုင္ေတြကလည္း ဂုဏ္ရွိစြ ေဆာင္ပုဒ္နဲ ့ညီညြတ္ပါသည္။ ကိုညဳိဒင္က ရာသီခ်ိန္က်ဘမ္း။ ငေပ်ာ့ကပင္ရင္းအလုပ္။ အုန္းခင္က အိမ္သာက်င္းတူး။ ညြန္ ့ေမာင္က ထင္းခဲြ ႏြားစာစင္း။ အလုပ္လုပ္သူခ်င္းေတာင္မွ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ႐ံုး မွာ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္သည့္ ေအးေမာင္က ၾသဇာအရွိဆံုးႏွင့္ ဂုဏ္ရွိန္ျမင့္ႏိုင္သူ။ သူက အစိုးရအ၀န္းအ၀ိုင္းကလူ။ စာေလး ေရးတတ္ဖတ္တတ္သူ။ ဥပေဒေတြ ဘာေတြကို ရြတ္ရြတ္ျပသည္။ သို ့ေပမယ့္ သူ ့ကို ညေနေစာင္းရင္ ေကာင္စီစာေရးႀကီးႏွင့္ သူ ့တပည့္ေတြအတြက္ အရက္ျဖဴႏွင့္ ေကာင္းဟိန္ ေခါက္ဆဲြေက်ာ္ ၀ယ္၀ယ္ေပးေနတာကိုပဲ ျမင္ရမည္။ တေန ့ ၿမဳိ ့အေနာက္ဘက္က ပန္းရံဆရာေတြ ဖဲလာ႐ိုက္ၾကသည္။ မိုးကေလးကေစြေစြ၊ ေတာေလးရွရွ၊ ဖဲကထ ဂေဇာ္က ၾကြႏွင့္ ဇယ္ဆက္ေနလိုက္ၾကတာ ငေပ်ာ့ အရက္ဖိုမွာ ေရေရာခ်ိန္ မရဘူး။ ငေပ်ာ့ကလည္း ဘယ္ေခ မွာလဲ။ အေရးေပၚ အေရာင္းေစ်းျမွင့္လိုက္တာေပါ့။ “ထန္းလ်က္ေစ်းကလည္း မိုးတြင္းဆို တက္ၿပီ အုန္းခင္ရာ” တဲ့။ ကိုညဳိဒင္ တို ့လူသိုက္ ဖဲႏိုင္လိုက္တာ ၀က္၀က္ကဲြ။ ငေပ်ာ့လည္း အေတာ္စီသြားသည္။ အုန္းခင္က ကိုညဳိဒင့္ေနာက္ က ေဘးထိုး။ သူ ့လြယ္အိပ္ကို ေတာင္းၾကည့္တာေတာင္အထိမခံေတာ့ဘူး။ အေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြ ျဖစ္လို ့ ပန္းရံဆရာေတြကို အရက္တလံုးႏွင့္ ျမင္းလွည္းခပါ ကိုညဳိဒင္ မိတ္မပ်က္ ျပန္မွ်လိုက္ေသး၏။ “ေဟ့ေကာင္ ညြန္ ့ ေမာင္၊ မိဘေက်းဇူး အသံခ်ဲ ့စက္ဆိုင္က ကာရာအိုေကစက္ နဲ ့ အေပၚစက္ သြားငွါးကြာ။ အုန္းခင္ေခၚသြား။ တခ်ီတေမာင္းေလာက္ ဟဲလိုက္ရေအာင္၊ ဘယ္လိုလဲ။ “မီးကေရာ”။ “ သစ္ခဲြစက္ေထာင္ထားတဲ့ ကိုေက်ာ္ျမင့္ဆီက မီးစက္ငွါးမယ္ကြာ။ အရင္တခါလိုေပါ့”။ ေနာက္ေန ့မိုးလင္းေတာ့ ကိုညဳိဒင္တို ့အိမ္စုတစုလံုး ပြက္ေလာညံေနပါ ေလေရာ။ ငါ့ ေဇာ္ပိုင္ေခြ မေတြ ့ဘူး။ အာဇာနည္အေခြ မင္းညက ဆိုတာေလ။ ဗညားဟန္ေခြ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ စိုးစႏၵာထြန္းက အုန္းခင္မိန္းမ ယူသြားတာ။ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ထိုးေနသည့္ မိလံုးကို ကုိညဳိဒင္ မသိဟန္ေရွာင္လဲြေန မိသည္။ က်န္တဲ့ ေငြ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ကို ပစ္ေပးလိုက္မွ ေစာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားသည္။ “ငေပ်ာ့ေရ” လို ့ေအာ္ၿပီး ကိုညဳိဒင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲွခ်လိုက္သည္။ တညလံုး ဆူညံပြက္ေနသည့္ ကိုညဳိဒင္တို ့အိမ္စု ကို ဦးကံထြန္းတို ့လူသိုက္ လမ္းဟုိဘက္ကေန ၾကည့္သြားသည္ဟု ညက ညြန္ ့ေမာင္ေျပာတာကို ျပန္စဥ္းစားေန မိသည္။<br /><br />x x x x x x<br /><br />ထိုေန ့ေန ့လည္က မိုးမရြာေသး၊ အံု ့အံု ့ဆိုင္းဆိုင္း။ မွဳိင္းမွိဳင္းညဳိ ့ညိဳ ့။ ဒီအခ်ဳိးမ်ဳိးက ကိုညဳိဒင္တို ့လူသိုက္ကို ျမဴဆြယ္ေနဟန္။ ကိုညဳိဒင္ ထင္းခဲြဓားမကို ေသြးေနသည့္ ေရႊဘကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး “မင့္အေမ မိလံုးေရာ” ။ “ဦးဘိုး လွအိမ္ အတိုးသြား ဆပ္မလို ့ နင့္အေဖ ေျပာလိုက္လို ့မွာသြားတာပဲ”။ “မင္းအေမ ပိုက္ဆံထားခဲ့ေသးလား” “ဘုရား စင္နားက ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ ထားခဲ့တယ္”။<br /><br />ကိုညဳိဒင္ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေစ်းဘက္သြားၿပီး အလုပ္ေလး ဘာေလး သြားရွာရင္ ေကာင္းမလား။ ေလွဆိပ္ဘက္သြားၿပီး ျမစ္ေရ အေျခအေန အကဲခတ္ရရင္ ေကာင္းမလား ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းကလည္း ေနာက္က်ိက်ိ။ ညက ငွါးရမ္းထားသည့္ ပစၥည္းေတြ ျပန္ပို ့ဖို ့ အုန္းခင္ကို ႏွဳိးေနစဥ္ ညြန္ ့ေမာင္တို ့ အိမ္ထဲ၀င္လာ၏။ ညြန္ ့ေမာင္ႏွင့္အတူ ဧည့္သည္ ၂ ေယာက္လည္း ပါလာသည္။ တေယာက္က “ေဟ့ေကာင္ ညဳိဒင္ အေျခအေနေကာင္းရဲ ့လား” ။ “ ဟာ ဗိသုကာသိန္းေဆာင္ မင္း ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွနဲ ့ ဆိုေတာ့ ခြင္မိေနတယ္ထင္တယ္”။ သိန္းေဆာင္က လက္သမားဆရာ။ ကိုညဳိဒင္တို ့က ဗိသုကာသိန္းေဆာင္ဆိုၿပီး နံမည္ေျပာင္ေပးထားသည္။“ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါ မင္းလွက်င္းဘက္ အိမ္သြားေဆာက္ေနတာ၊ မႏွစ္က အိမ္ ၂လံုး ရတယ္ေလ၊ ခု ၿပီးလို ့ျပန္လာတာ၊ မေန ့က ေရာက္တယ္။ ညြန္ ့ေမာင္နဲ ့ေတြ ့တာနဲ ့မင္းနဲ ့လည္း ေတြ ့ရေအာင္ လိုက္လာတာ၊ ညြန္ ့ေမာင္ လုပ္ကြာ”။ “ငေပ်ာ့ေရ ၂ လံုးဆဲြခဲ့ကြာ”။<br /><br />သိန္းေဆာင္က မင္းလွက်င္းဘက္မွာ ခိုးသစ္ေတြ ေပါတဲ့အေၾကာင္း။ အိမ္ေတြမ်ားကြာ သစ္လံုးလိုက္ ေဆာက္ ခဲ့တာေတြအေၾကာင္း။ အရက္ကေတာ့ ဆရာေရ ေရေပၚတခ်က္ထိုးလိုက္တာနဲ ့ တပိုင္းေရာက္လာၿပီဟ ဆိုၿပီး တ၀ါး ၀ါး တဟားဟားႏွင့္ ပဲြက်ေနၾကသည္။ အိမ္ေပၚကို တက္လာေသာ မိလံုးက ပဲႀကီးေလွာ္ တထုပ္ပစ္ေပးတာကို ဖမ္းရင္း သိန္းေဆာင္တို ့ထမင္းစားမယ္ကြာ၊ ရွိတာေလး ခ်က္လိုက္ပါအုန္းလို ့ မိလံုးကို ေခၚေခၚေျပာေျပာေလး လုပ္လိုက္ သည္။ သိန္းေဆာင္က မင္းခုထိ မိလံုးကို ေခ်ာ ့ေနရတုန္းပဲလားလို ့ အၿပံဳးႏွင့္ ခနဲ ့သည္.။<br /><br />ထိုစဥ္ ေနာက္ေဖးဘက္ ငေပ်ာ့အိမ္မွ ၀႐ုန္းသံုးကား အသံမ်ားၾကားလိုက္ၾကရသည္။ ကိုညဳိဒင္တို ့လူစု လည္း ထလိုက္ၾကသည့္အခိုက္ ရဲသား ၂ေယာက္ႏွင့္ ဦးၿခံဳကို အိမ္၀တြင္ေတြ ့လိုက္ရသည္။ “ဘယ္လိုလဲကြ ဒုစ႐ိုက္သမား ေတြ အရက္၀ိုင္းကေတာ့ အရွိန္ရေနၿပီ၊ ဖဲ၀ိုင္းမစေသးဘူးလား၊ ဟား ဟား ဟား ။ ပိုးမကုန္ပါဘူးကြာ ေမာင္ၿခံဳတို ့က ေစာင္းတတ္႐ံုမကဘူး။ ဒံုမင္းပါ ခတ္ျပလိုုက္ခ်င္ေသးတယ္”။“ လွ်ာရွည္မေနနဲ ့ ဦးၿခံဳ၊ ဘာကိစၥလဲ”။ “ ေအး မင္းတို ့ အိမ္စုကို ဖမ္းမလို ့။ အရက္ပုန္း၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ရပ္ရြာက လူႀကီးသူမေတြကို အသေရဖ်က္မွဳ၊ တာ၀န္ရွိသူေတြကို အၾကည္ညဳိ ပ်က္ေအာင္လုပ္မွဳ၊ မင္းတို ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ မပင္မပန္း ေထာင္ထဲမွာ စားလိုက္အိပ္လိုက္ ေနေပအုန္းေပါ့ကြာ”။ “ ခင္ဗ်ား မဟုတ္တာေတြ ကလီကမာ လာလုပ္မေနနဲ ့၊ ငါးဖယ္ျခစ္သလိုျခစ္ပစ္လိုက္မယ္”။ ငေပ်ာ့ကို လက္ျပန္ႀကဳိး တုတ္ၿပီး ေခၚလာၾကသည္။ “ မင္းတို ့ခိုးလာတဲ့ ကာရာအိုေကစက္ ဘယ္မွာလဲ”. “ဘယ္ကမွ ခိုးမလာဘူး၊ မိဘေမတၱာ ဆိုင္က ငွါးလာတာ”။ “ဟုိမွာ ပိုင္ရွင္၊ သူမသိဘူးတဲ့၊ သူ ့ပစၥည္းေပ်ာက္လို ့ ရပ္ကြက္႐ံုးကို လာတိုင္တာ”။ “က်ဳပ္တို ့ သြားငွါးတုန္းက သူမွမရွိတာ သူ့ ့တပည့္ ကုလားေလးဆီက ငွါးလာတာ၊ ဘာခိုးလာရမွာလဲ”။ ညြန္ ့ေမာင္ႏွင့္ အုန္းခင္ တို ့က စကားကို လုေျပာၾကသည္။“မင္းတို ့စခန္းက်ေတာ့ရွင္းေပါ့ကြာ”။“ဦးၿခံဳ ခင္ဗ်ားမတရားမလုပ္နဲ ့ေနာ္”။ “ငါေျပာ ၿပီးပါပေကာ၊ ရဲစခန္းမွာ ရွင္း ဟုတ္လား”။ “ဘညဳိ” ေရႊဘအသံၾကား၍ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊဘေသြးထား ေသာ ထင္းခဲြဓားမသည္ ့ ့ ့ ့ ့့။<br /><br />ေမာင္လြမ္းဏီ<br /><br />၂-၃-၂၀၁၀<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-65158794307352354862010-02-23T21:01:00.000-08:002010-03-16T00:07:38.952-07:00သညာမုဆိုး<span style="color: rgb(51, 204, 0);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />က်ယ္ေျပာရွည္လ်ားလွစြာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနသည့္ ဧရာျမစ္ျပင္သည္ ကိုညဳိဒင့္ဘ၀ကို သင္ၾကားျပဌာန္းခဲ့ေပသည္။ အမွန္ဆိုရလ်ွင္ ဤျမစ္ႀကီးကပဲ ဘ၀သခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။<br /><br />သူ သိမွီခဲ့သည့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ က်င္လည္က်က္စား ၀မ္းစာရွာခဲ့ၾကသည့္ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာမ်ား၊ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေသာ္ျငား တအူတံုဆင္းပမာ ငါးရွာ ဖါးရွာ ထင္းရွာ ကြင္းရွာ ေသတူ ရွင္တဲြမ်ား။ ဧရာျမစ္ေၾကာင္းႀကီးကဲ့သုိ ့ သူ ့ဘ၀က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အေကြ ့အေကာက္ ညီညြတ္စြာ မစီးဆင္းႏိုင္ခဲ့။ ေလးလံေႏွးေကြးတိုးတိတ္ေသာ ေလွာ္တက္ခတ္သံမ်ားျဖင့္ စီးေမ်ာက်င္လည္ေနသည့္သူ ့ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးကို ဧရာျမစ္ျပင္က ထမ္းပိုးထားခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။<br /><br />ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းမွာထိုင္ရင္း သြယ္တန္းခ်ထားသည့္ ငါးတန္းႀကဳိးႏွင့္ ေလွ၀မ္းတြင္းသို ့ ကုိညဳိဒင္ မ်က္လံုးတခ်က္ ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလွဦးဖ်ား၌ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားျဖစ္သူ ေရႊဘကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ေနေစာင္းေတာ့မည္။ ငါးတန္း႐ုတ္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္သင့္ၿပီ။<br /><br />မိန္းမျဖစ္သူမိလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ မနက္ေစ်းခင္း ငါးဗန္းႏွင့္ အေရာင္းမထြက္ႏိုင္လည္း ဟင္းစားေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီေတာ္ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးႏွင့္မ်က္ႏွာေပးက မခံခ်ိမခံသာႏိုင္လွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေက်ာက္ေဆာင္အငူေပၚမွ ေလွ၀မ္းထဲဆင္းၿပီး ငါးတန္းကို ဆ၍ တလံကြာ တလံကြာ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆဲြမတင္ေနသည္။ ၿငိပါလာေသာငါးကို တန္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ထည့္လိုက္၏။ သားျဖစ္သူေရႊဘက ေလွလူးခါ လွဳပ္ရမ္းသြား၍လားမသိ၊ ကို္ယ္ကိုလြန္ ့၍ ထထိုင္သည္။<br /><span id="fullpost"><br /></span><span id="fullpost">“</span><span id="fullpost">ငါး ႀကီးႀကီး ရလား ဘညဳိ”။ ကိုညဳိဒင့္ အေျဖက က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္သည္။<br />“ငါ ထ႐ိုက္လိုက္ရ။”<br /><br />ကိုညိဳဒင့္ ေဒါသက အရွိန္မေသ။ ေလွကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ လွိဳင္းထသြားသည့္ ေရျပင္သည္ ကိုညိဳဒင့္အသံေၾကာင့္ လွဳပ္ခါပြက္ထသြား၏။ “ေဟ့ေကာင္ ေရပက္ထုတ္စမ္း၊ ဘာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတာလဲ”။ ေလွ၀မ္းထဲမွ တထြာသာသာ ငါးဇင္႐ိုင္း သံုးေကာင္ႏွင့္ ငါးေႃမြတေကာင္က ေလွနံရံ၌ ကပ္ေခြေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လံုးတင္ႏွင့္ စကားမ်ားရအုန္းမွာပဲဟု ေတြးေတာရင္း ေရႊဘကို မဲမိျပန္သည္။<br /><br />“ေဟ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီး ေရပက္ထုတ္ပါဆို အေပ်ာ္ေလွစီးထြက္လာတယ္မွတ္ေနလား”။ ေရႊဘ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ပက္ခြက္ကို သူ ့အေဖ ကိုညိဳဒင့္ကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။<br /><br />x x x x x x x x x x<br /><br />“ကိုညိဳဒင္ ကိုညိဳဒင္ က်ဳပ္ေခၚတာေရာ ၾကားရဲ ့လား”။<br />“ၾကားတယ္ဟာ ဘာျပႆနာရွာအုန္းမွာလဲေျပာ”။<br />“ဒါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္လိုက္နဲ ့၊ ေတာ့္ကို က်ဳပ္က ျပႆနာရွာဖို ့ ေခၚေနေျပာေနတယ္လို ့ပဲ ေတာ္ထင္တယ္မဟုတ္လား”။<br /><br />“မိလံုး ငါေျပာေနတယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲေျပာ”။ မလံုး ထမင္းအိုးငွဲ ့ရင္း မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးခြ်န္လိုက္၏။ ကိုညိဳဒင္ တဲျပင္ထြက္၍ ႏွစ္တဲေက်ာ္မွ ငေပ်ာ့ကို လွမ္းေအာ္သည္။<br />“ငေပ်ာ့ေရ တလံုးဆဲြလာစမ္းကြာ၊ ထံုးစံပဲ၊ မွတ္လိုက္”။ငေပ်ာ့ ဒယိုင္းဒယိုင္ႏွင့္ ေတာအရက္တလံုး လာပို ့သည္။<br /><br />“အရင္တလံုးဘိုး က်န္ေသးတယ္ေနာ္ ကိုညိဳ”။<br />“ေသာက္စကားမရွည္နဲ ့ ေရရွိိရင္ ငါးရွိတယ္၊ ျမစ္ရွိရင္ ငါရွိတယ္၊ မင္းရွိရင္ အရက္ရွိတယ္၊ မင္းေသာက္ေၾကြးက ငါ့ ငါးတေကာင္ဘိုးမရွိဘူး၊ ညိဳဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က ၀မရွိဘဲ ၀ိမလုပ္ဘူး၊ ကတိတလံုးကို အရက္တလံုးနဲ ့ မလဲဘူးကြ၊ မင္းနားလည္းထားငေပ်ာ့”။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီးသည့္ ကေဇာ္အိုးႀကီးကမ်ားလို ့ စိတ္ထဲက ျမည္တြန္ေတာက္တီး ရင္း ငေပ်ာ့ ေက်ာခိုင္းကာ တဲျပင္ကို ေလးေလးႏြဲ ့ႏဲြ ့ ထြက္ခဲ့ၿပီး ထြီခနဲ တံေတြးတခ်က္ ေထြးပစ္လိုက္သည္။<br /><br />“ကိုညိဳဒင္ ေတာ့္သားကို ေသစာရွင္စာေလး ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေလးဘာေလး အပ္ဖို ့ စဥ္းစားမိရဲ ့လား။”<br />“ငါသိတယ္၊ ငါ့ကို ဆရာလာ မလုပ္နဲ ့။”<br />“ဆရာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ့္သားက တေန ့တေန ့ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္၊ ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္ အေလလိုက္ေနတာနဲ ့ၿပီးေနတာပဲ။ ထမင္းစားဖို ့ေတာင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ လိုက္ေအာ္ေခၚေနရတယ္။”ေရႊဘ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ တဲေနာက္ေပါက္က လစ္ထြက္သြားသည္။<br /><br />“ငါသိတယ္၊ နင္လ်ွာမရွည္နဲ ့၊ မေန ့ကပဲ ႐ုပ္ရွင္ေစ်းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလးေမာင္ျမခိုင္နဲ ့ေတြ ့လို ့ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးေတာ့ ရွာထားေပါ့ကိုညဳိဒင္တဲ့။”<br />“ေတာ္သိထားဖို ့က ေရွ ့လဆို အခါေရာက္ၿပီ၊ မိုးက်ေတာ့မယ္၊ ကုန္းေပၚျပန္တက္ရင္ ကုန္းေပၚကအိမ္အမိုးကိုလည္း ျပင္ရအုန္းမယ္၊ ေတာ့္သား ေက်ာင္းစရိတ္နဲ ့ ဟိုဟာဒီဟာနဲ ့၊ မႏွစ္ကလည္း ဟိုလိုဒီလိုနဲ ့ ေက်ာင္းမအပ္လိုက္ရဘူးမို ့လား။” “ေက်ာင္းဖြင့္ဖို ့က လိုပါေသးတယ္ကြာ၊ ဒီမယ္မိလံုး မင္းနဲ ့ငါ ညားလာတာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေရႊဘေတာင္ ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းတို ့သားအမိ ဘယ္တုန္းကမ်ား ထမင္းရည္ေသာက္ခဲ့ရတာရွိလဲ၊ ပဲြလမ္းသဘင္ မသြားရတာရွိလဲ၊ တခါတရံေတာ့လည္း အိမ္ဆိုတာ ကသီလင္တ ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိမွာပဲ၊ ငါ့လက္ငါ့တက္နဲ ့ ေဟာ့ဒီ့ျမစ္ထဲမွာ ေငြထြက္ေအာင္ ငါရွာႏိုင္တယ္”။<br /><br />မလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထမင္းအိုးေပၚသို ့ ေယာက္မကို ပစ္တင္လိုက္သျဖင္ ခြမ္းကနဲ ျမည္ဟည္းသံ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳဒင္ တခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္၏။<br /><br />မလံုး မေျပာလည္း ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္က မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ သင့္ရာေတာ္ရာကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တဲမ်ားကို အစီအရီထိုး၍ ငါးရွာဖားရွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾက သူေတြ။ မိုးက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ဆင္ေျခဖုန္းရွိ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္တဲေလးသို ့ ျပန္ေနရာယူ ၾကဳံရာက်ဘမ္း အလုပ္ကေလးေတြ လိုက္လုပ္၊ ေလွလိုက္ေခၚရင္ ေလွလိုက္ႏွင့္ ၀မ္းစာျဖည့္တင္းရသူေတြ။ ေငြပိုေငြလွ်ံဆိုသည္မွာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ေလာက္ေလာက္လ်ားလ်ား ကိုင္ခဲ့ရဖူးသည္မရွိ။ သူ ့အိုးႏွင့္သူ ့ဆန္ တန္႐ံုမဟုတ္ အိုးထဲ၌ ဆန္ရွိသည္ဆိုလ်ွင္ အအိပ္ေျဖာင့္ရသည္ပဲဆိုရမည္။<br /><br />ကိုညဳိဒင္ေရာ မလံုးပါ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္၊ မလံုးက ကိုညဳိဒင္ထက္သာတာေပါ့လို ့ ေျပာရမလို။ မလံုးက တတန္းအထိေနဖူးသည္၊ အနည္းအက်ဥ္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ကိုညဳိဒင္ကေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ငါးျမားတံတေခ်ာင္းထမ္း၍ ျမစ္ထဲစုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ ခုန္ခ်ခဲ့သူ။ ဘ၀ဆိုသည့္ အနက္အဓိပါယ္ကို ေရနဲ ့ငါးလိုပဲဟု ခံယူေပြ ့ပိုက္ထားေလသူ။ ကိုညဳိဒင္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနမိသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ေရရြက္လိုက္ေသး၏။ တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ အင္း နယုန္လဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ငါ ႏွစ္လေလာက္ ဖိရွာလိုက္ရင္ ေရႊဘေက်ာင္းစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ဘာဂ႐ုစုိက္စရာရွိလဲ။ သိတ္လိုလာရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဦးဘိုးလွဆီမွာ အတိုးနဲ ့ဆဲြလိုက္လည္းရတာပဲ ဟု ကိုညဳိဒင္ တြက္ေရခ်ဳိးရင္း အရက္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ ့ လိုက္ျပန္သည္။<br /><br />“ေတာ္ ထမင္းစားေတာ့မလား” မလံုးအသံကို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုညဳိဒင္ ျမစ္ျပင္ကို ေငးရီေနမိျပန္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မွ မီးႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိလိုက္၏။<br />“မင့္သား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ သြား လိုက္ေခၚစမ္း၊ ထမင္းစားမယ္လို ့”။<br /><br />x x x x x x x x x x<br /><br />ေက်ာင္းအပ္သည့္ေန ့က တ႐ုတ္က်င္ေမာင့္ဆိုင္က ႏွစ္ရာတန္ မွဳန္ ့ၾကက္ဥတလံုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတဖီးကို ေခါင္းမွာ ရြက္၍ မလံုးတေယာက္ တဦးတည္းေသာ သားေရႊဥ ေရႊဘကို ေက်ာင္းသြားအပ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေရႊဘ တြန္ ့ ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ လုပ္ေသး၏။ တဲနားနီးခ်င္း ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ မေထြးရီတို ့လည္း သူတို ့ သမီးကို ေက်ာင္းအပ္လာသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ေရႊဘ မေလ်ာမ႐ွဴ ဒယဥ့္တိုက္လိုက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္က စာအုပ္ရွည္ရွည္ ထူထူထဲတြင္ အမည္စာရင္းမ်ား ေရးသြင္းေနသည္။ တျခား ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္၍ မလံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္မသိုးမသန္ ့ျဖစ္လာသလို၊ သိမ္ငယ္စိတ္လည္း ၀င္မိသလို ခံစားေနရ၏။ ေအာ္ သူတို ့ ေက်ာင္းလာအပ္တာ မဂၤလာေဆာင္ လက္ဖဲြ ့ပစၥည္းေတြ လာပို ့သလိုပါပဲလား။ ငါ့ကိုယ္က ငါးညွီနံ ့ထြက္ေနသလား၊ ကိုယ္ကို႐ို ့၍ ေရႊဘလက္ဆဲြၿပီး ေနာက္နား ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေနလိုက္သည္။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမတေယာက္ ေမးတာျမန္းတာေတြကို ေျဖမည္အလုပ္ ကိုညိုဒင္ ေရာက္လာသည္။<br />“ကေလးနံမည္”<br />“ေရႊဘ”<br />“အေဖနံမည္”<br />“ညဳိဒင္။”<br />“အေမ”<br />“မလံုး”<br />“အေဖက ဘာလုပ္လဲ”<br />“တံငါလုပ္တယ္။” ကိုညိဳဒင္ ေျဖေပးေနတုန္း ဆရာေလးကိုျမခိုင္<br />၀င္လာသည္။<br />“ေအာ္ ဆရာမ ကိုညဳိဒင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ေရလုပ္သားလို ့ျဖည့္လိုက္ပါေနာ္။”<br />“ကိုညဳိဒင္ ဆရာေလးကို နားမလည္သလို ၾကည့္ကာ”<br />“မလိုပါဘူး ဆရာေလးရာ က်ဳပ္တို ့မိသားစုေတြေရာ မိလံုးမိသားစုေတြေရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တံငါအလုပ္နဲ ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ၊ တံငါသည္ တံငါသည္ေပါ့။”<br />“ေခတ္က အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေနၿပီေလ ကိုညဳိဒင္ရဲ ့၊ ကဲ ဆရာမ က်ေနာ္ေျပာသလိုသာ ေရးလိုက္ပါေနာ္။”<br />“တခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ဆရာေလး၊ က်ဳပ္တို ့က တံငါေတြ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့ကိုယ္ က်ဳပ္တို ့ထင္ထားတာက ေရထဲက သားေကာင္ ငါးေကာင္ကို ရွာေဖြစားေသာက္တဲ့ ေရမုဆိုးေတြ။ အကုသိုလ္နဲ ့ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ာင္းေနရသူေတြပဲ၊ ဘာဂုဏ္ ဘာအလုပ္ေရးေရး တံငါက တံငါ၊ မုဆိုးက မုဆိုး ပိုဆိုးသြားတာမွမဟုတ္တာ။” “ မလံုးကေရာ” “ငါးသည္”။<br /><br />“ဟာ ဆရာမ၊ ေစ်းသည္လို ့ပဲ ေရးလိုက္ပါ”။<br /><br />x x x x x x x x x x<br /><br />ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။<br />ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။<br />ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။<br />ေရႊဘ စာအံသံကို ငါးပိုက္ျပင္ရင္းမွ ကိုညဳိဒင္ နားစြင့္ေနမိသည္။<br /><br />“ငါေခါက္လိုက္ရရင္ ေသအုန္းမယ္။ က်ယ္က်ယ္ဆိုစမ္း။” မလံုး င႐ုတ္သီးေထာင္းရင္းမွ သူ ့သားကို ေငါက္ငန္းေနသည္။ စိတ္မပါလက္မပါ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနေသာ ေရႊဘမွာ ထမင္းအိုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း အေတာ္ ဆာေလာင္ဟန္ျဖင့္ သူ ့အေမမ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။<br />“ကိုညိဳ ဒီမွာအရက္တလံုး၊ ခါတိုင္း လိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ရမလား။”<br />“ေဟ့ေကာင္ ငေပ်ာ့ ေရာ့ ၁၅၀” ကိုညဳိဒင္ အရက္ဖိုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။<br />“ကိုညိဳ ့ သားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ စာေတြ ဘာေတြ အံေနပါလား။”<br />“ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင္းေကာင္ေတြ ဗီြဒီယို႐ံုထဲ ေရာက္ကုန္ ၿပီ။ မင္း မသြားေသးဘူးလား”။ ေရႊဘမ်က္လံုးက ငေပ်ာ့ႏွင့္ သူ ့အေဖကို ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္ သည့္ သူ ့ အေမလက္သံေၾကာင့္ ကႀကီးဟု ေအာ္လိုက္သည္မွာ ငေပ်ာ့ သုတ္ေျခတင္ရန္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ သလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။<br /><br />ကႀကီး ခေကြး အစ၊ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး က ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္။ ခ ခေရကံုး မေလးျပံဳး။ ဂ ဂဏန္းသင္ ၿပံဳးရႊင္ရႊင္။ င ငခ်ိတ္ေပါင္း၊ စားလို ့ေကာင္း။ စ စခန္းသာ ေတာင္တန္းျပာ စသည့္ စာအံသံမ်ားသည္ ကိုညဳိ ဒင့္အတြက္ ညစဥ္ အရက္ အျမည္းတခြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မၾကားဟန္ မျမင္ဟန္ နားမေထာင္ဟန္ျဖင့္ ေတာ အရက္ျပင္းျပင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း စိတ္မွာေတာ့ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီေကာင္ ငါ့ထက္သာသားပဲ ဆိုသည့္ အေတြး။<br /><br />“ဟဲ့ မိလံုး ေရနံဆီ မရွိေတာ့ရင္ တအာတာေလာက္ သြား၀ယ္ထားလိုက္ပါလား”။<br />“မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေတာ္၊ ေတာ္ ၾကာ ဟိုေကာင့္ေခၚ ဒီေကာင္ ေခၚနဲ ့ ေတာ္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္အုန္းမယ္။”<br />“မဟုတ္ပါဘူးကြာ”။ ကိုညိဳဒင္ ေရႊဘကို ေမး ဆတ္ျပလိုက္သည္။<br />“ေရာ့” တရာတန္ႏွစ္ရြက္ ေကာက္ယူရင္း မလံုး မဲ့ၿပံဳးတခ်က္နဲ ့ လမ္းထိပ္ကို ထြက္သြား၏။ ကိုညဳိ ဒင္ ေရႊဘကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေၾကြရည္သုတ္ ဇလံုထဲမွ ငါးေၾကာ္တေကာင္၏ ေခါင္းကို ဖဲ့ေခြ်ေနရင္းမွ ဆ ဆရာမ ႐ိုေသၾက ဆိုသည့္ ေရႊဘ၏ စာအံသံသည္ ဧရာျမစ္ျပင္က လွဳိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားသဖြယ္ ကိုညဳိဒင့္ရင္ကို လာမွန္ သည္။ “သားေလး ထမင္းဆာၿပီလား၊ မင့္အေမ ျပန္လာရင္ အေဖတို ့ ငါးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့တုတ္လိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေနာ”။ အံ့အားတသင့္ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ေရႊဘ ဆြံ ့အေနေတာ့သည္။<br /><br />x x x x x x x x x x<br /><br /><br />မိုးကုန္ၿပီ။ ၀ါကကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ၿပီ။ ပဲေပၚ ႏွမ္းေပၚၿပီ။ ေရႊဘလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မည္။ နံမည္ႀကီးဇာတ္သဘင္ေတြလည္း ၿမဳိ ့ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ဘုရားပဲြကို လာေရာက္ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကေတာ့မည္။ ဆပ္ ကပ္၊ ႐ုပ္ေသးပဲြ။ တႏွစ္မွာ တခါစားရသည့္ မုန္ ့သိုင္းျခံဳကို အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေရႊဘကို တ၀ ၀ယ္ေကြ်းလိုက္အုန္းမည္။ အေတြးေရအလ်ွင္က ကိုညဳိဒင့္ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္။ စာတတ္ ေပတတ္ ငါ့သားအတြက္ လွဳိင္းထန္တဲ့ ျမစ္ျပင္ကို အေဖ စိန္ေခၚမယ္ကြ ေရႊဘရ။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ဆရင္း ကိုညဳိဒင္ အူရြေန၏။<br /><br />“ေအာ္ ေတာ္ကေတာ့ ေတာေလးနဲ ့တျမျမ။ ေတာ့သားက ေက်ာခ်မွ ဓားျပအႀကီးစားေတာ္ေရ ့၊ ကိုညိဳဒင္ရဲ ့။”<br /><br />“ငါ့ကို ရွင္းရွင္းေျပာစမ္း မိလံုး။ ဘာျဖစ္လာလို ့လဲ”။ ေမးေမးေျပာေျပာ ေရႊဘကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္း ေန သည့္ သူ ့သားကို နားမလည္ႏီုင္သလို ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေျပာစမ္း မိလံုး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ အရက္ခြက္ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။<br /><br />“မင္း၀င္မပါနဲ ့။ မင္းဘာမွ ၀င္မေျပာနဲ ့။ ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင့္အေဖ ဘညဳိကို ေျပာျပစမ္း ငါ့သား။”<br />“က်ဳပ္ စာႀကဳိးစားတာပဲ ဘညဳိ။ သူမ်ားနည္းတူ မီးခြက္က အျမဲမီးရွိလို ့လား။ အေဖ ညဘက္ ငါးခုတ္သြားရင္ ဓာတ္မီးထိုးျပ၊ ငါးေကာက္။ ငါးတန္းခ်ရင္လည္း ေလွဦးက လိုက္ခဲ့တာပဲ။ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ငါးတန္းသြားေဖာ္ရေအာင္ ငါ့သား ထေလ ကြာ ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသြားခါနီး သမ၀ါယမဆိုင္ ဆီသြား၀ယ္ေပးစမ္းဆိုလည္း က်ဳပ္ အေမ့ စကားကို ဘယ္တုန္းက ကလန္ဘူးလဲ။ သူခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ။”“ ေအး အေဖ နားလည္တယ္၊ ခုကိစၥက ဘာလဲဆိုတာ အေဖ သိခ်င္တာ။”<br /><br />“က်ဳပ္ကို ဆရာမက ေျပာတယ္။”<br />“ဟဲ့ ေရႊဘ စာေမးပဲြနီးၿပီ။ ခုထက္ထိ ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ ေသးဘူး။ ဂဏန္းသခၤ်ာဆိုလည္း ေပါင္းရမွန္းမသိ ႏုတ္ရမွန္းမသိ။ နင္ မတတ္ေတာ့ ငါ ဆရာမအလုပ္က ထြက္ရေတာ့မယ့္ကိန္း။ ငါ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္တဲ့ ဘညဳိ”။<br />“ဒါမ်ားကြာ သူသင္တာ ညံ့လို ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့သားက အေဖ့ တို ့ထက္ ေတာ္ပါတယ္၊ ငါ့သားက ႀကဳိးစားျပလိုက္ေပါ့။ မင္းက ဧရာ၀တီကမ္းနဖူးက အလြမ္းစာသမားေလး မျဖစ္ဖူးလို ့ ဘယ္ေကာင္က ေျပာမလဲ။ ဟဲ ဟဲ။ ေနာက္ေန ့ အေဖ ေက်ာင္းလုိက္ပို ့မယ္ ဟုတ္လား။”<br /><br />“က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူးအေဖ။ အေဖ့ကို ဆရာလုပ္ခိုင္းမယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဆရာမက ေျပာလိုက္ေသးတယ္ဘညဳိ။ “ေရႊဘ နင္ဟာ တံငါနားနီး တံငါ။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ျဖစ္မွာ ပဲတဲ့။<br />“ေအာ” ကိုညဳိဒင္ ငါးခုတ္သည့္ဓားကို ေရႊဘဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္။ မလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ မၾကည့္မိပါ။<br /><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 204, 0);">၇ - ၁၀ - ၀၉</span><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-78772296284209123202009-10-03T23:26:00.000-07:002009-10-03T23:31:58.870-07:00အရုပ္ကေလးရဲ႕ ေမေမ<span style="color: rgb(0, 153, 0);">ကိုစ်ာန္</span><br /><br />ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးခ်ိန္ ပုဇြန္ဆီေရာင္သန္းေနတဲ့ ေနလံုးႀကီးက လယ္ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းေတြထဲကို တိုး၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့ မည္။ ညေနတိုင္း ညေနတိုင္းမွာ လယ္တဲထဲက ေနၿပီး ေန၀င္တာကို ထိုင္ထိုင္ၿပီး ေငးရတာ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုပင္။ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေမြးရပ္ကို တမ္းတေနမိသည္။<br /><br />ပုခက္ေပၚက အင့္ခနဲ႔ ကေလး ငိုသံၾကားေတာ့ အေတြးစမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။ ညေနပိုင္း ေဆာင္းရာသီဥတုက ေအးစျပဳလာၿပီ။ ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ပိုက္ ႏို႔တိုက္ၿပီး ေဘးနားရွိ ဖ်င္ၾကမ္း ေစာင္တထည္ကိုပါ ေကာက္ျခံဳလိုက္ေလသည္။ အနီးအနားက လယ္တဲေတြစီက မီးေရာင္ေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ မေန႔ကလက္က်န္ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုေလးကို ထြန္းညွိလိုက္သည္။ မိမိရင္ခြင္ထဲက အငမ္းမရ ႏို႔စို႕ေနတဲ့ သားေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ ေအးျမသြားေလသည္။ တေန႔တာ ပင္ပန္းမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသလိုပင္။ သားေလးမွာ ႏို႔စို႔ရင္း လက္ေလးႏွစ္ဖက္ မိမိရင္ဘက္ကို ပုတ္ပုတ္ၿပီး ေဆာ့ကစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေပသည္။<br /><span id="fullpost"><br />ညေနစာ… ဒီညအဖို႔ေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္ျပဳတ္ရည္ပဲ ေသာက္ၿပီးအိပ္ေတာ့မည္။ ဒီေန႔ေကာက္ရိတ္ခကို သူေဌးက မနက္ျဖန္မွ ေပါင္းရွင္းမည္ေျပာသျဖင့္ ညေနကတည္းက လယ္ကြင္းထဲမွာ ကန္ဇြန္းရြက္မ်ားကို ခူးခဲ့သည္။ သစ္ကိုင္းေခါက္ သံုးေလးေခ်ာင္းေကာက္ၿပီး ကန္ဇြန္းရြက္ျပဳတ္ထားရသည္။ ပိုပိုလိုလို ပိုက္ဆံဘတ္ ၂၀ ေလာက္ကို ေျခေဆာင့္ လက္ေဆာင့္ထားထားရမည္။ ဆန္ ၀ယ္မစားရဲေပ။<br /><br />ကန္ဇြန္းရြက္ျပဳတ္ကို ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စားလိုက္ေလသည္။ ဘာမွမစားရတာႏွင့္စာရင္ နည္းနည္းခံသာေလသည္။ ခေလးကို ေဘးနားတြင္ ခ်သိပ္လိုက္သည္။ မိမိလည္း အိပ္ေတာ့မည္ ဖ်င္ၾကမ္းေစာင္ေလးကို ေကာက္ဆဲြၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ျခံဳလိုက္ေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ စဥ္းစားစရာေတြက ေခါင္းထဲ၀င္၀င္လာသည္။ လင္ေယာက်္ားကလဲ ကေလးေရွ႕ေရးအတြက္ စုမိေဆာင္းမိေအာင္ ဘန္ေကာက္တက္ အလုပ္လုပ္သည္မွာ ၂ လ ေလာက္ရွိေပမည္။ အဆက္အသြယ္ မရေသးေပ။ ဘန္ေကာက္ကို ေတာလမ္းက သြားမည္ေျပာသည္။ ဘန္ေကာက္ကို ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ေရာက္ရဲ႕လား၊ အလုပ္အကိုင္ေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လားမသိ။ မိမိေယာက်္ားအတြက္လည္း ပူပန္ရေသးသည္။ ကေလးက ၉ လရွိၿပီ ႏို႔မျဖတ္ရဲေသးေပ။ ႏို႔ျဖတ္ရင္ ကေလးအတြက္ စားစရာမတက္ႏိုင္ေသးေပ။ ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းေပးမယ္သူ႔မရွိ လယ္ထဲမွာ ေကာက္စိုက္ရင္း ကေလးကို လြယ္ပိုးရင္းစိုက္ရသည္။ မိမိနဲ႔အတူ ေနပူခံရသည္။ ေန႔ခင္းေန႔လည္ လယ္တဲတြင္ ပုခတ္ႏွင့္သိပ္ရသည္။ အေတြးေပါင္းစံု၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ေပ…။<br /><br />ရုတ္တရက္ ကေလးရဲ႕ ထငိုသံေၾကာင့္အေတြးစေတြ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။ ႏို႔တိုက္ၿပီး ျပန္ေခ်ာ့သိပ္သည္ ျပန္မအိပ္။ ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကေလး… ကေလးကိုယ္နဲ႔ အထိအေတြ႔…။ ခေလးအသားေတြ က်စ္က်စ္ပူေနသည္။ အခုမွ သတိထားမိသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ေဆးပညာ ဗဟုသုတလည္း မရွိ။ ကေလး ကိုယ္ပူ သက္သာေအာင္ အႏွီးေလးကို ေျပးယူ၍ ေရဘက္တိုက္ေပးေနမိသည္။ ကေလးကလည္း သည္းသည္းလႈပ္ေအာင္ ငိုေၾကြးေနသည္။ ထိုင္းေဆးေတြလဲ မ၀ယ္တက္။ ထိုင္းစကားလည္း မတက္။ လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံ ဘတ္ ၂၀ ပဲရွိသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ေၾသာ္…. ျမန္မာျပည္ကတည္းက လိုရမယ္ရေဆာင္ထားတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးေတာ့ရွိသည္။ ဆရာေမာင္ေဆးနီမႈန္႔… ကိုယ္ပူက်ေဆး၊ ရွိတာေလးနဲ႔ ကေလးကို တိုက္ၾကည့္မည္။ ကိုယ္ပူေတာ့ က်ေလာက္မည္ထင္သည္။ ကေလးအငိုရပ္သြားသည္။ ကိုယ္ပူလည္း နည္းနည္းက်သြားသည္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသြားသည္။ မိမိလည္း မိႈန္းခနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။<br /><br />* * * * *<br />မိမိလက္တဖက္ေအးစက္သည့္ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာသည္။ ကေလးကို ကိုင္ထားသည့္လက္တဖက္… ဖေယာင္းတို္င္တြင္ မီးညွိၿပီး ကေလးကို စိုးရိမ္ပူပန္စြာၾကည့္မိသည့္။ ကေလး… ကေလး… ႏႈတ္ခမ္းေတြ မ်က္ႏွာေတြျပာေနသည္။ အသားက ေအးစက္ေနသည္။ လုပ္ပါဦး… လုပ္ပါဦး သား… သား…။ ကေလးကို ေပြ႔ပိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္း အျခားတဲဘက္ေတြကို အကူအညီရလိုရညား ေျပးလႊားမိသည္။ ကိုလွေမာင္တို႔ လယ္တဲဘက္ အေမာတေကာ ေျပးလာမိသည္။<br />အစ္ကိုလွေမာင္ က်မသားေလးကို ၾကည့္ပါဦး၊<br />ဘာျဖစ္လာတာလဲဟဲ မိခ်မ္းရဲ႕… ၊<br /><br />က်မသားေလး တကိုယ္လံုးလဲ ေအးစက္လို႔ မ်က္ႏွာေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြလဲျပာလို႔ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ ကူညီပါဦး။ က်မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ သားေလး သား ထပါဦးသားရယ္…။ အေမ့ႏို႔စို႔ပါဦး…။ သားေလး ငိုေတာင္ မငိုေတာ့ဘူး။ သား… သား … ။<br /><br />ျပစမ္းနင့္ကေလး ဘာျဖစ္လဲ…။ ဟင္…. နင့္ကေလးက အသက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။<br />ရွင္… ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာ က်မကေလးက ခုနတုန္းကေတာင္ငိုေနေသးတယ္…။ အသက္ရွိပါေသးတယ္… သား … သား … ထပါဦးသားရယ္…။ အေမ့ႏို႔စို႔ပါအံုး…။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလသားရယ္။ သားေလးမေသပါဘူး…။ ေနာ္သား…ေနာ္။<br /><br />စိတ္ေျဖပါ မိခ်မ္းရယ္…။<br />အစ္ကိုလွေမာင္ရယ္ က်မမွာလည္း ပိုက္ဆံမရွိဘူး အသုဘစရိတ္ေတာင္မရွိဘူး…။ ကေလးအတြက္လည္း ဆြမ္းေၾကြးေလးလဲလုပ္ခ်င္တယ္။<br />ကဲေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကေလးကို နင့္လယ္တဲေအာက္မွာပဲ ျမွဳပ္ထားခဲ့…။ မဲေဆာက္ကိုတက္ၿပီး နင့္ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးေတြဆီက အသုဘစရိတ္နဲ႔ ရက္လည္ဆြမ္းဖိုးေလးရမွ ျပန္လာၿပီးေကာင္းမႈလုပ္ေပါ့ကြယ္။<br />* * * * *<br /><br />ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းေတြဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနသည့္ လိုင္းကားတစင္း….ဟိုင္းေ၀း လမ္းေပၚတြင္ အျပင္းေမာင္းႏွင္ေနသည္။ လိုင္းကားတဲ့တြင္ လူမ်ားမ်ားစား သိပ္မရွိ။ အားလံုးေပါင္းမွ ၅ ေယာက္ရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ အသက္သံုးဆယ္နီးပါးခန္႔ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္… လက္ထဲက ဘတ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္နီးပါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူမစိတ္ထဲမွာ သူမေနခဲ့သည့္ လယ္တဲကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ မဲေဆာက္တြင္ ပန္းရံ၀င္လုပ္ၿပီး ရသည့္ေငြ စုခဲ့သည္။ မဲေဆာက္တြင္ တလနီးပါးခန္႔ၾကာသြားသည္။ ကားကလည္း ေႏွးလိုက္တာ…။ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနေပသည္။ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္းသၿဂိဳၤလ္မည္။ တဲနားကလူေတြကို ေခၚမည္ ရက္လည္ဆြမ္းေၾကြးမည္။ ေနာက္ဘ၀တြင္ ယခုလို မၾကံဳရေလေအာင္၊ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းမည္။ စိတ္ကူးေတြတသီတတန္းႀကီးနဲ႔ ပိုက္ဆံေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ထပ္စုပ္ကိုမိသည္။ ေရာက္ၿပီ…။<br /><br />သူမ အံ့ၾသမွင္တက္ သြားခဲ့သည္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ထိုလယ္ကြင္းျပင္ေနရာကို အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူမေနခဲ့သည့္ လယ္တဲ…။ ကိုလွေမာင္တို႔ လယ္တဲ…။ အခုေတာ့ ေျမေတြ ဖို႔ထားသည့္ ကြင္းျပင္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။<br /><br />ကြင္းျပင္ႀကီး… ကြင္းျပင္ႀကီး<br />က်မ… က်မ… သားေလးေကာ။ လယ္တဲေကာ…။ သားေလး…. သား…..။ ရက္လည္ဆြမ္းေၾကြးမည့္ ပိုက္ဆံလိပ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုတ္ၿပီး လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေျပးလႊားေနသည္။ သူမ တေယာက္ထဲ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ လယ္တဲျဖစ္ႏိုင္မယ့္ေနရာေတြကို လက္ႏွင့္ ယက္ေနသည္။ ေန႔ဘက္လည္း ထိုလယ္ကြင္းထဲတြင္ သူမကိုေတြ႔မည္။ တခါတေလ ထိုင္ၿပီးသူမ ငိုေၾကြးေနသည္၊ ရယ္ေမာေနသည္။<br /><br /><br />* * * * *<br /><br />မဲေဆာက္ အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ ကေလးအရုပ္ကေလးခ်ီထားၿပီး အရုပ္ကို စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္…။ ေနပူတာ မိုးရြာတာကို သူမ မသိေတာ့။<br />တခါတေလ ကေလးအရုပ္ကေလးကို ႏို႔ဘူးတိုက္သည္၊ ေခ်ာ့ေနသည့့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို ေတြ႔လိမ့္မည္။<br />တခါတေလ ငိုေၾကြးေနသည္။ တခါတေလ ရယ္ေနေပသည္။<br />ေလာကဓံ တရားက သူမေပၚသက္ေရာက္မႈ မရွိေတာ့သလိုမ်ဳိး…။ ဘ၀ရဲ႕လိႈင္းပတ္ခတ္ဒါဏ္ကို သူမၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္သြားေလၿပီလား….။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">(ျမင္သမွ်ေလးေတြေရးထားတာပါ လိုတာပိုတာ အမွားပါတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ)</span><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-31181238588722420832009-07-08T01:59:00.000-07:002009-07-08T02:02:16.235-07:00အသံ 'အ' သြားတဲ့ဆည္းလည္းကေလးေတြ<span style="color: rgb(51, 204, 0);">ကိုစ်ာန္</span><br /><br />ထမင္းဖိုးေလး ေပးပါ။ ေသာက္လက္စ လဘက္ရည္တငံုက လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တစ္ဆို႔သြားသည္။ နံေဘးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလးကို ခါးထစ္ခြင္တြင္ တင္၍ အ၀တ္ႏွင့္ လြယ္ထားသည့္ ခေလးမေလး တေယာက္။ မဲေဆာက္ေစ်းတန္းထဲက လဘက္ရည္ဆိုင္တန္းေတြမွာ လိုက္လံေတာင္းရမ္းေနတာပါ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္၊ အသားအရည္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ႏြမ္းညစ္ေနတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ားက သူမရဲ႕ေနတဓူ၀ ျဖတ္သန္းမႈကို ေဖာ္ျပေနသလိုပင္။<br /><br />မနက္ေစာေစာ ထၿပီး မဲေဆာက္ကို မိသားစုလိုက္ လာၾကတာ။ ညေနပိုင္းဆိုရင္ ျပန္တယ္။ ျမ၀တီမွာေနတယ္။ ငွားထားတာက တဲေလးပဲ၊ တဲငွားခက တလကို တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ အိမ္မွာက ေမာင္ႏွမခ်ည္းပဲ ၇ ေယာက္ရွိတယ္။ အခုတေယာက္က ၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေျပာရင္း ခါးထစ္ခြင္တြင္ တင္၍ အ၀တ္ႏွင့္ လြယ္ထားသည့္ ကေလးေလးကို ပင့္တင္လိုက္သည္။ ကေလးက ဗိုက္ဆာလို႔လား မသိ။ သူမႏွင့္က်ေနာ္ စကားေျပာေနရင္းပင္ ခါးထစ္ခြင္ထဲရွိ ကေလးက ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာသည္။ သူမက သူမခါးၾကားတြင္ထိုးထာေသာ ႏို႔ဗူးေလးကို ထုတ္၍ ေမာင္ေလး ကို တိုက္လိုက္သည္။ ႏို႔ဗူးအေဟာင္းေလးထဲတြင္ ႏို႔မရွိ...။ ကေလးေလးက ႏို႔ဗူးေလးထဲက ေရမ်ားကို အားရပါးရ စုပ္ေသာက္ေနသည္။<br /><span id="fullpost"><br />အရင္တုန္းက ျမ၀တီမွာ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ကိုင္းမွာေနတာ စစ္ကိုင္းကေနမွ ျမ၀တီကို မိသားစုလိုက္ဆင္းလာတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အခုလို မေတာင္းစားရဘူး။ အေဖက လယ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ လယ္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ လယ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ျမ၀တီမွာ လယ္လုပ္ေသးတယ္ အဆင္မေျပဘူး။ အေဖက မဲေဆာက္ဘက္သြားၿပီး ပန္းရံလုပ္ေသးတယ္။ သမီးတို႔ မိသားစု တစုလံုးစားမေလာက္ဘူး။<br /><br />တေန႔ကို ေန႔ခင္းပိုင္းဆိုရင္ ဘတ္ ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ရတယ္။ ညဘက္ ညေစ်းမွာ သြားေတာင္းရင္ ၁၅ ဘတ္ ၂၀ ေလာက္ရတယ္။ ထမင္းက တခါစားရင္ ၁၀ ဘတ္ကုန္တယ္ေလ။ ေစ်းထဲမွာပဲ ၀ယ္စားတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ စားလို႔မရဘူး အထုပ္ကေလးေတြပဲ ၀ယ္ၿပီး လမ္းေဘးမွာပဲစားတယ္။ ထမင္းတထုပ္ ၅ ဘတ္ ဟင္း ၅ ဘတ္ေလ။ ေရေသာက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေအာက္က ေရဘံုပိုင္မွာေသာက္တယ္။ တခါတေလ ေမာင္းထုတ္တဲ့သူေတြရွိတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္.....။<br /><br />သမီးမဲေဆာက္မွာ အခုလိုလာ ေတာင္းတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖရယ္၊ အေဖ့ မိန္းမရယ္၊ သမီးေမာင္ေလးရယ္၊ ေမာင္ေလးက အမႊာပူးေလး ေလ ေနာက္တေယာက္က အေဖ့ မိန္းမဆီမွာ။ အေဖ့မိန္းမလား ဟုတ္တယ္ မိေထြးေပါ့။ သမီးတို႔ေတာင္း ရသမွ် ပိုက္ဆံေတြ သူ႔ကို ေပးရတယ္ေလ။<br /><br />သမီးေမာင္ေလး ဖ်ားေနတယ္။ အက္ကဲြစူးရွစြာ အဖ်ားလိႈက္ခတ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ သူမရဲ႕အသံက က်ေနာ့္နားထဲကို တိုးညွင္းစြာ တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေလးက ၉ လပဲရွိေသးတယ္။ ေမာင္ေလးက ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး အန္ပဲအန္ေနတာပဲ။ အခု ေက်ာင္းသား ေဆးခန္းမွာေလ။ သမီးမိေထြးက သြားေစာင့္ေနရတယ္။ အခုေမာင္ေလးက ဖ်ားေနေတာ့ ညဘက္ ညေစ်းမွာ သြားေတာင္းေနရတယ္။ ပိုက္ဆံပိုရေအာင္လို႔ပါ။<br /><br />ေက်ာင္း....ေက်ာင္းလား.... ေက်ာင္းဆိုတဲ့စကားလံုး မေျပာခင္မွာ သူမႏႈတ္မွ တြန္႔ဆုတ္ ဆံြ႔အသြားခဲ့ သလိုပင္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာမွ ေျပာဖို႔စကားကို ျပန္ၿပီး ဆက္ေျပာေလသည္။ သံုးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တာ။ စားဖို႔ မရွိလို႔ေလ။ သူမမ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ အနည္းငယ္ စို႔လာသည္။ ၀မ္းနည္းရိပ္ေျပးသြားတဲ့ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုပင္။<br /><br />သူမေဘးမွာ ရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ သူမႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေကာင္းေလးက ၀င္၍ သားဆိုရင္ ၁ တန္းေအာင္ၿပီးထြက္လိုက္တာ အိမ္က အေဖက အကူမပါရင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးေလ။ သားက အေကာင္နည္းနည္းႀကီးၿပီဆိုေတာ့ အေဖ့ကို ကူရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အေရွ႕ကတဲြၿပီးေခၚရတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕အေဖကို လက္ညွဳိးထိုးျပသည္။ မ်က္စိႏွစ္ဖက္က သည္းကဲြစြာမျမင္၊ ေျခေထာက္တဖက္ကမရွိ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္ သူ႔အေဖ့ကိုေတြ႔ရသည္။ အဲဒီ ကေလးေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္က ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။ ေနာက္ သူ႔အေဖကို တဲြရင္ ထြက္သြားသည္။<br /><br />သူမက ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ ရြယ္တူကေလးေတြကို ျမင္ရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြေတာ့ တက္ခ်င္တယ္။ ၀မ္းသာစြာ ေျပာၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...ဟု သူမဘာသာေျပာေနျပန္သည္။ သမီးေမာင္ေလးေတြလဲ ထိန္းေနရတယ္။ စားဖို႔လဲရွာရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အ၀တ္အစားလဲ မရွိဘူး။ သူမက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ထပ္ကာထပ္ကာေျပာရင္း... အေ၀းကို လွမ္းၾကည့္ေနသလိုလို တခုခုကိုပဲ ေတြးေတာေနသလိုလို ရီေ၀ေငးေမာရင္း...။<br /><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-83653915764927769932009-04-08T02:07:00.000-07:002009-04-08T02:10:12.848-07:00၂၀၀၉ ကို ေတာင္းဆိုျခင္း<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေမာင္လြမ္းဏီ</span><br /><br />မဟာမွိဳင္းက<br />ကဗ်ာတိုင္းကို<br />နယ္ခ်ဲ႕ရာဇ၀င္နဲ႕<br />ႏွိဳင္းသလိုပ<br /><br />သမိုင္းမွာ<br />ေအာင္ဆန္းလည္းအရိုင္းျဖစ္ခဲ့တယ္<br />အရိုင္းေအာင္ဆန္း၊ သမိုင္းလမ္းကို<br />ထမ္းရြက္သယ္ပိုး<br />ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္ဆီ<br /><br />ဖက္ဆစ္ကို<br />ၾကြက္ျဖစ္ေစခဲ့တာ<br />လူထုသည္သာ သူရဲေကာင္းေပါ့<br />လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္<br /><span id="fullpost"><br />မဆလတပါတီ<br />အာဏာနီကို<br />မထီရဲေသြး၊ ရွစ္ရွစ္ေသြးက<br />ေတာ္လွန္ေရးကို ေတးညည္းဆိုခဲ့ၾကျပန္တယ္<br /><br />လွဳပ္ရွားမႈအဆက္ဆက္<br />အသက္ေသြးေခၽြး<br />အေရးေတာ္မဟာ<br />ဂႏၱ၀င္ထဲက တို႕ဧရာ။<br /><br />ေရႊ၀ါေရာင္ဟာ<br />ေလသာေဆာင္က ဖန္မီးအိမ္မဟုတ္<br />ငုတ္တုတ္အငတ္မခံသလို<br />ဆြမ္းေရဆီမီး ဓာတ္မီးတိုင္မွာ<br />ေမတၱာေပးယူ အလွဴမခံခဲ့တာေပါ့။<br /><br />ဘာကိုခ်င့္ေတြး<br />စဥ္းစားေပးရမွာလဲေဟ့<br />တေန႔ေတာ့<br />တေကြ႕ေကြ႕မွာ တို႕လူထုရဲ႕ တရားသစၥာ။<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-69239016630486291662009-01-09T07:58:00.000-08:002009-04-08T02:13:27.113-07:00ကမ္းတတ္တိုက္ပြဲ<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)</span><br /><br />ေလာကဓံကလည္း အႏုိင္က်င့္တယ္<br />ဘ၀ကလည္း အဖိတ္အစင္မ်ားတယ္<br />ပဋိပကၡေတြဟာ ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။<br /><br />စားၾကတယ္<br />လူကို လူခ်င္းစားၾကတယ္။<br /><br />ဘာျဖစ္လို႔<br />ငါ့ေခ်ာတိုင္ေလးကိုမွ<br />၀တ္ဆီေတြ တျဗန္းျဗန္း ပတ္ေနရတာတဲ့တုန္း။<br /><span id="fullpost"><br /><br />အဖတ္ဆယ္မရတဲ့<br />ေခတ္ကာလကလည္း အရည္က်ဲလြန္းလွတယ္<br />အဲဒီလို ေခတ္ကာလမွာမွ<br />အလံစိုက္ဖို႔ လူျဖစ္လာရတာဆိုေတာ့<br />“ဆကပ္တိုတို၀တ္ ေအာက္စလြတ္ရင္ဖံုး။”<br /><br />ဘယ္သူ႔ကိုမွ<br />ျမဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဘူး<br />ဘယ္သူရဲ႕<br />ျမဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းတာကိုမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး<br />ငါ့အဓိပၸါယ္ကိုငါ ထြန္ယက္တယ္<br />ေနပူမေရွာင္<br />မိုး႐ြာမေရွာင္ ထြန္ယက္တယ္။<br /><br />မက္မက္စက္စက္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တယ္<br />ငါ့ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းေတြ<br />ယံုၾကည္ခ့ဲတယ္<br />လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကလည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္<br />ယခုလည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္<br />အ႐ိုင္းစိုင္းဆံုး ယံုၾကည္ခဲ့တယ္<br />ငါ့ေသြးေတြထဲ ၀င္ေရာက္ေနတဲ့အထိ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။<br /><br />ငါ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာပဲေနတယ္<br />ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ တဦးခ်င္းကိစၥပဲတဲ့လား<br />တကိုယ္ေတာ္၀ါဒန႔ဲ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္တဲ့လား<br />ငါ ဒါကို ရယ္သြမ္းေသြးမိတယ္<br />ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ စည္း႐ံုးစုဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္တယ္<br />ပစၥဳပၸန္ကိစၥလည္းျဖစ္တယ္<br />ငါပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွ ေနတယ္။<br /><br />ဘာတဲ့ …<br />ပန္းေရာင္ဆိုပါလား<br />ငါ ဘယ္ေတာ့မွ အနီကို အနက္အစြန္းမခံဘူး<br />ငါဘယ္ေတာ့မွ ၾကက္ေသြးေရာင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး<br />တရားေသမဟုတ္ဘူး လမ္းညႊန္။<br /><br />တရားမွ်တမႈေတြ မိုးလို႐ြာ<br />ေအးခ်မ္းၾကပါေစ<br />အမွန္တရားေတြ ေနလိုသာ<br />ေႏြးေထြးၾကပါေစ<br />လူအခ်င္းခ်င္းေသြးစုတ္ျခင္း<br />ကင္းရွင္းၾကပါေစ။<br /><br />သမိုုင္းကို မ်က္ရည္ခံထိုးလိမ့္မယ္ထင္သလား<br />ငါ့႐ိုးသားမႈကို ငါယံုၾကည္တယ္<br />ျပက္ျပက္သားသားကို ယံုၾကည္တယ္။<br /><br />ဘယ္သူေတြ<br />အကုန္အစင္ ႐ိုးသားခဲ့ၾကသလဲ<br />အကုန္အစင္ ႐ိုးသားသူသာ<br />အကုန္အစင္ ရရွိေပလိမ့္။<br /><br />ေၾကမြရမွာတဲ့လား<br />ဒီလိုပါပဲ<br />အထုအေထာင္းေတြၾကားက<br />သံမဏိသားက်လာၾကတဲ့<br />ငါ့ေရွ႕က ငါ့ခ်စ္သူေတြကို ငါခ်စ္တယ္။<br /><br />ဒါ<br />ငါတို႔ေခတ္တဲ့လား<br />မဟုတ္ဘူး<br />ဒါ<br />ငါတို႔ေခတ္မဟုတ္ေသးဘူး<br />ငါတို႔ေခတ္ဟာ ဒီလိုျဖစ္ခြင့္မရွိဘူး<br />ငါတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ဖို႔ ငါတို႔ထူေထာင္ရဦးမယ္။<br /><br />ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-71022057434960772492008-11-20T23:23:00.000-08:002009-04-08T02:17:42.689-07:00“ေနလို လ လို ရဲေဘာ္ ေနလ”<span style="color: rgb(51, 102, 255);">လင္းေႏြးအိမ္</span><br /><br />ဂုရုေရ<br />အိပ္မက္ေတြပိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့<br />ေတာ္လွန္စစ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ကာလမွာ<br />ဌာနေတြမတူခဲ့ၾကေပမယ့္<br />ဝါဒေတြတူခဲ့ၾကတယ္။<br /><br />ဂုရုေရ<br />ေဆးလိပ္တိုလက္ၾကားညွပ္ႁပီး<br />အဆိပ္ေငြ႔ေတြရႈရိုႈက္ရင္း<br />အသက္ျပင္းျပင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ကဗၽာေတြထဲမွာ<br />ပါဒေတြတူခဲ့ၾကတယ္။<br /><span id="fullpost"><br />ဂုရုေရ<br />မဲေဆာက္က ဆရာလြမ္းရဲ့ ကဗ်ာစခန္းမွာ<br />သူရာနဲ႔ ဝရုဏကို ဂုဏ္ျပဳၾကတုန္းကလဲ<br />စရဏေတြ တူခဲ့ၾကတယ္။<br /><br />အခုေတာ့<br />ရဲေဘာ္ေရလို႔ ေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့အခါမွာ<br />ခြ်န္ျမေနတဲ့ကေလာင္တေခ်ာင္းက<br />ျမင့္ေဇဘေလာက္ထဲက ထြက္လာတယ္<br />အဲဒါ ဂုရု ျဖစ္တယ္<br />အဲဒါ ပြင့္သစ္ကရိန္ကန္ ျဖစ္တယ္<br />အဲဒါ ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ျဖစ္တယ္<br />အဲဒါ ကိုေနလ ျဖစ္တယ္<br />အဲဒါ ၈၈ ရဲ့ ရင္ေသြးတေယာက္ျဖစ္တယ္<br />အဲဒါ စစ္အုပ္စုႏွလံုးသားမွာ စိုက္နင္ခဲ့တဲ့ က်ည္ဆန္တေတာင့္ျဖစ္တယ္။<br /><br />ရဲေဘာ္ဂုရုေရ<br />စိတ္ခ်လက္ခ်သြားေပေတာ့<br />ခင္ဗ်ားခ်စ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရွိေနသမွ်<br />ခင္ဗ်ားပြင့္ေစခၽင္တဲ့ပန္းေတြ ေဝဆာလာလိမ့္မယ္။ ။<br />လင္းေႏြးအိမ္<br /><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 204, 0);">(၂၀ဝ၈ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀ မွာဘဝကူးသြားတဲ့ သူငယ္ခၽင္းရဲေဘာ္သို႔)<br /></span><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-41105331722933324942008-11-19T23:27:00.000-08:002009-04-08T02:16:52.561-07:00မုန္တုိင္းလာသြားခဲ့တယ္<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ျမင့္ေဇ</span><br /><br />သတိရမိတယ္<br />ဆားခ်က္တဲ့လက္က<br />တံငါသည္္ဘ၀ကို ႏူးညံ့ခဲ့ပုံမ်ား။<br /><br />မင္းလည္း မျမင္ႏုိင္<br />ငါကလည္း မင္းကို<br />မေပြ႔ေထြးႏုိင္ခဲ့<br />ဆားခ်က္သမေလးေရ…။<br /><br />မုန္တုိင္းက<br />ေ ရ ာ က္ လ ာ တ ယ္ ။<br /><br />အခုေတာ့<br />ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္။<br />စီးေမ်ာသြားပုံက<br />ေကာင္းကင္တခုလုံး<br />ခ်က္ခ်င္း<br />ပ်က္သြားသလုိ<br />ရုန္းရင္းဆန္ခတ္။<br /><br />ေခတ္ေတြ စီးဆင္းသြားေတာ့<br />ပင္လယ္က<br />ျပာစိမ္းလုိ႔<br />ဘာမွမပတ္သက္သလုိမ်ဳိး<br />သူစိမ္းဆန္ဆန္ၾကည့္လုိ႔ ။ ။<br /><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 102, 255);">ကိုဖိုးေဇ (ခ) ကိုဂုရု ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ...</span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-10665423326875143842008-10-06T23:28:00.000-07:002008-10-06T23:31:31.057-07:00ေခ် (သို႔မဟုတ္) ရဲေဘာ္ရဲဘက္<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေရႊအိမ္စည္ </span><br /><br />(၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၉-ေန႔တြင္ က်ဆံုးခဲ့သည့္ ေပ်ာက္က်ားစစ္သူၾကီး ရဲေဘာ္ ေခ်ေဂြဗားရားအား ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႔သည္)<br /><br />(၁)<br />ေျမ၀သုန္သည္ ဂုဏ္ျပဳအပ္သည့္ ဧည့္သည္တေယာက္အား ဆီးၾကိဳ၍ေထြးေပြ႔ထားခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူ....က်ဆံုးခဲ့သည့္ ၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔ မွ ....။ ႏွစ္ေပါင္း (၄၁) ရွိေလၿပီ။<br /><br />သူကား....ဆရာ၀န္တဦး ...။ သို႔ေသာ္...သူကား ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကိုသာ ကိုင္၏။ "လူတေယာက္ခ်င္း<br />ခံစားရတဲ့ ေရာဂါေတြကို ကုရတာထက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအလိုက္ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ကုသေပးရတာ ပိုအက်ဳိးရွိပါတယ္"<br /><br />သူေျပာခဲ့သည့္စကားျဖစ္၏။ ၁၉၅၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔က က်ဴးဘားႏုိင္ငံ ဟားဗားနားၿမိဳ့၌ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။<br /><span id="fullpost"><br /><br />(၂)<br />၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔တြင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟူသည္အား အတည္ျပဳႏုိင္သည္က ... ေအာက္တုိဘာလ (၁၅)ရက္ေန႔မွျဖစ္သည္။<br /><br />က်ဴးဘားသမၼတ ဖီဒယ္ကက္စထရိုမွ အတည္ျပဳထုတ္ျပန္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏႐ုပ္အေလာင္းမွ ျဖတ္၍ယူလာခဲ့သည့္ လက္ေေမာင္းရင္းမွ ျပတ္ေနသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ၾကည့္၍ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟု အတည္ျပဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏အေလာင္းကိုမူ မေတြ႔ခဲ့ၾကရ။ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀)အထိ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့၏။ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၁၂)ရက္တြင္မွပင္ သူ၏႐ုပ္အေလာင္းအား ေျမ၀သုန္အတြင္းမွ ျပန္လည္တူးေဖာ္ရရွိေတာ့၏။<br /><br />ဘုိးလီးဗီးယားႏုိင္ငံ " ဗယ္ရီဂရန္ေဒသ" ေလ ယာဥ္ကြင္းငယ္ေလးအနီးမွျဖစ္သည္။ က်င္းငယ္အတြင္း၌ ႐ုပ္အေလာင္းအရိုးစု (၇)စုအား ေတြ႔ရ၏။<br /><br />အ႐ုိးစုအမွတ္ (၂)က လက္ေမာင္းရင္းမွေန၍ လႊႏွင့္တုိက္ျဖတ္ထားျခင္း ခံရသျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးမရွိ ၨၨ။ ဒီအင္ေအ စစ္ေဆးမႈ ျပဳ၍ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့၏။<br />သူ .... ။<br /><br />သူကား ... ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ၾကာမွပင္ က်ဴးဘားႏိုင္ငံ " ဆန္တာကလာရာၿမိဳ့" ရွိ သူ၏ ဂူဗိမာန္အတြင္း ကိုယ္အဂၤါ စံုလင္စြာႏွင့္ လဲေလ်ာင္းရေတာ့၏။<br /><br />(၃)<br />သူႏွင့္ပါတ္သတ္၍ သူ႔၀န္းက်င္၏ မွတ္ခ်က္အျမင္မ်ားမွ သူ႔အား ေတြ႔ရမည္။ ျပင္သစ္အေတြးအေခၚပညာရွင္ " ယန္ေပါဆတ္" က သူ႔အား ...<br /><br />"က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ့ အၿပီးအျပည့္အစံုဆံုး လူသား" ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ေပး၏။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေမရီလင္းအင္စတီက်ဴ က သူ႔အား " ကမၻာေပၚတြင္ နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆံုး ၂၀-ရာစု ၏ သေကၤတတစ္ခု " ဟု သတ္မွတ္၏။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုကမူ သူ႔အား .... " သူဟာ သူ႔ရဲ့အက်င့္စာရိတၱ၊ သူ႔ရဲ့စိတ္ဓါတ္၊ သူ႔ရဲ့ၾကံ့ခုိင္မႈနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရာမွာ စိိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို ထားရစ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တခြန္းတည္းအတုိခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သူ႔ရဲ့ စံနမူနာေတြကို က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္"<br /><br />(၄)<br />သူ႔အား အားဂ်င္တီးနားနုိင္ငံ၏ၿမိဳ့ေတာ္ " ေဗြႏုိဇာရီၿမိဳ့" မွ မုိင္၁၀၀-ေက်ာ္ေ၀းသည့္ " ရိုစာရီယို ၿမိဳ့" တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ " ရိုစာရီယို ၿမိဳ့" က " ပါရာနာ" ျမစ္၏ ျမစ္၀ကၽႊန္းေပၚေဒသတြင္ တည္ရွိသည့္ ၿမိဳ့ျဖစ္သည္။ စိုစြတ္၏။ အစဥ္အၿမဲေအးခဲ၍ေနသည္။<br /><br />သူကား .... ၁၉၂၈ခုႏွစ္ ဇြန္ (၁၄)ရက္ေန႔ဖြားျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွမ ၅-ေယာက္အနက္ အၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ဖခင္ အာနက္စ္စတုိေဂြဗားယာလင္(ခ်္)က အင္ဂ်င္နီယာတဦးျဖစ္ၿပီး မိခင္က စီလီယာဆာနာျဖစ္၏။ သူကား ငယ္စဥ္က ခ်ဴခ်ာ၏။ ပန္းနာရင္က်ပ္သည္တဦး ....။ ေအးလွ်င္ ပန္းနာေ၀ဒနာက ထၿပီ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ေရာဂါရွိေပမယ့္ သူကား အားကစားဖက္တြင္လည္း ထူးခၽႊန္ခဲ့၏။ " ရဂၢဘီ" ပြဲ မ်ားတြင္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကစား တတ္သည္။ ဖခင္က သူ႔အား<br />ငယ္စဥ္ကပင္ ေသနတ္ပစ္သင္ေပး၏။<br /><br />စစ္တုရင္ကစားနည္းသင္ေပး၏။ သူသည္ စစ္တုရင္ကစားရာတြင္လည္း ထူးခ်ြန္သူတဦးျဖစ္ခဲ့သလုိ ေသနတ္ပစ္ရာတြင္လည္း .... ။<br /><br />(၅)<br />သူက ငယ္စဥ္ကပင္ စာအုပ္ပံုအၾကား၌ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူဟု ဆုိရမည္။ ဖခင္၏ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခန္းတြင္ စာအုပ္ေပါင္း ၃၀၀၀-ေက်ာ္ရွိ၏။<br /><br />စာၾကည့္တုိက္ငယ္ေလးတခုပမာ ၨ၏၏။ "ဂ်က္လန္ဒန္" ၊ ""ဂ်ဴးလဘန္း"၊ "ဆစ္ဂမန္ဖရိုက္"၊ "ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္"<br />တုိ႔အား ငယ္စဥ္ကပင္ ဖတ္ခဲ့ရ၏။<br /><br />သူက ကဗ်ာကိုလည္း အရူးအမူးစြဲလမ္း၏။ "ပက္ဘလိုနီရူးဒါ" ၏ ကဗ်ာမ်ားအား အာဂံုေဆာင္ႏုိင္သည္အထိ ဖတ္ခဲ့၏။<br /><br />ဖခင္က လက္၀ဲ၀ါဒီတစ္ဦးျဖစ္၍ သူ႔ဖခင္၏ စာၾကည့္ခန္းတြင္ ကားမတ္ခ္၏ က်မ္းမ်ားက ရွိၿပီးီျဖစ္သည္။ သူ ... ေလ့လာခြင့္ရခဲ့၏။<br /><br />(၆)<br />၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ သူ ... " ေဗြႏိုဇာရီး"တကၠသိုလ္တြင္ ေဆးပညာသင္ယူခဲ့သည္။ထုိတကၠသိုလ္မွပင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရရွိခဲ့၏။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္တြင္ သူသည္<br /><br />ေဆးတကၠသုိလ္တတ္ေနရင္း ခြင့္ယူ၍ သူငယ္ခ်င္းတဦးႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ လက္တင္အေမရိကတုိက္တလႊား ခရီးႏွင္၏။<br /><br />ခ်ီလီသို႔ေရာက္၏။ ခ်ီလီမွသည္ ပီရူး ၊ အီေကြေဒါ ၊ ကိုလံဘီယာ ...ထုိမွ ဗင္နီးဇြဲလား ....။<br />ဤခရီးစဥ္မွ သူသည္ လက္တင္အေမရိကရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ၊ လူတန္းစားမညီမွ်မႈမ်ားအား ေတြ႔ခဲ့မည္။ ဤခရီးစဥ္အေၾကာင္းအား<br /><br />သူကိုယ္တုိင္ စာျပန္ေရး၏။ " ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဒုိင္ယာရီ" ဟူ၍ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ စေရးသည္မွာ စပိန္ဘာသာႏွင့္ျဖစ္သည္။<br /><br />ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္တြင္ ထုိစာအုပ္အား မွီ၍ ႐ုပ္ရွင္ျပန္ရိုက္၏။<br /><br />(၇)<br />၁၉၅၃ခုႏွစ္တြင္ အာဂ်င္းတီးနားအစုိးရက ဆရာ၀န္မ်ားအား အတင္းအက်ပ္အမႈထမ္းခိုင္း၏။ သူက လူတေယာက္ခ်င္း ခံစားေနရသည့္ေ၀ဒနာအား မကုသခ်င္ ....။ ဤတြင္ သူသည္ အာဂ်င္းတီးနားမွ တိမ္းေရွာင္ထြက္ခဲ့ေတာ့၏။<br /><br />ပီးရူး ၊ အီေကြေဒါ၊ ပနားမား၊ ေကာ္စတာရီကာ၊ နီကာရာဂြား၊ ဟြန္ဒူးရပ္စ္၊ အဲလ္ဘာလဗာဒို၊ ဂြာတီမာလာတို႔မွ မကၠဆီကိုသို႔ေရာက္၏။<br /><br />မကၠဆီကိုတြင္ သူသည္ က်ဴးဘားမွ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ အုပ္စုႏွင့္ေတြ႔၏။ ေပါင္းမိ၏။ ထုိစဥ္က ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ အုပ္စုအား " ၂၆ ဲ " ရဲေဘာ္မ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔၏ " ၂၆ " ရဲေဘာ္မ်ားက က်ဴးဘားအာဏာရွင္ " ဖူလ္ဂ်င္စီယုိဘာတစၥတာ" အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ရန္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမား လူငယ္မ်ား ....။<br /><br />မကၠဆီကိုတြင္ပင္ " ၂၆ ဲ " ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူ သူ .... ၏စစ္သင္တန္းတတ္ခဲ့၏။ သင္တန္းဆရာက မကၠဆီကိုမွ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဟာင္းတဦး<br /><br />....။ သင္တန္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဟာင္း " အယ္ဘာတိုေဘးယို" က မွတ္ခ်က္ျပဳ ၏။ " သူသည္ သင္တန္းသားမ်ားအားလံုးအနက္ အထူးခ်ြန္ဆံုး ျဖစ္သည္" ဟူ၍ ....။<br /><br />(၈)<br />၁၉၅၆ခုႏွစ္ ႏုိ္၀င္ဘာလ (၂)ရက္ေန႔တြင္ " ၂၆ " ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ သူသည္ က်ဴးဘားႏုိင္ငံသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက၏။ Gramma အမည္ရွိ<br />ေမာ္ေတာ္ငယ္တစီးႏွင့္ .... ။ မုိင္ ၁၃၀-ေက်ာ္ေ၀းသည့္ ပင္လယ္ခရီးအား ႏွင္ၾက၏။ ရဲေဘာ္ရွစ္က်ိပ္ႏွင့္ တေယာက္ ...။ ဓါးေကာက္သ႑ာန္<br /><br />က်ဴးဘားကၽႊန္းေပၚသို႔ ေရာက္၏။ မၾကာ .... က်ဴးဘားအာဏာရွင္တပ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္သည္။ တုိက္ပြဲအေျဖက မေကာင္း။ သူတုိ႔ဘက္မွ ရဲေဘာ္ ၆၉-ေယာက္ က်ဆံုးကုန္၏။ သူ ..... ၊ ဖီဒယ္ကက္စထရိုႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၁၂-ေယာက္သာက်န္ေတာ့၏။ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ....။ ၾကံခင္းမ်ားအတြင္း ပုန္းေနၾက၏။ ၾကံမ်ားစုတ္ရင္းသာ အဟာရျဖည့္ေနၾကရသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ၾကာ၏။ ဤမွ .... သူတုိ႔ အာဏာရွင္အား ျပန္တုိက္၏။<br /><br />ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ ၁၂-လက္ .... ။<br /><br />လူ ၁၂-ေယာက္ႏွင့္ .... ။<br /><br />(၉)<br />က်ဴးဘားႏိုင္ငံ "ဆီအဲယားေမထရာ" ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ သူတုိ႔ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ တည္ေဆာက္၏။<br />သူပုန္စခန္းဖြင့္၏။ ေအာင္ေျမ .... ။<br /><br />သူသည္ .... ထုိေဒသမွစ၍ လူထုအတြင္း ေဆးခန္းမ်ားဖြင့္၏။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္၏။ ဤတြင္ .... သူသည္ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္အား လက္မွကိုင္းရင္း လူထုအား ေဆးကုသ၏။ လူတေယာက္ခ်င္း၏ေ၀ဒနာအား သက္သာေစရန္ ေဆာင္ရြက္သလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကိုလည္း ကု၏။ လူထုမွ ေထာက္ခံလာသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ျမင့္တတ္၍လာ၏။ ဒီလႈိင္းမ်ားသဖြယ္ .... အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ .... အဆံုး၌ က်ဴးဘားအာဏာရွင္အစိုးရ က်ဆံုးရ၏။<br /><br />(၁၀)<br />က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးတြင္ က်ဴးဘားမဟုတ္ေသာ သူသည္ ရဲေဘာ္ၾကီး ဖီဒယ္ကက္စထရိုၿပီးလွ်င္ ဒုတိယၾသဇာအာဏာအရွိဆံုးျဖစ္လာ၏။<br /><br />က်ဴးဘားႏုိင္ငံ၏ ျပန္လည္ထူေထာင္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အဓိကတာ၀န္ယူခဲ့သည္။ လူတန္းစားမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသစ္ဆီသို႔ ခ်ီတတ္ရာတြင္ သူသည္ စီးပြားေရးရာအပိုင္း၌ အဓိက ပဲ့နင္းၾကီးအျဖစ္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရသည္။ က်ဴးဘားနိုင္ငံသံုး ေငြစကၠဴေပၚ၌ သူ႔လက္မွတ္ထိုးေပးရ၏။<br /><br />ထုိစဥ္က ..... GATT (ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္အခြန္အေကာက္ဆုိင္ရာ အေထြေထြသေဘာတူညီ<br />ခ်က္အဖြဲ႔) အစည္းအေ၀းပြဲမ်ားသို႔ သူတတ္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သံလြင္ေရာင္စစ္၀တ္စံု ၊ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းႏွင့္ .... ။<br /> <br />(၁၁)<br />၁၉၆၂ခုႏွစ္ကား.... စစ္ေရးတုိက္ပြဲအရွိန္၏ အျမင့္မားဆံုးကာလဟု ဆုိရမည္။ ဆိုဗီယက္တုိ႔၏ ဒံုးက်ည္မ်ားအား က်ဴးဘားတြင္ တည္ေဆာက္မည္။ အေမရိကန္က သေဘာမတူ။ ဤတြင္ တင္းမာမႈက ၾကီးမား၍လာ၏။ ႏူးကလီးယားစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေလမည္လား ..... ။ ကက္စထရိုႏွင့္ ခရူးေရွာ့ ဆက္ဆံေရးက အထူးေကာင္းမြန္၏။<br /><br />(၁၂)<br />၁၉၆၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ မတ္လအထိ သူသည္ ႏိုင္ငံတကာခရီးစဥ္မ်ားသြား၍ သံခင္းတမန္ခင္းမ်ားအား ခင္းက်င္း၏။ ျပင္သစ္၊ အီဂ်စ္၊ အယ္ဂ်ီရီယား၊ ဂါနာ၊ ဂီနီ၊ မာလီ၊ ဒါဟိုမီ၊ကြန္ဂို၊ အုိင္ယာလန္၊ ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္သစ္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ..... ။<br /><br />ထုိစဥ္က ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တုိ႔က သေဘာတရားအရ ကြဲလြဲေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူက သေဘာတရား<br />အရတြင္ "ေမာ္" တုိ႔ႏွင့္တူ၏။ ဤအတုိင္းပင္ သူ႔ခရီးစဥ္မ်ားအတြင္ ေျပာဆုိေဆြးေႏြး၏။ က်ဴးဘားေခါင္းေဆာင္တဦးေျပာျခင္းျဖစ္၍ က်ဴးဘားသေဘာထားဟု ကမၻာက ျမင္ၾက၏။ ဤတြင္ သူ႔အေပၚ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ ညီအစ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ့ေတာ့ .... ။<br />သူတုိ႔ ညီအစ္ကိုက "ခရူးေရွာ့"ႏွင့္ နီးစပ္သူ .... ။ သူခရီးစဥ္အၿပီး<br /><br />"ဟားဗားနား" သို႔ ျပန္ေရာက္၏။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ သူ၏ဆက္ဆံေရးက ေအးေအးစက္စက္ ......။ မၾကာ သူ က်ဴးဘားမွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေတာ့၏။ အားလံုးအား စြန္႔လႊတ္၍ .... ။<br /><br />(၁၃)<br />အာဖရိကတုိက္ရွိ ကြန္ဂို -ကင္ရွာဆား ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲအတြင္း ... သူ ...ေသနတ္ကိုင္၍ ေရာက္သြား၏။ အာဖရိက<br />ေတာနက္ၾကီးအတြင္း ေျပာက္က်ားစစ္ ဆင္ေနေတာ့၏။ ရာသီဥတုက ဆုိးသည္။ ထုိစဥ္က သူအသက္သည္ ၃၈-ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ေ၀ဒနာက ျပန္ထ၍လာၿပီ။ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး ..... ။<br /> <br />မရေတာ့ .... ။ သူ အနားယူရသည္။ အနားယူစဥ္ ကာလအတြင္း " ကြန္ဂိုဒုိင္ယာရီ" အားေရးခဲ့သည္။ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ကြန္ဂို အေတြ႔အၾကံဳမ်ား .... ။<br /> <br />(၁၄)<br />ထုိေနာက္ .... ။<br /><br />သူသည္ ဘိုလီးဗီးယား အစုိးရအား ေတာ္လွန္ရန္ ဘုိလီဗီးယားသို႔ ထြက္ခဲ့၏။ သူႏွင့္ရဲေဘာ္ ၁၇-ေယာက္ ..... ။ ဗီယက္နမ္ရဲေဘာ္မ်ားလည္းပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ လက္တင္အေမရိကမွ ရဲေဘာ္မ်ား .... ။<br /><br />၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ (၇)ရက္ေန႔တြင္ သူႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ား ဘုိလီးဗီးယားႏိုင္ငံ ယူဂို(ခ်ဴရီ) ေတာင္ၾကားအတြင္းသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက၏။<br /><br />ရိုင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ... ။ ေခ်ာင္းရိုးငယ္အား ျဖတ္ၾက၏။ ဤတြင္ ... ၀ိုင္း၀န္ပစ္ခတ္မႈအား သူတုိ႔ ႐ုတ္တရက္ခံလုိက္ၾကရ၏။ သူ .... ဦးေဆာင္သည့္ေျပာက္က်ားမ်ား ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္၏ ခ်ဳံခိုတုိက္ခိုက္ျခင္းအား ခံၾကရၿပီ .... ။ အက်အဆံုးက မ်ားသည္။ သူလည္း ထိ၏။ ဆုတ္၍မရ .... ။ တတ္၍မရ .... ။ ေနာက္ဆံုး .... သူ ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္၏ ဖမ္းဆီးျခင္းအား ခံလုိက္ရ၏။<br /> <br />(၁၅)<br />၁၉၆၇ခုႏွစ္ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔ ...... ။<br /><br />ဘုိလီးဗီးယားႏိုင္ငံ၏ၿမိဳ့ေတာ္ႏွင့္ေ၀းကြာလြန္းသည့္ "ဗယ္လီဂရန္ေဒၿမိဳ့" ေလယာဥ္ကြင္းငယ္၏ အနီးတြင္ ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္သည္ ဒဏ္ရာႏွင့္စစ္သံု႔ပန္တဦးအား ေနာက္ျပန္လက္ထိပ္ခတ္၍ ထားသည္။ လက္ထိပ္ခတ္ခံထားရသည့္ စစ္သံု႔ပန္သည္ ဘုိလီးဗီးယားစစ္သားမ်ား၏အေရွ႔၌ မတ္မတ္ရပ္၍ေနသည္။ စစ္သားမ်ားက စစ္သံု႔ပန္အား<br />ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထား၏။ စစ္သံု႔ပန္က စစ္သားမ်ားအား သူ၏စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ၾကည့္၏။<br /> <br />အမိန္႔သံထြက္လာ၏။<br /> <br />ယမ္းေပါက္ကြဲသံမ်ား ဆူညံ၍သြားသည္။ ယမ္းေညာ္နံ႔တုိ႔က ေလယာဥ္ကြင္းအနီး မႊန္၍ေနသည္။<br />စစ္သံု႔ပန္သည္ တေျဖးေျဖး ေပ်ာ့ေခြ၍ က်သြားသည္။ ေသြးတုိ႔က ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔မွ ယိုစီး၍ ထြက္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ..... ဘုိလီးဗီးယားစစ္သားမ်ားက ေသြးအလူးလူးႏွင့္လဲေနေသာ အေလာင္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား လက္ေမာင္းရင္းမွ လႊႏွင့္တုိက္၍ ျဖတ္ၾက၏။ ထုိေနာက္...... ေလယာဥ္ကြင္းအနီးတြင္ပင္ လက္မပါေသာ ခႏၶာကိုယ္အား က်င္းတူး၍<br />ျမဳပ္ႏွံလုိက္ၾကေတာ့၏။<br /> <br />(၁၆)<br />မပုပ္မသိုးရန္ ေဆးရည္စိမ္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ဘိုလီးဗီးယားအစုိးရမွ က်ဴးဘားသမၼတဖီဒယ္ကက္စထရိုထံသို႔ ပို႔လိုက္၏။<br /><br />၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၁၅)ရက္ .... ။<br /><br />ဤလက္ႏွစ္ဖက္အား ဖီဒယ္ကက္စထရိုသည္ ျမင္သည္ႏွင့္သိ၏။ သူႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားအတြင္း လက္တြဲခဲ့သည့္လက္မ်ား .... ။ မလြဲႏိုင္ .......။ သူ ...... ။ သူ .... ။<br /><br />"အာနက္စ္တိုေဂြဗားရားဒီလာဆနာ" သို႔မဟုတ္ ..... "ေခ်" ။ ေခ် ဟူသည္က .....စပိန္ ဘာသာအရ " ရဲေဘာ္၊ ရဲဘက္" ဟူ၍ျဖစ္သည္။<br /><br />"ေျမ၀သုန္ေရ ...... ဂုဏ္ျပဳ့အပ္တဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္ကို ဆီးၾကိဳေပေတာ့ ...."<br /><br />(ေအာ္ဒင္)<br />ေရႊအိမ္စည္<br /><br />မဇၩိမ ၀က္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-44019740226918802782008-10-01T05:46:00.000-07:002008-10-01T05:51:42.147-07:00အႏွစ္ ၂၀ ထဲက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)</span><br /><br />ယခုႏွစ္သည္ ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု အႏွစ္၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ျဖစ္သလို ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) . အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ႏွစ္လည္း ျဖစ္သည္။ အႏွစ္ ၂၀ ဟူသည္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ပထမမ်ဳိးဆက္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ခရီးလမ္းကို ေစ့ငုေနမိသည္။ အႏွစ္ ၂၀ သို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိေရာက္၍ ABSDF ၏ ပထမမ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္မႈ အမ်ားစုအား ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ သူတို႔ မရွိၾကေတာ့။<br /><br />ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္၏ အႏွစ္ ၂၀ ခရီးအား ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ --- ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္၏ ေကာင္းမႈမ်ားအျဖစ္ ---<br />- ABSDF အား ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု မ်ဳိးဆက္၏ တပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ သမိုင္းအေမြဆက္ခံကာ ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခဲ့သည္။<br />- ဗမာျပည္အႏွံ႔အျပားရွိ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးေဒသအသီးသီးသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအား စုစည္း၍ ABSDF အား ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခဲ့သည္။<br />- ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု၏ အျမင့္ဆုံးေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္သည့္ “ရ ရင္ ရ။ မရ ရင္ ခ်” ေၾကြးေၾကာ္သံအား လူထုလမ္းညႊန္ခ်က္အျဖစ္သေဘာထားကာ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ကို ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။<br />- စစ္အုပ္စု.လက္ေအာက္တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားကို ရရွိႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၄ မွ) --- ဟု ယံုၾကည္ခံယူကာ ေန၀င္းစစ္အုပ္စုအား အျပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္းေဖ်ာက္ဖ်က္မည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ေအာင္ျမင္သည္အထိိ ဆင္ႏႊဲသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၅ မွ) --- ေၾကျငာခ်က္ (၁) တြင္ ေဖၚျပ၍ ABSDF အား ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု. လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ အတိအလင္းဖြဲ႔စည္းခဲ့ႏုိင္ခဲ့သည္။<br />- ဗမာျပည္ေက်ာင္းထုတရပ္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတေလ်ာက္လံုးကိုင္စြဲခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းအား ABSDF ၏ ဦးေဆာင္ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚလမ္းစဥ္ျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္အျဖစ္ တရား၀င္ ျပဌာန္း ကိုင္စြဲႏုိင္ခဲ့သည္။<br /><span id="fullpost"><br />- လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းတရပ္အေနျဖင့္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္၍ အသက္ေသြးေၾကာသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္။ စစ္ေရးလမ္းစဥ္တို႔အား ေရးဆြဲျပဌာန္းေပးႏုိင္ခဲ့သည္။<br />- ABSDF ၏ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥပေဒ။ နည္းဥပေဒ အစရွိေသာ ဥပေဒမ်ားအား ေရးဆြဲျပဌာန္းေပးႏုိင္ခဲ့သည္။<br />ဤေကာင္းမႈမ်ားအတြက္ ပထမမ်ဳိးဆက္ကို ေက်းဇူးတင္ရမည္ပင္။ ထို႔အျပင္ ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္. အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း တႏုိင္ငံလံုးလကၡၥာေဆာင္သည့္ ထိုးစစ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ေအာက္ပါတို႔ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။<br />- DAB ပူးတြဲစစ္ဆင္ေရးလႈပ္ရွားမႈ (၁၉၉၀) - တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေရး ျမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲအထိဆင္ႏႊဲႏုိင္ခဲ့သည္။<br />- အေျခခံေဒသထိုးေဖာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈ (၁၉၉၂) - ၁၉၉၈ ခုႏွစ္အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျပီး ကုိယ္ပိုင္ေဒသရရွိေရးအတြက္ ဆင္ႏႊဲသည့္ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္သည္။<br /><br />တႏုိင္ငံလံုးသေဘာေဆာင္သည့္ စစ္ေရးေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ ရန္သူစစ္အုပ္စု၏ “နဂါးမင္းထိုးစစ္ - ၁၉၉၂ (မာနယ္ပေလာထိုးစစ္)” အား ABSDF အပါအ၀င္ လက္၀ဲလက္ယာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ား စုေပါင္းကာ ခုခံကာကြယ္ျခင္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး ဂုၥ္သိကွ်ာတက္ေစခဲ့သည္။ ဤသည္လည္း ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္၏ ေကာင္းမႈဟုပင္ ယူေသာ္ရမည္ထင္သည္။<br /><br />ABSDF ၏ အႏွစ္ ၂၀ ခရီးမွ အေရးႀကီးမည္ထင္သည့္ ျဖစ္စဥ္အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႔အား ျပန္ၾကည့္ျဖစ္သည္။<br />၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ဗကသ အား လူသိရွင္ၾကား ဖြဲ႔စည္းလိုက္ႏုိင္သည္။ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း လူထု. အၾကမ္းမဖက္ သပိတ္တိုက္ပြဲ ျပင္းထန္ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္အမွ် စစ္အုပ္စု၏ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈကလည္း ျပင္းထန္ျမင့္မားလာသည္။ ရန္သူစစ္အုပ္စု၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္လာသည့္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူတရပ္လံုးက အျမင့္ဆံုးတုိက္ပြဲ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖင့္ တခဲနက္ တိုက္ပြဲေခၚခဲ့သည္။ “ရ ရင္ ရ။ မရရင္ ခ်” ထုိေၾကြးေၾကာ္သံသည္ ရန္သူစစ္အုပ္စု အေၾကာက္ဆံုးေသာ တိုက္ပြဲေခၚသံပင္။ စစ္အုပ္စုက အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ အေရးေတာ္ပံုကို အင္အားသံုးျဖိဳခြဲခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုသည္ တပါတီ စစ္အာၥာရွင္ျဖစ္ေသာ မဆလအား ဗမာျပည္ေျမေပၚမွ ရွင္းလင္းဖယ္ရွားလိုက္ႏုိင္သည့္ တစိတ္တပိုင္း ေအာင္ျမင္မႈျဖင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုက ေကာင္းမႈေတြေတာ့ ထားခဲ့ႏုိင္သည္။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲခ်ဳပ္။ ဗမာျပည္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ ၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလာဒ္။<br /><br />ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)။ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုသည္ အေထြေထြလူထုတိုက္ပြဲျဖစ္သလို ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲ အျဖစ္လည္း ကမၼည္းတြင္သည္။ တစိတ္တပိုင္းေအာင္ျမင္မႈမ်ားျဖင့္ အေရးေတာ္ပံု အဆံုးသတ္သြားေသာအခါ တိုက္ပြဲ၀င္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားစြာ ေတာခိုခဲ့ၾကသည္။<br /><br />ေတာခိုေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားသည္ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမ်ဳိးဆက္အျဖစ္ အခိုင္အမာ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုကို အေမြဆက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ။ ဗကသ အစဥ္အလာအား ဆက္ခံခဲ့ၾကသည္။ (ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ အစဥ္အလာအတိုင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူကာ “ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၃ မွ”) အေရးေတာ္ပံု. တိုက္ပြဲ၀င္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ေသြးျဖင့္ေရးသည့္အမိန္႔ “ရ ရင္ ရ။ မရ ရင္ ခ်” ကို နာခံဆက္ခံျပီး “ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)”ကို ဖြဲစည္းထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။<br /><br />ABSDF အႏွစ္ ၂၀ သမိုင္းအတြင္း တိုက္ပြဲသ႑န္ဆိုင္ရာ အခ်င္းပြားမႈမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အထက္တြင္ တင္ျပခဲ့သည့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ မုခ်တရားအရ က်ေနာ့္အျမင္ကို တိုက္ရိုက္တင္ျပပါမည္။ ABSDF အား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖီေစရန္ႏွင့္ အားနည္းေစရန္ ၾကိဳးစားသူသည္ လံုး၀ အမွားက်ဴးလြန္သူ ျဖစ္သည္။ တစိတ္တပိုင္းမွ်ၾကိဳးစားသူသည္လည္း လံုး၀အမွားကို က်ဴးလြန္သူပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႏွင့္ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူ အာဇာနည္ အေထာင္အေသာင္းကုို သစၥာမဲ့ေဖါက္ျပန္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။<br />ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဘာလဲ။ ဘယ္လဲ ယတိပ်က္ေ႐ြးခ်ယ္ရမည့္ တိုက္ပြဲကိုလည္း အႏွစ္ ၂၀ ခရီးအတြင္း က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသးသည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ - လမ္းေၾကာင္း ၃ သြယ္။<br /><br />ထိုကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အတြက္ ကိစၥႀကီးျဖစ္သည္။ အမွားအယြင္း အတိမ္းအေစာင္းမခံသည့္ ကိစၥႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥ၏ဇစ္ျမစ္သည္ ကာလရွည္ၾကာကတည္းက အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လတ္တေလာျဖစ္ရပ္အျဖစ္ ၉ ေလးလံုးေလ်ာေမြးဟု ယူဆသည္။ ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္သည္ မီဒီယာအားကိုးျဖင့္ ၉ ေလးလံုးကို လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့သည္။ ေလ်ာေမြးျဖစ္သြားေသာအခါ ႏုိင္ငံေရးကုန္သြားသည္။ ထိုအခါ ထြက္ေပါက္ရွာၾကေတာ့သည္။ ထက္ေပါက္ရွာသည္က အေၾကာင္းမဟုတ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အား ႏုိင္ငံေရးေတာင္ပံ (Political wing) စစ္ေရးေတာင္ပံ (Military wing) ခြဲမည္ဟုဆိုလာေသာအခါ တရားအရ။ အစဥ္အလာအရ ျပန္လည္သံုးသပ္မႈမ်ား လုပ္လာရသည္။ ခုခံကာကြယ္မႈမ်ား လုပ္ရေတာ့သည္။<br /><br />ႏုိင္ငံေရးေတာင္ပံ (Political wing) စစ္ေရးေတာင္ပံ (Military wing) ခြဲျခင္းသည္ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) အား ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း တခုေအာက္သို႔ သြပ္သြင္းလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေက်ာင္းသားအစဥ္အလာ။ ဗကသ အစဥ္အလာႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည္။ ABSDF ၏ သီးျခားလြတ္လပ္သည့္ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရးအင္အားစုအသြင္ကို ဖ်က္ဆီးျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအစဥ္အလာ။ သမဂၢ အစဥ္အလာတြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းတခုခု၏ လက္ေအာက္ခံလုပ္ခဲ့သည္မရွိ။ သီးျခားလြတ္လပ္သည့္ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး အင္အားစု။ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္သာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ အာဏာရ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ။ မျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ တူလ်င္တြဲလုပ္သည္။ မတူလ်င္ ခြဲလုပ္သည္။ လူထုအက်ဳီးစီးပြား။ ေက်ာင္းသားထုအက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လာလ်င္ တိုက္ပြဲ၀င္သည္။<br />ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) သည္ ၁၉၂၀ ကတည္းကစတင္ခဲ့သည့္ ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္သည္။ စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းတည္း ျဖစ္သည္။ သမဂၢ အစဥ္အလာကို အေမြဆက္ခံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ (ေက်ာင္းသားသမဂၢ. အစဥ္အလာအတိုင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူကာ “ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၃ မွ”) ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစဥ္အလာအတုိင္း လြတ္လပ္သည့္အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ABSDF ၏ ေၾကညာစာတမ္းဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည့္ ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) အပိုဒ္ခြဲ ၂ ၌ “ကၽြန္ပ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးသည္ မည္သည့္ႏုိင္ငံေရးပါတီ မည္သည့္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ား. လႊမ္းမိုးမႈမရွိပဲ လြတ္လပ္စြာ ဖြဲ႔စည္းျခင္းျဖစ္သည္” (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၂ မွ) ဟု အတိအလင္း ေၾကညာထားခဲ့သည္။<br /><br />က်ေနာ္တို႔က ထိုတရားႏွင့္အညီ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ အလံအား အခက္အခဲမ်ားစြာျဖင့္ လႊင့္ထူခ်ီတတ္ခဲ့ၾကသည္။ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။<br />ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း။ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းသည္ အႀကီးအက်ယ္ ခ်ဳိးေကြ႔သြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ေဖာက္ျပန္၍ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ေသာ အစဥ္အလာသို႔ ထိုးစိုက္က်ဆင္းသြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ခြပ္ေဒါင္းႀကိမ္စာသင့္ေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး။ ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရး။ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး အဆက္ဆက္တြင္ က်ဆံုးခဲ့ေလျပီးေသာ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္အေထာင္အေသာင္း၏ ႀကိမ္စာသင့္ေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက အစဥ္အလာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ။ ေက်ာင္းသားသမိုင္းႏွင့္ ကင္းကြာႈ ေဖာက္ျပန္ေသာ ေက်ာင္းသားအင္အားစု ျဖစ္သြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုးႏွင့္ ကင္းကြာသြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအားလံုး၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး စစ္ေၾကာင္းအျဖစ္မွ ရွက္ဖြယ္လိလိ ေသြဖယ္သြားေပမည္။<br />ယခုအႏွစ္ ၂၀ အတြင္း ႏုိင္ငံေရးမွန္ႈ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)သည္ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ရွင္သန္ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့သည္ဆိုလ်င္ ထိုေလာကဓံကို အႏုိင္တိုက္ႏုိင္ခဲ့၍သာျဖစ္သည္။ ေၾကညာခ်က္ (၁) မွ စတင္ကာ တႏုိင္ငံလံုးသို႔ေပးထားေသာ ႏုိင္ငံေရးကတိက၀တ္ျဖစ္သည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ေအာင္ျမင္သည္အထိိ ဆင္ႏႊဲသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၅ မွ) ဆိုသည့္ ႏုိင္ငံေရးအာမခံခ်က္အား ယေန႔တိုင္ ဦးလည္မသုန္ထမ္းရြက္ခဲ့ႈသာ ျဖစ္သည္။<br /><br />အႏွစ္ ၂၀ သို႔ေရာက္ႈ ABSDF . ပထမမ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္မႈ အမ်ားစုအား ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ သူတို႔ မရွိၾကေတာ့။ သူတို႔မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) က ဆက္လက္၍ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၏ မျပီးဆံုးေသးသည့္တာ၀န္။ ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုး၏ ဒီမိုကေရစီေရးတာ၀န္မ်ားအား ပခံုးထမ္းတာ၀န္ယူလ်က္ပင္ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔တြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးမရွိ။ က်ေနာ္တို႔တြင္ မူႏွင့္ အစဥ္အလာသာရွိသည္။ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) တြင္ က်ရာတာ၀န္မ်ားအား ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိသည့္ ပထမမ်ဳိးဆက္၀င္မ်ား ဆက္လက္၍ ရွိေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ အေလးအျမတ္ျပဳသည္။ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)၏ မူကို နာခံသူ။ ကတိက၀တ္ကို ေလးစားသူ။ အစဥ္အလာကို ေလးနက္သူမ်ားအျဖစ္ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။<br />ဗမာျပည္အဖိႏွိပ္ခံတို႔၏ ေတာ္လွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲက မျပီးေသး။ --- စစ္အုပ္စုကို အျပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္းေဖ်ာက္ဖ်က္မည့္ (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၅ မွ) ေတာ္လွန္ေရးခရီးစဥ္က မျပီးေသး။ ထို႔သည္ႏွင့္အတူ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသည္လည္း မျပီးဆံုးေသး။<br />ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-57849045556774153122008-10-01T05:43:00.000-07:002008-10-01T05:46:48.310-07:00ေက်ာင္းသားမ်ားထံသို႔[ဖိုးသံ(လူထု) အီးေမလ္နဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀တဲ့ နဂါးနီတိုက္ထုတ္ 'ဗမာ့အေရး' စာအုပ္၊ ပထမတြဲ၊ က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ မူရင္းရသာ မပ်က္ေအာင္ စာလံုးေပါင္း ကအစ မူရင္းအတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]<br /><br />[ေအာက္ပါတို႔သည္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပုသိန္ ညီလာခံသဘင္ကို၊ ဖြင့္ လွစ္စဥ္က သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း မိန္႔ဆိုခ်က္မ်ားျဖစ္၍၊ မည္သည့္ စာနယ္ဇင္းတြင္မွ်၊ ဤ မိန္႔ခြန္းမပါဘူးေသးေၾကာင္း]<br /><br />ဆရာဟာ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားေလာက္ကဘဲ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ ၀င္စားလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔-ျမေတာင္တိုက္တြင္၊ စာသင္စဥ္ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္က သီေပါဘုရင္ အဂၤလိပ္ ဘမ္းသြားတာကို ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္၊ အလြန္အၾကဴး ၀မ္းနည္းခဲ့တယ္။ ဗမာဘုရင္ကို ဘမ္းသြားပံု ဟာ ၾကက္ဘမ္း၊ ဘမ္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္သျဖင့္၊ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။<br /><span id="fullpost"><br />ခေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တိရစၦာန္ေလာက္မွ မလြတ္လပ္ပါကလားလို႔- စဥး္စားမိခဲ့တယ္။ ဒုလႅဘတရားျဖစ္ေသာ အလြန္တရာမွ ရခဲတဲ့ လူ႔မႏုႆဘ၀ကို ရေနေသာ္လည္း၊ ႏြား-က်ီးေလာက္ေတာင္ ေနရာမက်ဘူး။<br />တိရစၦာန္ဘံုကိုၾကည့္။ စာကေလးဟာ၊ လက္မေလာက္ပဲ ငယ္ေသာ္လဲ-လင္းဋဟာ-စာက ေလးေပၚတြင္၊ ဘုရင္မလုပ္ႏိုင္။<br />ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ဦး။ ႏြားတို႔ မည္သည္ ထားရာေနတယ္။ စိတ္ သေဘာ ႏူးညံ့ေအာက္က်တယ္၊ ေျခေလးေခ်ာင္း ႐ွိတဲ့ ႏြားဟာ-သတၱိမ႐ွိပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ပါးစပ္ျပဲေသာက်ားသည္၊ ႏြားအုပ္ႀကီးထဲကို မ၀င္ရဲဘူး။<br />ဒီတရားေတြဟာ၊ သဘာ၀နိယာမ တရားအတိုင္းဘဲ။<br />ငရဲတို႔ တိရစၦာန္တို႔-ကာမဘံုတို႔ သုဂတိလားတယ္တို႔ ဆိုတာေတြဟာ၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနၾကဘို႔ ထိုင္ၾကဘို႔ဘဲ။ သဘာ၀အတိုင္း ျဖစ္ၾကတာဘဲ။ ငရဲသားဟာ ငရဲမွာဘဲ ေနႏိုင္တယ္။ ျဗဟၼာ၂၀ကို မတက္ႏိုင္ဘူး။<br />အီတလီတို႔-အဂၤလိပ္တို႔ လိုက္ပီး ဓျမတိုက္ေနၾကတယ္ ဆိုတာေတြဟာ၊ ေ႐ွးတုံးက ဗမာ ေတြ လုပ္ခဲ့သလိုဘဲ။<br />အခုအခါမွာ၊ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ၊ အဂၤလိပ္ခ်ဲ႔တဲ့ စနစ္ထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့၊ လယ္သမား လက္ေအာက္ေရာက္တဲ့ ႏြားနဲ႔ တူေနၾကတယ္။<br />အခုေတာ့-တို႔တေတြ ကၽြန္ျဖစ္ေနေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေတာင္းၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တယ္ ေျပာၾကတယ္။<br />ဒါေပမဲ့၊ ေ႐ွးတံုးက က်ဳပ္တို႔တေတြလဲ ႏိုင္ငံခ်ဲ႔ခဲ့တာပဲ။ အာသံတို႔၊ မဏိပူရတို႔၊ အက္ဂဘတ္ တို႔၊ ေဆးဂုတို႔ဆိုတာေတြဟာ၊ က်ဳပ္တို႔ အင္ပိုင္ယာ အပါအ၀င္ေတြဘဲ။<br /><br />အဲတာဘဲ ၾကည့္ေတာ့။ မွန္ကင္းတလွဲ႔ ထင္းတလွဲ႔ေတြဘဲ။ ၀မ္းနည္းဘြယ္ ဘာမွ မ႐ွိဘူး။<br />အဂၤလိပ္ေတြလဲ ကၽြန္ဘ၀က တက္လာတာဘဲ။ ေ႐ွးတံုးက၊ ဒင္းတို႔တေတြဟာ၊ ေရာမ လူမ်ိဳးေတြေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနခဲ့ရတာဘဲ။<br />ေရာမတိုင္းျပည္ကို၊ လူ႐ိုင္းေတြ ၀င္ေတာ့မွ၊ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကို၊ ေရာမလူမ်ိဳးေတြက "မင္းတို႔ဟာ၊ မင္းတို႔လုပ္ၾကေတာ့၊ ငါတို႔ေတာ့မတတ္ႏိုင္ဘူး" ဆိုၿပီး၊ ပစ္ေျပးၾကတာဘဲ။ အဲဒီေတာ့မွ အဂၤလိပ္ေတြ လြတ္လပ္ေရးကို၊ အေခ်ာင္ရၾကတာဘဲ။ သတၱိေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။<br />လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လြတ္လပ္ျခင္း မရတာဟာ၊ ဒုကၡအႀကီးဆံုးဘဲ။<br />ေလာကီဘက္လုပ္ရင္၊ ေလာကုတၱရာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါကလားဆိုတာ ရိပ္မိတယ္။<br />ဦးပုညေရးတဲ့ စာတခု႐ွိတယ္။ ၀ိဇယဇာတ္ထဲမွာလား ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။<br />အဲဒီအထဲမွာ- ၀ိဇယမင္းသားကို ပင္လယ္ေမွ်ာတဲ့အခမ္းမွာ ထင္တယ္။ "ဘုရားအႀကိဳက္၊ တရားလိုက္လ်င္လဲ လူ၌ အေရးညံ့တတ္သည္" လို႔ ဆိုတယ္။<br />ေလာကုတၱရာတရား လိုက္အား ႀကီးေတာ့လဲ ေလာကီမွာ ဓမၼေနာက္ပိတ္ေခြး ျဖစ္တတ္ တယ္။ ေလာကုတၱရားက ဘယ္လိုဆိုသလဲ ဆိုေတာ့ သည္းခံရင္ ျမတ္တယ္တဲ့။ ေခါင္းေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ရင္လဲ ခံရမယ္တဲ့။ ဒါမွ နိဗၺာန္ရမယ္တဲ့။<br />ေခတ္သမယ အားေလ်ာ္စြာဆိုရင္၊ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ ေလာင္းရိပ္မိေနၾကတယ္။ တျခားမၾကည့္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဟာ တကဲ့ပညာေတြ သင္ၾကားေပးဘို႔ ဆိုေပတယ္လို႔၊ တကၠသိုလ္ က ပညာတတ္ေတြဟာ၊ လူရာမ၀င္ႏိုင္ပါဘူး။ ခိုင္းစားဘို႔ သင္ေပးတာဘဲ။ အဂၤလိပ္က ခိုင္းစားဘို႔ဘဲ။<br />အလြန္ဆံုးျဖစ္၊ ငါးေထာင္စားဘဲ။<br />ငါးေထာင္စားေခါင္းေဆာင္ ဘာေကာင္ေတြက၊ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ၾကတယ္။ ဘာနဲ႔တူ သလဲ ဆိုေတာ့ လယ္သမားေတြနဲ႔ အင္မတန္တူတယ္။<br />လယ္႐ွင္ေတြက-လယ္သမားကို "မင္းငါ့လယ္ထြန္-စပါး ၂၀ ေပးမယ္" ဆိုတာလိုဘဲ။ ဒီေကာင္ေတြ-ခိုင္းတာ လုပ္ေနၾကရတာဘဲ။<br />ေခြးမသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေယာင္ေတာင္-ေပါင္ေတာင္နဲ႔။ အားၿပိဳင္ၾက-ဆဲၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ နားလယ္တာေတာ့ စားက်က္လုေနတာ ေတြ႔ရတာဘဲ။<br />ေျပာေတာ့ ဥပေဒျပဳအမတ္တဲ့၊ ၅၀၀၀ိ စား အေကာင္ေတြ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။<br />သူတို႔တေတြ- အရက္ေတြမူးၿပီး ဆဲတာေတြေတာ့ ပုလိပ္ကမဖမ္းဘူး။ တခ်ိဳ႔ အေကာင္ေတြ လဲ-ညီလာခံသဘင္ဆိုတဲ့ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း အေပ်ာ္ လာၾကတာဘဲ။<br />တခ်ိဳ႔ေကာင္ေတြ- ပုလင္းပိုက္ၿပီး ငိုက္ေနၾကတာဘဲ။ "၀ံုး၀ံုး" ဆိုၿပီး လက္ခုတ္တီးမွ ႏိုးၾကတာဘဲ။<br />ဟိုတံုးက အခု ငါးပြင့္ဆိုင္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့၊ ဘေဖတို႔၊ အခုသစ္ေတာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနတဲ့-ေမာင္ပုတို႔၊ ထြန္း႐ွိန္ တို႔ေပါ့။ အဂၤလန္ျပည္သြားၿပီး ဟုမၼ႐ူးေတာင္းၾကတယ္။<br />က်ဳပ္ကေတာ့- ဒီဟာမ်ိဳးေတြဟာ ေတာင္းတိုင္းေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔လဲ ၾကည့္ပါလား-အာသံတို႔ မဏိပူရတို႔ ဆိုတဲ့ နယ္ေတြကို သာသာၾကည္ၾကည္ ျပန္ေပးခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။<br />အဂၤလန္ျပည္ဆိုတာလဲ- ဘာမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဆားတို႔ မီးေသြးတို႔ေလာက္သာ ႐ွိတာ။ ေခြးမသားေတြ အူေျခာက္ေနတာ။ သူတို႔တေတြ-မိုင္ေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကလာတာ ငတ္လို႔ေပါ့။<br />ဟိုတံုးက-ယိုဒယားတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ သြားတိုက္ခဲ့ရတာဘဲ။ အခုလဲ အဂၤလိပ္က မတားရင္၊ ယိုးဒယားေလာက္ေတာ့ တို႔ေျခေအာက္ ေရာက္ေသးရဲ႔ ရေသးရဲ႔ ထင္တယ္။<br />အဲဒီ တိုက္စဥ္တုံးကေတာ့-အခုလိုမဟုတ္ဘူး။ ႐ွင္ဘုရင္ကို မိပီဆိုရင္ " နန္းကိုစိုးခ်င္ေသး လား။ စိုးခ်င္ရင္ သစၥာျပဳ၊ သစၥာေရေသာက္၊ သမီးကညာဆက္၊ ေ႐ႊပန္း-ေငြပန္းဆက္၊ အေဆာင္ေတြ-ဘာေတြျဖဳတ္ခ်။ တို႔ဗမာမင္းက-ထီး ၈ စင္း ေဆာင္းတယ္၊ မင္းတို႔ ေလးစင္းသာ ေဆာင္း" ဒါေလာက္လုပ္တာဘဲ။<br />အင္း၀ကို ယိုးဒယားက ဆက္သရတယ္ဆိုတာလဲ ဆင္ ၃-၄ ေကာင္ေလာက္ပဲ။<br />ေ႐ႊဆိုလဲ ၁ ပိႆာ ၂ ပိႆာေလာက္ ဆက္ရတာဘဲ။<br />သၼီးကညာ ဆက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဗမာဘုရင္ေတြ ဂြက်တာဘဲ။ မိန္းမေတြ သိတ္မ်ားတာဘဲ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူမို႔ ယူရတာဘဲ။<br />စစ္တိုက္ရတာ သိတ္မလြယ္ဘူး။ ပင္လယ္ခရီးက ေလွနဲ႔ သြားရတယ္ဆိုရင္လဲ၊ ေလထဲ လိႈင္းထဲ ေလွပါသြားတာမ်ိဳးဘဲ။<br />တခါတေလ-ယိုးဒယားက သူပုန္ထတယ္ဆိုရင္ အင္း၀က ၃လ ေလာက္ၾကာမွ ၾကားရတာ ဘဲ။<br />အဲဒီေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ သၼီးကညာဟာ ဗမာဘုရင္ရဲ႔ မိဖုယားျဖစ္ေနရင္၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ သူပုန္မထ၀ံ့ဘူးေပါ့။ သၼီးမ်က္ႏွာ ေထာက္ထားေနရေသးတာကိုး။ အဆံုးက်ေတာ့ သၼီးကညာ ဆိုတာ ဒဇာခံေပါ့ေလ။<br />က်ဳပ္တို႔ ေတာစြန္ ေတာင္ၾကားက အသက္ ၂၀-၂၂ ႏွစ္ေလာက္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ အသင္းေတြကလဲ ေပၚလာေတာ့ တအားတက္မိတယ္။<br />အသင္းအစည္းအေ၀းေတြေတာ့ သြားမတက္ပါဘူး၊ စိတ္ကိုကလဲ တယ္ဟန္မယ္ မထင္ပါဘူး။<br />ေခါင္းေဆာင္မဲ့ အေကာင္ေတြ ၾကည့္ရတာလဲ၊ တယ္အားရစရာ မေကာင္းပါဘူး။ ေယာက်္ားမပီသတဲ့ ေကာင္ေတြသာ မ်ားတာဘဲ။ မ်က္ႏွာသနပ္ခါးေတြနဲ႔။ ဗိုလ္ကေတာ္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြဘဲ။ ဘာ-ညာဆိုတဲ့အေကာင္ေတြက သိတ္မ်ားေနေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔လဲ ေ႐ွာ့ေနၾကတာဘဲ။<br />ေနာက္ဆံုးေရးတဲ့ ေခြးဂဏၭိဆိုတဲ့ က်မ္းဟာ- အခုလက္႐ွိ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ-ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေခြးေတြနဲ႔ တူတဲ့အေၾကာင္းဘဲ။<br />အဲဒီလိုနဲ႔ေနရင္း သခင္ကေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ အလကား ေတြ႔ကရာ ေ႐ွာက္ဆဲေနတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြဘဲလို႔ အမွတ္ထားတယ္။<br />ဒါနဲ႔ ဗစိန္တို႔၊ ဘလူတို႔ ေထာင္တဖုတ္ဖုတ္က်ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အင္း အသင့္အတင့္ ေတာ့ ဟန္လာၿပီ။ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေျပာင္းေနတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိတဲ့...<br />လြန္ခဲ့တဲ့ ေခြးမသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းလမ္း မေတြ႔လို႔ဘဲ။ ဘာမဆို ႀကိဳးစားရင္ ရမွာဘဲ။ ဘုရားဆုေတာင္ ေတာင္းရင္ရတာဘဲ။ ဇြဲႀကီးႀကီးနဲ႔သာ လုပ္ဘို႔ လိုတာဘဲ။<br />ကာလေဒသ ပေယာဂကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ လူေကာင္းသူေကာင္းေခတ္ ေရာက္ၿပီဆိုတာ သိတယ္။<br />ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လဲ သခင္နာမယ္ယူၿပီး၊ ေရနံေခ်ာင္းကြန္ဖရင့္ လိုက္ပီး ကူခဲ့တာဘဲ။<br />လူငယ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး မေသခင္-တပြဲတလမ္း စမ္းခ်င္တာပါဘဲ။<br />ေနာက္က-လူႀကီးေတြ လုပ္ၾကတာက၊ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔၊ တခ်ိဳ႔က ၾကည္ညိဳေနၾကတုံးဘဲ။ တည္မိတဲ့ ဘုရားေတာ့ ဠင္းတဘဲနားနားဆိုပီး၊ သေဘာထားၾကတယ္ ထင္တယ္။<br />တျခားမၾကည့္နဲ႔ေလ။ စားက်က္မရခင္-ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာဘဲ၊ အမ္ေအ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ မ်ားဆိုရင္ အဲဒီ [ဆြဲခ်] ဆိုတဲ့ ရာထူးရေနတဲ့ ဦးသိန္းေမာင္ေပါ့။ ၁၀၀၀ိ-စား ကစတယ္ဆိုရင္ဘဲ ပုသိန္သားေတြ ရင္ဘတ္ကို ေျခကန္ထြက္တာဘဲ။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ကုသိုလ္တပဲ-ငရဲတပိႆာ ဆိုၿပီး၊ အခုေတာ့ ငရဲတပိႆာဘဲ လုပ္ေနတာဘဲ။<br />ေ၀ႆႏၱရာဇာတ္မွာ ၾကည့္ပါလား။ ေတာထြက္တဲ့ ပါရမီ မထဲ့ခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သဒၶါေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္က ေ၀ႆႏၱရာကို ဆင္ျဖဴေတာ္ လွဴပစ္ရမလားဆိုၿပီး အလိုမ႐ွိတာနဲ႔ ထြက္ရတာဘဲ။ ဟိုတံုးကလဲ ဒီမိုကေရစီေခတ္နဲ႔ဘဲတူတယ္။ ႏိုင္ငံကို ျဖဳန္းတီး ေအာင္ လုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္၊ အသံုးႀကီးတဲ့ ႐ွင္ဘုရင္ဆိုၿပီး ႏွင္ထုတ္ျပစ္တာဘဲ။<br />ေက်ာင္းသားေတြဟာ အမွန္အားျဖင့္၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေသာ္လဲ၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ပီး က်ဳပ္က သိတ္အားရတာဘဲ။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ သူတို႔တေတြက တိုင္းျပည္ဘက္က ပါေနတာကိုး။ အစိုးရကဆိုလဲ သူတို႔ကို လူဆိုးစာရင္းထဲ သြင္းထားတာဘဲ။<br />က်ဳပ္တို႔ နယ္လွဲ႔တရားေဟာရင္းနဲ႔ ေ႐ွးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူက 'ဘဲ့နယ္ ေယာဂီဆရာမႈိင္း ဆရာမႈိင္းနဲ႔ ဆိုပီး၊ မိုးညႇင္းေယာဂီနဲ႔လဲ မတူပါလားလို႔ ေမးတယ္'ဘယ္တူမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔က သခင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေယာဂီဘဲ။ က်ဳပ္တို႔တေတြ နိဗၺာန္ေရာက္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာဘဲ။ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ႀကီးကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး တရားေဟာတာလဲ နိဗၺာန္ လိုခ်င္လို႔ဘဲ။ တျပည္လံုး နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္လို႔ဘဲ။ တျပည္လံုး နိဗၺာန္ေရာက္ၾကရင္လဲ ေကာင္း သားဘဲ။ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့၊ တျပည္လံုးက လူေတြ သည္းခံတတ္တဲ့ တရား႐ွိ ေအာင္၊ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀နဲ႔ တင္းတိမ္ေနႏိုင္ေအာင္၊ ေၾကနပ္ေနေအာင္ ေဟာတာနဲ႔တူတယ္။ နိဗၺာန္ကို က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ေသးတာနဲ႔ မသြားခ်င္ေသးဘူးလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။<br />ေက်ာင္းသားေတြက က်ဳပ္ကို မဖိတ္ေပမဲ့-လာခ်င္ေနတာ-ၾကာလွၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြက အလံေတာင္ေပၚကေနပီး ဖိတ္ရင္တာင္ လာမွာဘဲ။<br />အမွန္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သမၸတိၱေခတ္၊ ၀ိပၸတၱိေခတ္ ၾကည့္လုပ္ၾက ဆိုဘဲ။<br />ေခြးမသားေတြ မေကာင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔တေတြ ေယာင္ခ်ာခ်ာေနရတယ္။ အဲဒီ ေ႐ွးေခါင္း ေဆာင္ေတြ၊ ဘိလပ္ျပန္ေတြ ေခြးမသားေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ပုဂံ-ငသေယာက္က အေကာင္ေတြ စဥ္းစားမိတယ္။<br />ဒီေကာင္ေတြက အလကားေကာင္ေတြ၊ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္။<br />အမွန္ကေတာ့ ၿမိဳ႔မွာေနတာ လူညာေတြဘဲ။ ေဘာ္ေၾကာ့ေနခ်င္ၾကတာဘဲ။<br />ဒါနဲ႔ ခုနင္ကေျပာတဲ့ ပုဂံငသေယာက္က၊ လူပ်င္းေတြ-ေ႐ႊၿမိဳ႔ေတာ္ အင္း၀တက္ၿပီး၊ အလုပ္႐ွာၾကတာကိုး။ ထီးေတာ္မိုးလိုလို၊ အိပ္ဖန္ေစာင့္လိုလို။ အိပ္ဖန္ေတာ္ေစာင့္ ဆိုတာ ဒရ၀မ္ဘဲ။<br />ဒီေကာင္ေတြ ဘာလုပ္သလဲ သိလား။ ေလွခါးရင္းကေစာင့္-ေခြးလိုစင္းၿပီး တငိုက္ငိုက္နဲ႔ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။<br />ဒါနဲ႔ တေန႔ၾကေတာ့ ႐ြာျပန္ၾကမွာကိုး။ သူတို႔က ေလွသမားေတြကို ေျပာလိုက္တယ္။ [ငသေယာက္။ တူ႐ြင္းတိုင္သားတို႔-ငါတို႔ တန္ခူးလဆန္း ၆ရက္ေန႔ ျပန္မယ္] လို႔မွာလိုက္သတဲ့။<br />႐ြာေရာက္ေတာ့ ႐ြာသားေတြက ေ၀ါနဲ႔ ယဥ္နဲ႔ ဆီးႀကိဳၾကသတဲ့။<br />ေတာကလူေတြက ႐ွင္ဘုရင္အေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ေမးၾကသတဲ့။ "တို႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း-႐ုပ္ေသးထဲက ႐ွင္ဘုရင္သာျမင္ဘူးတယ္။ အ႐ုပ္ထဲကလို ခၽြန္သလား" ေမးတယ္။<br />"ဟာ သိပ္ခၽြန္တာဘဲလို႔ ေျဖလိုက္သတဲ့"<br />"႐ွင္ဘုရင့္အသက္ တို႔လက္ထဲမွာ" လို႔ေျပာသတဲ့။<br />႐ွင္ဘုရင့္နား အိပ္ရတာ-ဂ်ပိုးသိတ္ကိုက္တာဘဲတဲ့ ေျပာၾကေသးတယ္။<br />႐ွင္ဘုရင္ဆိုလို႔ တခါမွ ျမင္ဘူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခြးမသားေတြ ဒီလီကိတ္ေတြလဲ ဒီအတိုင္းဘဲ။ ဘိလပ္နန္းေတာ္ရင္းက ျပန္လာၾကတဲ့ အေကာင္ေတြဘဲ။<br />အခုကာလ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ပါးစပ္ဟာ အင္မတန္စူးတယ္။ ဟိုတခါ သတင္းစာထဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဗမာျပည္က ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသင့္တယ္လို႔ စကားေျပာၿပိဳင္ပြဲတခု ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။<br />အဲဒီလို ျဖစ္ပီးလို႔မွ မၾကာခင္ ထိပ္တင္၀ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတယ္ ၾကားရတာဘဲ။ ထိပ္တင္၀ဟာ ငါးပြင့္ဆိုင္ရဲ႔ ဘုရားေပါ့။ တိုင္းျပည္က သာကီ၀င္ ေတာင့္တေတာ့ ထိပ္တင္၀ ဘမ္းျပၿပီး ဒီေကာင္ေတြ အလုပ္လုပ္ၾကတာဘဲ။ ဘုရားလဲပီး ျငမ္းလဲကန္ခ် ဆိုတာလို ထိပ္တင္၀လဲ ႏိုင္ငံေရးစြန္႔ၿပီး လယ္သြားထြန္ေနတာဘဲ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ဟာကို ေသနပ္နဲ႔ ပစ္သတ္ ေသတာဘဲ။ အဲဒါဟာ ဘမ္းျပ လမ္းျပဘဲ။<br />အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တံခိုး႐ွိတယ္ ဆိုတာဘဲ ၾကည့္ေတာ့။ ယခု ေက်ာင္းသားေတြဟာလဲ စု႐ံုးမိၾကပီ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႔ အက်ိဳး႐ွိမဲ့ အလုပ္ေတြသာ လုပ္ၾကေပေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီညီလာခံသဘင္ ေအာင္ဘို႔ ဆုေတာင္းတာဘဲ။<br /><br />[ဤမိန္႔ခြန္းကို သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ဘတ္႐ႈ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ပံုႏွိပ္ပါသည္။]<br /><br />ၿပီးၿပီ။<br />အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစ။<br /><br />[ဖိုးသံ(လူထု) အီးေမလ္နဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀တဲ့ နဂါးနီတိုက္ထုတ္ 'ဗမာ့အေရး' စာအုပ္၊ ပထမတြဲ၊ က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ မူရင္းရသာ မပ်က္ေအာင္ စာလံုးေပါင္း ကအစ မူရင္းအတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]<br />http://charnarthu.blogspot.com/ မွ ကူးယူသည္။<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-66119980048976663702008-10-01T05:41:00.000-07:002008-10-01T05:43:23.008-07:00ဘဟိန္း (သို႔မဟုတ္) ကဗ်ာ<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒဂုန္တာရာ</span><br /><br />( ၁ )<br />ယခုေခတ္ ဗမာျပည္၌ကြန္ျမဴနစ္တို႔သည္ ရုပ္၀ါဒကိုမ်ဳိးေစ့ႀကဲ၍ ေနၾကေပၿပီ။ ရုပ္၀ါဒဆိုသည္မွာ စိတ္၀ါဒ မဟုတ္ စိတ္ကူး စိတ္သန္းမဟုတ္။ အေကာင္အထည္ကုိမာေၾကာၾကမ္းတမ္းႀကီး လက္ေတြ႔ကိုင္စမ္းမိေသာ ရုပ္၀ါဒ။ သည္လို လူအမ်ားက ေယဘုယ် မွတ္ထင္ၾကေပသည္။ ရုပ္၀ါဒကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္ သခင္ဗဟိန္းအား ကဗ်ာဟု ေရးလိုက္ျခင္းသည္ တကယ္ဆိုေတာ့ အႏုကဗ်ာႏွင့္ ရုပ္၀ါဒ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ မနီးစပ္ပါကလားဟုထင္မွတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ သည္လို မွတ္ထင္လွ်င္ ဘဟိန္း ကို ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္၍ လူအျဖစ္ မသိေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာေပသည္။ ကဗ်ာ …. ။ ဟုတ္သလား။<br /><br />၁၉၃၈ ….<br />သရက္ထည္ ပန္းပြင့္ရိုက္ အနားကြပ္ ခန္းဆီးျပာသည္ ပိန္လိုက္ ေဖါင္းလိုက္ႏွင့္ ရြက္တိုက္လ်က္ရွိသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား ေမွာင္၍ ေနသည္။ တခ်က္ တခ်က္ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းမွ အဓိပတိလမ္းသို႔ ေကြ႔ကာ ေမာင္း၀င္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ေရွ႕မီးေရာင္ သည္ ၀င္းကနဲ လက္လိုက္ရာ တကၠသိုလ္သမဂၢ အသင္းတိုက္ေရွ႕ရွိ ေဇာ္မႊားပန္း၊ ဗုဒၶံသရဏံပန္းမ်ားကုိ လွ်ပ္စစ္ျပက္လိုက္သလို ရိပ္ကနဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ ရေပသည္။<br /><span id="fullpost"><br />လူမ်ားခ်ိန္ (၈)နာရီခန္႔ ျဖစ္သျဖင့္ သမဂၢေပ်ာ္ပြဲစားရံုသည္ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံ၊ စကားေျပာသံတို႔ျဖင့္ ညံ၍ ေန၏။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ လည္ပတ္ရာမွ ေနာက္က်ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သမဂၢတြင္ ၀င္၍ ညစာ စားေလ့ ရွိၾက၏။ ေပ်ာ္ပြဲစားရံု၏ ေဒါင့္ရွိ စားပြဲရွည္တြင္ကား သမဂၢေခါင္းေဆာင္ ေက်ာင္းသားတစုသည္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ကာ စကားေျပာသူကေျပာ၊ အစား စားသူကစားလ်က္ ရွိၾကသည္။<br /><br />သည္အထဲမွ ေက်ာင္းသားတဦးသည္ ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာထဲတြင္ မပါ၀င္ဘဲ စီးကရက္ကုိ တြင္တြင္ဖြာလ်က္ စားပြဲစြန္းရွိ ဓာတ္စက္ကို ဓါတ္ျပား တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္လဲကာ ဖြင့္လ်က္ရွိသည္။<br /><br />သူသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ ဖ်င္အကႌ် လက္ရွည္၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ျမင္းေခ်းေရာင္ အစိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ပဒုမၼာၾကာပန္းကဲ့သို႔ လန္းရြင္သည္။ သူ၏ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အၿပံဳးကေလးမ်ားသည္ နီရဲေသာ ပါးျပင္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ထာ၀စဥ္ နားလ်က္ရွိသည္။ ၾကက္သေရျဖင့္ လွ်မ္းေသာအၿပံဳး၊ ေမတၱာ၏ အထိမ္းအမွတ္ အၿပံဳး။<br /><br />ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရာမွအျပန္ ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ေက်ာင္းထမင္းစားရံုသို႔မသြားေတာ့ဘဲ သမဂၢ ေပ်ာ္ပြဲ စားရံုတြင္ပင္ ညစာကို မွာစားလ်က္ရွိသည္။<br /><br />သူတို႔၀ိုင္းထဲမွ ကိုဗေဆြ (ယခု ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး)က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဘဟိန္း ႏွင့္ အသိဖြဲ႔ေပးေလသည္။ ကိုဗေဆြကား စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခန္းျခင္းကပ္ေန၍ တေယာက္ကို တေယာက္ ဆဲမနာ၊ ဆိုမနာ ခင္မင္သူ ျဖစ္သည္။<br /><br />`ဒါ ကိုယ္တို႔စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္ကေလ။ ဒဂုန္ မဂၢဇင္းမွာစာေတြ ဘာေတြ ေရးတာေပါ့ကြ´ဟု ကိုဗေဆြ က မိတ္ဖြဲ႔ေပးေသာအခါ ကိုဘဟိန္းသည္ ဓါတ္စက္မွေသာ့ကိုလွည့္ရင္း သူ၏ၾကာပြင့္ခ်ပ္ကေလးထဲမွ ၀တ္ဆံကို ဖြင့္လွပ္လိုက္ေသာ ကဗ်ာဆန္သည့္ အၿပံဳးျဖင့္ တုံ႔ျပန္ကာ …<br /><br />`ၾသ … ဟုတ္လား။ ရတုပိုဒ္စံုေတြ ဘာေတြ ဒဂုန္မွာဖတ္ဖူးပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ေနကထဲက ေတြ႔ဖူး ပါတယ္´<br /><br />ကိုဘဟိန္းသည္ လူဖတ္နည္းလွေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ရတုပိုဒ္စံုမ်ားကို ဖတ္ဖူးသျဖင့္အံ့ၾသ၍သြား၏။ သူသည္ ကဗ်ာကို ျမတ္ႏိုးသူ တေယာက္ျဖစ္သည္။<br /><br />`ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေမရွင္ကုိ အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ´ဟု ေျပာကာ သူသည္ `ခ်စ္၍ေခၚရာ၊ ခ်စ္၍ေခၚသည္´ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္၍ ဖြင့္ျပန္၏။ ၿပီးလွ်င္ `ေသာ္တာေငြမင္း´ကို ဖြင့္၏။ သူသည္ ဂီတကို ခ်စ္သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခဏႏွင့္ပင္ စကားလက္ဆံုက်လ်က္ရွိၾကသည္။ ကာလေပၚ ဗမာဂီတ အေျခအေနကို သူသည္ ေ၀ဖန္လ်က္ရွိသည္။<br /><br />`တခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္တီးလံုးသြား သီခ်င္းေတြကို မၾကားႏိုင္ၾကဘူး။ နားပိတ္ထားခ်င္သတဲ့ဗ်။ သာယာတဲ့ ေတးသံကို ဘာျပဳလို႔ လက္မခံႏိုင္ရသလဲ။ ဂီတဆိုတာ လူတမ်ဳိးတည္း ကန္႔သတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သာယာလွပတဲ့ ေတးဂီတဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခား ဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဣတာလ်ံ ပဲျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္သံဆိုရင္ အသံေသး အသံေၾကာင္ဆိုၿပီး နားမေထာင္ႏိုင္ၾက တာ အံ့ၾသဆရာပဲ´ စသည္ျဖင့္ သူက ေျပာေလသည္။<br /><br />တဘက္စားပြဲစြန္းတြင္ သမဂၢအမႈေဆာင္တစုႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ျငင္းခံုစကားေကာင္းလ်က္ရွိေသာ ကိုဗေဆြက ဂီတႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိေသာ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္သို႔ လွည့္ကာ `ေအး … မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုက္မွာပဲ။ ဘဟိန္းကလဲ ၀တၳဳေရးခ်င္၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္၊ ဂီတ လိုက္စား ခ်င္နဲ႔ေတာ့။ မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ကူးယဥ္ သမားေတြကိုး´ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာ၍ ေနသည္။<br /><br />`လူဆိုတာ အလွအပကို မက္တာပဲ။ ကဗ်ာဂီတရဲ႕ အလွအပကုိ မၾကည္ႏူးဘဲမေနႏုိင္ဘူး။ လူဟာမင္းေျပာ တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပဲ ဆုိပါေတာ့။ ကဗ်ာဂီတကို နားလည္ေမြ႔ေလ်ာ္တာဟာ ယဥ္ေက်းလာတာကြ´ဟု ရယ္ေမာ ရင္း ကိုဘဟိန္းက ျပန္ေျပာေလသည္။<br /><br />ကိုဗေဆြေျပာသလိုပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ မၾကာမီပင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ ေက်ာင္းတြင္ တတြဲထဲတြဲလ်က္ ရွိေပသည္။ သူသည္ မႏၱေလး ေကာလိပ္မွလာစ ဘီေအ ပ႒မႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ္ကားေက်ာင္းေရာက္စ ဥပစာ ပ႒မႏွစ္ ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />( ၂ )<br />အကယ္၍ ကိုဘဟိန္းသည္နိုင္ငံေရးသမား မျဖစ္လွ်င္ ဧကန္စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။<br /><br />သူသည္ စာေပကိုလည္း အင္မတန္ ၀ါသနာပါသည္။ ကားလ္မတ္စ္၏ကြန္ျမဴနစ္စာေပ ပရိယတၱိကိုသာ မဟုတ္ အႏုစာေပကိုလည္း ဖတ္သူျဖစ္သည္။ ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး ေဂၚကီကို သူအေတာ္ႀကိဳက္သည္။<br /><br />တခါက သူသည္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း၌ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ရွိစဥ္ ေဂၚကီ၏ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ ကို ဗမာလို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဖူးသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ၀တၳဳတိုကို ေရးေပသည္။<br /><br />သူ၏၀တၳဳသည္ ထိုအခါက နာမည္ထြက္စျပဳလ်က္ရွိေသာ လက္ေရြးစဥ္မဂၢဇင္းတြင္ ပါေစသည္ (လက္ေရြး စဥ္ မဂၢဇင္းကို စတင္တည္ေထာင္သူအယ္ဒီတာမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ မၾကာခဏ ေရးေလ့ရွိေသာ ကြယ္လြန္သူ အဆန္းဆရာႀကီးျဖစ္သည္။) ကိုဘဟိန္း ေရးေသာ ) ၀တၳဳတို၏ အမည္မွာ `ေလလြင့္သူ´ ျဖစ္၍ ပစၥည္းမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဆင္းရဲေသာဘ၀အေေကြ႔၌ ေတြ႔ဆံုကာ ရင္းႏွီးခင္မင္ပံု သဘာ၀ကို ျပထား ေသာ ငတ္မြတ္ျခင္းဘြဲ႔ တပုဒ္ျဖစ္သည္။<br /><br />ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ပါ၀င္ေသာ သူ၏ `ဘ၀ခရီး´ အမည္ရွိ ၀တၳဳတိုကား၀တၳဳတိုဂုဏ္ႏွင့္ ႂကြယ္၀ျပည့္စံုလွ သည္။ ကုလား ဗမာ အဓိကရုဏ္းကို ေနာက္ကားခံကာ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ပန္းခ်ီဆရာသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာႏွင့္ငတ္မြတ္ျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေပါင္းစပ္ကာ ေရးသားထားသည္။ သည္အထဲတြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စာရိတၱကိုလည္း သိမ္ေမြ႔စြာ ထည့္သြင္းထားေသးသည္။<br /><br />ထြန္းေအးစာအုပ္ ျဖန္႔ခ်ိ်ရး႒ာနမွထုတ္ေ၀ေသာ `ဓနရွင္ ေလာက´ ကား ဗမာစာနယ္ဇင္းေလာကတြင္ ထင္ရွားသည္။`ဓနရွင္ ေလာက´သည္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးေသာ သစ္ေစ့ေကာင္းတေစ့ ျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းျပတ္သား၍ လွသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ကိုဘဟိန္းသည္ အေရးအသား၌ ႏိုင္နင္း ကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ေဖၚႂကြားထားေပ၏။ သုူသည္ စာေရးေကာင္းသူတေယာက္ ျဖစ္သည္။<br /><br />အဂၤလိပ္ ေျပးခါနီး သူေထာင္မက်ခင္က ခ်ားလ္ဒစ္ကင္း၏ နာမည္ေက်ာ္ `ေမွ်ာ္တလင့္လင့္´ ၀တၳဳႀကီးကို `လူ႔အလို´ အမည္ျဖင့္ ေရးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တုိင္းျပည္ပ်က္ခိုက္ႏွင့္ ႀကံဳသျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ(၆၀)ေက်ာ္သာ ပံုႏွိပ္ၿပီးစီးရေသးသည္။ အကယ္၍ သည္၀တၳဳသာ ထြက္လာလွ်င္ ဗမာ စာေပေလာကတြင္ ေက်ာ္ေစာ ထင္ရွားဦးမည့္ ၀တၳဳေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္ေပမည္။ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရာ တေဖါင္ ရိုက္ေနစဥ္ ေနာက္တေဖါင္ ဆက္စီႏိုင္ရန္ ပန္းဆိုးတန္းရွိ ထြန္းေအး စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရး႒ာန အလုပ္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ ေရးေပးေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ ၀တၳဳေရးဆရာႀကီး တေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ေသာ လကၡဏာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဗမာျပည္ကုိ လြတ္လပ္ခ်င္ေသာစိတ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္လို ေသာ စိတ္က ျပင္းထန္လြန္းလွသျဖင့္သာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းကပင္ ေထာင္က်ဆင္းရဲ အနစ္နာ ခံကာ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />`ဇမၺဴကၽြန္းလံုး` သီခ်င္းခံကို ဂီတ၌အတန္ ၀ါရင့္သူမ်ားသာ ရေပသည္။ ကိုဘဟိန္းသည္ ဇမၺဴကၽြန္းလံုး သီခ်င္းခံကို အစအဆံုး ပင္ ဆိုႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေပသည္။ ဇမၺဴကၽြန္းလံုးသည္ ဂီတ၀ိေသာ ဓနိက်မ္း၌ တမ်က္ႏွာေက်ာ္ ရွည္လ်ားသည္။<br /><br />ေအ၀မ္း ဓာတ္ျပားမ်ားကို သူသည္ ႏွစ္သက္သည္။ ျပည္လွေဘ ဆိုေသာ `နတ္ရွင္ေနာင္´ သီခ်င္းကို တူရိယာ တီးမႈတ္သူ ေတြ႔တိုင္း တီးခိုင္းေလ့ရွိသည္။ နတ္ရွင္ေနာင္ထဲမွ `ေပၚေႏြလလ်င္´ရတုကို မရတရျဖင့္ ညည္းသည္။ ဒိုရာသန္းေအး၏ `ေလွကေလး´ ကိုလည္း သူအေတာ္ သေဘာက်သည္။<br /><br />တကၠသိုလ္ ရာဇ၀င္ကထိက ဦးဘၫႊန္႔ သီဆိုဓာတ္ျပားသြင္းေသာ ဆုထူးရြယ္ သီခ်င္းကုိ သူသည္ ဓာတ္ျပားမထြက္ခင္ကတည္း က ရေနသည္။ ဦးဘၫႊန္႔မွာ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ခင္ရာ ဦးဘၫႊန္႔ တေယာေလးႏွင့္ ဆိုေလ့ရွိသည္ကုိ နားျဖင့္ မွတ္ၾကားကာ ရေနဟန္ တူေလသည္။ ကိုဘဟိန္းကား အျခားႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားလို မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္သာမဟုတ္၊ အႏုပညာသမားေတြႏွင့္လည္း ခင္မင္ေပါင္းသင္းသူ ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />ကိုဘဟိန္းသည္ လူအျဖစ္ ကုန္လံုျပည့္စံုသူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ လူတြင္ ခ်စ္စိတ္ႀကိဳက္စိတ္ ရွိသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ကို ႀကိဳက္တတ္သည္။ ကိုဘဟိန္းသည္လည္း ခ်စ္စိတ္ ႀကိဳက္စိတ္ ရွိသည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ရွိစဥ္က လွပသည့္ ေက်ာင္းသူတဦးကို ေကာ္ရစ္ဒါ အေကြ႔တြင္ စကားလိုက္ေျပာသည္ဆိုေသာ သတင္းထူးသည္ တကၠသိုလ္နယ္တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား၏။ ကိုဘဟိန္းသည္ လူျဖစ္သည္။ သူတေယာက္တည္းသာမဟုတ္ ပုတုဇဥ္ အားလံုးသည္ ဥမၼာတေကာ မဟုတ္လား။<br /><br />ဘီေအ အထက္တန္းတြင္ရွိေသာ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က သူသည္ သထံုေက်ာင္းေဆာင္တြင္ မေနဘဲ ေျမနီကုန္းရွိ ျပည္လမ္းမႀကီးမွ အေရွ႕ဘက္သို႔ ခ်ဳိး၀င္ရေသာ ေျမႏုလမ္းတြင္ ေနကာ ေန႔ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေက်ာင္းတက္လ်က္ရွိသည္။ သူႏွင့္အတူ ကိုထြန္းရွိန္ (ဗိုလ္ရန္ႏိုင္) ႏွင့္ သူ၏ညီ ေမာင္သန္းႏိုင္တုိ႔ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတန္းအားခ်ိန္တြင္ သူ၏ေနအိမ္သို႔ မၾကာခဏ သြားလည္ေလ့ ရွိသည္။သူ၏ အိမ္တြင္ ဓါတ္စက္တလံုး ရွိ၏။<br /><br />ကိုဘဟိန္းတြင္ လူေတြကို ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ ေမတၱာဓါတ္ ႂကြယ္၀သည္။ အထူးသျဖင့္ သူသည္ ကေလးမ်ားကို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္တတ္သည္။ တေန႔ ေက်ာင္းအားခ်ိန္တြင္ ေျမႏုလမ္းအိမ္သို႔ သြားလည္ရာ သူသည္(၄)ႏွစ္သား အရြယ္ ကေလးေလးကို ဒူးနွစ္ဖက္ၾကား တြင္ ေပြ႔ဖက္ကာ`သည္ေဆာင္းေဟမန္´ ဓါတ္ျပားကို ဖြင့္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေလးေလး၏ ႏွပ္ေခ်းမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ လက္ျဖင့္ သုတ္သင္ေပးသည္။ သူသည္ သည္ကေလးေလးကို အင္မတန္ အလိုလိုက္သည္။<br /><br />ကၽြန္ေတာ္က မသကၤာ၍ ကိုထြန္းရွိန္ဘက္သို႔လွည့္ကာ `ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ကိုထြန္းရွိန္ သူ႔မွာ ႏွမေခ်ာ၊ အေဒၚေခ်ာမွ ရွိရဲ႕လား´ဟု ကေလးကို ေမးေငါ့ျပရင္း ရယ္ေမာကာ ေမးလိုက္၏။ ကိုဗဟိန္းကား ဓါတ္စက္မွ ေသာ့ကိုသာ အတြင္လွည့္ေနသည္။<br /><br />ကိုထြန္းရွိန္သည္ အိမ္ဘက္ လမ္းေရွ႕ဆီသို႔ ေငးၾကည့္ကာ `မသိေတာ့လားဗ်ာ´ ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေျဖေလသည္။<br /><br />သူ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ကား ဆရာျဖစ္သင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ မခင္ႀကီး ရွိသည္။ ကုိဘဟိန္းသည္ မခင္ႀကီးအား ခ်စ္သူဘ၀ ကတည္းကပင္ အေတာ္ခ်စ္၏။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အတြင္းက သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းျပည္သို႔ မႏၱေလးမွ ျဖတ္သန္း သြားခဲ့၏။ ထိုစဥ္က မႏၱေလးသို႔ မင္းလတ္ သေဘၤျဖင့္ ဆန္တက္လ်က္ရွိရာ သေဘၤာေပၚတြင္ ကိုဘဟိန္းသည္ မခင္ႀကီးအေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ ေျပာလ်က္ရွိ၏။ မခင္ႀကီးထံသို႔ တေန႔ တေစာင္က် စာထည့္၏။ သေဘၤဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ကပ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က စာတက္၍ ထည့္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမထံသို႔ စာထည့္ရန္ ရန္ကုန္က ၀ယ္လာခဲ့ေသာ ဒစ္ကင္ဆန္ စာေရးစကၠဴကပ္ အျပာႏုမွာ သူ႔ မခင္ႀကီး ထံသုိ႔ စာေရးသျဖင့္ ရွမ္းျပည္ နမ္းမတူ ေရာက္ေအာင္ မခံဘဲ အကုန္ေခ်ာေတာ့၏။<br /><br />( ၃ )<br />ကိုဘဟိန္းကို သူ႔မိဘမ်ားက ေၾကးမႈံသဖြယ္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနေအာင္ ခ်စ္၏။ သူ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို႔ လာေသာအခါ မိဘမ်ားက သူ၏ ေသတၱာကို ခ်ိပ္လံုခ်ည္၊ မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္၊ ပိုးအကႌ်မ်ားျဖင့္ ၾကပ္ေနေအာင္ သိပ္ေပးခဲ့၏။ ကိုဘဟိန္းမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္၏။<br /><br />ရွမ္းျပည္အသြားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဆည္ကန္ရွိ ကိုဘဟိန္း၏ မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ရက္သတၱ တပတ္ခန္႔ တည္းခိုရ ေလသည္။ ထိုအခါ သူ၏ ဖခင္ ဦးမွင္က သူ႔ကို စကားမေျပာ။ မေခၚဘဲ ေနေသာအခိုက္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္တြင္ လည္ပတ္ေသာအခါ အခ်မ္းလံုေအာင္ဆို၍ သားအတြက္ ရွဴးဖိနပ္ကို ကိုယ္တိုင္ ေဆးသုတ္ေပးရွာ၏။ ဤမွ် သားကုိ ယုယ၏။<br /><br />တည ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္္းသည္ မႏၱေလးသို႔ ႏိုင္ငံေရးကိစၥႏွင့္ လာခိုက္ျဖစ္၍ ကိုဘဟိန္္းထံသို႔ အလည္ လာ၏။ ကိုဘဟိန္း အျပင္သို႔ ထြက္ေနသျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဦးမွင္ႏွင့္ စကားေျပာလ်က္ ရွိ၏။ ကိုဘဟိန္းအေၾကာင္း ေရာက္သြားေသာအခါ ဖခင္ ဦးမွင္က `သူ႔ကို က်ဳပ္တို႔က ဘယ္ေလာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ရေပမယ့္ သူက မိဘကို ႏိုင္ငံေရးေလာက္ ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး´ ဟု ေျပာေလသည္။<br /><br />သခင္ေအာင္ဆန္း ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေသာအခါ ဦးမွင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္၍ `ကိုေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဘဟိန္းဟာ အတူတူပဲ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးကို မိဘထက္ အပံုႀကီး ခ်စ္တယ္´ ဟု ေျပာေလသည္။<br /><br />မိခင္ႏွင့္ အစ္မမ်ားကလည္း သူ႔ကို`ကိုဟိန္း-ကိုဟိန္း´ ႏွင့္ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတြင္၊ ကိုဘဟိန္းသည္ သူ႔မိခင္၏ ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးကာ မိခင္၏ ယုယစြာ ဆံပင္သပ္ေပးျခင္းကို ေက်နပ္စြာ ခံလ်က္ရွိသည္။ အစ္မလုပ္သူမ်ားက ေဘးတြင္ ထုိင္စကားေျပာလ်က္ရွိၾက၏။<br /><br />မိဘမ်ားက သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပင္ခ်စ္ခ်စ္ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အတြယ္အတာမ်ားကုိ စြန္႔ပယ္ကာ မိဘ၏ ေအးခ်မ္း ရိပ္ၿငိမ္ေသာ အရိပ္တြင္ မေနႏိုင္ဘဲ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္၍ မာေၾကာလွေသာ အက်ဥ္းေထာင္ နံရံေလးဘက္ အတြင္း၌သာ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၵ ကို ေတြ႔ႀကံဳရေလသည္။<br /><br />သူသည္ အ၀တ္အစားကုိ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္ဆင္တတ္၏။ သန္႔ရွင္းစြာ ေနတတ္၏။ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ အျပာကို ႀကိဳက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ သူ႔ကို အေ၀းက ၾကည့္လိုက္လ်င္ ေပၚလြင္၍ ၾကက္သေရျဖင့္ ရြမ္းရြမ္းျမေသာ သူ၏အၿပံဳးသည္ ၾကာပန္းမွ ၀တ္ဆံကို ဖြင့္လွပ္ တင့္ႂကြားလိုက္သလို ျမင္လိုက္ရ၏။ သူ၏ ရုပ္သည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ လူလတ္တန္းစား ဟန္သြင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက မေကြးေထာင္၊ အင္းစိန္ေထာင္တို႔တြင္ ေနရ၏။ တိုက္ပိတ္ခံရ၏။ အဂၤလိပ္ ေျပးခါနီး အဖမ္းခံရ၍ ေထာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းကာ ဒုကၵကို ေတြ႔ႀကံဳ၏။ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ နဘမ္းလံုး၏။<br /><br />( ၄ )<br />ရွမ္းကုန္ေျမျမင့္ေဒသကား လြင္ျပင္မွာထက္ ေစာ၍ ေန၀င္သည္။ ေန၀င္ေသာ္လည္း အေမွာင္ထုသည္ မင္းမမူ။ လသည္ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ႀကီး ထြက္လာေလေတာ့သည္။<br /><br />ေငြလေရာင္သည္ ေတာႏွင့္ ေတာင္ကုိ ေပြ႔ဖက္ကာ ျမဴလိုက္ေလသည္။ တဘက္တြင္ မိႈင္းၫို႔ေသာသစ္ေတာႏွင့္ ေစာက္မတ္ေသာ ေျမထရံႀကီး။ တဘက္တြင္း ေရတံခြန္တို႔ျဖင့္ ႁပြမ္းကာ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ဒု႒ာ၀တီျမစ္။<br /><br />ျမစ္ကမ္းရွိ သစ္ပင္တို႔သည္ ေငြသရဖူ-ေငြမကိုဋ္ကို ေဆာင္းကာ သူတို႔၏အလွကို ၀င့္ႂကြားလိုက္သည္။ ျမစ္ယံမွ ေရတံခြန္တို႔သည္ ေငြလေရာင္ဦး၀ယ္ တလက္လက္ ကြန္႔ျမဴး၍ ေနသည္။<br /><br />လားရႈိးသို႔တက္ေသာ မီးရထားသည္ မန္ဆန္ဘူတာရံုကို ေက်ာ္ေလၿပီ။<br /><br />ကိုဘဟိန္းသည္ ေငြလေရာင္၏ အလွတြင္ ယစ္မူးကာ ေမရွင္၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သီခ်င္းကို တေအးေအး ညည္းလ်က္ ရွိေလသည္။<br /><br />ေရတံခြန္ သြယ္ျဖာစီးလို႔ရယ္<br /><br />ေတာင္ေျခ ႏွင္းျမဴေတြ၀ိုင္းတယ္<br /><br />အလွ်ဳိလွ်ဳိေတာင္ညိဳ တန္းလို႔ကြယ္<br /><br />ပ်ဳိပ်ဳိ လြမ္းပါလွတယ္…..<br /><br />ရွမ္းျပည္သို႔ လည္ပတ္စဥ္က ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ေနာက္ခံႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေသးသည္။ အကယ္၍ လမ္းပန္း သာမည္ဆိုလွ်င္ နယ္ျခားကို ျဖတ္သန္း၍ တရုတ္-ဗမာ လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ တရုတ္ျပည္တြင္းသုိ႔ သြားရန္ျဖစ္၏။ တရုတ္ျပည္သို႔ ေရာက္မိလွ်င္ ႏိုင္ငံျခား အဆက္အသြယ္ ရႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္း မသင့္သျဖင့္ သိႏၷီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရွမ္းျပည္ပုဒ္မ (၁၀) ေၾကာင့္ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္ခဲ့ရ၏။<br /><br />လြယ္ယိုးသည္ ေငြလေရာင္ႏွင့္ ေမွာင္ရိပ္ၾကား၀ယ္ ၿငိမ္၀တ္စြာရွိသည္။ ယူနန္-ဗမာ လမ္းမႀကီးသည္ ေငြျပာ ဖဲျပားကုိ ျဖန္႔ထားဘိသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရ၏။<br /><br />တရုတ္ျပည္သို႔ သြားၾကေသာ ေမာ္ေတာ္ကားတန္းႀကီးသည္ လမ္းေဘးတြင္ အိပ္စက္လ်က္ရွိ၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ကား ဒမ္းစေတရွင္ ေခၚေသာ လက္နက္စက္ရံုႀကီးသည္ ကုန္းျမင့္ အစြန္း၀ယ္ ေပၚေန၏။ တဘက္တြင္ကား မႈိင္းၫို႔ေသာ လားရႈိး ေလယ်ာဥ္ပ်ံကြင္း ႀကီးသည္ ေငြလေရာင္၀ယ္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္၍ ေနသည္။<br /><br />ေတာေတာင္ေရေျမသာမဟုတ္ ေလသည္လည္း ေငြေရာင္ျဖင့္ ႁပြမ္းသည္။ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယူနန္-ဗမာ လမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကစဥ္ သူက စတင္၍ `လသာတယ္ဗ်ာ၊ တယ္ၿပီး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတာပဲ။ ဒီေငြလေရာင္က ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ တခုကို ထႁကြရြင္လန္းေအာင္ လႈံေဆာ္ေပးတယ္။<br /><br />ကၽြန္ေတာ္က သူသည္ ရန္ကုန္တြင္ရွိေသာ မခင္ႀကီးကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္လိမ့္မည္ ဟု ေအာက္ေမ့လ်က္ ရွိသည္။<br /><br />`ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး´ဟု ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေထာက္၏။<br /><br />`အဲဒီေတာ့၊ ဒီလိုေငြလေရာင္ ျမဴးခိုက္မွာ စိတ္ဟာ ၾကည္လင္ရြင္လန္းၿပီး လီနင္ေရးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၊ အစိုးရႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးရေအာင္….´<br /><br />ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္မွာ တက္တက္စင္ လြဲေလၿပီ။ လသာသျဖင့္ သူယံုၾကည္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ေျပာခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မပါလွဘဲ သူ၏ လီနင္၀ါဒမ်ားကုိ နားေထာင္၍ ေနရေလသည္။ ကိုဘဟိန္း၏ ရုပ္၀ါဒတရားသည္ လွပတင့္ထူးေသာ ေငြလေရာင္၀ယ္ ျပန္႔လြင့္ကာ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ရွိေလသည္။<br /><br />( ၅ )<br />ကၽြန္ေတာ္ကား ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္လည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမတၱာႀကိဳး သြယ္ထား၏။ တခါက သူ၏ဓါတ္ပံုကုိ ကၽြန္ေတာ့္အား အထိမ္းအမွတ္ လက္ေဆာင္ေပးေသာအခါ ဓါတ္ပံု၏ ေနာက္ေက်ာ၌ `ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးကို တြယ္တာခ်စ္ခင္ျခင္းသည္ ဂေဟဆက္ေစ သတည္း´ ဟု စာထိုးလိုက္၏။<br /><br />တခုသြား၍ သတိရ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္က ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာနသည္ အင္းလ်ားကန္စြန္းရွိ `အိမ္ျဖဴ´ တြင္ ရံုးလုပ္ထား၏။ ကိုဘဟိန္း သည္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဒုတိယ အတြင္း၀န္ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္သို႔ ေခတၱလာလည္စဥ္ ေန႔တုိင္း သူ၏ ရံုးခန္းတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း၏။ သူသည္ အက္ဂါစႏိုးေရးေသာ `တရုပ္ျပည္ေပၚက ၾကယ္နီ´ စာအုပ္ကုိ ဖတ္လ်က္ရွိသည္။<br /><br />ကၽြန္ေတာ္မွာ ရန္ကုန္သို႔ ၂-ရက္ ၃-ရက္ဆိုၿပီး ေတာမွအလာ (၃)လခန္႔ ၾကာၿပီး ေသာင္တင္လ်က္ရွိရာ လဲစရာ လံုခ်ည္ပိုမရွိ။ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ အျပာတထည္ကုိသာ မခၽြတ္တန္း ၀တ္ေနရ၏။ သို႔ျဖစ္ရာ ကိုဘဟိန္း ၀တ္ထားေသာ မႏၱေလးလံုခ်ည္ အစိမ္းႏွင့္ လဲရန္ အတင္းပူဆာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ၏ ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာန အတြင္း၀န္ရံုးခန္း တံခါးကိုပိတ္ကာ ေဘာင္းဘီတို ကေလးေတြႏွင့္ တေယာက္ လံုခ်ည္ တေယာက္လဲၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္သား အူတက္မတတ္ ရယ္ေမာလ်က္ ရွိၾကေလသည္။ သည္အေၾကာင္းကို မခင္ႀကီးအား ေျပာျပေသာအခါ `ရွင္တို႔ဟာ ခေလးေတြလိုပဲေနာ္၊ အရွက္လဲ မရွိဘူး´ဟု ရယ္ကာႀကိမ္း၏။<br /><br />သူကား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခြင့္သင့္တိုင္း ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ ေသြးေဆာင္၏။ အဂၤလိပ္ ေတာ္လွန္ခါနီးက ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး ၀င္ရန္ ဖ်ားေယာင္း၏။ ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေသာအခါ သူ ဥကၠ႒ လုပ္ေသာ အလုပ္သမားသမဂၢတြင္ ပါ၀င္ရန္ တိုက္တြန္း၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ႏိုင္ငံေရးသမား မျဖစ္၊ စာေပေလာကတြင္သာ ေမြ႔ေလ်ာ္၏။<br /><br />ကဗ်ာကိုေတြ႔လွ်င္ လူေတြ ခ်စ္သလို ကိုဗဟိန္းကိုလည္း ေတြ႔လွ်င္ မခ်စ္ဘဲမေနႏိုင္။ သူ၏ အၿပံဳးသည္ အင္မတန္ ခ်စ္ဘြယ္ ေကာင္းသည္။ အၿပံဳးမွာ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ႏွင့္ တူေန၏။ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡ ရုတ္စ္ ကပင္ ကိုဘဟိန္းအား `ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ သူငယ္ပဲ´ဟု ေျပာ၏။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ကဗ်ာဟု ကၽြန္ေတာ္က ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ျဖင့္ သူ႔အမူအယာ၊ သူ႔အၿပံဳးကေလးမ်ားသည္ ကဗ်ာဆန္လွ၏။<br /><br />ကိုဘဟိန္းကား ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္။ ကၽြန္ေတ္က ကိုဘဟိန္းကုိ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေစခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္။ ကိုဘဟိန္း မက်မ္းမာ၍ မႏၱေလးတြင္ ေဆးကုလ်က္ရွိစဥ္ တေန႔သ၌ သုဓမၼ၀တီ ပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ သခင္ဘကိုးႏွင့္ သြားေတြ႔၏။<br /><br />`ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ကိုဘဟိန္း ဘယ္လိုေနေသးသလဲ´ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမး၏။<br /><br />`ဒီလိုပဲ…ေရာဂါက တန္းေနတာပဲဗ်ာ၊ မႏၱေလး ေဆးရံုမွာ တက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားေတာင္ ကိုဘဟိန္းက ေမးလိုက္တယ္´<br /><br />ေနာက္ ၁၀-ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနမေကာင္း၍ အိပ္ယာထဲတြင္ မွိန္းေနစဥ္၊ တည၌ သမာဓိ သတင္းစာတိုက္ မွ မိတ္ေဆြ အယ္ဒီတာတဦးက `ကိုဘဟိန္းတေယာက္ မႏၱေလး ေဆးရံုမွာ ဆံုးၿပီ´ ဟု လာေရာက္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အံ့အားသင့္ကာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ သြားသည္။<br /><br />ကုိဘဟိန္း၊ ကိုဘဟိန္း၊ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုဘဟိန္းကား မရွိေတာ့ၿပီ။ ။<br /><br />ဒဂုန္တာရာ<br />ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁ ၉ ၄ ၇<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-77282432961010992382008-10-01T05:39:00.000-07:002008-10-01T05:40:48.953-07:00ေသတမ္းစာ<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေယာဟန္ေအာင္</span><br /><br />အလင္းကိုေပးဖို႔<br />ထင္းဟာ မီးကို စားသလိုေပါ့၊<br />အားလံုးကို လင္းဖို႔<br />တို႔အသက္ေတြ ရင္းခဲ့ရတယ္ေလ။<br /><br />ငါ့သူငယ္ခ်င္း<br />ရဲေဘာ္တဦး<br />ေခတ္တေခတ္ကို ျမင္ဖူးခ်င္လို႔<br />ေနလံုးတူးဆြ<br />ေသြးေတြစြန္းထင္းတဲ့<br />၀တ္စံုတစ္စံုရခဲ့တယ္။<br /><span id="fullpost"><br />မေန႔ကေလ<br />ေအ-ေကေသနတ္<br />သူျဖဳတ္တပ္ဆင္<br />တသသ ေရာင္တင္သုတ္ေနခဲ့တယ္။<br />မေန႔ကေလ<br />ညေနနီက်င္၊ ကင္းက်စဥ္က<br />ခပ္ေ၀းေ၀းၿမိဳ႕ျပ၊ ေမွာင္ရီက်စဥ္<br />မီးစတင္လင္း၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ<br />သူ႔မိဘေတြ၊ ဇြန္းလက္ဆံုေလတိုင္း<br />ဘာေတြ ေျပာေလမလဲ<br />သူေတြေ၀ေနခဲ့တယ္။<br /><br />မီးခိုးဖံုလံုး၊ ဗံုးသီးကြဲေျမာက္<br />ေမာင္းျပန္ေပါက္ထြက္၊ အတြဲဆက္ေတြ<br />ဆူပြက္ေအာ္ဟစ္၊ ပစ္ ပစ္ ပစ္ၾက<br />ေဖာက္ျပန္သူေတြ တို႔ပစ္ရမယ္၊<br />ဒါေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ နိယာမေလ။<br /><br />ငါ့သူငယ္ခ်င္း ...<br />မင္းအားတင္းပါ၊<br />မင္းဘာေျပာမလဲ၊<br />မင္းဘာမွာမလဲ<br />ေနမင္းကို သဲေတြၿပိဳဖို႔မိၾက<br />ေမွာင္မိုက္ခဲ့ရေပါ့။<br /><br />သူဟာ<br />သူ႔ဓါတ္ပံုကို<br />ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာ ခ်ိတ္ပါ၊<br />သူ႔ဓါတ္ပံုကို<br />ရုပ္ရွင္ရံုမွာ အေလးျပဳပါ၊<br />သူ႔ဓါတ္ပံုကို<br />ေရစာရုပ္ပံု၊ ေငြေၾကးစံုမွာ ရိုက္ႏွိပ္ပါ၊<br />သူမွာမသြားခဲ့ဘူး။<br />သူဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အိပ္စက္သြားခဲ့တယ္၊<br />မွတ္တမ္းငယ္တအုပ္ထဲမွာေတာ့<br />(ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဖ်ားနာစဥ္<br />ဘာမွ စားလို႔မ၀င္ဘူး၊<br />ေမေမ့ခ်ဥ္ေရဟင္းတခြက္<br />ညက အိပ္မက္တယ္ေလ)။<br /><br />ဌာနခ်ဳပ္ကိုေပးမယ့္<br />ေၾကးနန္းစာေရးစဥ္<br />က်ေနာ့လက္ေတြ တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္ေလ။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေယာဟန္ေအာင္</span><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(0, 153, 0);">ေဒါင္းအိုးေ၀ဂ်ာနယ္။ ေရဆန္းလမ္းသို႔အျပန္ (ႏိုင္၀င္းေဆြအမွတ္တရ ကဗ်ာမ်ား)၊ ေဖ ၁၉၉၆၊ ဧရာ၀တီညီေနာင္စာေပ။</span><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-80731479504313003812008-10-01T05:35:00.000-07:002008-10-01T05:36:22.770-07:00ရဲရင့္သူတို႔ေအာင္ပြဲ (သို႔) က်ေနာ္၏ မွတ္မွတ္ရရ ရဲေဘာ္မ်ား<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ၿငိမ္းစု</span><br /><br />ဒီေန႔ မနက္ဟာ ခါတိုင္းေန႔ေတြနဲ႔ မတူ ေျခာက္ေသြ႕လြန္းလွတယ္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚ သြားလာသူက ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္၊ လမ္းမေပၚမွာလည္း “ကား” မေျပာနဲ႔ ဆိုက္ကား ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ တၿမိဳ႕လံုး တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲေနၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ ဒီေန႔ဟာ ဒီၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕တည္းအတြက္တင္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲဘြယ္ ေန႔တေန႔ မဟုတ္ ျမန္မာတနိုင္ ငံလံုးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္ေတြ အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔ လည္း ျဖစ္တယ္။<br /><br />တခဏအတြင္းမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အျဖဴ အစိမ္း၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ စုေ၀းေရာက္ ႐ွိလာၾကသလို၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာလည္း ျပည္သူေတြ ျပည့္နက္သြားတယ္။ ေလးေယာက္တတန္း တန္းစီထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြဟာ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၾကတယ္။ ေ႐ွ႕ဆံုးမွာ ပန္းေခြ ႏွစ္ေခြကို ကိုင္ထားတဲ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူကေလး ၄ ဦး၊ သူတို႔ေနာက္မွာေတာ့ မူလတန္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြက စလို႔ အလယ္တန္း အထက္္တန္းနဲ႔ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အဆံုးေပါ့။ အားလုံးရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာေတာ့ သတ္ရင္လည္း အေသခံ၊ ဖမ္းရင္ လည္း အဖမ္းခံျပီး မိမိတို႔ လိုရာခရီးအတြက္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းမယ့္ ေက်ာင္းသား ၁ ေယာက္၊ သူ႕လက္ထဲမွာက ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ “အာဇာ နည္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ဂါရ၀ ျပဳခြင့္ ျပဳသည္” ဆုိတဲ့ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ခ်က္ပါတဲ့ သတင္းစာတေစာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတယ္။<br /><span id="fullpost"><br />ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေပါင္း တရာ့ငါးဆယ္ကေန ႏွစ္ရာနည္းပါးရွိၿပီး စည္းကမ္းတက် စီတန္းထားတဲ့ လူတန္းႀကီးဟာ စ ထြက္ခြာတာလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ စစ္ကားသံုးစီးဟာ ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းေရွ႕မွာ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္ရပ္တန္႔ၿပီး စစ္သားေတြကလည္း ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ကားေပၚကေန ခုန္ဆင္း ပိတ္ဆို႔လိုက္တယ္။ ဒီအေျခအေနကို ႀကိဳတင္တြက္ဆထားတဲ့ ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားဟာ တုန္လႈပ္ျခင္း မ႐ွိဘဲ၊ တည္ညိမ္စြာနဲ႔ ရပ္တန္႔လိုက္ၾကတယ္။ စစ္ကား တစီးေပၚက စစ္ဗိုလ္တဦး ခက္ထန္မာ ေက်ာတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ယုတ္ရင္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆိုရင္း ဆင္းလာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သတင္းစာကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေ႐ွ႕ထြက္သြားတယ္။ သူတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္႐ုပ္ကုိ သြားေရာက္ ပန္းေခြခ်မယ့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။ စစ္ဗိုလ္က လက္မခံဘူး၊ လူစုခြဲဖုိ႔သာေျပာတယ္။ ေက်ာင္းသားက လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ သတင္းစာကို ျပလိုက္ျပီး သူတို႔ ၂ဦး အေျခအတင္ ေျပာဆိုေနရာက ေလးေယာက္တတြဲ သြားခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ စစ္ဗိုလ္က ခြင့္သာျပဳလိုက္ရတယ္ သိပ္,ေက်လည္ပံုမရ၊ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မရ, ရတဲ့နည္းနဲ႔ခ်ီတတ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားပါ။ ပထမဦးဆံုး ၄ ေယာက္ထြက္လာတယ္၊ သူတို႔က ပန္းေခြကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူကေလး ၄ဦး ျဖစ္တယ္။<br /><br />သူတို႔၄ဦး စတင္ခ်ီတက္သြားၿပီ ျဖစ္လုိ႔ ေနာက္၄ဦးက အရန္အသင့္ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ စစ္ဗိုလ္က သူနဲ႔စကားေျပာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း သားကုိ အတင္း၀င္ေရာက္ ဖမ္းဆီးလိုက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူထုႀကီး က ေက်ာင္းသားကို အကာအကြယ္ ေပးရင္း စစ္ဗိုလ္ကုိ ၀ိုင္းရံထားလုိက္ၾကတယ္။ ရုတ္တရက္ ၀ိုင္းအံုလာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ျမင္လုိက္္တဲ့ စစ္ဗိုလ္က သူ႔ခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ၿပီး မိုးေပၚကုိ ေထာင္ပစ္လိုက္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြ ကလည္း ေသနတ္ေတြ ပစ္ေဖါက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးကို ၀င္ေရာက္ ၿဖိဳခြင္းေတာ့တယ္။ ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ အထိုးခံရသူေတြ၊ ေျခနဲ႔အကန္ ခံရသူေတြ၊ အဖမ္းခံရသူေတြ အမ်ားအျပား႐ွိသလို ေက်ာင္းသားေလးေတြကုိ နီးရာအိမ္ေတြက ေခၚယူဖြက္ေပးထားၾကတယ္။ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေျပးၾကလႊားၾကနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနခ်ိန္၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနခ်ိန္၊ ပန္းေခြေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၄ဦးကေတာ့ ေသနတ္သံ ေတြေၾကာင့္ ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ေျပးလႊားျခင္း၊ ရပ္တန္႔ျခင္း မ႐ွိဘဲ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာက သူတို႔ကုိ ပစ္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ေတြ အဲ့ဒီလမ္းမႀကီးေပၚမွာပဲ အေသခံသြားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြကုိ ဂါရ၀ျပဳဖုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္႐ုပ္ဆီကုိသာ ဦးတည္ခ်ီတက္ေနပါတယ္။<br /><br />ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္နဲ႔ ေစ်းဆိုင္ေတြက ျပည္သူေတြကလည္း လက္ခုတ္တီး အားေပးၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ ၄ဦး မွာ အင္းအားေတြ ျပည့္၀ေနတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြက သူတုိ႔ကုိ အေၾကာက္တရားေတြကေန ကင္းေ၀းေစသလားပဲ။ လမ္းမအလယ္မွာ အျဖဴ အစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူ ကေလး ၄ ဦး ပန္းေခြေတြ ကိုင္ေဆာင္ရင္း တည္ညိမ္ေအးၿငိမ္းစြာ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ျမင္ ကြင္းကို ျမင္ေနရသူအဖို႔ အားရဖြယ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းသလို၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္၊ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနပါတယ္။<br /><br />လက္နက္မဲ့ ျပည္သူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းလိုက္ရင္ ေၾကာက္႐ြံ တုန္လႈပ္သြားၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ့ရင္ေတာ့ သူတို႔ မွား သြားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြ ျပန္လည္ စုစည္းၾကျပန္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္႐ုပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသူ၄ဦး အာဇာနည္ႀကီးေတြကုိ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳေနတာ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ စစ္တပ္ကလည္း အဲဒီေနရာကိုပဲ ထပ္ၿပီး ပိတ္ ဆို႔ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈအားကို မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုး ၄ေယာက္တတြဲ အေလးျပဳခြင့္ကို အာဏာ ပုိင္ေတြက ခြင့္ျပဳလုိက္ရတယ္။<br /><br />ေက်ာင္းသူ ၄ ဦးဟာ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳၿပီးး စထြက္ခဲ့စဥ္ကလိုပဲ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ျပန္ထြက္လာတယ္။ လူထုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္႐ုပ္အလယ္ၾကား အေရာက္မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ သူတို႔အနား ေရာက္လာၿပီးး “ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔ တို႔ေအာင္ျမင္တယ္။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကို ပစ္ၿပီးး လူစုခြဲတဲ့ ေနရာအထိ ဆက္ေလွ်ာက္ပါ”လို႔ ကပ္ေျပာသြားခဲ့တယ္။ သူတို႔ေလးဦး လူထုႀကီးနဲ႔ နီးလာေလေလ သူတို႔ကို အားေပးသံ လက္ခုတ္တီးသံဟာ ပိုၿပီး ဆူဆူညံညံ ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ လူထုအနီး ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔ကို စစ္ဗိုလ္တဦးက လမ္းေဘးက ဆင္းေလွ်ာက္ဖို႔ ေျပာလာတယ္။ သူတို႔ကလည္း တည္ညိမ္စြာနဲ႔ “က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ၿပီးး လူစုခြဲတဲ့ ေနရာ ေရာက္တဲ့အထိ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ လူထုႀကီးဟာ သူတို႔အနားေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ၄ဦးကို အားေပးရင္း အံ့ဩေနၾကတယ္။ သူတို႔ မရပ္ေသးဘူး၊ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲမို႔ လူထုႀကီးက သူတို႔ကို လမ္း႐ွင္းေပးရင္း အားေပးရင္းနဲ႔ သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ သူတို႔ခရီးလမ္းရဲ႕ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ႐ွိေနတဲ့ အိမ္ေတြထဲက ေျပးထြက္ျပီး အားေပးၾက၊ တခ်ဳိ႕ဆို ဘုရားစင္က သေျပပန္းေတြ ကမ္းၾက၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာျဖစ္ၿပီးး မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလုိ႔ေပါ႔။ သူတို႔ကေတာ့ မေလ်ာ့တဲ့ ဇြဲသတိၱနဲ႔ အေၾကာက္တရားကို ဖယ္႐ွား ေမာင္းထုတ္ထားၿပီးး ခရီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ပန္းတုိင္အေရာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလွ်က္ … …။<br /><br />၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အာဇာနည္ေန႔ရဲ႕ ဒီျမင္ကြင္း၊ ျပည္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္ျခင္း၊ ရဲရင့္ျပတ္သားတဲ့ ေက်ာင္း သားရဲေဘာ္ တဦးနဲ႔ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ ကင္းေ၀းၿပီးး ဇြဲသတၱိအျပည့့္နဲ႔ မိမိတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္း သူကေလး ၄ ဦး ကုိ ႏွစ္ကာလေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါေစ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္ဓါတ္ၾကံ႕ခိုင္မႈေတြအေပၚ အၿမဲမွတ္ မွတ္ရရ ဂုဏ္ျပဳေလးစားလ်က္႐ွိေနရပါတယ္။<br /><br />ၿငိမ္းစု<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-75642374134850942992008-10-01T05:32:00.000-07:002008-10-01T05:34:22.929-07:00လြတ္ေျမာက္ေရး မုန္တိုင္းမ်ား၏ နိဒါန္း<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သားခ်စ္( မေနာေျမ )</span><br /><br />မၾကာမွီေရာင္နီ လာေတာ့မည္၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား၏ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ ထြင္းေဖါက္ထြက္လာေသာ နံက္ေစာေစာ ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းဆီမွ ညီညာစြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ “ဘာစိတ္ဓါတ္လဲ? …. ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္” အသံမ်ားက ေတာင္နံရံတ၀ိုက္၌ ဟိန္း၍ ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္ရဲ႔ ေဘးတြင္လည္း ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ ႏွစ္ဦး၏ အသံမ်ားသည္လည္း ေအးစက္စက္ ေဆာင္းေလတိုး၍ စကားေျပာသံမ်ား တိုးသြားလိုက္ က်ယ္သြားလိုက္ မီးပံုကိုအာရံုျပဳကာ ရွင္းျပေဆြးေႏြးလွ်က္၊ က်ေနာ္သည္လည္း မေနာေတာင္တန္းမ်ား၏ အေအးဒါဏ္ကို ႀကံ႔ႀကံ႔ခံလွ်က္ သူတို႔ေျပာသမွ်ကို ႀကံဳးငံု႔၍ ေရးလွ်က္မွတ္လွ်က္၊ လက္မ်ားကေတာ႔ ခဲသြားမလား လို႔ပင္ထင္ရေအာင္ ေအးစက္ေနသည္၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အရွိန္ေၾကာင္႔ ခႏၶာကိုယ္မွ ေသြးမ်ားက အရွိန္ျပင္းစြာ လည္ပါတ္ေနသည္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မိုးညွင္းၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲသည္ ထိုေန႔က လုိင္စင္ေဒသနံနက္ခင္း ေရခဲမ်ားကို အရည္ေပ်ာ္ေစခဲ့သည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">တိုက္ပြဲ အတြက္ ကနဦးပိုင္း အေျခအေန</span><br /><br />မိုးညွင္းတိုက္ပြဲသည္ ေက်ာင္းသားျပည္သူအားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေအာင္ျမင္စြာေပါင္းစပ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ လူထုတရပ္လံုး ေထာက္ခံမႈရခဲ႔ေသာ ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲႀကီး၊ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို န.၀.တစစ္အုပ္စုက ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြဲၿပီးေနာက္ မိုးညွင္းၿမိဳ႔ခံလူထုမ်ား၏ အနာဂါတ္ရင္ေသြးငယ္မ်ား၊ အေရးေတာ္ပံုႏွင္႔ ပါတ္သက္ေနေသာသူမ်ားအား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းက်ခံမူမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ တိုက္ပြဲတပြဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္လွန္႔သံဟုေျပာလွ်င္ ရေပမည္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုေက်ာင္းသားေပါင္းစပ္မႈ အရွိန္ႀကီးေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကရသည္။<br /><span id="fullpost"><br />စစ္ထြက္ေတာ႔မည္႔ ေျမာက္ပိုင္း ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ေတာ္မ်ား ထိုတိုက္ပြဲထဲတြင္ လူထုအားႏွင့္ ေက်ာင္းသားအား။ လက္နက္ကိုင္အင္အားကို အထူးေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္ခဲ့သူမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ပီတာ၊ ဗိုလ္ဦး၀င္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦး၊ ဗိုလ္ထြန္းလြင္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးသည္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းေတာတြင္းတေနရာ၌ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ့သူတဦးျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ပီတာသည္ ၁၉၉၄-ေမလခန္႔က ဖားကန္႔ေဒသ၌ ရန္သူလက္ခ်က္ႏွင့္ အသက္စြန္႔သြားသူျဖစ္သည္၊ ဗိုလ္ဦး၀င္းသည္ ေကအိုင္အိုအေျခစိုက္ လိုင္ဆာေဒသ ေနာင္လာပါစခန္းတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ၁၉၉၆တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့၍ သူ၏ရုပ္ကလပ္သည္ ထိုစခန္း၌ ျငိမ္းခ်မ္းစြာလဲေလ်ာင္းလွ်က္၊ ဗိုလ္စိန္ေအး(အတြင္းေရးမႉး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)ေျမာက္ပိုင္းသည္ ၁၉၉၈တြင္နယ္စပ္တေနရာ၌ အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရျပီး ယခုအခါ သရက္အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၁၇-ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းကို ခံေနရသူတဦးျဖစ္ သည္၊ ၁၉၈၈မွ ယခုတိုင္ ဒီမိုကေရစီလြတ္ေျမာက္မႈ တိုက္ပြဲမ်ားအတြက္ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက အေယာက္တရာေက်ာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးလႉ သြားခဲ့ၾကသည္။<br /><br />ယခင္ကာလမ်ား၌ မိုးညွင္း၊ နမၼား၊ ေမာ္လူး၊ ေမာ္ဟန္ ထိုရွမ္းနီအမ်ားစုေနေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ေကအိုင္အိုသည္ အနီးသို႔ပင္ ေျခခ်ခြင့္မရႏိုင္ခဲ့၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတိတ္သမိုင္းမ်ားတြင္ ရွမ္းနီႏွင့္ ေကအိုင္အိုတို႔ႀကီးစြာ ပတိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾက၍ လူမ်ဳိးစုျခင္း ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ၾကရဖူးသည္၊ သို႔ေသာ္မိုးညွင္းတိုက္ပဲြ ၿပီးဆံုးသြားျပီးေနာက္ ထိုေဒသမွလူထုတရပ္လံုး၏ ေလးစားခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္မႈကို ေကအိုင္အိုမွ ရရွိလိုက္သည္၊ ယေန႔လူထုတရပ္လံုး၏ လိုလားခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားက သင္ခန္းစာယူ၍ ေရွ႔သို႔တဟုန္ထိုးတက္ရန္ လိုအပ္လာသည့္အခ်ိန္ က်ေရာက္ေနၿပီ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထု၊ ေက်ာင္းသား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အရွိန္သည္ ႀကီးစြ။ ယေန႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔႔ အစည္းတခ်ဳိ႔၏ လက္နက္မ်ားသည္ န.အ.ဖ၏ မက္လံုးေပးမႈမ်ား ေအာက္တြင္ အရည္ေပ်ာ္ေနလွ်က္ရွိသည္၊ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ တကိုယ္ေရအက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္ လူထုႏွင့္ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာခိုင္းေနၾကရသည္၊ ထို႔ေၾကာင္႔ စစ္ဖိနပ္ေအာက္၌္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားစြာ ဆက္၍ဆက္၍ ျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိေနသည္၊ လူထုအက်ဳိးကိုလိုလားေသာ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္ အင္အားစုမ်ားမွ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လက္မ်ားသည္လည္း ေသနတ္ေမာင္းခလုပ္ထဲ၌ လက္ညွဴိး ထည့္လွ်က္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပဲြ စနစ္တက်ေပါင္းစပ္ႏိုင္မည့္ အခ်ိန္ က်ေရာက္လာလွ်င္ျဖင့္ ရန္သူသည္မၾကာမွီ ကေသာကေမွ်ာ ေျပးၾကရေတာ့မည္ကို ဤမိုးညွင္းတိုက္ပြဲက သက္ေသျပဳလွ်က္ရွိေနသည္။<br /><br />ေကအိုင္ေအ ဗဟိုႏွင့္တြဲေနေသာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ေျမာက္ပိုင္း ဌာနခ်ဳပ္မွ ခြပ္ေဒါင္းသမီးပ်ဳိမ်ား<br />ထိုတိုက္ပြဲ အတြက္ က်ေနာ္အသိျခင္ဆံုးအရာသည္ကား ထိုသံုးခု ………<br /><br />မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီ၀င္ အေနထား၊<br />ေကအိုင္အို၏ စစ္ဆင္ေရးဗ်ဴဟာ ေရးဆြဲမႈ၊<br />ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ အားထုတ္မႈႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မွန္းေခ် ေပါ႔ေလ …. ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီ၀င္ အေနအထား</span><br /><br />မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ အေရွ႔ဘက္တြင္ ႀကီးမားေသာေတာင္ႀကီးက မားမားမတ္မတ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ စိမ္းစိမ္းညွိဳ႔ညွိဳ႔ မႈံမိႈင္းလွ်က္၊ လယ္ကြက္တခ်ဳိ႔က ေတာင္ေျခႏွင့္ထိစပ္ ယွက္ႏြယ္လွ်က္၊ လူေနရပ္ကြက္တခ်ဳိ႔က ေတာင္ေျခကို ဦးခိုက္လွ်က္၊ ထိုေတာင္ေျခႏွင့္ကပ္လွ်က္ ရပ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေအာင္သေျပ၊ အေရွ႔စု၊ မိုးတားစု တို႔တည္ရွိၾကသည္၊ ထိုမွတဆင့္ ဆင္းလာလွ်င္ ကားလမ္းမႀကီးက ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းလွ်က္၊ ေျမာက္ဘက္သို႔ယြန္းေသာ ျမစ္ႀကီးနား၊ ေတာင္ဘက္တြင္ မႏၱေလး၊ ထိုမွအေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္လွ်င္ သာယာလွပေသာ နမ့္ရင္းေခ်ာင္းႀကီးက မိုးညွင္းၿမိဳ႔ႀကီးကို ရစ္ေခြပတ္ကာ စီးဆင္းလွ်က္။<br /><br />ထိုနမ့္ရင္းေခ်ာင္းေပၚ၌ ႀကိဳးတံတား၊ အုတ္က်င္းတံတား၊ သံတံတား၊ ေနာင္စြန္းတံတား တို႔ ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိသည္၊ ထိုမွအေနာက္လြန္လွ်င္မႏၱေလး၊ ျမစ္ႀကီးနားသံလမ္းႀကီးက ေျဖာင့္တန္းစြာ ၿမိဳ႔အလယ္၌ လဲေလ်ာင္းလွ်က္၊ ထိုမိုးညွင္းဘူတာေဘးတြင္ ေရွတန္းတပ္ရင္းရုံးက ကပ္လွ်က္တည္ရွိၿပီး မိုးညွင္းေတာင္ဘက္တြင္ တပ္ရင္း(၁၅)က မဲပုတ္ပုတ္ ၀ပ္တြားတည္ရွိလွ်က္ ရွိေနသည္။<br /><br />ကခ်င္ျပည္နယ္၌ လြင္ျပင္ႀကီးသံုးခုရွိသည္၊ ေကာက္ေကြ႔လြင္ျပင္၊ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္၊ ဟူးေကာင္းခ်ဳိင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္၊ ထိုထဲမွ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တခုလံုး သာမက အထက္ျမန္မာတျပည္လံုးကိုပင္ ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ေနသလို ရွိလ်က္ေနသည္၊ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္ေပၚ၌ မိုးညွင္းၿမိဳ႔က ထီးထီးမားမားတည္ရွိေနသည္၊ မိုးညွင္းေဒသရွိ လူထုတရပ္လံုးသည္ လယ္ယာျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳၾကသည္၊ သူတို႔သည္ ရုိးသားေသာ ေတာင္သူလယ္သမား ရွမ္းလူထုမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ခံစနစ္ဆိုးေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုကို တူးတူးခါးခါး ရြံရွာမုန္းတီးၾကသည္၊ မိုးညွင္းၿမိဳနယ္ထဲ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အင္းေတာ္ႀကီး အိုင္သည္ လွပစြာၿငိိမ္၀ပ္စြာတည္ရွိေနၿပီး ထိုအိုင္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုး ေရအိုင္ႀကီးျဖစ္ကာ ေရအိုင္အလယ္၌ အင္းေတာ္ႀကီးေရႊမဥၨဴ ဘုရားကလည္း သပၸါယ္စြာ တည္ရွိေနသည္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတာင္သူမ်ားတည္ရွိေသာၿမိဳ႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေသာ လူထုမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းမွ ရရွိလာေသာ သူတို႔၏ အရင္းအျမစ္ ေခၽြြးနဲစာမ်ားသည္ လႉေရးတန္းေရးသာ ျဖစ္ၾကသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းၿပီးစီးလွ်င္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားၾကမည္။ လူငယ္မ်ားက ဖါးကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္ထဲသို႔ သြားၾကသည္။<br />ထိုေဒသရွိ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအေပၚ စစ္အုပ္စု၏ ဗိုလ္က်ဖိႏွိပ္ဂုတ္ေသြးစုပ္မႈမ်ားက ရွစ္လံုးေလးအေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ တက္ၾကြစြာပါ၀င္လာေစရန္ မီးပြားႀကီးတခုျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုသမိုင္း၀င္အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ မိုးညွင္းလူထုတရပ္လံုးမွ ေလထဲမိုးထဲေရထဲ၌ ဒီမိုကေရစီကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္၊ ျမန္တျပည္လံုးလူထုတရပ္လံုး၏ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားႏွင့္ တထပ္တည္း တသားတည္းက်ခဲ့သည္၊ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလတြင္ စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းလိုက္သည္၊ အာဏာသိမ္းျပီး မိုးညွင္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မ်ားကဇြဲမေလွ်ာ႔ေသး၊ မေၾကာက္တမ္း ဆက္လုပ္ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ဆက္လုပ္သည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔အား န.၀.တက ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး မိုးညွင္းရဲစခန္းသို႔ ဂုတ္ဆြဲ၊ ရုိက္ႏွက္၍ ပို႔လိုက္ၾကသည္၊ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားအား ဖမ္းဆီးထားမႈသည္ မိုးညွင္းၿမိဳ႔လူထု တရပ္လံုးအား စိတ္ႏွလံုးပူပန္ေသာက ေရာက္ေစခဲ့ေသာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပင္ မဟုတ္ပါလား။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေကအိုင္အို၏ စစ္ဆင္ေရးဗ်ဴဟာ</span><br /><br />မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီတည္ရွိမႈကို အေျခခံ၍ ေကအိုင္အိုက ဗ်ဴဟာဆြဲသည္၊ အဓိကက်သည္႔ အေရးႀကီးစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္တြင္ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးျဖစ္သည္၊ ရန္သူက အေရွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ဘက္ အဘက္ဘက္မွ ၀င္ေရာက္လာႏိုင္သည္၊ ထိုေနရာမ်ားကို အဖြဲ႔မ်ားစြာ ဖြဲ႔၍ ပိတ္ရမည္၊ ဆို႔ရမည္၊ ကာရမည္၊ တိုက္ရမည္၊ စီမံခ်က္သည္ လံုး၀အေသးစိတ္က်မွ ျဖစ္မည္၊ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ အင္အားမ်ားစြာ၏ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ လိုလာသည္၊ စစ္ေအာင္ႏိုင္ရေၾကာင္း အေျခခံအခ်က္မ်ားစြာထဲတြင္ လူထုတရပ္လံုး၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ခ်က္မ်ားကပို၍ အေရးႀကီးသည္၊ ေျမာက္ဘက္ရွိ စစ္ဌာနခ်ဳပ္မ်ားရွိရာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္မွ ရန္သူကိုလည္း ဂရုစိုက္ရမည္၊ ေတာင္ဘက္က ခ.လ.ရ(၁၅)က ကိုလည္း အျပတ္တြယ္ကာ ဖိထားမွွရမည္၊ မိုညွင္းၿမိဳ႔ကို ပတ္ေခြစီးဆင္းေနသည္႔ နမ္႔ရင္းေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ တဖက္ကမ္းမွ ၀င္လာႏိုင္သည့္ ရန္သူမ်ားကိုလည္း အေလးထားရမည္၊ ဘူတာႏွင့္ကပ္လွ်က္ရွိေသာ ေရွတန္းရုံးက ေကာင္ေတြကိုလည္း အေသးစိတ္ၾကည့္ မ်က္ေျခမျပတ္ ေနမွရမည္၊ ၿမိဳ႔တြင္း ရန္သူ၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားမွန္သမွ် အကုန္လံုးအစံု လံုးဂရုစိုက္ရေတာ့မည္၊ ဤေနရာ၌ တိုက္ပြဲ၏ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား အခန္းကဏၰက ပို၍ အေရးႀကီးလာသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္ရန္ႀကိဳတင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ား</span><br /><br />ေက်ာင္းသားမ်ားအားကယ္ထုတ္ရန္ ကိုထြန္းလြင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုေအာင္ႀကီး၊ ကိုမင္းေဌး (ရမ္ဘို-၄ ဇါတ္ကားမွ ဗီလိန္) တို႔က ပထမေစာလ်င္စြာ ေကအိုင္အိုဗဟိုႏွင့္ လိုင္စင္ေဒသ၌ ေတြ႔ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္းခဲ့ၾကသည္။ ကိုထြန္းလြင္က မိုးညွင္းသို႔ႀကိဳ၍ ဆင္းသြားသည္၊ ေကအိုင္အိုအရာရွိတဦးႏွင့္ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ရန္သူ႔အေျခအေနကို ေလ့လာသည္၊ တပ္ရင္း၁၅ အေျခအေနကို ဘက္ေပါင္းစံုေလ့လာသည္၊ မိုးညွင္းဘူတာအနီးရွိ ရန္သူအင္အားကို တြက္သည္ဆသည္။ ထိုစဥ္က ေရွ႔တန္းရုံးအနားသို႔ ညေနပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားသည္။ တန္းစီခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ လူေစ႔တက္ေစ့ကို ျမင္လိုက္ရၿပီ။ ရန္သူအ၀င္ အထြက္လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေလ့လာသည္၊ က်ေနာ္(ထြန္းလြင္)သည္ မိုးညွင္းျပည္သူ႔စစ္မ်ားႏွင့္ စီမံကိန္းအေသးစိတ္ကို ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးသည္၊ အခ်ိန္ကာလ တလအတြင္း က်ဳိးပမ္းအားထုတ္သျဖင့္ ရန္သူ၏ဘက္ေပါင္းစံု အေျခအေနမ်ားကို ၿခံဳငံုေလ့လာမိေတာ့သည္၊ ဗိုလ္ပီတာ၊ ဗိုလ္ဦး၀င္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးတို႔ လိုင္စင္ေက်ာင္းသားဗဟိုမွ ဆင္းလာၾကဦးမည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">တာ၀န္ခြဲေ၀ျခင္း</span><br /><br />ခလရ (၁၅)ကို တြယ္မည္၊ ဗ်ဴဟာေတာ့ဆြဲၿပီးသြားၿပီ၊ သဲေျမပံုမ်ားႏွင့္ တာ၀န္ခြဲေ၀ၾကသည္၊ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ဒူကမာၻ လဆန္ေအာင္၀ါ တာ၀န္ယူမည္၊ တပ္ရင္း၁၅ကို ဒူကမာၻေဇာ္တူးက တြယ္မည္၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ မိုးေကာင္းမွ မီးရထားျဖင့္လာႏိုင္မည့္ ရန္သူကို ပိတ္ဆိုျဖတ္ေတာက္ရန္ တာ၀န္ကို ဗိုလ္ဦး၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးက တာ၀န္ယူၾကမည္၊ ၿမိဳ႔တြင္း နမ့္ရင္းေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ကမ္း ေရွ႔တန္းရုံးမွ ၀င္လာႏိုင္ေသာ ရန္သူမ်ားကို ဗိုလ္ထြန္းလြင္က တာ၀န္ယူၾကမည္၊ အခ်ဳပ္စခန္းသို႔ ၀င္စီးထိုးေဖါက္ေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသားမ်ားအား ကယ္ထုတ္ေရးတာ၀န္ကို ဗိုလ္ပီတာက တာ၀န္ ယူမည္၊ ဗိုလ္စိန္ေအးက မ်က္စိမေကာင္း၍ ဗ်ဴဟာကုန္း၌သာ က်န္ေနရစ္ေတာ့သည္။ ဒီ… မိုးညွင္းၿမိဳ႔ ၀င္စီးသည္႔ တိုက္ပြဲသည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ သမိုင္းတြင္ အေစာဆံုးေသနတ္ေပါက္ခဲ႔သည္႔ တိုက္ပြဲကို ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ေဒါင္းမ်ားက မေနာေျမတြင္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ေဖေဖၚရီလလည္ပိုင္းတြင္ သမိုင္းကမၺည္း ေရးထိုးၾကေတာ႔မည္ ……. ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">စစ္ျပင္ျခင္း</span><br /><br />အခ်ိန္က ညေမွာင္ၿပီ။ ။ ၿမိဳ႔ကို ကပ္ေတာ့မည္၊ ေဆာင္းတြင္း အေအးဓါတ္က က်ေနာ္ (ဗိုလ္ထြန္းလြင္)ကို ႏွိပ္စက္လွ်က္ရွိသည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားက ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္သည္လည္း အက်ၤီီအပါးေလးျဖင့္ အခ်မ္းဒါဏ္ကို ခုခံကာကြယ္လွ်က္။ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြ အေရးက ပိုအေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္တင္းထားလွ်က္ အေအးဒါဏ္အား စိတ္ျဖင္႔ကာလွ်က္၊ ေကအိုင္အိုရဲေဘာ္မ်ား၏ ေသနတ္ေမာင္းထိုးသံမ်ား ေဂ်ာက္ဂ်က္ေဂ်ာက္ဂ်က္၊ လူစစ္ေဆးေနသံမ်ားႏွင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဂေယာက္ဂယက္ ဒီေကာင္ေတြ အေရးေတာ္ပံုကိုလည္းၿဖိဳခြဲသည္၊ ငါတို႔မႏၱေလးဘုန္းႀကီးေတြကို ပစ္သတ္သည္၊ ငါတို႔စစ္ကိုင္းလူထုကိုလည္းပစ္သတ္ ျမစ္ထဲေမွ်ာခ်သည္၊ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးထားသည္၊ က်ားႏွင့္ဆင္ေတာ့ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔ၾကေတာ့မည္၊ အာဏာသိမ္းစစ္ဘီလူးေစာေမာင္ေရ …….. ! ႏိုင္တံုးလုပ္ထားကြလို႔သာ စိတ္ထဲကေတးေနမိသည္။<br /><br />ခ်ရေတာ့မည္ဆိုသည့္ အသိကရင္ထဲသို႔ ေဆာင္႔တက္လာသည္႔ႏွယ္ တလိွမ္႔လွိမ္႔ တက္လာေနသည္။ ဆူနာမီေရလႈိင္းထက္ပင္လွ်င္ အဆေထာင္ေသာင္းႀကီးမားႏိုင္သည္၊ ဒီေကာင္ေတြကို ခ်မွရေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးအေတြးေ၀စီလွ်က္၊ တပ္ရင္း (၁၅)ကို ညလင္းအားႀကီး ႏွစ္နာရီတြင္ တိုက္မည္၊ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္ေရာက္ရန္ က်ေနာ္သည္ စိတ္ေစာလွ်က္၊ စိတ္ေမာလွ်က္၊ ေစာင့္ရသည့္အလုပ္သည္ ကမာၻမွာ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ကမခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္၊ က်ေနာ္၏ စိတ္အရွိန္သည္အထြတ္အထိပ္ အဖ်ားသို႔ ေရာက္လွ်က္။ ႏွစ္နာရီတြင္ ခ်ေတာ့မည္ ထိုးပါေတာ႔ ဒီႏွစ္နာရီဟု “တ”ေနမိသည္၊ ႏွစ္နာရီထိုးၿပီ ၀င္ေတာ့ဟု စက္မွ ေျပာလာသည္ႏွင္႔ ခ်ရေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္အလ်င္ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႔အတြင္းသို႔ အရွိန္ျဖင့္ေျပး၀င္မိသည္၊ ထိုစိတ္အလ်င္၏ ရုိက္ခတ္လာသျဖင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္မ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား သူ႔အလိုလိုက်ဆင္းလာသည္၊ ထိုစဥ္ၿမိဳ႔အနီးသို႔ ကပ္၍၀င္ေေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔ကို ဆုတ္ပါဆုတ္ပါ ဟု ေျပာလိုက္သံႀကီးက နားထဲသို႔ သံေရပူႏွင့္ေလာင္းခ်ေနသကဲ့သို႔ ဖိစီး၀င္လာသလို အသံေတြ၊ က်ေနာ္၏ ေသနတ္ဖ်ားတြင္ တပ္ထားေသာ ခၽြန္ျမေနေသာ ဘက္နက္ကို “မင္း” ျဖဳတ္သိမ္းလိုက္ပါဟု ေျပာဆိုေနသကဲ့သို႔၊ သို႔ေလာ သို႔ေလာ … စစ္ဆိုသည္မွာ မထင္မွတ္ေသာအရာမ်ားက ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္၊ ဆုတ္ပါဟုေျပာျခင္းကို မေက်နပ္ႏိုင္ ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔လဲ အားလံုးက ေနၿမဲ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ ထိုးေဖါက္တိုက္ခိုက္ စီးနင္းျခင္း</span><br /><br />ထိုစဥ္ လက္နက္ႀကီးသံ အုန္း … ဂ်ိန္းဆိုသည့္ အသံမ်ား တပ္ရင္း ၁၅ဖက္က ၾကားလိုက္ရသည္။ ဂ်ီသရီးအသံ၏ ဒုတ္…ဒုတ္…ဒုတ္ ဟုအသံမ်ားက ေဖါက္ထြက္လာသည္။ ေအေက၄၇ အသံမ်ားက လည္း ကၽြြက္ကၽြက္ဆူလာသည္၊ လက္နက္ႀကီးက်သံ၊ ေသနတ္ေပါက္သံမ်ားက မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ မနက္ဦးယံကို လႈပ္ခါႏိုးထေစသည္၊ ေျမာက္ျပန္ေလႏွင္႔ အတူသယ္လာေသာ ကာဘိုက္ယမ္းနံ႔က က်ေနာ္၏ စစ္ေသြးစစ္မာန္ကို ဒိုင္းကနဲေဆာင့္တက္ေစလာသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔၀င္မည့္တပ္္ဖြဲ႔သည္လည္း ေနာ္မန္ဒီကမ္းေျခသို႔ တက္၍ထိုးေသာ စစ္သည္မ်ားလို တရွိန္ထိုး တိုး၍ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ တဟုန္ထိုး ၀င္ၾကေလၿပီ။<br /><br />မိုးညွင္းၿမိဳ႔ ေျမာက္ဖက္တြင္ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးႏွင့္ဗိုလ္ဦး၀င္း ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႔က ရန္ကင္းတံတားကိုလည္း ေဖါက္ခြဲကုန္ၿပီ။ အားလံုးတိုင္ပင္ကိုက္ လႈပ္ရွားၾကၿပီး၊ ၀ုန္း … ဂ်ိန္း။ ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္အသံမ်ားက ဆူကၽြတ္ဆဲ။ ေတာင္ဖက္၊ ေျမာက္ဖက္အေရွ႔ဖက္ အႏွံ႔ေသနတ္ ေပါက္ကုန္ၾကေလၿပီ။ ေအာင္သေျပ၊ နတ္ႀကီးကုန္းလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း က်ေနာ္က နမ့္ရင္းေခ်ာင္းဘက္သို႔ ဦးတည္ေနသည္၊ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေကအိုင္အိုစစ္ေၾကာင္းသည္လိုက္ပါလွ်က္။ ေခ်ာင္းဘက္မွ ၀င္လာႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ ရန္သူမ်ားတြင္သာမက ဘူတာေဘး၌ ရွိေသာ ေရွ႔တန္းရုံးေခြးမ်ား ကိုလည္း က်ေနာ္တာ၀န္ယူထားရသည္၊ က်ေနာ္၏ တာ၀န္ကလည္း အေရးႀကီးေနသည္၊ ၿမိဳ႔ထဲမွလွ်ံ လာႏိုင္သည့္ ရန္သူ၊ ၿမိဳ႔တြင္းရန္သူ ၀င္လာႏိုင္သည့္ လမ္းမ်ားကို က်ေနာ္က ပိတ္ဆို႔ရေလၿပီ။<br />ရန္သူ႔ ေသနတ္ပစ္မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္သံမ်ားက တၿမိဳ႔လံုးဆူညံလွ်က္ရွိေနသည္။ ေသနတ္ က်ည္ဆံမ်ား၏ မီးေရာင္မ်ားကလည္း တလက္လက္တဖိတ္ဖိတ္ ထြက္လွ်က္ရွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား၏ ၂၂အမ်ဳိးအစားေသနတ္ သံုးလက္၏ မီးေရာင္အရွိန္မ်ားသည္လည္း ကားမီးထြန္းသည့္ပမာ အေရာင္မ်ားက ေဖြးေဖြးလႈပ္လွ်က္္၊ က်ေနာ္သည္ ထိုေနရာမွ ၿမိဳ႔အ၀င္ ႀကိဳးတံတားရွိရာသို႔ ေဖါက္ထြက္သြားရသည္၊ ထိုေနရာေရာက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္၏ တပ္စုကို ကမန္းကတန္း ေနရာခ်ျပန္ရသည္၊ ၿပီးလွ်င္ သံတံတားရွိရာဘက္ဆီသို႔ အေျပးအလႊား သြားရျပန္သည္။ ထိုေနရာမွ ခုခံေနေသာရန္သူကို က်ေနာ္တို႔ သြား၍ ၿဖိဳခြင္း ရျပန္သည္၊ ရန္သူက ေၾကာက္လန္႔တၾကားဆုတ္ခြာေသာ္လည္း ကာပစ္ေတာ႔ ပစ္ေနေသးသည္၊ ရန္သူဆုတ္ခြာသည့္ သတင္းကို ႀကိဳးတံတားရွိရာ က်ေနာ္၏ မဟာမိတ္မ်ားဘက္သို႔ ထိုသတင္းေပးပို႔ရန္ သြားရျပန္သည္။ ရပ္ … ဘယ္သူလဲ ! ဘယ္သူလဲ ! ဟု ေမးသံၾကားလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္က ကခ်င္လိုေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ့္တို႔ကုိ စပစ္ေတာ႔သည္၊ ဟိုက္ !! ဟုသာေအာ္ႏိုင္သည္ အလွ်င္အျမန္ ၀ပ္လိုက္ရသည္၊ အကြာအေ၀းသည္ကား ကိုက္ ၁၀ကိုက္မွ်သာ။ ရန္သူက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ပစ္၍သာ က်ေနာ့္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို မထိျခင္းပင္။ က်ေနာ္က လွိမ့္၍ လွိမ့္၍ ေနရာယူသည္၊ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ ပစ္ခြဲရန္ႀကံစည္မိေသာ္လည္း အေျခအေနမေပးလိုက္။<br />တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္မ်ား သည္ကား ရူပ္ေထြးလွ်က္ရွိေနသည္။ ရန္သူပစ္ေသာ ေသနတ္မီးေရာင္မ်ားက ဖြာကနဲဖြာကနဲ ရဲကနဲရဲကနဲထြက္လာေနသည္၊ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔လည္ ဘူတာရုံအနီးေရွ႔တန္းရုံးမွ အန္ထြက္လာႏိုင္မည့္ ရန္သူမွန္သမွ်ကို ပိတ္ဆို႔ကာဆီး ပစ္ရွင္း ရွင္းေနရသည္၊ ေသနတ္သံမ်ားကလည္း ေရေႏြး ပြက္ပြက္ဆူ ေနသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္၊ အသံကိုျမွင့္လွ်က္ လက္သီးကိုဆုပ္ကာ … ေယာ္ေအ႔ ေယာ္(ကခ်င္္စကား) (ခ်ေဟ႔ … ခ်ကြ)ဟု က်ေနာ္သည္ ဟစ္ေၾကြးလွ်က္ရွိေနသည္၊ အေနာက္ဘက္သံတံတားဘက္မွ ရန္သူပစ္လိုက္သည့္ က်ည္ဆံမီးက်ည္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ရွိရာသို႔ တန္းကနဲတန္းကနဲ က်ေနာ္တို႔ မဟာမိတ္ကလည္း ရဲရဲတင္းတင္း လမ္းမေပၚ၏ စက္ေသနတ္ကို ေထာက္ကာ ရန္သူကို တဒက္ဒက္ႏွင့္ပစ္ခတ္ေနသည္။<br /><br />ေသနတ္သံမ်ားကလည္း လူထုကို ဆြဲရမ္းႏႈိးေနသကဲ့သို႔ မိုးညွင္းျပည္သူလူထုႀကီးကလည္း ေသနတ္သံမ်ား ေၾကာင့္ အိပ္ေမာက်ရာမွ ႏိုးထလာကုန္က်ၿပီ။ ေသနတ္ေပါက္သံမ်ားက လူထုႀကီးကို လႈပ္ရမ္း ႏိုးခါေနသည္။ ထိုခဏ တြင္ပင္လွ်င္ အသံနက္ႀကီးမ်ား တၿမိဳ႔လံုး ဟိန္း၍ ဟိန္း၍ ထြက္လာသည္၊ ထိုအသံႀကီးက ရန္သူကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစသည္၊ ထိုအသံနက္ႀကီးက မနက္ခင္းအရုဏ္ဦးတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟည္းလွ်က္။ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလွ်က္။ ထိုအသံႀကီးကား ရန္ငါစည္းခြဲျခားသံ။ ထိုအသံသည္ကား ရန္သူကို ပုန္ကန္သည့္အသံ။ ထိုအသံသည္ကား …. ခ်ကြ၊ ခ်ကြ …. ဒီေကာင္ေတြကို ခ်ၾကကြဟု ေနအိမ္မ်ားတြင္းမွ အားေပးသံမ်ားၾကားရသည္။ လူထုက အသံျဖင့္ စစ္အုပ္စုကို ပုန္ကန္ကုန္ၾကၿပီ …. ။ မိုးညင္းၿမိဳ႔ႀကီးကို ထိုအသံျဖင့္ လႈပ္ႏိုးလႈပ္ခတ္လႈပ္ရမ္းသြားေစခဲ့ၿပီ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">န၀တ ခလရ (၁၅)တပ္ရင္းမႉးဗိုလ္မႉးႀကီး၏ ထြက္ေျပးျခင္း အျဖစ္သႏွစ္</span><br /><br />တၿမိဳ႔လံုး ဒိန္းဒိန္းဒိုင္းဒိုင္းျဖစ္ မိုးလံုးညံကာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးစီးသလို ျဖစ္ေနသည္၊ တပ္ရင္း(၁၅) တပ္ရင္းမႉးႀကီးသည္ ေသြးေလ ေျခာက္ျခားေနသည္၊ သူသည္ေျပးေပါက္ရွာ ႀကံလွ်က္ရွိေနသည္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပြဲေက်ာင္းသားပူးေပါင္းမႈႀကီးက သူကိုယူနီေဖါင္းေတာင္ ၀တ္ခ်ိန္မေပးႏိုင့္။ ေဆာင္းကာလႀကီးတြင္ မာရသြန္အေျပးသမားတေယာက္ လုပ္ခိုင္းလိုက္သည္၊ လန္ကြတ္တီႏွင့္ ဒိုးမွရေတာ့မည္။ သူ၏ လန္ကြတ္တီ ေအာက္ခံအနီေရာင္ ေဘာင္းဘီတိုကိုပင္လွ်င္ ျမင္ေနရျပန္သည္၊ မဲေျပာင္ ေျပာင္ ကိုယ္လံုးႀကီးေပၚ၌ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတထည္မွ်သာ တင္ႏိုင္ေတာ့သည္၊ တၿမိဳ႔လံုး လက္နက္ကိုင္ေပ်ာက္က်ားမ်ား စိမ္းစိမ္းလႈပ္ေနသည္၊ ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္ သစၥာေဖါက္ ဟုသူေတြးမိလိုက္သည္ထင္ရဲ႔၊ ထိုမွစ၍ သူသည္ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါးတသားတည္းက်ကာ အသကုန္ ေျခကုန္သုတ္ေလေတာ့သည္၊ အေ၀းမွ ေျပးလာေသာ ထိုမဲမဲလံုးလံုးႀကီးကို (ေစ်းထြက္ေရာင္းလာၾကေသာ ေစ်းသည္မမ်ားက ဤသို႔ ျမင္၍ ေနာက္ျပန္ေျပာျပခ်င္မွ်သာ) ဟယ္ …. ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ၀ိရိယ ေကာင္းလိုက္တာ …. ဟယ္၊ ေစာေစာစီးစီးႀကီး အက်ၤီမပါဘဲ အေျပးက်င့္ေနလိုက္တာ ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ေနၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲႏွင့္ လူထုေပါင္းစပ္မႈႀကီးက သူကို အမႈန္႔ႀကိတ္ၾကေတာ့မည္၊ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္ေပေတာ့မည္။ သူသည္ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပးမိရာေျပးေနသည္၊ ေသငယ္ေဇာျဖင့္ ေျပးေနသျဖင့္ေနာက္သို႔ ပင္မလွည့္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့။ ဖေနာင့္ႏွင့္ တပ္ပါးတသားတည္းက်ေနသည္၊ သူသည္ မိုင္ငါးမိုင္ေက်ာ္ခရီးကို သက္လံုအျပည့့္ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ေျပးေနသည္။ တံတါးဂိတ္ရန္သူရဲေဘာ္တပ္စိတ္ တစိတ္ဆီသို႔ သူသည္ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ေရာက္လာ၍ က်ေနာ္တို႔ျပန္အတက္လမ္းကို သြားေရာက္ပစ္ခတ္ရန္ အာဏာျပအမိန္႔ေပးလွ်က္ရွိသည္၊ အမိန္႔ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူိကိုယ္၌ကား ဘန္ကာထဲ၌ အခ်ိန္မွီခုန္ခ်လိုက္ကာ ဇက္ပု၍ ၀ပ္၍ေနသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ကယ္ဆယ္ လို႔ရၿပီ ….!</span><br /><br />မိုးညွင္းရဲစခန္း၌ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္၊ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္ရန္ ဗိုလ္ပီတာ စစ္ေၾကာင္းက တာ၀န္ယူရသည္၊ ရဲစခန္း၊ ေကာင္စီရုံးမ်ားေရွမွ ဘန္ကာထဲက ရန္သူက ကန္႔လန္႔ကန္႔လုပ္ေနသည္၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၀င္မည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ထားေနသည္၊ ဒီေကာင္ ေတြကိုရွင္းမွ ရေတာ့မည္၊ ဘဇူကာ တလံုးပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘဇူကာက အေပၚသို႔ ေထာင္တက္ကာ ထိုဘန္ကာထဲရွိ အကုသိုလ္ေကာင္မ်ားဆီသို႔ တန္း၍ မတ္၍ ၀င္သြားေခ်ၿပီ။ ဒုန္း … ဂ်ိန္း။ ဘဇူကာသီးႀကီး၏ အစြမ္းကထက္ေလစြ။ စစ္ေၾကာင္းသည္ အရွိန္ျဖင့္ ထိုး၍ ရဲစခန္း၀င္းထဲသို႔ အေျပး၀င္ေရာက္သည္၊ အခ်ဴပ္ခန္းေသာ့ကို ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခ်ဳိးဖ်က္စီးလိုက္ၾကသည္၊ သံတိုင္ အခ်ဳပ္စခန္းၾကား၏ က်ေနာ္တို႔ ေသြးေသာက္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ား။ ၿငိဳးလ်စြ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ႏွင့္သူမ်ား။ ရုိက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ထားသည့္ ဒဏ္ရာမ်ား ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ကမထႏိုင္။ တခ်ဳိ႔က သံတိုင္မ်ားကို ကိုင္၍ေငး၍။ စစ္ေၾကာင္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားေရထိေသာ ပန္းမ်ားကဲ့သို႔ လန္းျဖာကုန္သည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ား၏ မ်က္၀န္းအိမ္မ်ား၌ အားငယ္စိတ္။ ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္မ်ားမွ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ားကို ေသနတ္သံမ်ားၾကားမွ ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ ဗိုလ္ပီတာ၏ လက္ႏွင့္သူတို႔လက္မ်ား လက္ခ်င္းယွက္သြားၾကသည္၊ သူတို႔၏ လက္မ်ားက ခိုင္ၿမဲလို႔ေနၿပီ။ ေအာင္ၿပီ …. ။ ေအာင္ ၿပီ …. ။ ေအာင္ၾကၿပီဟု ေၾကြးးေၾကာ္သံမ်ားက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားႏွင္႔ ျပည္သူမ်ား၏ ႏူတ္ဖ်ားမွ ပြင့္အံ ထြက္လာၾကသည္၊ ဒို႔အေရး …. ။ ဒို႔ အေရး အသံမ်ားကလည္း မိုးလံုးညံလွ်က္ ခ်ကြ …. ။ ခ်ကြ …. ။ ေအာင္ၿပီ …. ။ ေအာင္ၿပီ …. ။ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး…. တို႔ျပည္သူမ်ား အေရးပင္ မဟုတ္ပါလား။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ရန္သူကို ဖမ္းဆီးရမိျခင္း</span><br /><br />တရားရုံးထဲက စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို မီးရႈိ႔လိုက္သည္၊ ရဲစခန္းကိုမီးတိုက္သည္။ ဒီေနရာေတြ ဟာ လူထုကို မတရားဖိစီးသည္႔ ေနရာမ်ားမို႔ ဤသို႔ျပဳၾကရသည္၊ ညီေနာင္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚေဆာင္လာခဲ႔ၿပီး မလိုအပ္ေသာ သူမ်ားအား ရဲစခန္းမွ လႊတ္ေပးလိုက္ၾကသည္၊ ထိုဟုန္းေတာက္ေနေသာ မီးေရာင္မ်ားက မိုးညွင္းၿမိဳ႔တၿမိဳ႔လံုးကို ထိန္ထိန္လင္းလွ်က္ရွိ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္ၿပီးဆံုးၿပီ။ သတ္မွတ္ေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ စစ္ေၾကာင္းက အျမန္ဆုတ္ခြာၾကကုန္ေလၿပီ္၊ က်ေနာ္သည္လည္း ေတာင္ေျခဘက္သို႔ဦးလွည့္၍ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆုတ္ခြာသည္၊ ေတာင္ေျခစပ္ကေလးတေနရာသို႔ ေရာက္သြားသည္၊ ထိုေနရာ၌ ဗိုလ္မႉးသိန္းတင့္ အူယာဖားယားေျပး၍ ပစ္ရန္အမိန္႔ေပးခဲ့ေသာ တံတားထိပ္ တပ္စိတ္မွရန္သူ သံုးေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္က ဟိတ္ … ! လက္နက္ခ်၊ လက္နက္ခ် ဟု ေအာ္ေျပာသည္၊ ထိုသံုးေယာက္သည္ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္လႈပ္ရွိေနသည္၊ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္ရြံမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘီးလူးသံပုရာသီး ေကၽြးသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ လံုး၀အာမခံတယ္ဟု ေအာ္ေျပာေနေသာ က်ေနာ့္ကို သံု႔ပန္းေပၚလစီကို နားမလည္ မသိေသးေသာ ေကအိုင္ေအရဲေဘာ္မ်ားက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင္႔ ၾကည့္ေနၾကသည္၊ က်ေနာ္က လမ္းမႀကီးေပၚ၏ တကိုယ္လံုးေပၚ၍ ထြက္ေအာ္ေနသည္။ ဘာအကြယ္မွ မရွိ။ ထိုေၾကာင့္ ေကအိုင္အိုရဲေဘာ္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ရဲတင္းမႈကို အံ့ၾသလွ်က္ၾကည့္ေနသည္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး တဦးႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္အကြယ္မွ ထြက္လာၾကသည္။ ဂ်ီသရီး၊ ဂ်ီဖိုးေသနတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္လွ်က္။ က်ေနာ္၏ ေရွ႔ ေဒါက္ေထာင္လွ်က္သား လက္နက္လာခ်သည္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ယံုၾကည္ကိုစားလြန္း၍ သူ႔အသက္၏အရံ လက္ပစ္ဗံုးကိုပင္ သူ႔အိတ္ထဲ၌ ႏိုက္ယူသြားရန္ ဆိုခဲ့သည္၊ထိုမွစ၍ သူတို႔တပ္ရင္း(၁၅) တပ္ရင္းမႉးႀကီး၏ ျဖစ္အင္သနစ္ကို က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ထံမွ စံုလင္စြာသိလိုက္ရသည္၊ သူတို႔တပ္ရင္းမႉးႀကီးေတာင္ အသကုန္ေျပးမွေတာ့ျဖင့္ သူတို႔သည္လည္း ဤကဲ႔သို႔ လက္နက္ခ်ရေလၿပီ။ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ ရဲအေလာင္းမ်ားသည္လည္း မီးစက္၀င္းထဲမွာ ပိုးလိုးပက္လက္ ျမင္ခဲ႔ရသည္။<br />က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔မ်ားသည္ ေအာင္ပြဲရခဲ့သည့္ စစ္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ားပမာ ဆုတ္ခြာလာခဲ႔ကာ ႏႈတ္မွေတာ႔<br />“တိုင္းျပည္ကို … ေရွ႔ေဆာင္ကာ … တို႔ေက်ာင္းသားေတြသည္ … စံနမူနာတင္ … ေက်ာင္းသား သမဂၢတို႔ျဖစ္သည္ ကမာၻတ၀ွမ္းမွာ … ျမန္မာစြမ္းကာ … ေမာ္ကြန္းတင္ေလမည္၊ ဒို႔တေတြေသြးစည္းမည္၊ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ … ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္… ရာဇ၀င္တင္ေလာက္ေပသည္ … ေတာ္လွန္ရာတြင္ ေရွ႔ကပင္ဦးစီးသည္ … သက္စြန္႔က်ဳိးပမ္း … ထမ္းရြက္ခဲ့ေလသည္၊ ကိုယ္က်ဴိးအတြက္ဆို …. မငဲ့ကြက္ႏိုင္ပါသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႔ … ေကာင္းက်ဳိးေတြကို… ထမ္းရြက္မည္”……. “ေက်ာင္းသားသမဂၢ”သီခ်င္းဆိုသံမ်ားသည္ မိုးညွင္းအေရွ႔ ေတာေတာင္တခြင္လံုးကို ရုိက္ခတ္သြားသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ရရွိခဲ့ေသာ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ ေဖါက္သံမ်ားကလည္း “ေက်ာင္းသားသမဂၢ” သီခ်င္းကို ဘရာဇီးေတြ တီးခတ္တဲ႔ ဆမ္ဘားေတးဂီတလို နရီစည္း၀ါးလိုက္လွ်က္ ေနသလိုပင္ … ရွိေလစြ။<br /><br />မားမားမတ္မတ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေသာ မေနာေျမ စိမ္းညွိ႔ညွိ႔ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ရင္ဖြင့္၍ ႀကိဳဆိုေနသည္႔ႏွယ္္၊ မိုးညွင္းနမ့္ရင္းေခ်ာင္းႀကီးသည္လည္း သာယာေသာ အလ်င္အဟုန္ျဖင္႔ စီးဆင္လွ်က္၊ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း ေအးျမ၍ လြတ္လပ္စိမ္းစိုေသာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၏ ရင္ခြင္သို႔ ခိုလံႈမိၾကသည္။<br /><br />လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုေက်ာင္းသားမ်ား၏ အစြမ္းထက္လွေသာ လက္ေစာင္း ကို န.၀.တ ေကာင္းေကာင္ႀကီး ခံစားလိုက္ရေခ်ၿပီ။ မိုးညွင္းတရားရုံး၊ ရဲစခန္းမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မီးခိုး မႈိင္းမႈိင္းႀကီးမ်ားက သကၠရာဇ္၁၉၈၉ရဲ႔ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ေကာင္းကင္တိမ္တိုက္မ်ား အၾကား အမွန္တရားကို ေရးခ်ယ္ေနသလို မေနာေျမေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ သမင္လည္ျပန္ၾကည္႔မိတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။<br /><br />ထိုေန႔က ေကအိုင္အိုေနာက္တန္း တပ္ရင္း(၅)မီးပံုပြဲႀကီး၏ စစ္ေဇာမာန္တက္ေနတဲ႔ မီးေရာင္အရွိန္မ်ားဟာ တေတာလံုးတေတာင္လံုး လင္းထိန္လွ်က္ ရွိလို႔ေနတယ္္၊ က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္ျပည္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားလွ်က္၊ ေပ်ာ္လွ်က္၊ ေမာ္လွ်က္။<br /><br />ဒါေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အန္တုမဲ႔ အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ ခရီးရွည္ႀကီးရဲ႔ အစလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ မေတြးမိေသးတာေတာ႔ အမွန္ပါ။<br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-65381935178054342462008-10-01T05:15:00.001-07:002008-10-01T05:53:30.756-07:00ေ႐ႊ႐ုပ္တု<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေဌးေအာင္</span><br /><br />ရဲေဘာ္<br />ေႏြလည္ေန႔ရက္တရက္မွာ<br />ငါတို႔ကို ရဲေဘာ္ခြဲထြက္သြားခဲ့တယ္။<br /><br />ရဲေဘာ္ရဲ႕စ်ာပနကို<br />ငုိ႐ႈိက္ျခင္းနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ဂုဏ္ျပဳဖို႔<br />ငါတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိ။<br /><br />ရဲေဘာ္ရဲ႕ ႐ုပ္တုကို<br />ယဥ္ေက်းစြာထုလုပ္ဖို႔ … ၿပီးေတာ့<br />ထိုက္တန္စြာ ထုလုပ္ဖို႔<br />ငါတို႔မွာ ေ႐ႊသားမရွိ။<br /><br />ဒါေပမယ့္<br />ေသြးေတြ႐ႊဲနစ္ေနတဲ့<br />ရဲေဘာ္ရဲ႕ အက်ႌကို<br />ငါတို႔ အလံထူလို႔<br />ေရွ႕သို႔ ေရွ႕သို႔<br />ေရွ႕ဆီကို သြားေနၾကတယ္ဆိုရင္<br />ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္<br />အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ပါေတာ့ ရဲေဘာ္။<br /><br />ေဌးေအာင္ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-14939598442542511632008-09-10T01:04:00.000-07:002008-09-10T01:08:07.435-07:00ပုစြန္ဆိတ္ ဘယ္လိုငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ ႏွင့္ ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ ဘယ္ညာခ်ီ …<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ခန္႔ေအာင္</span><br /><br />အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီး န၀တ(နအဖ) စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ကိုင္ ျပန္တုိက္မယ္ ဆိုၿပီး တက္ႂကြတဲ့လူငယ္မ်ားဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ ေဒသေတြကို ေရာက္ရွိ ေနခ်ိန္ပါ။ စစ္အုပ္စု နအဖကိုလက္နက္ကိုင္ၿပီး တုိက္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပံုေဖၚမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေလ။ က်ေနာ္ ဆိုရင္လဲ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သင္တန္းတက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔နယ္ဘက္မွာ ျပန္ခ်မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲမွာ စစ္သင္တန္းေတြ တက္ၾကပါၿပီ။ သင္တန္းေပးတဲ့ ဆရာေတြက အေရးေတာ္ပံုမွာ ျပည္သူ လူထုဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လူမ်ဳိးစုမဟာမိတ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္သင္တန္းေပးပါတယ္။ သင္တန္းမွာ ၀တ္စရာ စစ္ယူနီေဖါင္းကမရွိေသးေတာ့ ေဘာင္ဘီ ရွည္ ၀တ္တဲ့သူက၀တ္၊ တခ်ဳိ႕က ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတို၊ ပုဆိုး၊ စကတ္၊ ထမီ အစံုပဲ၀တ္ၿပီး သင္တန္း တက္ၾကတယ္။ စစ္သင္တန္းမွာ ေသနတ္ကလည္း ကိုင္းစရာမရွိေတာ့ ၀ါးရင္းတုတ္ကိုင္ၾကတယ္။<br /><br />သင္တန္းရိကၡာေတြကေတာ့ မွ်စ္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာအူစားရတဲ့ေန႔က ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေတာထဲလာ အစာဆင္းရဲ၊အေနဆင္းရဲၾကေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနရေတာ့ ဒုကၡ ဆင္းရဲေတြကို ရယ္စရာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ သင္တန္းေတြဆင္းခဲ့ၾက၊ တုိက္ ပြဲေတြ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အဘဦးေအးျမင့္ ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္လာတယ္။ အဘက ျပည္သူဘက္ကို ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သားေကာင္းတဦးျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ စစ္အုပ္စုမွာ အမႈထမ္းေနစဥ္တုန္းက ဗုိလ္ သင္တန္းေက်ာင္းကိုေတာင္ကိုင္လာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္း စနစ္ႀကီးၿပီး တိက်တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီး ခဲ့သူပါ။ အဘ ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပဲ ေကအန္ယူ ဗုိလ္သင္တန္းေတြကို စိတ္အား တက္ႂကြစြာနဲ႔ ကူညီသင္ၾကားေပး ပါတယ္။ အဘရဲ႕ သင္တန္းေတြ၊ တုိက္ပြဲေဖၚနည္းေတြ၊ ခံစစ္ထုိင္နည္း ေတြဟာ အဲဒီကာလမွာ အလြန္အသံုး၀င္ခဲ့တယ္။<br /><span id="fullpost"><br />စစ္ပညာ မကၽြမ္းက်င္ပဲ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အထူးစိုးရိမ္ပါတယ္။ အဲဒီစိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို အဘဦးစီးၿပီး စစ္သင္တန္းတခု ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းတက္မယ့္ သင္တန္းသားထဲက အဆင့္လုိက္ သင္တန္းအၾကပ္၊ အမွဴးေတြခန္႔ သင္တန္းသားတပ္စုေတြဖြဲ႔၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္တယ္။ အဘကေတာ့ သင္တန္းနည္းျပခ်ဳပ္ လုပ္တယ္။<br /><br />သင္တန္းမစခင္ ေလးငါးရက္အလိုေလာက္ကစၿပီး ဆံပင္ေတြညႇပ္ထားရပါတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ရေတာ့လဲ ေတာ္လွန္ေရးေဒသရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဆံသဆုိင္မွာ အလကား ညႇပ္ရတာပါ။ ဆံသဆရာေတြက ဗမာ စကားကို သိပ္မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ ဆံပင္ညႇပ္မယ့္ သင္တန္းသားေတြက ၿမိဳ႕သားေတြေလ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ခံုေပၚထုိင္ၿပီး ဆံသဆရာကို ဘာေက၊ ညာေက၊ ဘယ္မင္းသားေကေပါ့။ ေဘးက သိပ္မေျပာင္ နဲ႔။ ေနာက္က နည္းနည္းရွည္ေပးပါ။ ေတာင္းဆိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ဆံသဆုိင္က ဆရာကဆုိင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ စက္ကပ္ေၾကးကိုယူၿပီး တေခါင္းၿပီးတေခါင္း အပီေႂကြးလႊတ္လုိက္တယ္။ ညေန ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းမွာ ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္ အားလံုးျပန္ဆံုေတာ့မွ တေယာက္ ေခါင္း တေယာက္လက္ညႇိဳးထိုး ဟားၾကရတယ္။<br /><br />မနက္ ေလးနာရီခြဲမွာ ၀ီစီသံကို စၾကားရပါတယ္။ ၀ီစီသံၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကမန္းကတန္းထ အိပ္ယာသိမ္း ၿပီး တန္းစီတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားတန္းစီ၊ လူစံုမစံုစစ္ေဆး ၿပီးတာနဲ႔ ၾကံ့ခုိင္ ေရးအတြက္ ပီတီေျပး ၾကရပါတယ္။ ပီတီေျပးၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေသာက္၊ ခဏနားၿပီး စစ္ေရးျပ ၀င္ရတယ္။ စစ္ေရးျပလုပ္ရာမွာလည္း အဘကိုယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ သတိအေနအထားရပ္ေနပံုကအစ ပံုစံ မက်က်ေအာင္ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း သင္ပါတယ္။ စစ္ေရးျပၿပီးရင္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီး ခဏနားရတယ္။ ၿပီးရင္ စစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားေတြကို အဘကိုယ္တုိင္ လက္ခ်ာ ႐ိုက္တယ္။<br /><br />သင္ေပးတာေတြကေတာ့စံုလို႔ပဲ။ စစ္သားေကာင္းတေယာက္ရဲ႕စိ္တ္ဓါတ္ကစၿပီး လံုျခံဳေရးကိစၥ တုိက္စစ္ နည္းဗ်ဴဟာေတြ၊ ေျမပံုဖတ္၊ လက္နက္ႀကီးပစ္နည္းေတြအျပင္ တခါတရံ တုိက္ပြဲပံုစံေတြပါ လက္ေတြ႔လုပ္ ၾကရတယ္။ ဒီသင္တန္းက တက္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အပင္ပန္း ဆံုးလို႔ထင္တယ္။ မသိေသးတာေတြသိခဲ့တာလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သင္တန္းကာလကို သံုးလသတ္မွတ္ထားတယ္။ သံုးလျပည့္လို႔ သင္တန္းဆင္းပြဲကိုလည္း ေသခ်ာလုပ္မယ္ဆိုတာ သတင္းၾကားထားတယ္။ အဘဦးေအးျမင့္ေပးတဲ့ သင္တန္းဆိုေတာ့ သင္တန္း ဆင္းပြဲကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ခ်င္ၾကတယ္။<br /><br />သင္တန္းဆင္းရက္ နီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အခမ္းအနားေန႔က်ရင္ လုပ္ရမယ့္ စစ္ေရးျပေတြပါ ႀကိဳတင္ေလ့ က်င့္မႈေတြပါ ထည့္လုပ္ေပးရတယ္။ အစီအစဥ္အၾကမ္းျပင္းက သင္တန္းသား ရဲေဘာ္ေတြက အခမ္းအနား လုပ္မယ့္ကြင္းထဲမွာ တန္းစီရပ္ေနရမယ္။ တာ၀န္ရွိလူႀကီးေတြက အမွာစကားေတြေျပာမယ္။ တာ၀န္ရွိ လူႀကီးက တပ္ကိုစစ္ေဆးမယ္။ ေနာက္ဆံုးတခုက သင္တန္းစစ္ေၾကာင္းက တာ၀န္ရွိလူႀကီးကို ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္ ဒီေလာက္ပဲ။<br /><br />အစီအစဥ္ေတြထဲက ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ ခ်ီတက္အေလးျပဳတဲ့အခါမွာ စစ္ေၾကာင္းမွဴးရဲ႕ `ခ်ီတက္´ ဆိုတဲ့ အမိန္႔သံဆံုးတာနဲ႔ အေရးႀကီးၿပီသီခ်င္းကို အသံခ်ဲစက္က ကြက္တိဖြင့္ေပးရမယ္။ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရို တီးလံုးအစမွာ…<br />`ေတာ္.. တီ.. ေတာ္.. ေတာ္….. ေတာ္.. ေတာ္.. ေတာ္.. တူ´<br />`ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´ `ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´<br />အဲဒီ `ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´ စတာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းက စေလွ်ာက္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အစီအစဥ္ေတြက အိုေက ေနၿပီ။ ခ်ီတက္အေလးျပဳ အစီအစဥ္တခုပဲ ထစ္ေနတာ။ သီခ်င္းဖြင့္ေပးမယ့္လူရယ္ စစ္ေၾကာင္းရယ္ အမိန္႔ ေပးသံရယ္ ကြက္တိျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ ေလ့က်င့္ယူလုိက္ရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ ေအာင္ စိတ္ကိုဆန္႔ၿပီး လုိက္လုပ္ေပးၾကတယ္။<br /><br />အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္ကလဲ သူလုပ္ရမယ့္တာ၀န္ကို အပီေလ့က်င့္ေတာ့တာေပါ့။ သီခ်င္းတီးလံုးစတဲ့ေနရာကို ေသခ်ာေအာင္ ခဏခဏျပန္ရစ္ၿပီး ဖြင့္နားေထာင္လိုက္။ ` တပ္ဖြဲ႔…. ခ်ီတက္ ´ဆိုတဲ့အမိန္႔ေပးသံကို ေအာ္ၿပီး ကက္ဆက္ခလုပ္ကိုႏွိပ္ၿပီး သီခ်င္းစဖြင့္လိုက္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ အျပတ္ ေလ့က်င့္ေနတယ္။ ဒီပြဲမွာ သူက အခရာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒီသီခ်င္းေခြကို ကက္ဆက္ထဲ အၿမဲထည့္ၿပီး ေလ့က်င့္ေနေရာပဲ။ အေခြ၊ ကက္ဆက္၊ ဓါတ္ခဲ အၿမဲရယ္ဒီျပင္ထားတယ္။ သီခ်င္းဖြင့္ရမယ့္စက္က နားၾကပ္ ကက္ဆက္ေသးေလးနဲ႔ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဖြင့္ရမွာျဖစ္တယ္။<br /><br />အဲဒီရက္ေတြက အသံခ်႕ဲစက္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္နားမွာ အိပ္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သင္တန္းဆင္းပြဲ မၿပီးမခ်င္း အေတာ္ေလးခံစားေနရတယ္။ အမိန္႔ေပးလုိက္၊ ဖြင့္လုိက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ရစ္လုိက္၊ အမိန္႔ေပးလုိက္၊ ျပန္စဖြင့္လိုက္နဲ႔ ဘာကို နားေထာင္လို႔ ေထာင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူးေပါ့ ….<br />`တပ္ဖြဲ႔….ခ်ီတက္´<br />`ကလစ္´<br />`ေတာ္…တီ…ေတာ္…ေတာ္´<br />`ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း´ `ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း´<br />`ေဂ်ာက္´<br />`ကလစ္´<br />`ရွလြတ္…ရွလြတ္…ရွလြတ္´<br />` တပ္ဖြဲ႔….ခ်ီတက္ ´ …<br />အဲဒီအသံေတြပဲ တေနကုန္ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီး ၾကားေနရတာ …<br />သင္တန္းဆင္းပြဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ေနတာဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း သီးခံၾကပါတယ္။<br /><br />သင္တန္းဆင္းပြဲေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေရး တာ၀န္ရွိရဲေဘာ္ေတြက အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းေစာေသးေတာ့ ႏွင္းေတြကလည္းက်ေနတုန္းပဲ။ အခမ္းအနားစဖို႔ကလည္း အခ်ိန္က လုိေသးတယ္။ သင္တန္းသားရဲေဘာ္ေတြ တာ၀န္ရွိသူေတြ ကေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကြင္း ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာေနၾကတယ္။ မဟာမိတ္ဧည့္သည္ ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ေနထြက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ႏွင္းအက်လည္းႀကဲသြားတယ္။ အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ထားပံုက ခုမွ ျပတ္ျပတ္ ထင္ထင္ ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ခံမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေတြ စိုက္ထားတဲ့ စကားေျပာစင္တခုရယ္ ေဘး တဘက္တခ်က္မွာ …<br />`ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔ေက်ာင္း ငါတို႔တကၠသိုလ္´<br />`တုိက္ပြဲ၀င္ အလံေတာ္ကို အျမင့္မားဆံုးလႊင့္တင္ၾက´ … ဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးႏွစ္ခုက ေနရာယူထားတယ္။<br /><br />အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သူရဲ႕အသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္ ...<br />`သင္တန္းဆင္းပြဲအခမ္းအနား စတင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရာယူေပးၾကပါခင္ဗ်ာ´ ဟု ေၾကျငာလုိက္ တယ္ ဆိုရင္ပဲ စစ္ေၾကာင္းမွဴးနဲ႕သင္တန္းသားေတြက တန္းစီဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ၊ စကားေျပာဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြကလည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ေနရာယူၾကပါတယ္။ အခမ္းအနားမွဴးက သင္တန္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာသြားပါတယ္။ အစီအစဥ္ရ တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္အား အေလးျပဳျခင္း၊ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္မ်ားအား အေလးျပဳျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီး အစီ အစဥ္အတိုင္း တာ၀န္ရွိလူႀကီးမ်ားက အမွာစကားမ်ား ကိုယ္စီေျပာသြားၾကပါတယ္။<br /><br />ပထမ တာ၀န္ရွိလူႀကီးတဦး အမွာစကား ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ မွတ္မိလုိက္တာေတြက နအဖ စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲနည္းျဖင့္သာေအာင္ႏုိင္မယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္စစ္မွာ စစ္ခရီးစဥ္ႀကီး သံုးခုရွိ ေၾကာင္း၊ အဲဒီအဆင့္သံုးဆင့္ကို ျဖစ္သန္းရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဲေဘာ္ေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔၊ သီးခံစိတ္ရွည္ဖို႔ေတြေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။ အစီအစဥ္အရ တာ၀န္ရွိတဲ့ေနာက္တဦး အမွာစကားတက္ ေျပာပါတယ္။ သူကေတာ့ သံတမန္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူ႔အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲ၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလံုးရည္တိုက္ပြဲ၊ အဲဒီတုိက္ပြဲနည္းနာေတြဟာလည္း ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လြန္စြာမွ အေရးပါၿပီးထိေရာက္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးဆင္းသြားပါတယ္။<br /><br />စကားေျပာဖို႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ရွိသူတဦး ထပ္တက္လာပါတယ္။ သူကလည္း လက္နက္ ကိုင္တုိက္ပြဲနည္းနာ၊ သံတမန္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူအခြင့္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူထုုတုိက္ပြဲ၊ အဲဒီလိုတုိက္ပြဲနည္းလမ္း ေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးလုပ္မွ ေအာင္ျမင္မယ္ေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။<br /><br />ကြင္းလယ္မွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး နာခံေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ အဲဒီတာ၀န္ရွိသူ သံုးဦးနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ရတာ သံုးနာရီေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီမို႔ ေျခေထာက္ေတြလဲ အေတာ္အီစိမ့္ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ေျပာတဲ့ တုိက္ပြဲနည္းနာေတြနဲ႔ မေပါင္းစပ္ရေသးဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ ငိုက္သလိုလို၊ မူးၿပီး ပစ္လဲခ်င္ သလုိလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေျပာေနတာေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမၾကားႏိုင္ေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ပစ္လဲမသြားေအာင္ ထိမ္းထားႏုိင္ဖို႔က အဓိကျဖစ္ေနပါတယ္။<br /><br />အစီအစဥ္အရ တပ္စစ္ေဆးမယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အင္အားစာရင္း သတင္း ပို႔ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူတဦးက တပ္မွဴးေလးေယာက္ရံၿပီး တန္းစီေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနားေလွ်ာက္ လာပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းထိပ္ကေနစၿပီး ဇတ္ေတာက္ ဇတ္ေတာက္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ တပ္မွဴး ေလးဦးရံၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး တတန္းၿပီးတတန္း စစ္ေဆး သြားတယ္။ တပ္စစ္ေဆးၿပီး သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ီတက္အေလးျပဳ အစီအစဥ္အလွည့္ပါ။<br /><br />`တပ္ဖြဲ႔ … ေရွ႕ ……ၾကည့္´<br />ဆိုတဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴး အမိန္႔ေပးသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ၿပီးရင္ အခမ္းအနားၿပီး ဆံုးေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလဲ နည္းနည္းလန္းလာတာေပါ့။ ခုအပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ အပိုင္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒီအစီအစဥ္က ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕အစြမ္းကိုျပရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အပီအျပင္စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပလုိက္ မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး စိတ္ကိုတင္းထားတာေပါ့။ အေလးျပဳခံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူေနရာမွာအသင့္၊ သီခ်င္းဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ကလည္း သူေနရမွာ အသင့္အေနအထားေတြ႔ေနရတယ္။<br /><br />`တပ္ဖြဲ႔….. သတိ´<br />အမိန္႔သံဆံုးတာနဲ႔ ကြင္းတခုလံုးၿငိမ္သက္သြားပါသည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အမိန္႔ဆက္ေပးပါတယ္။<br />`တပ္ဖြဲ႔ … ေသ….နတ္…. ထမ္း´<br />`ေျဗာင္း´ `ေျဗာင္း´<br />ဆိုတဲ့အသံဆံုးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚ ေသနတ္ေတြေရာက္ၿပီး ေသနတ္ထမ္း အေန အထားျဖစ္သြားပါတယ္။ ေသနတ္ထမ္းလႈပ္ရွားမႈမွာ ရဲေဘာ္ေတြလက္မွာ ၀တ္ထားတဲ့လက္အိပ္အျဖဴေတြရဲ႕ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာဟာ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။<br />`တပ္ဖြဲ႔ … ညာ……. လွည့္´<br />သင္တန္းစစ္ေၾကာင္းဟာ သံုးေယာက္တန္း ညာဘက္လွည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဘို႔ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္အေၾကာင္းမွဴးက စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ထိပ္ကိုေလွ်ာက္လာၿပီး စစ္ေၾကာင္းထိပ္မွာ ေနရာယူပါတယ္။ သင္တန္း နည္းျပ တေယာက္က စစ္ေၾကာင္းေနာက္မွာ ပိတ္ၿပီးေနရာယူတယ္။<br /><br />အားလံုးအသင့္အေနအထားေရာက္တာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ခ်ီတက္ဖို႔အမိန္႔ေပးမွာျဖစ္တယ္။ အမိန္႔ ေပးတာနဲ႔ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းဘင္သံနဲ႔စထြက္မယ္။ အေလးျပဳခံပုဂၢိဳလ္ေရွ႕ေရာက္ရင္အေလးျပဳဖို႔ အမိန္႔ ေပးမယ္ အဲဒီအခါမွာ အေလးျပဳခံပုဂၢိဳလ္ဘက္ကိုၾကည့္ ေသနတ္ဒင္ေပၚ ညာလက္တင္၊ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္ ေနၿမဲ အမိန္႔ေပး၊ မူလတန္းစီတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ရင္ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ဆက္လုပ္ရမွာ က ဒီေလာက္ပဲ။<br /><br />`တပ္ဖြဲ႔… ခ်ီ….. တက္´ အမိန္႔ေပးသံဆံုးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြဟာ အေရးႀကီးၿပီ အင္ထ႐ိုတီးလံုးသံကို ေစာင့္ ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံခ်ဲ႕စက္က ထြက္လာတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတာကေတာ့ ….<br />`ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လို ငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ … ´<br />`ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လိုငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ ….´<br />ေလွ်ာက္ဖို႔ေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းက စစ္ေသြးစစ္မာန္နဲ႔ေလွ်ာက္ရမယ့္ အေနအထားကေနၿပီး ပုစြန္ စိပ္ခုန္ ခုန္ရမလိုလို စည္းခ်က္အတိုင္း ဖင္လိမ္ၿပီ ေလွ်ာက္ရမလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။<br /><br />ရဲေဘာ္ေတြလဲ ရယ္ခ်င္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ မရယ္ရဲၾကဘူး။ အားလံုးပြစိပြစိ နဲ႔ အသံေတြ ထြက္ လာတာေပါ့။ မ်က္စိေတြအားလံုးကလည္း ကက္ဆက္ဖြင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ဆီေရာက္သြားတာေပါ့။ သူ႕ခမ်ာလည္း ေခၽြးေတြျပန္၊ ေခါင္းလဲအေတာ္ပူသြားပံုရတယ္။ အေရးႀကီးၿပီသီခ်င္းေခြကို ဟိုလွန္ ဒီႏိႈက္နဲ႔ ျပန္ရွာေနတယ္။ အေခြျပန္ေတြ႕တာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းကို စဆံုးအမိန္႔ျပန္ေပးၿပီးမွ အခမ္းအနားၿပီးဆံုးသြားေတာ့တယ္။<br /><br />အဲဒီလိုကေမာက္ကမျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔သင္တန္းအုပ္ႀကီး အဘဦးေအးျမင့္ကေတာ့ ဆဲနည္း ေပါင္းစံုေတြ လႊတ္ေတာ့တာေပါ့။ အဘအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။<br /><br />အခမ္းအနားမွာ စစ္ေၾကာင္း ပုစြန္ဆိတ္ခုန္နည္းနဲ႔ ခုန္ၿပီး ေလွ်ာက္ရမလိုျဖစ္သြားရျခင္းက ဒီလို.. သင္တန္း ဆင္းပြဲမလုပ္ခင္ညက မနက္ျဖန္မွာ ဖြင့္ဖို႔အသင့္ျပင္ထားတဲ့ကက္ဆက္ကို ေမဆြိခေရဇီ ရဲေဘာ္တေယာက္ က ကက္ဆက္ကိုခိုးၿပီး ေမဆြိအေခြထည့္နားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေခြကို မထုတ္ဘဲ ဒီအတိုင္းျပန္ထား လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္စက္ဖြင့္မယ့္ ဆရာကလည္း ကက္ဆက္အထဲကအေခြဟာ သူအသင့္ ျပင္ထားတဲ့အေခြပဲလို႔ထင္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးအသင့္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးလိုက္တာေလ …<br />`ကံေကာင္းလို႔ ပုစြန္ဆိတ္ေတြ မျဖစ္ကုန္တယ္ ….´<br /><br /><span style="color: rgb(255, 204, 102);">(http://www.naytthit.com ... မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)</span><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-69331131183582533732008-09-07T00:58:00.000-07:002008-09-07T22:00:24.159-07:00ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္းက ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ မာန္ဟုန္၀င္႔သံ<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို) </span><br />ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တပ္ရင္း (၇၀၁)မွ ျဖစ္ကာ၊ ယမန္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ကမာၻႏွင္႔ အ၀ွမ္းျဖန္႔ခ်ီလိုက္ေသာ ရမ္ဘို(၄) ဇါတ္ကားတြင္ ေဟာလီး၀ုဒ္ မင္းသား ဆီဗက္စတာ စေတာလံုးႏွင္႔ အၿပိဳင္သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔ ေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မွ ကာနယ္တင္႔ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သူ<br /><br />- အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔၊ ၈ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ အံုႀကြမႈႀကီး အၿပီး ေလးႏွစ္ ေျမာက္ ေပါ႔၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္း၊ ေဒါင္း မိခင္ ခမ္းမမွာ (၈) ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနား က်င္းပ ေနခ်ိန္။<br /><br />က်ေနာ္သည္ ထိုအခမ္းအနား က်င္းပရာ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမ၏ ေထါင့္တေနရာတြင္ မလႈပ္မယွက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလွ်က္္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေနရာယူၿပီးၾကေသာ အခါ အခမ္းနားမွဴးမွ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ အေလးျပဳရန္ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ားဟု စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ခမ္းမထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ်ားအားလံုး ကမန္းကတန္း မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။ ထိုအစဥ္ အခန္းနားမွဴးမွ -<br />“အားလံုးးးးးးးးးးးးးးးးသတိ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ အား အေလးးးးးးးးးျပဳ။<br />ေနၿမဲ……။<br />ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားက်ေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးးးးးးးးးးးးးျပဳ” ။<br /><span id="fullpost"><br />ဟုၾကားရသည္ႏွင္႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ခံစားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေတြးပံုရိပ္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ ဟိုအေ၀း တေနရာဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္႕ ႏွယ္ စိတ္ေလတံခြန္ လႊင္႔လ်က္…..လြင္႔လွ်က္။<br /><br />သဘာ၀တရားမွာ အရုဏ္ အလင္း ေရာက္ယင္ ေတာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ေက်းငွက္တို႔လည္္း အိပ္တန္းမွ ႏိုးးထ ျပည့္၀တဲ့ အင္အား ေတြနဲ႔ အနာဂါတ္တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ ျမည္တြန္ျမဴးတူး အားျဖည္႔ ေနၾကေလၿပီ ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">လက္ေရ တျပင္တည္း</span><br />က်ေနာ္သည္ ခရီးပမ္းလာ၍လား မသိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တုန္းကနဲ အသိခ်ပ္တဲ႔ အခ်ိန္မေတာ႔ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ အသံမ်ားသည္ သံစဥ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်ေနာ္အား ကလူဤသို႔ ျမဴဤသို႔ နိဳးထရန္ လာေရာက္ အခ်က္ျပ ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္လံုး အစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ့စိမ္းလန္းတဲ့ေတာအုပ္ ႀကီးထဲ ေက်းငွက္တို႔ လွဳပ္ရွား ေနၾကသလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္က ရဲေဘာ္ တေယာက္သည္ သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ထမင္းစား မိုးကာ (၂ေပ ၃ေပခန္႔ ျဖန္႔ခင္းထား ေသာမိုးကားငယ္) ေပၚသို႔ ဟန္းေကာထဲမွ ထမင္းမ်ားကိုခူး၍ ပံုေနသည္။ ထမင္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္က ခ်က္လိုက္သည္ က်ေနာ္မသိ ထို႔ေၾကာင့္ သိလိုေဇာနဲ႔ “ အငယ္ေလး ထမင္း ဘယ္တုန္းက ခ်က္လိုက္တာလဲ ” ဆိုေတာ႔ ရဲေဘာ္အငယ္ေလးက “ မနက္ေလးနာရီက ထခ်က္တာ၊ မိုလင္းလာယင္ မီးခိုး ရန္သူ ျမင္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ့္အား ရွင္းျပၿပီး ဟန္းေကာ(စစ္သံုး ထမင္းဘူး) အလြတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးရိွရာသို႔ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ႔သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဟန္ေကာအလြတ္မ်ားတြင္ ေရခတ္လာၿပီးသူတို႔ တပ္စိတ္ထမင္းစားရန္ လွမ္းေခၚ၍ က်ေနာ့္အား ထမင္းစားရန္ လာေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္သစ္ျပီး ထမင္းစား၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္၊ ထမင္း၏ အလယ္တြင္ ဟန္းေကာအဖုံုးမ်ားႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရသည္ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ နဲ႔ ဟင္းပ်င္း ဟင္းခ်ိဳရည္(ဟင္းပ်င္း ဆိုသည္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ ရွိေသာ ဟင္းရြက္တမ်ိဳးသာ) သူတို႔ တပ္စိတ္တြင္(၆)ေယာက္သာရွိသည္ ေရွ႕့တန္းတပ္စိတ္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္(၅ေယာက္၊၆ေယာက္) သာ စုဖြဲ႔ၾကသည္။ တိုက္ပြဲက မ်ားသည္ျဖစ္လွ်င္ တနိုင္တပိုင္ စီမံကြတ္ကဲနိုင္သည္။ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခြဲထားေပး၍ က်ေနာ္ႏွင္႔ က်န္ွ(၆)ေယာက္ ထမင္းဆက္စားၾကသည္ ။ လက္ေရ တျပင္တည္း ဆိုေသာ ေရွးထံုးစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရးထားေလသလား မသိခဲ႔ပါေခ်။ ထမင္းစား မိုးကာနဲနဲျမင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲေဘာ္က ဟင္းရည္ကို ေလာင္းခ်လိုက္ရင္ မိုးကာအနိမ့္ပိုင္းတြင္ စားေနေသာရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပဲ စီးလာေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ရြံရွာမႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ရည္တျပင္ထဲ စားေသာက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ရိုးသားမႈ အရင္းခံ ၊အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ စိတ္တို႔ကို အေျခတည္ကာ ညီရင္းအကိုပမာ အသက္ကိုေပး၍ ခ်စ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းမွ ေက်ာက္ပုဇြန္လံုးေလးေတြ ပါေနသျဖင့္ ဟင္းပ်င္း၏ အခ်ိဳဓါတ္ ပုဇြန္လံုးမ်ားရဲ့ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟင္းလ်ာသည္ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္တြင္ မွာစားရသည္႕ (၁၂)မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳအလား အရသာရွိရွိႏွင္႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကသည္။ (၅)မိနစ္အတြင္း အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ထမင္းပံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႔ေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ အခါတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာကိုယ့္ေနရာတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းထုပ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို မွီကာခြဲတမ္းက် ေ၀ထားေသာ ေဆးမွဳန္႔ထုပ္ (သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ေသာက္ရေသာ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆး)ကို ထုတ္၍ လိပ္ေသာက္ကာ ထမင္းလံုးစီၾကသည္။ ဤသည္ကား စနစ္ဆိုးတခုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ ေလာကစည္းစိမ္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာထဲတြင္ ျခင္္ကိုက္ ျဖဳတ္ကိုက္ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ရင္း ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲသြားတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားျပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္ ဖိႏွိပ္မႈတိုင္းကို တြန္းလွန္ဘို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ဓါးစာခံ ျဖစ္ေပၚလာ ရသလားမသိxxx ေပးဆပ္မႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေသး စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး မ်ားလွသည္။ ပထမေတာ႔ ……<br /><br />မိသားစုကိုစြန္႔xxxxxx<br />စာသင္ခန္းကိုစြန္႔xxxxxx<br />ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ xxxxxx<br />မိဘကိုစြန္႔ xxxxxx<br />ခ်စ္သူကိုစြန္႔ xxxxxxx<br />လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုစြန္႔ xxxxxxxx<br /><br />အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးၾကမ္းမွာ ေသနတ္ကို ကိုင္ ဦးတည္ခ်က္ ကို မယိုင္ လဲရေအာင္ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ စစ္ခင္း ေသမင္းကို စိန္ေခၚ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲမႈေတြ အစုစုနဲ႔ ျပည္သူလူထု အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန သူေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho0KgYKY5b-nlHYm6vAn7jjGdMwFxlTPnbfZg2n85rWNilN5sQ12iHSld6ZRJ__S5fDFT7PUiBIwcgn4BN_ogeqZIkWR8SFKKcDLbYQwyP1cA57wzyDgFdMASxdHKShXCEiX_H6XQ17pvi/s1600-h/1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho0KgYKY5b-nlHYm6vAn7jjGdMwFxlTPnbfZg2n85rWNilN5sQ12iHSld6ZRJ__S5fDFT7PUiBIwcgn4BN_ogeqZIkWR8SFKKcDLbYQwyP1cA57wzyDgFdMASxdHKShXCEiX_H6XQ17pvi/s400/1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243187059247219122" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">၄ ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလံုး အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ KIA မွ ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ ႏွင္႔ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ႏိုင္</span></span><br /></div><span id="fullpost">ေဆးလိပ္တလိပ္ခန္႔ အကုန္တြင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ေရာက္ လာကာ က်ေနာ့္အား အတြင္းေရးမွဴး ကိုမ်ိဳး၀င္း ေခၚခိုင္းသည္ဟု သတိဆြဲ၍ သတင္းလာပို႔သည္။ က်ေနာ္လည္းထလိုက္သြားကာ အမ္ (၂၀) ေသနတ္အတိုကို အပ္ၿပီး ေသနတ္အရွည္တလက္ ျပန္ထုတ္ေပးသည္ ျပီးေတာ့မွ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ငါတို႔ ခရီးဆက္ထြက္ရမယ္ အစည္းေ၀းတခု လုပ္ဘို႔ ရွိတယ္ စစ္တပ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္ျပန္ၿပီေဟ့ ! ေရြးေကာက္ပြဲ အနိုင္ရပါတီကို အာဏာမလႊဲတဲ႔ အျပင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စာလွယ္တခ်ိဳ႕ကို လိုက္ဖမ္းလို႔ တခ်ိဳလည္း ေတာခိုကုန္ၿပီ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ ဘာေတြ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အစည္းေ၀းဆက္ထိုင္မယ္ ဟုရွင္းျပသည္” ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ကို သူစိုက္ၾကည့္ျပီး “ ငါ႔လက္က ေသြးစြန္းသြားၿပီ အဖြဲ႔စည္းကို မင္းတို႔ပဲဆက္ ဦးေဆာင္ၾကပါဟု” ေလးပင္းစြာ ၿငီးတြားသလိုမ်ဳိး ဆိုင္းမဆင္႔ ဗံုမဆင္႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္သည္ သူဘာကို ဆိုလိုေနသည္္ကို နားမလည္ သူဘာမ်ားဆက္ ေျပာမည္ဟု ငံ႔လင္႔ နားစြင့္ေနမိသည္။ စကားတခြန္းမွ ထပ္မထြက္လာေတာ့ ေသာေၾကာင္႔ သေဘာမေပါက္သည္႔ အေလွ်ာက္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္</span><br />ထိုစခန္းေလးတြင္ က်ေနာ္တို႔ တပါတ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ျပန္႔ (ေခၚ) နမၼားသို႔ ဆင္းသြားသည္ သူ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္နဲ႔ ေသကံမေရာက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခုကို သြားသတိရမိသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စားစရာ ဆန္နည္းလာ၍ ရြာမွ၀ယ္ထား ေသာဆန္မ်ားကို သြားထမ္းေသာအခါ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္၊လမ္းတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆလန္ကဘာ (စည္းရံုးေရးမႉး) ဦးစက္ေအာင္နဲ႔ လမ္းတြင္ဆံုၾကသည္၊ သူသည္ နမၼားဖက္မွ တက္လာသည္ သူ႔တြင္ နမၼားတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ မက္စီက်ိဳ႕(သစ္သီးစိမ္အရက္) ရဲေဘာ္မ်ား ေသာက္ရေအာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ မက္စိက်ိဳ႕ကို တခြကျ္မည္းၾကည့္လိုက္သည္ အရသာေတြ႕သြား၍ ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ အျပန္ခရီးတြင္ မက္စီက်ိဳ႕ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆန္ေလးျပည္အပါအ၀င္ ေသနတ္ကို ထမ္းခဲ့သည္မွာ ပါလို႔ပါမွန္းေတာင္ မသိ ေပါ့ပါးသြက္လက္၍ ေလေပၚတြင္ေျမွာက္ကာ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕ မြန္းေ၀ါ႔ခ္ အကထဲကလိုမ်ဳိး ေပါ႔ပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ စခန္းအ၀င္လမ္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြလဲ မေတြ႔ရ ေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း မေတြ႕ေတာ့့ပါ။ က်ေနာ္ လမ္းမွားလာသည္ဟု ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္ လမ္းျပန္ရွာသည္ မေတြ႕ေတာ့ပါ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းေသးမွန္းေတာ့ သိသည္။ တနာရီခန္႔ ႀကိဳးစားရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕ ဆက္ရွာလွ်င္ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေတာ့မည္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွ ေသနတ္တခ်က္ ေဖါက္လိုက္သည္။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ လာႀကိဳ၍ စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ စခန္းပါတ္လည္တြင္ မိုင္မ်ားေထာင္ထားေၾကာင္း ေျပာျပီး မိုင္းတာ၀န္ယူထားေသာ ရဲေဘာ္မွမိုင္းမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ က်ေနာ္မိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တိုက္ျဖတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိုင္းခလုပ္ေနရာ လွ်ပ္စီးလိုက္မဲ့ ေနရာတြင္ ျခေတြ ေတာင္ဘို႔ တည္ထားေသာေၾကာင့္ မိုင္းမကြဲဘဲ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေတာ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ေထာင္းလေမာင္း ထဆဲ။ ျခေတြကယ္လို႔ က်ေနာ္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ေစာင့္ျပီးေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။<br /><br />ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ေျမႏုပို႔(စ္)တြင္ ရဲေဘာ္ထြန္းလြင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ခ်န္၍ က်ေနာ္တို႔ ့ခရီးဆက္ထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ တေနကုန္ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခရီးတေထာက္နားမည္႕ ဟိုပင္ပို႔(စ္)ကို ေရာက္ခ႔ဲၾကသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">မပစ္ ေသနတ္နဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ား</span><br />ထို္ပို႔(စ္)တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ မိုးညွင္ျမိဳ့နယ္ အမွတ္္(၁) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေက်ာ္ေမာင္နဲ႔ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္အမွတ္(၂) လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးၾကာျမတို႔ ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ပို႔(စ္)က ေျမႏုပို႔(စ္)နဲ႔မတူတဲ႔ ဟာေတြကေတာ႔ စခမ္းကို အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ေျမႏုပို႔(စ္)ကေတာ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုးကာတဲမ်ားသာ ထုိး၍ေနၾကသည္။ နယ္ေျမခံရဲေဘာ္မ်ား ေနရာခ်ထားရာတြင္ အထုပ္အပိုး မ်ားခ်ကာ နားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္မထြက္ပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမွ ေပးထားေသာ ႏိုင္းမမ ပစၥတိုကို ခါးတြင္ခ်ိတ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးၾကာျမ တက္ၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကိုလာေျပာသည္။ “ ဆရာမပစ္ ေသနတ္ ျမင္ဘူးလားတဲ့ ” က်ေနာ္က “ တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ မခုတ္ဒါးနဲ႔ မထိုးလွံပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒါက ကခ်င္ေတြ မိန္းမေတာင္းရင္ လိုတယ္ေလလို႔ ” ေျပာတယ္၊ မပစ္ေသနတ္ကို ျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ေဟာမွာ ၾကည့္ဟုဆိုကာ ဦးၾကာျမခါးက ေသနတ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ သူ႔ေသနတ္ ပစ္ရင္မထြက္ဘူး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္ဆိုျပီး ဦးၾကာျမ မၾကားေအာင္ ေျပာျပီး ႀကိတ္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မရွိ၍ ႀကံဖန္ျပီးေပ်ာ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္သာ ေနာက္ ၾကသည္ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ရမည္ဆိုတာ ျပည္သူ႕အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွလံုးသြင္းျပီးသား ျဖစ္သည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwhzUvC41HYiE9oryUFvlZCXcWAVO8u8OgRNKFKBywMwzvOAnqjMDiFgr_aas8B12l0P0XvXYh3ZAViHFyFuyopaXG2UIggHALlTSNLYoMLAFU7jKj7PvRrF3TkUrJyv41CCsYP6BKWlil/s1600-h/2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwhzUvC41HYiE9oryUFvlZCXcWAVO8u8OgRNKFKBywMwzvOAnqjMDiFgr_aas8B12l0P0XvXYh3ZAViHFyFuyopaXG2UIggHALlTSNLYoMLAFU7jKj7PvRrF3TkUrJyv41CCsYP6BKWlil/s400/2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243187302868421234" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း -ဗဟို) မွ ၈ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနား</span></span><br /></div><span id="fullpost">က်ေနာ္သည္ တေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို မေတြ႕တာၾကာ ျပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕့နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာျခင္းျဖင္႔ အခ်ိန္ကာလက ႏိုင္င္ငံေရးအရ ႀကီးမားေသာကာလဟု ေျပာလွ်င္ရနိုင္သည္။ ျပည္သူ လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္ေနသည္။ အာဏာရူးတဲ့ စစ္အုပ္စုက လူထုရဲ့ ဆႏၵကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ အာဏာကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြကလည္း အာဏာရွင္ သက္ဆိုးမရွည္ရေအာင္ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရး ထိုးစစ္မ်ား ကိုျပင္ဆင္ၾကရန္ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ခရီးစၿပီ</span><br />ေနာက္ရက္တြင္က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔မ်ားလူစုခြဲ၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားခြဲ၍ ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာအမွတ္(၄)သို႔ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးထိုးစစ္မ်ားျပင္ရန္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသား (ABSDF) ၊အန္အယ္ဒီ(NLD)၊ေကအိုင္ေအ(KIA) သံုးဖြဲ႕ေပါင္းကာ သံုးပြင့္ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးကို စတင္ေနျပီ(သ.ပ.စ.က) ထိုအစည္းေ၀းလုပ္ရန္ ေရွ႕တန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ သံုးဖြဲ႕စလံုး၏ စည္းရုံးေရးမႈမ်ား၊ တပ္ေတြကို ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာ အမွတ္(၄)တြင္ လုပ္ငန္းညွိႏႈိင္းအစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းေ၀းသို႔( ABSDF) နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ စည္းရုံးေရးမႈမ်ားသာ တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြကိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဆံုးတြင္ ကပ္ထားရန္ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေပးထားသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ငွက္ေတြက က်ီစယ္ေလသလား</span><br />က်ေနာ္တို႔တြင္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ အင္အားမ်ားမ်ားစားစား မပါလာပါ။ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ တစိတ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ရဲေဘာ္သစ္ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံု မျပည့္တဲ့တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္သာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ ရန္သူ၏ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား မရွိသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားကို မေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ့ ထိုးစစ္မရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနတ႔ဲ အၿမဲတမ္း ရန္သူကေတာ့ရွိေနသည္။ ေဒသတခုတခုတြင္ တမင္းတမူ ႀကီးစိုးေနၾကတဲ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ ေဒသတခုနဲ႔ တခုမတူၾကပါ။ သံလမ္းရိုးငွက္ဖ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပးမဲ့ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာေသာေၾကာင့္ သံလမ္းရိုးငွက္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ျဖစ္ခဲဲ႔ ရျပီေပါ့။ အခုေတာ႔ သံရိုးလမ္းငွက္က က်ေနာ့္ကိုလာ က်ီစယ္ေနၾကၿပီ ။ နားနားေနေန ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ညကင္းေစာင့္ကေတာ့ ေစာင့္ရသည္ မည္မွ်ပင္ ေအးေဆးတယ္ေျပာေျပာ ေတာ္လွန္ေရး သတိဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မွာ အၿမဲရွိၾကရသည္၊ ညကင္းေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ငွက္ဖ်ားက၀င္ သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမွာ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ အထူအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဆးရွိလွ်င္ ေဆးကိုေသာက္ ေဆးမရွိလွ်င္ မကၠေလာင္ျခစ္ (ေဒသကုထံုးတမ်ိဳး)့ ေဆးမရွိလို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႔ပင္ မႏိုင္။ ဒီလို႔နဲ႔ပဲ ဖ်ားလိုက္၊ နားလိုက္၊ သြားလိုက္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ယာတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;"><br /></span><span style="font-weight: bold;">ေတာင္ယာပန္း နဲ႔ ထမင္း၀ိုင္း</span><br />ထိုေတာင္ယာသည္ ရင္း(၅)ဂြင္နဲ႔ ရင္း(၁၁) ဂြင္ၾကားတြင္ရွိသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၅)ဂြင္းဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၁၁)ဂြင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ သိပ္မေဝးေတာ့ပါ။ ထိုေတာင္ယာတြင္ မုဆိုးတေယာက္ ေျပာင္သားေျခာက္လာေရာင္း ေသာေၾကာင္႔ (၁)နာရီခန္႔ နားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာပုန္း ရြာမ်ား၊ ေတာင္ယာမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စံုလင္ေအာင္ စိုက္ထားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေနရာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ နားခ်င္ၾကသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေျပာင္းသားေျခာက္မီးဖုတ္၊ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးနဲ႔ ခရမ္းသီးေထာင္းထဲတြင္ ေတာင္ယာပန္း ( ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ စိုက္သည့္ ဟင္းခတ္အေမြးအႀကိဳင္ ) ထည့္ေထာင္းထားသျဖင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဟန္ေကာမ်ားကို ေရပန္းက်ေနေသာ ေနရာသို႔ေဆး ေၾကာရန္ ယူသြားရင္း သီးခ်င္းတပိုင္းတစ ဆိုသြားသည္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ “ငါသည္ေတာ္လွန္ေရး xxx လုပ္ရမယ္ေလ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရွိရမယ္ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရသင့္ပါတယ္” …. က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အသားထုတ္ေပးေသာေန႔ ဟင္းေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ တက္ၾကြ၍ အထက္ပါ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ဆိုတတ္ၾကၿပီး ပင္ပမ္းၿပီး ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့….စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို… ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။<br /><br />ထိုေတာင္ယာမွ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဳဟာ (၄) တပ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစခန္းသည္ ဆားေမွာ္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္၊ ထုိပူးရဲ့အေရွ႕တည္တည္၊ မိုးေကာင္းအေရွ႕ေျမာက္အရပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး စခန္း၏သံုးဖက္တြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားျဖင့္ ကာရန္ထားသည္ က်န္တဖက္သည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ျပီး ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ မိုးညွင္းဖက္မွ ခရိုင္မႉးကိုစိန္ေအးအဖြဲ႔၊ ဆားေမွာ္ဖက္မွ ဆလန္ကဘာ ဦးထြန္းေဖအဖြဲ႔ႏွင့္ NLD(L.A)အဖြဲ႕၊ KIAမွလည္း အမွတ္(၅)(၁၁)(၁၅) တပ္ရင္းမ်ားႏွင္႔ တပ္းရင္းအမွတ္(၂၅၁) (၂၅၄)အစရွိတဲ့ ေဒသအသီးသီးမွ တပ္မ်ား နိုင္ငံေရး/စည္းရုံးေရးမႉးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္သစ္မ်ား တပ္စိတ္တစိတ္သည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ရြာေဟာင္းလမ္းတြင္ ေရွ႕ကင္းအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အစည္းေ၀းစၿပီ</span><br />နည္းဗ်ဴဟာ(၄) ကြတ္ကဲမႈေဒသ အသီးသီးမွ တပ္မ်ားစံုၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ရန္သူကို မည္သို႔နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးမ်ား ထိုးစစ္ကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကို စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ မာနယ္ပေလာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အားေကာင္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကိုဖြဲ႔ျပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ စတင္ထိုးစစ္ ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုလဆိုင္းတို႔ အဖြဲ႔သည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အနီး ဧရာ၀တီျမစ္တဖက္ကမ္း စန္းကားဖက္သို႔ ထိုးစစ္ဆင္ရာ အျပန္တြင္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၅)လက္ရခဲ့သည္ဟု စက္သတင္း၀င္လာသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေတာ့ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ အားက်မခံ “ ငါတို႔ဘက္ကလည္း အနည္းဆံုး (၆)လက္ရမွ ျပန္လာမည္ ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးေတာ္လွန္မွ တျပည္လံုး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိေနေသးသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;"><br />ထမင္းရွာ ရန္သူေတြ႕</span><br />၁၉၉၂ ဇူလိုင္ (၁၂) အစည္းေ၀း ဒုတိယေန႔အျဖစ္ စတင္က်င္းပေနသည္။ အစည္းေ၀းကို နံနက္(၉)နာရီတြင္ စေနၾကျပီ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ထြက္အဖြဲ႔သည္လည္း နံနက္စာစားျပီး၍ မိမိအိမ္ျပန္ ေရာက္သည့္အလား စားၿပီးဟန္းေကားမ်ားကိုပင္ မသိမ္းေသး အိပ္ယာျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ “ ဝုန္း ”ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးတခု ၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ႔ လက္ပါတ္နာရီကို တခ်က္ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္မွာ နာရီလက္တန္သည္ မနက္(၁၀)နာရီကို (၁၀)မိနစ္စြန္းစျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။<br /><br />ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခုလိုေျပာေနေသးသည္ “ ဒါေတာေကာင္ တေကာင္ ေကာင္ မိုင္းနင္းမိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ညေနစာကိုေတာ့ အသားဟင္းစားရအံုးမယ္ ထင္တယ္ ” က်ေနာ္ကေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုလွမ္း သတိေပးလိုက္သည္။ “ အိပ္ယာေတြေတာ့ သိမ္းထားၾကေဟ့ ဘာမွန္းမသိဘူး ” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္(၅)မိနစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခါၾကမွ စကားေျပာစက္ ကမွန္းကတမ္း ေကာက္ဖြင့္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ပစၥည္းမ်ား အျမန္သိမ္းရန္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ လက္နက္ႀကီးအသံမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ကို က်ေနမွန္း က်ေနာ္တို႔မသိ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးသ ံထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္ကို သူ႔ေနရာသို႔ အျမန္လာေရာက ္ပူးေပါင္းရန္ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္ရဲေဘာ္မ်ား မက်န္ေအာင္ေစာင့္ေခၚ ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္ထဲတြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဆဲသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္လာသည္ “ ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနျပီလား ျမန္ျမန္လာပါဆို ” က်ေနာ္နဲနဲ စိတ္တိုသြားသည္။ က်ေနာ္ ေရေခ်ာင္းေလး ျဖတ္အကူးတြင္ လက္နက္ႀကီးအသံနဲ႔အတူ လဲၾကသြားသည္ ရြံနဲ႔ေခ်ာ္၍ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္ထၿပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္သည္ က်ေနာ္တို႔ တဲဖက္က ဝါးရုံမ်ား ရန္သူရဲ့ လက္နက္ႀကီးဒါဏ္ေၾကာင္႔ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္ကာ ခံစားေနၾကေလၿပီ။<br /><br />က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္း ဆီသို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုမ်ိဳးဝင္းသည္ ေစာေစာက သူမဆဲထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အၿပံဳးႏွင့္ႀကိဳဆို၍ “ မင္းတို႔ဖက္က လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ တအားက်ေနေတာ့ ငါက စိုးရိမ္ေနတာ ” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆားေမွာ္ဖက္္ တာ၀န္ယူရသည့္ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းနုတ္ဆက္၍ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲမွ အရက္တခြက္ကို လွမ္းေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြျငိမ္သြားေအာင္ အေျဖမေပးပဲ တခ်ဳိးထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အေျခအေန ေမးၾကည့္သည္။ “ စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ေကအိုင္ေအ တပ္စိတ္ တစိတ္တင္ထားတဲ့ ကုန္းဖက္ကို ရန္သူဝင္လာလို႔ မိုင္းအရင္ ထကြဲတယ္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြမရွိ ၾကဘူးတဲ့ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္လည္း ေအာက္ကိုေျပးဆင္းေရာ ရန္သူက အဲဒီကုန္ကိုယူၿပီး အေပၚစီးက ပစ္ေနတာ လက္နက္ႀကီးက ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းတို႔ဖက္သြား က်ေနလို႔ အတြင္းေရးမႉးက စိတ္ပူေနတာ ”ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမ ွရွင္းျပသည္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေသနတ္သံ တခ်က္မွ် မထြက္ေသးပါ။ ရန္သူစီးထားေသာ ကုန္းကိုျပန္တက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔လည္း တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကို ထုတ္ႏုတ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕သည္။ ရဲေဘာ္ျမေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တာတီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး တပ္စိတ္(၂)စိတ္သာ ထုတ္ႏုတ္ႏိုင္သည္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႔ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ NLD(L.A) အဖြဲ႔နဲ႔ ထားခဲ့ရသည္။ ေကအိုင္ေအ တပ္ေတြေတာ့ ကုန္းကို၀ိုင္း၍ စတင္တက္ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအမွ တဖြဲ႔ လန္၍ဆင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ ဗ်ဴဟာမႉးထံ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ တက္ထိုးမည္ဟု ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္ေနာ္ (လိုင္ဇာတြင္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံခံရ၍ ေသဆံုးသြားသူ)၊ ဒုတိယ ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဆမ္ေအာင္ဝါ(ယခု ေကအိုင္ေအ ခြဲထြက္)။ ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ဆိုရင္ အတြင္း ေရမႉးမ်ိဳး၀င္းသည္ သူစိတ္ႀကိဳက္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္လက္နက္ တပ္ဆင္ကာ တက္ထိုးရန္ ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗညားဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္က ပြိဳင့္(5) လံုၿခဳံေရးအတြက္ လက္နက္ႀကီး ကုန္းတြင္ ေနရာယူရသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္မွ အျပင္းအထန္ျပန္လည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ ရန္သူက ခံစစ္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ တေတာလံုး တေတာင္လုံး ကာဗိုက္ယမ္းေငြ႕မ်ားနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ရန္သူဖက္မွ ေအာ္သံ/ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲ။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWf8qi5-XmYLsxtKgg_ocFwI7VKigD6tkzAYWRIXvaNCidAIepeyKCATsCEXMO0ztXRtTvXaaUQYXCopUlNOK1luV19PlUMCt1f-mdqvvvdfXgESpm3o6M4WO5eYMd7tmKZ4uk2BEmc1hb/s1600-h/3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWf8qi5-XmYLsxtKgg_ocFwI7VKigD6tkzAYWRIXvaNCidAIepeyKCATsCEXMO0ztXRtTvXaaUQYXCopUlNOK1luV19PlUMCt1f-mdqvvvdfXgESpm3o6M4WO5eYMd7tmKZ4uk2BEmc1hb/s400/3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243186665168370674" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) လဲ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ေပမဲ႔ ဘုရား၊ တရားေတာ႔ မေမ႔ခဲ႔ပါ</span></span><br /></div><span id="fullpost">ညပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ထုက တေျဖးေျဖး ဖံုးလႊမ္းစျပဳလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီး ပစ္လွ်င္ မီးေရာင္မ်ား ပါတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္လင္းလ်က္ သြားေစသည္။ စက္ႀကီးေသနတ္ကို တာ၀န္ယူ ပစ္ခတ္ရေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မွာ လက္နက္ႀကီးဆူညံသံေၾကာင္႔ နားအံုကြဲကာ နားမၾကားရေတာ႔ပါ့….ျပင္းထန္သည့္ စက္ႀကီးေသနတ္သံမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ နားက်ပ္တို႔ ဦးထုတ္တို႔ စသည့္ အကာအကြယ္မ်ား မရွိမႈေၾကာင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ နားစည္သို႔ျပင္းထန္တဲ့ စက္ႀကီး ေသနတ္သံမ်ားက ဖ်က္စီးျပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္၊ ရန္သူ၏(၆၀)ေမာ္တာ က်ည္ဆံမ်ားလည္း တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ဖက္သို႔ ရစ္၀ဲလာေနေျချပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ႀကီးေသနတ္ကို ေနရာေရြ႕ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္၀င္လာသည္။ ပြိဳင့္(5)ေသနတ္ ေရြ႕ရန္သာ ညြန္ၾကားခ်က္ပါၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေနရာေရႊ႔ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ပါမလာ။ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီးအဖြဲ႕ ေရြ႕သြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိ္တ္ ထိုေနရာတြင္ က်န္ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲၾကားထဲတြင္ ေနရာယူ၍ စကားေျပာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုတပ္စိတ္တြင္က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ဗညား၊ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း၊ ရဲေဘာ္အငယ္ေလး စုစုေပါင္း (၆)ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးခ်ဳပ္လာ၍ ေသနတ္သံမ်ားက မစဲေသး ယမ္းေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ ယမ္းနံ႔မ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တိုင္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဗိုက္ထဲမွ အစာအိမ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈေၾကာင့္ ထမင္းစားရန္ သိလာရျပန္သည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေတြ႔ၿပီ ထမင္း</span><br />တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အနီးစပ္ဆံုးရြာမ်ားမွ ထမင္းဟင္းခ်က္၍ ထမင္းထုပ္မ်ား ပို႔ေပးၾကသည္။ ရြာနဲ႔က မနီး ထမင္းလည္း မခ်က္နိုင္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရိကၡာေျခာက္ရွိလွ်င္ရွိ မရွိလွ်င္ ဆန္ကို၀ါးစားၿပီး တိုက္ၾကရသည္။ ယခုတိုက္ပြဲတြင္ ထမင္းထုပ္မ်ား တိုက္ပြဲၾကားထဲ လိုက္ေ၀ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ မေရာက္လာ၍ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း သြားျပီး ထမင္းထုပ္ေနေသာ ေနရာလိုက္ရွာၾကသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည(၈)နာရီ(၄၅)မိနစ္ ရွိေနေခ်ၿပီ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္လို ေမးၾကည့္သည္ “ ေအ႔ေခါင္ ရွပ္ဂရာေကာ႔ ငါအီး ” (ေယာက္ဖ ထမင္းက ဘယ္မွာလဲ )ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေမးလိုက္သည္ “ေရွာင္းတဲ့” (အေရွ႕မွာ)ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္မွ ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္သြားၿပီး ေမးေတာ့ ေစာေစာက အတိုင္းသာေျဖသည္။ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္မ်ား ၀ပ္၍ ေနရာယူေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႔(၆)ေယာက္ကေတာ့ လမ္း လွ်ာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္သာ လိုက္ေမးေနေတာ႔သည္။ ဆက္ေမး၍သာ လာခဲ့ရာ အေရွ႔နားတြင္ ထမင္းထုပ္ျခင္းေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင္႔ တေယာက္ကို ႏွစ္ထုပ္စီယူၿပီးေသာအခါ အေရွ႕ကို ဆက္သြားခိုင္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္ “အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲ ေယာက္ဖ” ကခ်င္တပ္မႉးတေယာက္က “အေရွ႕မွာ ရန္သူပဲရွိေတာ့တယ္”က်ေနာ္ေၾကာင္ သြားသည္။ ငါတို႔ကို ဘာလို႔သြားခိုင္းတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ “မင္းတို႔ တက္ထိုးမလို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူးလား ”“မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ထမင္းထုပ္လာယူတာ” မင္းတို႔ တက္ထိုးပါဟု ေျပာလာသည္။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္သည္မွာ ကုန္းေပၚကို တက္ထိုးလိုက္ ျပန္လန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား တက္ထိုးရန္ တုန္႔ဆိုင္းေနၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တက္ထိုးခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။<br /><br />ထိုစဥ္ လကလဲ မိုက္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာ၊ ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္း တေနရာဆီ မေတာ႔ ညဦးယံကို ကာဗိုက္ယမ္း ရနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လူးထားလို႔ ေနတယ္။ ထမင္းထုပ္မ်ားကိုဖြင့္ျပီး လက္မေဆးနိုင္ေတာ့ပါ၊ ထမင္းစားယင္း ရဲေဘာ္ဗညားနဲ႔ က်ေနာ္တိုင္ပင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္က်ားတက္ထိုးရန္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္၏ လက္နက္မ်ားမွာ အေကာင္းမရွိ တိုက္ပြဲ၀င္အဆင့္ရွိေသာ လက္နက္မ်ာကို ေရြးယူသြားျပီျဖစ္သည္။<br /><br />တက္မထိုးဘူး ေျပာလွ်င္လည္း ခြပ္ေဒါင္းေသြး မနီရာၾကေတာ့မည္ ေသြးေၾကာင္သည္ဟု ထင္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ကိုင္ထားေသာ ကာဘိုင္ေသနတ္မွာ တိုက္ပြဲဝင္အဆင့္ မရွိ က်ည္ဆံအေတာင့္(၄၀)သာ ရွိသည္၊ ဗညားကိုင္ထားေသာ စတင္းဂမ္းက ပိုဆိုးသည္။ ထိုေၾကာင့္က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားတို႔ ကခ်င္တပ္မွဴးနဲ႔ လက္နက္အလဲအလွယ္ လုပ္ရန္ေဆြးေႏြးသည္ သူတို႔တြင္လည္း မရွိေၾကာင္း သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲ၍ က်ားတက္ထိုးရန္သာ ေျပာေနေတာ႔သည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္အငယ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ေခါက္ခိုင္း၍ က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ ဗညား၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဖားကန္႔နယ္ေျမမွ ျပန္လာေသာ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း စုစုေပါင္း(၄)ေယာက္သည္ လက္နက္မ်ား မေကာင္းေပမဲ့ ရန္သူကို တပြဲတလမ္း အကဲစမ္းလိုေသာ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ားတက္ထိုးရန္ ေနခဲ့ၾကေလေတာ႔သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ႏွင္႔အတူ ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္သည္ ရန္သူနဲ႔ အနီးဆံုးေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ျဖန္႔တက္ရန္ ေနရာယူထားၿပီး ထမင္းထုပ္ကိုဖြင့္ယင္း ထမင္းစားရင္း တက္ထိုးရန္ အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsqVP842ZdLNwdmEbwz-vhtX9Mxevptjrtxq_q28VPAlsRC5uJw42qcj2LLESbU2lIUxgh0AfTK3aF4FSQrBODLuz3eMu6_X2HuFJteE711cSp2BZuCYSy0tntQTqwEN2kgxuKRjFL0xZ0/s1600-h/4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsqVP842ZdLNwdmEbwz-vhtX9Mxevptjrtxq_q28VPAlsRC5uJw42qcj2LLESbU2lIUxgh0AfTK3aF4FSQrBODLuz3eMu6_X2HuFJteE711cSp2BZuCYSy0tntQTqwEN2kgxuKRjFL0xZ0/s400/4.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243190690261725842" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">၄ႏွစ္ေျမာက္ ၈ေလးလံုး ေအာင္းေမ႔ဖြယ္ အခမ္းအနားတုန္းက</span></span><br /></div><span id="fullpost"><span style="font-weight: bold;"><br /></span><span style="font-weight: bold;">ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ</span><br />က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ကပ္လ်က္ထိုင္ေနၾကသည္၊ ေကအိုင္ေအမွ စကားေျပာသံမ်ား က်ေနာ္တို႔စက္ထဲကို ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ အရာရွိတေယာက္က်တယ္၊ အမိန္႔စာ ျပန္တမ္းဖတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာေတာ့ အတိအက်မသိပါ။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါတို႔ဆီက တေယာက္ က်သြားျပီးတဲ့” လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆငိႏႊဲမွေတာ့ ေသမင္းနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသားပဲကြာ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဟု ေျဖရင္း ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္ တိုက္ခိုက္မႈကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ရက္ပီတိုျခင္ေဆးရည္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔နားမ်ားကို လိမ္းၿပီးအေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနၾက၏။<br /><br />မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္္ ယမ္းေငြ႕မ်ားကိုျဖတ္သန္းၿပီး က်ေရာက္လာေသာ မိုးေပါက္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔လိမ္းထားေသာ ျခင္ေဆးမ်ားကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း တခါတခါ ေမွးကနဲ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္ရဲ့ ငိုက္မ်ဥ္းမႈကို မိုးဖြဲမိုးေပါက္မ်ားက မဖ်က္ဆီးႏိုင္ သို႔ေသာ္လည္း ဖ်က္ဆီးေနေသာ အရာမ်ားက ရွိသည္ ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္၏ အတင္းအဓမၼ ထိုးစစ္ဆင္မႈနဲ႔ ရန္သူေၾကးစားတပ္၏ ေသြးရူးေသြးတမ္း ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးေသနတ္သံမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွးကနဲ ငိုက္လိုက္ လန္႔နိဳးလာလိုက္နဲ႔ မနက္အရုဏ္ အလင္းပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာသည္ တညလံုး တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးေပါက္မိုးဖြဲကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ မႈံဝါးဝါးနဲ႔ ျမင္ေနရေသာ သစ္ပင္မ်ားေတာင္ရိပ္မ်ားကို တေျဖးေျဖးနဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရလာၿပီး………က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာစက္ထဲကို အသင့္ျပင္ထားရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ တခ်ိဳ႕၀င္လာသည္။<br /><br />ညဦးပိုင္း ကုန္းကို က်ားတက္ထိုးခဲ့တုန္းက ရန္သူမွ အေပၚစီးက အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူ၍ က်ေနာ္တို႔မတက္ႏိုင္ေအာင္ ပစ္အားကို သံုးၿပီးကာကြယ္ခဲ့သည္ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္တိတိ က်ေနာ္တို႔ဖက္မွ လန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ညတိုက္ပြဲကို ဆက္ဆင္ႏြဲလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ဖက္ အထိနာေတာ့မည္ မိမိအင္အားကို မိမိျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဗိုလ္မွဴးလဇိန္ေဘာက္သည္ ထိုအခ်က္ကို သိသည္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူလည္းျဖစ္၍ ထိုေၾကာင့္မိုအလင္းကို ေစာင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh67ldHWKiC_OKGjEMBQddmB4ZoHSvaYa006lO_Gj-7J0nAXr2vKUyMCCprqlvDqyeIW5nUq4Gxev-8pOkx9SW5PEeBoIvRYI1iG2PcId3xz96vDcm_vpjKZtKTulVv-Va7vYcqLuTXU8df/s1600-h/5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh67ldHWKiC_OKGjEMBQddmB4ZoHSvaYa006lO_Gj-7J0nAXr2vKUyMCCprqlvDqyeIW5nUq4Gxev-8pOkx9SW5PEeBoIvRYI1iG2PcId3xz96vDcm_vpjKZtKTulVv-Va7vYcqLuTXU8df/s400/5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243190689462068658" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">ဥတၱရ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ား တက္ထိုးစဥ္</span></span><br /></div><span id="fullpost"><span style="font-weight: bold;"><br />စိတ္ဓါတ္အင္အားနဲ႔ က်ားတက္ထိုးၿပီ</span><br />က်ေနာ္တို႔ကို က်ားတက္ထိုးရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ၀င္လာေလၿပီ။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ ရဲေဘာ္ဗညားမွ သူ႔ စတင္းဂမ္းႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္ေလး ကိုင္ထားေသာ M(21) ေသနတ္ကိုလဲ ယူလိုက္ျပီး ငါတို႔တက္ေတာ့မယ္ မင္း ဒီမွာပဲေနခဲ့ဟု ေျပာကာ ေတာင္ကုန္းေလးကို ျဖန္႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔ ေျဖးေျဖးတက္လာ ျပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွ ဂ်ီ(4)ျဖင့္ ရမ္းပစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ညြန္ၾကားခ်က္ေပးတာက ညာဖက္ကို ပစ္ရွင္းျပီး တက္ခိုင္းေနျပန္သည္။ စကားေျပာစက္ျဖင္႔ ကခ်င္အရာရွိ ဗိုလ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာေသာအခါ ဘယ္ဖက္မွာ ကိုယ့္လူေတြရွိတယ္ အခ်င္းခ်င္း ပစ္မိမည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပစ္လိုက္ ေအာ္လိုက္ ဆဲလိုက္ တက္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကုန္းေၾကာထိပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္ဆဲျပီး ပစ္တက္ တက္သြားသည္ “မေအ- ိုးတဲ့ ေခြးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ထြက္ခဲ့ေလ” ေအာ္သာေအာ္သည္ ဘယ္ဖက္မွလည္း ပစ္ခတ္မႈ မရွိေတာ့ေခ်၊ ကုန္းေျပာင္ေျပာင္ အလယ္တြင္ ပစၥည္းေတြကို စုပုံံထားသည္၊ ေတာစပ္တြင္ ေသေနေသာ ရန္သူ႔ရဲေဘာ္ ကေလးစစ္သား အေလာင္း(၂)ေလာင္းကို မဆြဲႏိုင္ပဲ ပစ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။<br /><br />တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကိုျမဳွပ္ထားေသာ ေျမစာပံုမ်ားႏွင့္ မကြဲေသာ ေကအိုင္ေအ လုပ္ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အေျခအေနကို က်ေနာ္သံုးသပ္လိုက္မိသည္ ရန္သူလည္း ေတာ္ေတာ္အထိနာ သြားပံုရသည္။ က်ေနာ္သည္ ကုန္းေၾကာေျပာင္ေျပာင္တြင္ (၂)မိနစ္ခန္႔ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားအား လွမ္းေျပာေနသည္ “ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ဒီေကာင္ေတြ သယ္ေတာင္မသြားနိုင္ဘူး ” ထုိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔(၅)လွမ္း အကြာတြင္ သစ္ပင္အၾကီးတပင္ ေျခရင္းမွ ေခါင္းတလံုး ျပဴထြက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္ “မင္းတို႔ ဘယ္အဖြဲ႕ကလည္း” အေျခအေနကို သူစကားဆံုးတာနဲ႔ တြက္ဆမိေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္၍ က်န္သူမ်ားပါပစ္ႏိုင္ရန္ “ရန္သူ”ဟု က်ေနာ္ေအာ္လိုက္သည္ႏွင္႔ ႏွစ္ဖက္၏ ပစ္ခတ္သံမ်ား ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္ “ဟုိမွာ ၀င္းေရႊလဲေနျပီ ထိသြားျပီ” ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ႔ငါသြားဆြဲမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊဆီေရာက္လို႔ သူ႔ေသနတ္ကို ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ပဲ ရန္သူရဲ႕ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါေတာ့ ထိသြားျပီ” က်ေနာ္လည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဘယ္မွာထိတာလဲဟု ေမးလိုက္မိေသးသည္။ “ငါမသိဘူး မင္းငါ့ကို ကာပစ္ပစ္ေပး ငါကုန္းေအာက္ကို ဆင္းေျပးမယ္” က်ေနာ္ ကာပစ္ ပစ္ေပး ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ ေသနတ္ကိုကိုင္ၿပီး ရဲေဘာ္ဗညား ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ဗညားကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ သူ …. ေျပးအဆင္းကို ရန္သူ၏ က်ည္မ်ားသည္ သူ၏ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္မ်ားကို တေဖါက္ေဖါက္ျမည္သံႏွင္႔ ထိုးေဖါက္ဖ်က္စီး ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕ပစ္ကြင္း၊ သတ္ကြင္းထဲကို ေရာက္ေနၾကျပီ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။ ရန္သူက သူတို႔အင္အားျခင္း မယွဥ္နိုင္သည္ကို သိ၍ ပစၥည္းမ်ားကိုပံုကာ နည္းပရိယာယ္ ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ႕ လွည့္စားမွဳ စစ္နည္းဗ်ဳဟာ အကြက္ထဲကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားေတာ့ လြတ္သြားျပီ က်ေနာ္ျပားျပား၀ပ္၍ ရန္သူ႔ပစ္ကြင္းထဲမွာ က်န္ေနသည္၊ ေခါင္းေထာင္၍လည္းမရ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၏ ဒါဏ္ရာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသည္ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာဒါဏ္ရာမွ မေတြ႕ရပါ။ သူရဲ႕ ေနာက္ဖက္သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴအဖတ္မ်ား ကိုသာေေတြ႕ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ နဖူးတြင္ မွန္ထားေသာေၾကာင္႔ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္း ပြင္႔ထြက္သြားသည္။ သစ္ရြက္ေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ျဖဴျဖဴအဖတ္ေတြက သူရဲ႕ဦးေႏွာက္မ်ား ထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitoEVkPYWE6ayf8AGHZtj-HwtrJQlo_zH8a5dx_k4_58oUlwCbJdGmM1CoKSY60ZtRNNnwPFW6DV7BeTtsRmaDp_AVXtOjM8hRftdpjcSEs8iAqa_3mVK3dPgo-yO959nqNwXWXLuv8Z5M/s1600-h/6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitoEVkPYWE6ayf8AGHZtj-HwtrJQlo_zH8a5dx_k4_58oUlwCbJdGmM1CoKSY60ZtRNNnwPFW6DV7BeTtsRmaDp_AVXtOjM8hRftdpjcSEs8iAqa_3mVK3dPgo-yO959nqNwXWXLuv8Z5M/s400/6.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243190693422117442" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">ေရခဲျပင္ေပၚက ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္</span></span><br /></div><span id="fullpost"><span style="font-weight: bold;"><br />ဒဏ္ရာရၿပီ</span><br />ေသနတ္သံနဲနဲ က်ဲလာေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊရဲ႕ အီကြတ္မင့္ကို ျဖဳတ္ရန္ ေခါင္းေထာင္လိုက္္ေသာအခါ ရန္သူရ့ဲပစ္ခတ္တဲ့ ေသနတ္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ္၏ဦးေခါင္းကို အလြန္မတန္မွႀကီးမားတဲ့ တူႀကီးနဲ႔ အထုခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြား၍၀ပ္လ်က္ မိေခ်ာင္းသြားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားျပီး ၀ပ္ေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ က်ေနာ္ရဲ့ဆံစမ်ားမွ ေန၍ ေသြးစက္ကေလးမ်ား စတင္ စီးဆင္းလာသည္။ ထိုအခါမွ က်ေနာ္အသိ ျပန္၀င္လာျပီး ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္သည္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊကဲ့သို႔ ဦးေခါင္းတြင္ အေပါက္ျဖစ္ေနသည္ကို မစမ္းမိ သို႔ေသာ္ဦးေခါင္းမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ အေတြးတခု က်ေနာ္တြင္၀င္လာသည္ ထိထားသည့္ ဒဏ္ရာမွာ ေသေလာက္တဲ့ ဒဏ္္ရာ ဟုတ္မဟုတ္ က်ေနာ္မသိနိုင္ ေသြးပူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငါေသရင္ေတာ့ ဒီကုန္းေပၚမွာ မေသခ်င္ ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာသာ ျပန္ေသခ်င္သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္၀ပ္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ႏွစ္လွမ္းခန္႔မွ် ဆင္းေျပးနိုင္လွ်င္ ပစ္ကြင္းက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွာ ေခါင္းေထာင္ဖို႔ကို အေျခအေန မေပးျဖစ္ေနသည္။<br /><br />က်ေနာ္ျငိမ္ျငိမ္ ေနလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူက က်ေနာ္ေသၿပီဟု ထင္ပံုရသည္ ေသနတ္သံ ခဏရပ္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ပ်က္လံုးထုတ္သည့္ မဟာဇနကၠ စကားသံုးခြန္း ဆိုတာကို သြားသတိရမိသည္ သေဘၤာရြက္တိုင္ေပၚက မခုန္ခ်ခင္ စကားသံုးခြန္းေျပာဘူးတယ္ အဲဒါက တစ္ ႏွစ္ သံုးတဲ႔ က်ေနာ္ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ မဟာဇနကၠထုံးကို ႏွလံုးမူျပီး ေသနတ္သံလည္း တိတ္ေရာ တစ္… ႏွစ္… သံုး ဆိုထေျပးေတာ့ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ား က်ေနာ္ေနာက္ကို အေျပးအလႊား ဒလေဟာ လိုက္လာၾကသည္။ သိုေသာ္ က်ေနာ္ကိုမမွီ က်ေနာ္ပစ္ကြင္းက လြတ္လာေတာ့ က်န္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္းကို ထပ္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ျမင့္၀င္း ဆုတ္မယ္ မင္းတေယာက္ထဲ မေနခဲ့နဲ႔” “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ပစ္လိုက္မယ္”ဟု ျပန္ေျပာျပီး ဆက္ပစ္ေနသည္။<br /><br />ျပီးေတာ့မွာ ကုန္းေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ လည္းစည္းတခုကို ျဖဳတ္ယူေနသည္။ အဝါေရာင္ လည္စည္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခမရ(၂၅၉)စာတမ္းကို ထိုးထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ေနေသာ ေကအိုင္ေအမွ ရဲေဘာ္မ်ားေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္က ေအအိုင္ေအ တပ္စိတ္မႉးကို “ငါတို႔ေတာ့ထိထားျပီ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ဒီေကာင္ေတြ ပစ္အားက ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲဲ ရွိေတာ့တယ္”ဟု ေျပာျပီးဆင္းလာၾကသည္။ ကုန္းေအာက္နားတြင္ ေသြးတိတ္ေဆးနဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သည္။ ထိုေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားကို လက္ေမာင္းကို အကီ်မခြ်တ္ပဲ ေသြးတိတ္ေဆးတေခ်ာင္းစီ ထိုးေပးျပီး။ ေက်ာင္းသားေဆးမႉး ေျဗာက္ေသာက္(နံမည္ေျပာင္)နဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္တေယာက္ ေခၚေဆာင္လာသည္႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔ NLD(LA) ရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့ေတာ႔တယ္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အဆိုးထဲတြင္ ကံေကာင္းၾကသူမ်ား</span><br />က်ည္လြတ္ရာ ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔ ဒဏ္ရာမ်ားကို ထံုးေဆးမပါ အစိမ္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဦးေခါင္းထိပ္တြင္ ရွပ္မွန္းျပီး ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေနာက္ေက်ာကို ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ၾကားမွ ေဖာက္ထြက္သြားျပီး အသီးသီး ရွပ္မွန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ေျပာရမည္။ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္(၀ ့၅) စင္တီမီခန္႔ ဒဏ္ရာေအာက္က်လ်င္ က်ေနာ္အသက္ရွင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း ေနာက္(၀႕ ၅ )စင္တီမီတာ ေလာက္ ဒဏ္ရာအထက္ကို တက္လွ်င္ အာရုံေၾကာကိုထိ၍ ေအာက္တပိုင္းလံုး ေသသြားနိုင္ သည္။ က်ေနာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္ၾကည့္လိုက္ရာ က်ည္ဆံေဖာက္ထားသည္႕ အရာမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ အ၀တ္အစားမ်ားတခုမွ အေကာင္းမရွိ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ဗူးကို ထိမွန္သြား၍ ဘရိတ္ဓါးမ်ား ေကာ့လန္ ေကာက္ေကြးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ကံဖယ္သည္ဟု ေျပာနိုင္မည္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ယမ္းဘီလူး(တီအန္တီ)နဲ႔ ကက္ကို ထိမွန္ျခင္းမရွိေပ၊ အကယ္၍မ်ား ကက္နဲ႔ တီအန္တီကို ထိမွန္လ်င္ ထေပါက္ပြဲျပီး က်ေနာ္၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစစီျဖစ္သြားမည္ ေသျခာသည္။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေသေဘးမွလြတ္လာသည္။<br /><br />တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္မ်ား က်ဆံုးသြားခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္ေတာ႔ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဆင္းခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ နံနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကုန္းကိုအျပီး သိမ္းလိုက္နိုင္ျပီဟု သတင္း၀င္လာသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အျပီးအပိုင္ ရွင္းလင္းျပီး ရန္သူတပ္မွရေသာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ားလက္နက္မ်ား စားစရာရိကၡာမ်ား စသည္တို႔ကို အမ်ားအျပား သိမ္းစည္းရမိသည္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္း ဦးေဆာင္ျပီး ခမရ(၂၅၈)မွ တပ္ခြဲတခြဲနဲ႔ ခမရ(၂၅၉)တပ္ခြဲတခြဲ ေျချမန္တပ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဂြင္ကို ထိုးစစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခမရ(၂၅၉) ခံပစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခမရ(၂၅၈)မွ စစ္ကူသြားေခၚရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစကားေျပာ၍ တက္သြားျခင္းကို သူတို႔စစ္ကူလာခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အပစ္ခဏရပ္ျပီး လွမ္းေမးေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔အား ေၾကာင္ၿပီး ပက္ပင္း တိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နယ္ေျမတဝိုက္ ရွင္းလင္းေသာအခါ တခ်ိဳ႔စစ္သားမ်ားသည္ ငွက္ဖ်ားမိျပီး လမ္းေဘးတြင္ ေသနတ္မ်ားကိုခ်ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာင္ … ထိုသံု႔ပန္း စစ္သားမ်ားကို ဖမ္းမိ၍ေဆးကုေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQHZypnFo9qQbUjvTwT0EiCMZ8c4_dykK3aYhVt7BtsZNLjwvl_UcSL-FzyRjgk-4t_qI_w4lcKbOstRp4hTuhzAWl9MrX4nTUYycZ9u7Hlrb8EaiVRpSVXklwRVl3nP9rYT_gdX7Uax7c/s1600-h/7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQHZypnFo9qQbUjvTwT0EiCMZ8c4_dykK3aYhVt7BtsZNLjwvl_UcSL-FzyRjgk-4t_qI_w4lcKbOstRp4hTuhzAWl9MrX4nTUYycZ9u7Hlrb8EaiVRpSVXklwRVl3nP9rYT_gdX7Uax7c/s400/7.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243190696576904274" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔ ရဲေဘာ္ ၀င္းေရႊ</span></span><br /></div><span id="fullpost">ရန္သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထိနာသြားသည္ တပ္ခဲြ(၂)ခြဲလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုပ်က္ျပီး တစစီျဖစ္သြားသည္။ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္းလည္း ဘယ္လိုထြက္ေျပးသြားသည္မသိ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္လည္း ၁၁ေယာက္က်ဆံုး၍ သံုးဆယ္ေက်ာ္ဒဏ္ရာရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ အတြင္းေရးမႉး ရဲေဘာ္မ်ိဳး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊႏွစ္ေယာက္ က်ဆံုး၍ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရသည္။ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္ တိုက္ပြဲအတြင္း ႏွစ္ဖက္က်ဆံုးသြားသူမ်ားဟာ စနစ္ဆိုးရဲ့ သားေကာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။ စစ္ကိုမတိုက္ခ်င္ပဲ တိုက္ေနၾကရသည္ကို က်ေနာ္မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ျပီး ေသဆံုးက်ဆံုးသြားသူမ်ားမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိၾကပါ မိမိအာဏာအတြက္ စနစ္္ဆိုးကို ဖန္တီးသူမ်ားသာ တာ၀န္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;"> </span><span style="font-weight: bold;">ေရွ႕တန္း ေတာတြင္းေဆးရုံ</span><br />က်ေနာ့္မွာ ဒဏ္ရာေသြးထြက္ မ်ားထားတာရယ္ အိပ္ေရးပ်က္ထားတာရယ္ ယမ္းေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ရယ္ ေခါင္းမူးေနသည္၊ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ကဲ႔႔သို႔ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အသီးသီးခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထမင္းယူလာေပးသည္ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းေပါ့ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါတြင္ အခါေမွးစင္းလာေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အနားေပးရန္ က်ေနာ့္တို႔ တေရးစီ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ျပစ္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ယာမွႏိုးေသာအခါ ေဆးရုံမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သြားေနရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံရွိရာဖက္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္ ေဆးမွဴးမ်ားကို က်ေနာ္တို႔နာမည္မ်ား စာရင္္းသြင္းျပီး သူတို႔ေနရာခ်ထားေပးေသာ ေနရာတြင္လွဲခ်လိုက္သည္။ ေဆးရုံဆိုေပမဲ့ ျမိဳ႔ေဆးရုံမ်ားလို မထင္လိုက္နဲ႔ လူနာမ်ားေနဖို႔ တဲတန္းရွည္တခုသာျဖစ္သည္။<br /><br />ေဆးရုံဆိုေသာေနရာတြင္ ေဆးမရွိပါ က်ေနာ္တို႔ဒဏ္ရာ က်က္ရန္ ပယ္နယ္စလင္ မထုိးေပးနိုင္ပါ။ ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ သူမ်ားကိုသာ ပယ္နယ္စလင္းထိုးေပးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆး၀ါးအလံုေလာက္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဆးရုံတြင္ ကခ်င္တိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားလည္း ပူတြဲထားသည္။ ထိုတိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ သဘာ၀ေတာေတာင္ ေတာေဆးျမစ္မ်ားနဲ႔ လူနာမ်ားကိုကုသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားကိုေတာ႔ ေဆးရြက္တမ်ိဳးေထာင္းျပီး တိုက္သည္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေဆးရြက္တမိ်ဳးကို တရက္ သံုးႀကိမ္းဝါးစားရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ အသက္သာဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားသည္လဲ ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရၾကသည္။ အနာရင္းမွာ ဆိုေသာေၾကာင့္လား မသိ စားစရာကိုေတာ့ တျခားမေကြ်းပါ၊ ဆြန္ထန္္(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ေျခာက္) ဟင္းရည္တမ်ိဳးတည္းသာ ေကြ်းသည္။ စားစရာတျခား ဘာမွမရွိ ေတာထဲတြင္ ဝယ္စား၍လည္း မရ၊ ဒါေပသိ က်ေနာ္တြင္ ႏို႔ဆီတဗူးပါလာသည္။ ထိုႏို႔ဆီးဗူးသည္ ရန္သူ႔ထံမွ သိမ္းဆီးပစၥည္းမ်ားတြင္ ပါလာ၍ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ေမာင္မဲ(ယခုေသဆံုး)ဲမွ က်ေနာ့္အား လာေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုနို႔ဆီဗူးေလးကို ေဖ်ာ္ေသာက္ျပီး အားေမြးေနၾကရသည္။<br /><br />ေနာက္တရက္တြင္ ထိုဗ်ဴဟာစခန္းတြင္ တိုက္ပြဲနိဂုံးခ်ဳပ္ သံုးသပ္ခ်က္ အစည္းေ၀းတခု ျပဳလုပ္ၿပီး ဗ်ဴဟာစခန္းတခုလံုး ျပန္ဆုတ္ခြာမည္ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ ေရာက္လာေသာေၾကာင အားလံုးျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လူနာေတြထဲတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္သူက မ်ားသည္၊ ထိုလူနာမ်ားကို ထမ္းစင္မ်ားႏွင္႔ ထမ္း၍ခရီးထြက္ၾက ျပန္သည္။ လမ္းတြင္ အင္းႀကီးတခုကို ျဖတ္ရသည္ ထိုအင္းႀကီးသည္ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ေရျပည့္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ၾကတဲ့အခါ ပခုံးထိေရျမဳပ္ေနသည္။ လူနာမ်ားကို ထမ္းရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း လူနာေတြကို ေရမထိေအာင္မၾကရသည္ ထမ္းၾကရသည္၊ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ႏိုင္လွသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေက်ာက ဒဏ္ရာမျပင္းေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ ေလွ်ာက္လည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ ေရးကူးရမည္ဆိုေသာအခါ အနာကိုေရမစိုေအာင္းကူးဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။<br /><br />ထိုေၾကာင္႔ ပလပ္စတစ္ေရပုံးကို လံုေအာင္ပိတ္ျပီး ဝမ္းဗိုက္ေအာင္တြင္ ထည့္ကာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ကူးရျပန္သည္။ အင္းႀကီးျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို အသင့္ႀကိဳဆိုေနေသာ ကိုင္းကြင္းက်ယ္ႀကီးကို တဖန္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ဒီ… မ်က္စိတဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ ေတာ္လွန္ခရီးလမ္းဟာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္စြာ ျဖတ္သန္းၾကရအံုးမလဲ မသိဟု ေတြးေတာရင္း ခံစားမႈ ရင္မွာ ေမာဟိုက္လာျပန္သည္။ ထိုကိုင္းကြင္းကို တနာရီမွ် ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ကြင္းထဲတြင္ အင္ပင္မ်ားကုိ တစတစႏွင္႔ ေတြ႔ျမင္လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္စိတ္ေတြ နဲနဲတက္ၾကြလာျပန္သည္၊ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ အခုလို အင္ပင္ေတြ စိတ္လာလွ်င္ မၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုင္းကြင္းႀကီး အဆံုးသတ္ေတာ့မည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကိုင္းကြင္းဆံုး၍ ေတာတန္းရွည္ကေလးကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာ ခ႔ဲၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ လူဦးေရမ်ားေသာေၾကာင့္ ခရီးမတြင္လွေပ လူနာမ်ားကို တရုတ္နယ္စပ္ေရာက္မွ ေဆးျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ေဆးကုသရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ ေန႔ေရာ ညပါ ခရီးႏွင္ၾကသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;"> </span><span style="font-weight: bold;">သဲေတြကလည္း ဒုကၡေပးတတ္တယ္</span><br />ခရီးစထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာေရာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ စစ္ေၾကာင္းကို မွီရန္ႀကိဳစားၿပီး လိုက္ေနၾကရသည္။ မိုးရာသီးတြင္ ခရီးထြက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းသည္ အၿမဲစိုစြတ္ေနသည္ လမ္းခရီးတြင္ ေရေခ်ာင္းငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရအိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သဲမွဳန္ကေလးမ်ား ၀င္ေရာက္ဒုကၡေပးလာသည္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းတြင္ လူတိုင္းသဲဝဲစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ နားေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ စစ္ဖိနပ္ကိုခြ်တ္လိုက္လွ်င္ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ပဲႀကီးတြန္႔ တြန္႔ၿပီး နီရဲကာကိုက္ေနေတာ့သည္။ မိုးတြင္းစစ္ဖိနပ္စီး၍ ခရီးရွည္ထြက္ေသာအခါ ႀကံဳေတြ႔သည္႕ ဒုကၡတမ်ိဳးပင္၊ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဖိနပ္မပါဘဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ျမက္ပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘယ္အရာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထိမိလွ်င္ အသည္းခိုက္နာၾကရသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကဒဏ္ရာက ျပည္စတည္ေနၿပီ က်ေနာ္တို႔ ေန႔ေရာညပါ သံုးရက္ခရီး အျပင္းႏွင္ခဲ့ေသာေၾကာင႔္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ ေနရာကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဆင္ဘိုအထက္နားကေန ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ရမည္။ အခုေတာ ဧရာဝတီရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္း ေတာတြင္းတေနရာတြင္ အိပ္ၾက၍ ျမစ္ကူးရန္ စီစဥ္မႈကို ေစာင့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />နံနက္(၃)နာရီတြင္ ထ၍ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းနဲနဲ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ကမ္းနံဖူးကို ေရာက္ေသာအခါ အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး လက္ျဖင္႔ေလွာ္ေသာေလွ ငါးစီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လူေတြကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကဲႀကိဳေနေသာရြာသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ေၾကာင္းက လူမ်ားေသာေၾကာင္ ့က်ေနာ္တို႔စီးရေသာ အခ်ိန္သည္ နံနက္ငါးနာရီးေက်ာ္ ေျခာက္နာရီးနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး မိုးလင္း၍အရာရာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျမစ္အေရွ႕ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရသည္ မိုးကေလးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ စီး၀င္ေနေသာ ေခ်ာင္းေသးေလးတခုကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရအနည္းငယ္သာရွိျပီး သူ၏ကမ္းပါးေဇာင္းမွာ ဝါးတျပန္မွ် ျမင့္ေနေသာေၾကာင္႔ ေခ်ာက္တခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။<br /></span><div style="text-align: center;"><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhogFYMEE3niBUtBLHV-lFA6xuiVQgLdR7yDCOeXfNPLKbDjGREBTTS74R5HZknj8pCjzS_gArCCj2AnOdydbSssqvnUO-DkLCH6runKIzqmrvVu1Nhbb-hx4B9oNNbbeB7Zhxx2tth-gfm/s1600-h/8.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhogFYMEE3niBUtBLHV-lFA6xuiVQgLdR7yDCOeXfNPLKbDjGREBTTS74R5HZknj8pCjzS_gArCCj2AnOdydbSssqvnUO-DkLCH6runKIzqmrvVu1Nhbb-hx4B9oNNbbeB7Zhxx2tth-gfm/s400/8.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243190696313133954" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">စနစ္ေျပာင္းခ်င္လို႔ တိုက္တဲ႔သူေတြရဲ႕ ၄ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔</span></span><br /></div><span id="fullpost">ထိုကမ္းပါးေဆာင္းေလးကို ျဖတ္ကူးရန္အတြက္ သစ္ပင္ငယ္္တပင္ကို လွဲထားျပီး ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ဝါးျဖင့္လက္တန္းကေလး လုပ္ထားသည္။ တံတားေလးမွာ ကႏြဲ႔ကလ်နဲ႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းမွ သူမ်ားသြားလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားအားယူေနဟန္ႏွယ္။ က်ေနာ္ထိုတံတာေလးကို ကူးဖို႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ႔ အေရွ႔က သူမ်ားသြားထားေသာေၾကာင့္ ထိုတံတားေလးမွာ ရႊံ႕ေတြနဲ႔ေခ်ာ္ေနလို႔။ ကိုယ္ေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္တလံုး အီးကြတ္မင့္နဲ႔ ေသနတ္ကို လြယ္ထားရ၍ မိုးဖြဲဖြဲကေလးရြာအခ်ိန္မွာ ရြံမ်ားနဲ႔ ေခ်ာ္ၿပီးမက်သြားေအာင္ ဝါးတန္းႏွစ္ဖက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အားျပဳထားရသည္။ ထိုအခ်ိန္ သတၱဝါတမိ်ဳးက ဒုကၡေပးျပန္သည္ အဲဒါကေတာ့ တျခားအေကာင္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ပါ “ျဖဳတ္”မ်ားသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၏အေရျပားသည္ သူမ်ားနဲ႔မတူ ျခင္နဲ႔ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရလွ်င္ ပိုယားတတ္သည္ အဖုမ်ားမွာ ပိုၿပီးႀကီးေယာင္ကာ အဆိပ္တက္လြယ္သည္။ အခုေတာ့ ေသြးဆာေနေသာ ထိုသတၱဝါမ်ား၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံစားရၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ဝါးတန္းႏွစ္ခုကို ကိုင္ထားရသည္ ေျခေထာက္က ေခ်ာ္မက် ေအာင္ေရြ႕လ်ား ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ နားရြက္မ်ားကို ျပြတ္သိတ္ေအာင္ ကိုက္သျဖင္႔ လက္တဖက္က တခါခါလႈပ္ရွားကာ ျဖဳတ္မ်ားနဲ႔ျပြတ္သိပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို လွမ္းပြတ္သပ္ရသည္ ျပဳတ္မက်ေအာင္လဲ ယိမ္းထိုးေနေသာ တံတားကိုထိန္းၿပီး ေလွ်ာက္ရေသးသည္။<br /><br />မ်က္ႏွာကို သဲနဲ႔ဆုပ္ပက္ သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္ က်ေနာ္ဘ၀တြင္ ဤက့ဲသို႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖဳတ္ကိုက္ခံရျခင္း မႀကံဳဘူးပါ ထိုတံတားေလးကို မိနစပိုင္းမွ် ျဖတ္ကူးၿပီးေသာအခါတြင္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရေသာေၾကာင့္္ ယားယံလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာဆက္တိုက္ကို ပြတ္ေနမိသည္။ အီကြတ္မင့္ထဲမွ မွန္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာတြင္ အပိန္းပိန္းေတြ ထၿပီး ေယာင္ကိုင္းေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မိနစ္(၃၀)ခန္႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါတြင္ ေတာင္ယာေဟာင္းတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ အေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားက နားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႕မ်ားလည္း ျမစ္ရဲ့ အေရွ႕ျခမ္းသို႔ ကူးလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ နား၍ နံနက္စာ ခ်က္စားၾကသည္။ <br /><span style="font-weight: bold;"><br /></span><span style="font-weight: bold;">အား မရွိေတာ့ဘူး</span><br />ေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ ပါလာေသာ ရိကၡာမ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပါလာေသာရိကၡာတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ဆားက အလံုအေလာက္ ပါမလာ။ ေတာတြင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ အဓိက ရိကၡာမွာဆန္နဲ႔ဆားပဲျဖစ္သည္ က်န္တဲ့ဟင္းကိုေတာ႔ သဘာဝက ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္ႏွင္႔ အမွ် ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္။ ျမစ္ကိုကူးၿပီး ဒုတိယေန႔ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဆားလံုးလံုးျပတ္သြားသည္ စစ္ေၾကာင္းတြင္ ပါလာေသာ(NLD_LA)အဖြဲ႔တြင္ သြားရွာၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆားျပတ္ေနၿပီ။ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႔ ႏွစ္ႏွပ္စားၿပီး ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ေတာင္တက္လွ်င္ ေခြ်းထြက္မ်ား သည္။ ေခြ်းထြက္လွ်င္ က်ေနာ့္တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဆားဓါတ္မ်ားေခြ်းနဲ႔အတူ ေရာပါသြားသည္၊ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း က်ဆင္းလာေသာ ဆားဓါတ္ကို ျပန္ျဖည့္စရာ ဆားမရွိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါဝင္ တျခားသူမ်ားလည္း ႏုံးေပ်ာ့လာၾကသည္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အလယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားသတိရလာေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ “ဝါးျပာထည့္ႀကိဳ အိုးနားတိုနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေမႊလိုက္မယ္၊ --- ခ်ိဳေပစြ ဟင္းခ်ိဳကို၊ု စေလာင္းတို အေျခပဲ့နဲ႔၊ အာေခါင္မွာ ပူေအာင္ထည့္လို႔၊ ၿမိဳလဲွ႔ကြယ္ေလး” ဒီစာခ်ဳိးလို ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝါးအေျခာက္မ်ားကို ထင္းအျဖစ္သံုးၿပီး ေၾကြက်လာေသာ ဝါးျပာမ်ားကို ခ်က္ထားေသာ ဟန္းေကာအိုးထဲသို႔ ဆားအျဖစ္ထည့္ ေရာေမႊလိုက္သည္။<br /><br />ၿပီးေတာ့မွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို “စားလို႔ရၿပီ ျမည္းၾကည့္” ဟုေျပာလိုက္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွ ဟင္းဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ၿပီး ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ခါးတယ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူးဟု ေျပာေသာအခါ က်န္သူမ်ားက က်ေနာ့္အားဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း အရွက္ေျပလိုက္ရယ္ၿပီး ဟင္းကိုဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ ၾကည့္ျပန္သည္။ ျပာေတြနဲ႔ ေရာေနေသာဟင္းသည္ စားလို႔မရေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ သြန္လိုက္ရသည္ ဆားမပါေသာဟင္းကို ျပန္ခ်က္စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း တလွမ္းျခင္း လွမ္းခဲ့ၾကသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာခရီးကို ေျခတလွမ္းမွစရသည္ ဆိုစကားမွန္သည္။ တရက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ညအိပ္နားၾကသည္ ေနာက္ရက္ နံနက္ေစာေစာတြင္ နားလံုရြာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ရြာတြင္စားစရာမ်ား ၀ယ္စားၿပီး ဖ်ားနာေသာ ဒဏ္ရာရေသာ လူနာမ်ားကိုတင္ရန္ လွည္းမ်ားကိုဆင့္ေခၚသည္။ လွည္းမ်ားရေသာအခါ ဖ်ားနာသူမ်ားႏွင့္ လူနာမ်ားကို လွည္းမ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီျဖင္႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ျဖတ္သြားပံုမွာ အလွဴလွည့္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ နားလံုရြာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းတြင္ ရန္သူ႔တပ္စခန္းတခုရွိသည္ ထိုစခန္းသည္ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္သြားတာျမင္တိုင္း လွမ္းပစ္ေလ့ရွိသည္။<br /></span><div style="text-align: left;"><span id="fullpost">သို႔ေသာ္အခု က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မ်ားေသာေၾကာင့္လားမသိ ပစ္ခတ္မွဳတစံုတရာမွ ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိပါ။ နားလံုမွ တရက္ေလွ်ာက္လွ်င္ တရုတ္နယ္စပ္၊ လိုင္ဇာသို႔ ညေနပိုင္းတြင္ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လိုင္ဇာရြာထဲတြင္ တအိမ္ကိုႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ခဲြ၍ တည္းခိုၾကသည္။ ေနာက္တရက္မနက္တြင္ လိုင္ဇာမွ က်ေနာ္တို႔ တပ္စခန္းရွိရာ ေနာင္ရာပါစခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေသာအခါ စခန္းတြင္ရွိေနေသာ ရဲေဘာ္ရဲေမမ်ားက လမ္းဝဲယာတြင္ တန္းစီျပီး ပန္းစည္းမ်ားျဖင္႔ လက္ကမ္းကာ ႀကိဳဆိုေနၾကသည္။ ေရွ႕တန္းျပန္ႀကိဳဆိုပြဲတဲ …. ! စားေသာက္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သူေတြ ရွိသလို က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔နင့္၍ ခံစားမွဳတခုျပင္းထန္ ေနျခင္းမွာ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြား ေသာရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္၏ မ်က္၀န္းအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ားအလို အေလ်ာက္စီးက်လာေတာ့သည္။ ထိုစခန္းတြင္ တရက္နားၿပီး က်ေနာ္တို႔ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္႔ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။</span><span id="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRdcJ2RduZIjz0R6xLCINkEkG6WyXJomuQy4B69ng_xeEZIapqESE1FVM4lQJAw0WZcD2UkV8_V4tpIdoYTqcwhuFXO_G2iFpyDPCVrycYxi_G8Q_rul1SJkQ5_3qIOG6SQmIPffBHXvYJ/s1600-h/10.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRdcJ2RduZIjz0R6xLCINkEkG6WyXJomuQy4B69ng_xeEZIapqESE1FVM4lQJAw0WZcD2UkV8_V4tpIdoYTqcwhuFXO_G2iFpyDPCVrycYxi_G8Q_rul1SJkQ5_3qIOG6SQmIPffBHXvYJ/s400/10.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243190446867421490" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 204, 102);">က်ေနာ္တို႔ အေျခခ်ရာ လိုင္စင္ေဒသ</span></span><br /></div><span id="fullpost">ဌာနခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုး(၄)ျပည့္ ႏွစ္ပါတ္လည္အတြက္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ရဲေမမ်ား အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေတာ္လွန္အဖြဲ႔အစည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖိတ္ၾကာထားသည္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အသီးသီး ထိုအခမ္းအနားကို ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ အခန္းနားစတာနဲ႔ တိုက္ပြဲခြပ္ေဒါင္းအလံကို အေလးျပဳကာ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ားကို အေလးျပဳၿပီး ေခါင္းေဆာင္အသီးသီး မိန္ခြန္းမ်ားေျပာၾကားၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသီးခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျပတင္ၾကသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မွဳေတြ ၿပီးလို႔ အသီးသီးထျပန္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္အေတြးႏွင္႔ ဆက္ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ တပ္ထိန္း(MP) ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးမွ “ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ မျပန္ေသးဘူးလား” ဟု ေမးမွ ေၾသာ္ေအးေအး က်ေနာ္သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ထိုအခါမွ ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးနဲ႔အတူ အိပ္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔</span><br />အေဆာင္ျပန္လာေတာ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ္႔မရသလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ရြာခ်လိုက္တဲ႔မိုးက က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ က်ဆံုးသြားေသာ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၁၁ေယာက္အတြက္ ေျဖမဆယ္ႏိုင္လို႔ ရြာတယ္လို႔ကို စိတ္အစဥ္က ထင္ေနမိတယ္၊ မိုးရြာထဲ ေလွ်ာက္ယင္း မိုးေရစက္ေတြက်ရာ ေကာင္းကင္ကို စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ “ ဥတၱရယဥ္စြန္းတန္းမွာ တာ၀န္ေက်စြာ ေနေပေတာ႔ ကိုမ်ဳိး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္တို႔ေရ ”လို႔ ဆိုၿပီး မိုးေရစက္လက္ၾကားက ရင္ထဲမွာ ငိုေနမိေတာ႔တယ္။<br /></span><div style="text-align: right;"><span style="color: rgb(51, 102, 255);" id="fullpost">ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)<br /></span><div style="text-align: left;">(လူထုအသံ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)<br /></div></div>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4941836108439861897.post-47495983329912823172008-09-07T00:44:00.001-07:002008-09-07T00:51:52.221-07:00ေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ား<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ေအာင္သာငယ္</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKIDXASoA5kz4cS9CtJf76d_CJhWpFIz-jOI1saFJeKpU5OQeqqFBEYJgjpcprroz4KMFdtVZpWE7Wm6DTW7ppPXnQ1KaEJvmAKDkUUbW7EddS5bSzr0et0bxfsH5e6wVdaR-ZzNRJJmlh/s1600-h/Hero.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKIDXASoA5kz4cS9CtJf76d_CJhWpFIz-jOI1saFJeKpU5OQeqqFBEYJgjpcprroz4KMFdtVZpWE7Wm6DTW7ppPXnQ1KaEJvmAKDkUUbW7EddS5bSzr0et0bxfsH5e6wVdaR-ZzNRJJmlh/s400/Hero.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243182608968819026" border="0" /></a>၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး စတင္ ကတည္းက အမိ ဗမာျပည္ႀကီး အတြက္ ျပည္သူ လူထု အားလံုး အတြက္ က်ရာေနရာကေန ႏိုင္ရာ တာ၀န္ ေတြကို ထမ္းေဆာင္ လာခဲ့ၾက သူေတြ ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လူသိ ထင္ရွား၊ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လူမသိ သူမသိနဲ႕ သူတို႕ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ ေနခဲ့ၾက ရပါတယ္။<br /><br />စင္ေပၚ မေရာက္၊ ဂုဏ္ျပဳ မခံရ၊ ဆုေတြ မရ၊ လူမသိ သူမသိဘ၀နဲ႕ ေပးဆပ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံ သူရဲေကာင္းမ်ားကို က်ေနာ္က မွတ္တမ္းတင္လိုျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို မွတ္တမ္း တင္ခြင့္ ျပဳပါ။ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္တာတခုကေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္လိုတဲ့ တခ်ိဳ႕ သူရဲေကာင္းမ်ား အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ဓါတ္ပံုေတြ မရွိတာပါပဲ။<br /><span id="fullpost"><br /><span style="color: rgb(255, 204, 102); font-weight: bold;font-size:130%;" >ကိုေဇာ္ထြန္း</span><br /><br />ကိုေဇာ္ထြန္းဟာ အသားျဖဴျဖဴ၊ လူပံုက ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ စကားေျပာလည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မာတဲ့သူပါ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလေတြတုန္းက ရန္ကုန္ တတိုင္းလံုးမွာ အေထြေထြ သပိတ္ေကာ္မတီ -GSC (General Strike Committee) ရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ ယူခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းဟာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေဆးေက်ာင္းသားတဦးပါ။ GSC ဆိုတာက အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ ဧရိယာတခုလံုးမွာ အျမင့္မားဆံုး အဖြဲ႕အစည္းပါပဲ။ GSC အလံေအာက္မွာ အဖြဲ႕အစည္း အားလံုး စုရပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ ဗကသပါ ပါပါတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလေတြ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဖြဲ႕အစည္း ေပါင္းစံုကို စုစည္း ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ တာ၀န္ၾကီးကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ အာဏာသိမ္းမႈျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ GSC ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို လြယ္ပိုးျပီး တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္နဲ႕အတူ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ကိုေဇာ္ထြန္း ေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုးရဲ႕ ဒူးပလာယာခရိုင္၊ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္၊ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ သူတို႕ ၂ ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ တခဏတာ ဆံုလိုက္ရပါေသးတယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္းက်န္းမာမာ ေတြ႕ရတာကိုက ၀မ္းသာစရာေကာင္းေၾကာင္း သူကပဲ ေျပာသြားပါေသးတယ္။<br /><br />၈၈ ႏို၀င္ဘာထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ေတြလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မကဒတ) ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ (All Burma Students' Democratic Front) ဖြဲ႕စည္း၊ တပ္ရင္း အသီးသီးမွာ ေပ်ာ္၀င္ လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုေဇာ္ထြန္း ကလည္း GSC အေနနဲ႕ DAB (Democratic Alliance of Burma) မွာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေနတာကို သိေနခဲ့ရပါတယ္။ သူကေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ေတြ ရံုးစိုက္ရာ မာနယ္ပေလာမွာပဲ ေနထိုင္ လႈပ္ရွားရင္း ရွိရွိသမွ် အဖြဲ႕အစည္းေတြကို သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆက္စပ္ႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာကို သိရွိေနခဲ့ရပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာ တခါတရံ သူနဲ႕ က်ေနာ္ ဆံုဆည္းခြင့္ ရတတ္ပါေသးတယ္။ ဆံုခြင့္ရတိုင္း ဘံုရန္သူု န၀တကို တိုက္ဖို႕အတြက္ တပ္ေပါင္းစု လိုအပ္ေၾကာင္းလည္း တဖြဖြ သူ ေျပာေနတတ္ပါေသးတယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ မာနယ္ပေလာမွာေနရင္းနဲ႕ မကဒတရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၈) မွာ ကိုေဇာ္ထြန္း ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားသိေနရ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ အတြင္းပဋိပကၡေတြကို မကဒတလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ ေကာ္မတီ ဆိုျပီး မကဒတ သမိုင္းမွာလည္း ေပၚလာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက မဲေဆာက္မွာ သူနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕ေတာ့ သူက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားဖို႕ က်ေနာ့္ကို နားခ်ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ တပ္ရင္းက အခက္အခဲေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ရႈပ္ေထြးေနေလေတာ့ သူ႕စကားေတြလည္း နားထဲ မ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ လူခ်င္း မဆံုမိၾကေတာ့ပါဘူး။<br /><br />ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္း ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း သတင္းဟာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုးၾကားမွာ ျပန္႕ႏွံ႕လာေနပါေတာ့တယ္။ မာနယ္ပေလာကေန မဲေဆာက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္းနဲ႕ မဲေဆာက္ကို ေရာက္မလာေၾကာင္း အားလံုး သိေနၾကပါတယ္။ မာနယ္ပေလာကေန မဲေဆာက္ကို မေရာက္ခင္ ခလယ္တလူေခၚတဲ့ ေလွဆိပ္ကို အရင္ သြားရပါတယ္။ အဲဒီ ေလွဆိပ္ကေနမွ မဲေဆာက္ကို လာရတာပါ။ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ မဲေဆာက္ကို မေရာက္လာခဲ့သလို၊ ခလယ္တလူကိုေရာ ေရာက္လာရဲ႕လားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ သူဘာျဖစ္သြားလဲဆိုတာ သူနဲ႕ ဘုရားသခင္ပဲ သိလိမ့္မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ အကယ္၍ ဘုရားသခင္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။<br /><br />ဘာပဲျဖစ္္ျဖစ္ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ အမိျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူတတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာကေန ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းကို က်ေနာ္ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕ကို အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ေနပါျပီ။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 204, 102);font-size:130%;" >ကိုသိန္း</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7ZWGjVswXhkygOQj7aNN2r6A2_AYaMRne6_15t4Enf1frg2MHJrn5_MWyWywA3PWkL-vYmojIvQEXb0kWHiywHGfL8Rzia_T7g0gAcdfTbTRtWhbfvzPZBQjKXlELb5PZXLe0WNEX2fKm/s1600-h/ko_thein.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7ZWGjVswXhkygOQj7aNN2r6A2_AYaMRne6_15t4Enf1frg2MHJrn5_MWyWywA3PWkL-vYmojIvQEXb0kWHiywHGfL8Rzia_T7g0gAcdfTbTRtWhbfvzPZBQjKXlELb5PZXLe0WNEX2fKm/s400/ko_thein.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243182299819697954" border="0" /></a>မကဒတ မွာေတာ့ ကိုသိန္းကို အားလံုး သိၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ သူခမ်ာ အေမ့ေလ်ာ့ ခံေနရေလသလားလို႕ စဥ္းစားမိရင္း သူ႕ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခဲ့ရသေလာက္ ေဖာ္ျပခ်င္တာပါ။<br /><br />၁၉၈၉ စက္တင္ဘာလမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက အဖြဲ႕အစည္းေတြ အားလံုးပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး စီမီနာတခုကို ထိုင္းႏီုင္ငံ တေနရာမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မကဒတရဲ႕ စခန္းေပါင္းစံုက ေစလႊတ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုသိန္းလည္း အပါအ၀င္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူက တပ္ရင္း (၂၀၇)ရွိရာ ေရေက်ာ္စခန္းရဲ႕ဥကၠဌပါ။ စီမီနာမွာ ႏိုင္ငံတကာက ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း အစံုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံလို ရႈပ္ေထြးလြန္းလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပသနာေတြဟာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာလည္း အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးရ၊ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကတဲ့ အထိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ မကဒတ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ထိုးၾကိတ္ၾကတဲ့ပြဲေတြမွာ မပါခဲ့ပါဘူး။<br /><br />စီမီနာက စက္တင္ဘာ လလည္ကေန ႏို၀င္ဘာထိ တလခြဲေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ တည္းခိုရတဲ့ တည္းခိုေဆာင္မွာ ကိုသိန္းနဲ႕ က်ေနာ္က ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္။ ေန႕တိုင္းအတူတကြ သြားလာစားေသာက္ရင္း သူနဲ႕ က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ဥပဓိရုပ္နဲ႕ စကားေအးေအး ေျပာတတ္တဲ့ ကိုသိန္းဟာ ခင္မင္စရာ ေကာင္းတဲ့ သူတဦးပါ။ မကဒတရဲ႕ စခန္း ဥကၠဌတဦးျဖစ္ေပမယ့္ မသိရင္ သာမန္ရဲေဘာ္တဦးလိုပဲ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ အေနရိုးရိုးနဲ႕ စကားေျပာရင္ ေလးေလး နက္နက္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကိုသိန္းကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစားခဲ့ပါရဲ႕။ ဘယ္ အေၾကာင္း အရာကို ေျပာေျပာ သူက တေလးတနက္ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕မွာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားတဲ့အရာ တခုမွ ရွိပံု မရပါဘူး။<br /><br />သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္တို႕ ဖက္ဒရယ္တို႕ကို ေဆြးေႏြးရတဲ့ ရက္တရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခု UWSA (၀သပ) ထဲေရာက္သြားတဲ့ ငတိေတြလည္း ပါပါတယ္။ သူတို႕က က်ေနာ္တို႕ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ မင္းတို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ဗမာျပည္နယ္ ေတာင္းရမယ္-ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ဟာသ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါေဆြးေႏြးေနတာပဲ၊ ဘာလို႕ က်ေနာ္တို႕က ဗမာျပည္ ေတာင္းရမွာလဲေပါ့။ မကဒတ-ဟာ ဗမာျပည္နယ္ေတာင္းဖို႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ျပီးေတာ့ မကဒတဟာ ဗမာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပဲ၊ ဒီလို က်ေနာ္တို႕က ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒီမွာ ျပသနာ ထတက္တာကေတာ့ ကရင္နီျပည္နယ္က ကိုယ္စားလွယ္နဲ႕ အဲငတိပါပဲ။ မင့္ကိစၥ မင္း အရင္ ရွင္းပါလားကေန စလိုက္တာ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကတဲ့အထိပါပဲ။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ၀ငတိနဲ႕ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ သိပ္ မေၾကမလည္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၀ငိထိန္းခဲ့တာက ကိုသိန္းပါ။ အမွန္က ကိုသိန္းနဲ႕ က်ေနာ္က အသက္ခ်င္းလည္း သိပ္မကြာပါဘူး။ က်ေနာ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အျငင္းအခံု ၀ါသနာမပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မရွည္ဘူး။ ခုလို ျငင္းခံုရတာေတြမ်ားလာေတာ့ လက္ပါခ်င္ေနျပီ။ ကိုသိန္းက ပြဲထိန္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျပီးသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။<br /><br />ဒီလိုနဲ႕ ေတာထဲကို က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ေရြ႕လ်ားလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေရြ႕လ်ားသြားတယ္။ တေန႕သားေတာ့ သတင္းတခု ၾကားရတယ္ ကိုသိန္းကို ရန္သူက ဖမ္းမိသြားတယ္။ လက္နက္ေတြနဲ႕၊ ရန္သူက သူ႕ကို ေသဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကားရတာ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုသိန္းရယ္။ ခုေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကို ေသဒဏ္ ္မေပးေသးေပမယ့္ သာယာ၀တီေထာင္မွာ သူ႕ကို ထားထားတယ္။ မ်က္လံုးတဖက္ကြယ္သြားျပီ။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ၾကားရတာေတြက။ သူ တတ္ႏိုင္တာေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ ကိုသိန္း။ သူဟာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ပါပဲ၊ အခုေတာ့ သူ႕ကို အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ေနေလျပီလား။<br /><br />ေဒါက္တာမင္းသိမ္း<br /><br />သူ႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ ေတြ႕ကာစတုန္းကဆို ဆရာ၀န္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ အဲေလာက္ အေနရိုးကုပ္တဲ့သူပါ။ သူ လုပ္စရာရွိတာကို သူလုပ္တယ္။ စကား အပို မေျပာဘူး။ လူပံုက အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ မ်က္မွန္မထူတထူနဲ႕။ စကားေျပာရင္လည္း ခပ္ေလးေလး ဒါေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္သူ။ က်ေနာ္ေတြ႕ေတြ႕ေနတာကေတာ့ ျပင္ပက သတင္းေထာက္ေတြ လာရင္ သူက စကားေျပာေနသူဆိုေတာ့ အီးေမဂ်ာက တေယာက္ေယာက္ေပါ့ေလ က်ေနာ္က ထင္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ စခန္း ေဆးရံုမွာလည္း ေတြ႕ေတာ့မွ ေၾသာ္ ဆရာ၀န္မွန္းသိရေတာ့တာ။<br /><br />သည္လိုနဲ႕ ကိုသိန္းနဲ႕အတူ က်ေနာ္ စီမီနာတက္ေတာ့ သူလည္း ပါလာပါတယ္္။ ကိုသိန္းလိုပဲ က်ေနာ္ ခင္ရသူ။ ဒါေပသည့္ စီမီနာမွာ Workshop ေတြလုပ္ေတာ့ သူက တျခား Group မွာခ်ည္း။ ဒါနဲ႕ စီမိီနာ တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူနဲ႕ တခါမွ မတြဲခဲ့ဖူး။ အမွန္ကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းက က်ေနာ္တို႕ စခန္းက မဟုတ္ ေစာထစခန္းမွ လာသူ။<br /><br />က်ေနာ္တို႕ စခန္းမွာ သင္တန္းေတြမ်ိဳးစံုေပးေတာ့ သူက အဲသည္မွာ ေဆးသင္တန္းမွာနည္းျပ။ သည္လိုနဲ႕ သူနဲ႕ က်ေနာ္ စခန္းမွာ တတြဲတြဲ ျဖစ္လာတယ္္။ အရက္အတူေသာက္။ စကားေတြအတူေျပာ။ တခါတခါလည္း သူေျပာတာေတြ က်ေနာ္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ခင္ပါတယ္။<br /><br />သည္လိုနဲ႕ သင္တန္းေတြျပီးေတာ့ သူက သူ႕ ေစာထစခန္း ျပန္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ဆင္းတဲ့့ စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါသြားတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဆရာ၀န္ေတြကို စစ္ေၾကာင္းထဲ မထည့္ပါဘူး။ ေဆးမွဴးေတြသာ စစ္ေၾကာင္းထဲ လိုက္ၾကေလ့ရွိတာကိုး။ သူကေတာ့ အတင္းေတာင္းဆိုျပီး လိုက္သြားသည္တဲ့။<br /><br />သိပ္မၾကာပါဘူး။ မုပၸလင္နဲ႕ ဘီးလင္းမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တာကို ၾကားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းကို ရန္သူက ဖမ္းမိသြားတယ္ ဆိုတာကိုပါ ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သတင္း အတိအက်ေတာ့လည္း မည္သူမွ် မသိရေတာ့။ ဒဏ္ရာနဲ႕ ေဆးရံုမွာေသသြားသည္။ ရန္သူက မေသမခ်င္း ႏွိပ္စက္သည္။ က်ိမ္းေသတာကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္း က်ဆံုးသြားပါျပီ။<br /><br />သူလည္း သူရဲေကာင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ လူေတြ သူ႕ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနေလျပီလား။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);">(ေအာင္သာငယ္ ဘေလာ့ဘ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။)</span><br /></span>ကိုစ်ာန္http://www.blogger.com/profile/15678518224862359679noreply@blogger.com0