က်ေနာ္႕ ရဲ႕ ပထမဆံုး မႏာၱန္

သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)

ေရွ႕ရြာတြင္ န.အ.ဖ စစ္ေၾကာင္း၀င္ေနသည္ဟု ရြာသားတေယာက္ အူယားဖားယား ေျပးလာ၍ က်ေနာ္တို႕ စစ္ေၾကာင္း အား လာေရာက္သတင္းပို႕သည္၊ ဒီေတာ႕ အရမ္း၀င္၍မရ၊ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပါက ရြာသူရြာသားမ်ား အထိနာႏိုင္သည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းသည္ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚ၌ ေနရာယူ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္၊ ရာသီဥတုက ပူျပင္းေနသည္၊ တခ်က္တခ်က္ ေ၀ွ႕၀ိုက္ တိုက္ခိုက္လာေသာ ေလႏုုေအးေလးေၾကာင့္သာ ေအးျမေသာ အရသာကို ခံစားထိေတြ႕ရသည္၊ “တကူးကူး ……… တကူးကူး”ႏွင့္ လြမ္းဆြတ္စြာ ေအာ္ျမည္ေနေသာ ေရႊဥၾသ တြန္သံက ေတာ၏ အလွကို အေရာင္တင္ေပးေနသည္႕ႏွယ္၊ သစ္ရြက္ေဟာင္းမ်ားက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြၾကေနသည္၊ ေလတိုးတိုက္ခိုက္သျဖင့္ ၀ါးပင္၀ါးကိုင္းမ်ားက ယိမ္းထိုးလႈပ္ခါေနသည္၊ မတ္လ၏ ေလရႈးေၾကာင့္ ၀ါးရြက္မ်ားကလည္း ေ၀ွ႕ကာ၀ိုက္ကာ တဖြဲဖြဲတသဲသဲ ေၾကြၾကေျမခေနသည္၊ ေတာင္ကုန္းေပၚ အေပၚစီးမွ ေနရာယူထားသျဖင့္ ရွမ္းျပည္၏ အလွမ်ားကို ေတြ႕ရသည္မွာ လြမ္းစရာေႏြ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္၊ မီးခိုးမ်ားက တလိမ့္လိမ့္ထြက္ေပၚေနသည္၊ တိမ္ညိဳမိလႅာမ်ားက ေဆးေရးခ်ယ္ထားသကဲ့သို႕ အေရာင္မ်ားေတာက္ပေနသည္၊ ေႏြေၾကာင့္ ေကာင္းကင္သည္ၾကည္လင္ေနၿပီး ထိုၾကည္လင္မႈက ရွမ္းျပည္တခြင္ကို ေဆးေရာင္ခ်ယ္သ ေနသလိုပင္၊ က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေန သည္႕ေနရာက ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္း ေတာနက္နက္တေနရာ၊ စစ္ေၾကာင္းသည္ ေအာက္ဖက္သို႕ စူးစူးရဲရဲ တဟုန္ထိုး စုန္ေနသည္႕ သ႑ာန္ ၊ ေန႕ေရာညပါ စစ္ေၾကာင္းခ်ီလာေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္မ်ား ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနၾကသည္။

က်ေနာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းက ဧည့္သည္စစ္ေၾကာင္း၊ ဧည့္သည္ခရီးသည္ မ်ားပါသျဖင့္ ေဒသခံစစ္ေၾကာင္းက က်ေနာ္တို႕ လိုရာခရီး ေရာက္လိုေသာေဒသသို႕ အတူပို႕ေဆာင္ေပးျခင္းသည္ သူတို႕၏ အဓိကတာ၀န္၊ ေဘးမသီရန္မခဘဲ လိုရာခရီးသို႕ပို႕ေဆာင္ ေပးရသျဖင့္ စစ္ေၾကာင္း၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ လိုရာခရီးသို႕ေရာက္ေရး၊ ထို႕ေၾကာင့္ ရန္သူႏွင့္ ထိပ္တိုက္ မတိုးမိေစရန္ ကြင္းလုိက္ ေရွာင္လိုက္တိမ္းလိုက္ႏွင့္ တနာရီေလွ်ာက္ရမည့္ခရီးသည္ ငါးနာရီခန္႕ၾကာသည္၊ တခါတရံ တရက္ခရီးမွ်ပင္ၾကာတတ္သည္၊ ေျမာက္ ကိုသြားခ်င္လွ်င္ ေတာင္ ကို ေရာင္ျပေလွ်ာက္ေပးရသည္၊ ေတာင္ကို သြားခ်င္လွ်င္ ေျမာက္ဘက္သို႕ ဦးတည္ရသည္၊ စစ္ေၾကာင္းခ်ီရာတြင္ လံုျခံဳမႈက အေရးႀကီးသည္၊ လံုျခံဳမႈရွိမွ လက္ဦးမႈ ရႏိုင္မည္၊ ေရွတန္းနယ္ေျမဆိုသည္မွာ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုပ္ထားရေသာေနရာ၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ အသက္ ဆံုးရႈံး ႏိုင္ေသာေနရာ။

ပအို႕ေဒသ။ မဲနယ္ေတာင္အနီးရြာတရြာသို႕ ပအို႕ျဖဴစစ္ေၾကာင္မႉးႏွင့္အတူ ညေန ေန၀င္ရီတေရာ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္၊ စစ္ေၾကာင္းမႉးက “ဒီေန႕ ဒီရြာမွာ ညအိပ္မယ္”ဟုဆိုလာသျဖင့္ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕သည္ ယူနီေဖါင္းမ်ားခၽြတ္ကာ ပါလာေသာ မာဖီမ်ားကို ထုတ္၍၀တ္ဆင္ၾကၿပီး ရြာထဲသို႕ လပ္ယားလပ္ယား လုပ္ရန္ ထြက္လာစဥ္၊ လမ္း၌ စစ္ေၾကာင္းမႉးႏွင့္ေတြ႕တာနဲ႕ “ခင္းဗ်ားတို႕ဘယ္လဲ” “ဟုိနားဒီနားေလွ်ာက္ၾကည့္မလို႕ပါ” “အခုခ်က္ခ်င္းယူနီေဖါင္းလဲ …. အခုခ်က္ခ်င္းထြက္မယ္” အံၾသ ရသည္၊ ခုနကနားမည္၊ ယခုထြက္မည္။ အမွန္ေတာ့ ရြာသားမ်ား ( သတင္းေပး ) ကို လည့္စားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ စစ္ေၾကာင္း၀င္လာကတည္းက ဒီရြာမွာ အိမ္မယ္လို႕ သတင္းလႊင့္ လိုက္သည္၊ ထိုသတင္းသည္ နအဖ စစ္ေခြးမ်ားထံ အေႏွးႏွင္႕ အျမန္ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ရန္သူကိုလွည့္စားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ထိုညက ထိုရြာမွာမအိပ္ျဖစ္လိုက္ တေန႕လံုးေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ တညလံုး ေလွ်ာက္ရျပန္သည္၊ ထိုညက ထိုရြာသို႕ ရန္သူအင္အား(၁၀၀)ေက်ာ္ ျဖင္႕ရြာသို႕လာ၀ိုင္းေၾကာင္းသိရသည္၊ စစ္ဆိုသည္မွာ အသက္ကို အရင္းအႏွီးလုပ္ၿပီး မိမိအင္အား မျပဳန္းတီးေရးမဆံုးရႈံးးေရး အတြက္ အျမတ္ ထုတ္ရသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ စစ္နည္း ပရိယာယ္ၾကြယ္၀ဖို႕ အေရးႀကီးသည္။

ေႏြရာသီ စစ္ေၾကာင္းခ်ီရသျဖင့္ ယူနီေဖါင္းတခုလံုး ေရေလာင္းခ်ထားသကဲ့သို႕ေခၽြးမ်ား အိုင္နစ္ေနသည္၊ ေရဗူးထဲမွ လက္က်န္ေရအနည္းငယ္ကို ေမာ့ခ်လိုက္သည္၊ ရြာေရာက္မွ ေရျဖည့္ေတာ့မည္၊ ေရရွားပါးေသာ အရပ္ေဒသ ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေသာက္ခဲ့ရသည္မွာ အာစြတ္ယံုမွ်သာ၊ အရမ္းမေသာက္ရဲ၊ ရွမ္းျပည္၏ ေျမျပန္႕ ေဒသပိုင္း ျဖတ္သန္းေနရ သျဖင့္ ေတာေတာင္စိမ္စမ္း၊ ေရတံခြန္မရွိ ၊ ေရရွားသျဖင့္ တိုက္ပြဲကို အရမ္းမဆင္ရဲ၊ ထမင္းအသက္ ၇-ရက္ ေရအသက္ တမနက္၊ တမနက္ေတာင္ မခံႏိုင္၊ ေရမရွိပါက တနာရီေတာင္ မခံႏိုင္၊ ထမင္းမစားဘဲ တရက္ေနလို႕ ရခ်င္ ရမည္၊ ေရမေသာက္ဘဲ လံုး၀ေနလို႕မရ၊ အာေတြပူလာသည္၊ ပါးစပ္ေတြေျခာက္လာသည္၊ ဒူးေတြေပ်ာ့ေခြလာသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား၏ အေရးႀကီးဆံုး ရိကၡာထဲတြင္ ေရသည္လည္း အေရးႀကီးဆံုး။

ေက်ာက္ေတာင္ေပၚ၌ ေစာင့္ေနၾကသည့္အခ်ိန္မွာ သံုးနာရီေက်ာ္မွ်ပင္၊ ရန္သူစစ္ေၾကာင္း ထြက္ခြာသြားၿပီ ဟူေသာ သတင္းရရခ်င္းက်ေနာ္တို႕ ရြာထဲသို႕၀င္ရန္ စစ္ေၾကာင္းစခ်ီၿပီ၊ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႕ အၾကာတြင္ ရြာထဲသို႕ေရာက္လာၾကသည္၊ ၀ါးႏွင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တဲအိမ္ေလးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသည္၊ အိမ္အမိုးကို သက္ကယ္ႏွင့္မိုးထားၾကသည္၊ အကာမွာ ၀ါးထရံကာမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ အိမ္ေျမယာမ်ားကို ၀ါးႏွင့္သာ ျခံခတ္ထားသည္၊ ေျခတံရွည္အိမ္ေလး မ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ အိမ္ေအာက္၌ ဆန္ေထာင္းေသာ ေမာင္းတံမ်ား ကိုေတြ႕ရသည္၊ ျဖတ္ကနဲ ေလ့လာလိုက္ရေသာ္လည္း ေတြ႕ရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကား စိတ္ မခ်မ္းေျမ႕စရာ ………. မ်က္ေစ႕ေရွ႕ေမွာက္ ျဖတ္ေျပးလာသည္။

ၾကက္ေမႊးမ်ား၊ ဘဲေမႊးးမ်ားက ေနရာအႏွံ႕အျပန္႕လွ်က္ ေရအိုး(၀ါးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ၀ါးက်ည္ေတာက္ ဗူးမ်ား)ကို ရုိက္ခြဲထားသည္။ ဆန္အိုး(၀ါးျဖင့္ျပဳလုပ္ေသာ စပါးက်ည္)မ်ားကို ရုိက္ခြဲထားသျဖင့္ စပါးေစ့မ်ားသည္ ျပန္႕က်ဲ ေနသည္၊ တဲတခ်ဳိ႕မီးေလာင္ေနသည္၊ ျခံစည္းရုိး မ်ားကိုလည္း ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္စီးထားသည္၊ န.အ.ဖ စစ္ေခြးမ်ား စားရန္ ရြာသူရြာသားမ်ာက သူတို႕၏ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ မ်ားကိုေပးဆပ္လုိက္ရသည္၊ “ ႏြားဆိုရင္ … ဟင္း၊ လွည္းဆိုရင္ … ထင္း၊ လူဆိုရင္ … က်င္း ” အရုိင္းအစိုင္း အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ေရွ႕တန္းေနရာမ်ားတြင္ ရုိင္းခ်င္သလိုရုိင္း၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္၊ ထင္းတိုင္းႀကဲေနေသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၊ ေတြ႕ရသည့္အရာမ်ားက တကယ့္ အနိဌာရုံ၊ ရြာသား မ်ားကို တေယာက္မွ်မေတြ႕ရ၊ က်ေနာ္တို႕ ရွမ္းစစ္ေၾကာင္း ေရာက္လာၿပီ ၾကားသည္ႏွင္႕ ေတာထဲေတာင္ထဲ လွ်ဳိေျမာင္ၾကားထဲမွ ပုန္းေအာင္းေနေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ ခေလးမ်ား ထြက္လာၾကသည္၊ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္မ်ားတုန္ရီားကိုပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေျပာႏိုင္ရွာ ၊ ေမးခိုက္တုန္ရီေန သျဖင့္ အစ္တစ္တစ္ အသံမ်ားသာၾကားေနရသည္၊ “မန္ကြာေယာက္ ….. မန္ကြာေယာက္”(ဗမာျပန္ၿပီ) ဆိုသည့္အသံမ်ားသာ နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။

ျပည္သူလူထု၏ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနပါသည္ဆိုေသာ စစ္တပ္၏ အတြင္းသရုပ္ဗီဇ အစစ္အမွန္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႕ရွိလိုက္ရသျဖင့္ ရင္ထဲ၌ ေအာင့္ကနဲ နာက်င္ခံစားလိုက္ရသည္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ ေနေသာမ်က္ႏွာမ်ား၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနေသာ ခေလးငယ္မ်ား၊ မည္သည့္ေနရာသို႕ ေျပးလႊား တိမ္းေရွာင္ေနၾကရေသာ အမ်ဳိသားမ်ား၊ ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္စီးထားေသာ ေၾကမြေနသည့္ ေရအိုးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ေနစဥ္ စစ္တပ္၏ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ီမႈေအာက္၌သာႀကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ က်ေနာ္တို႕အဖို႕ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမအတြင္း လူ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူအခြင့္အေရးဆိုး၀ါးေနေအာင္ ခ်ဳိးေဖါက္ခံေနရမႈမ်ားကို စိုးစဥ္းမွ်မသိခဲ့ရ၊ မၾကားခဲ႕ရ၊ ယခုလက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕သိရွိလိုက္ရသည့္အခါ…….ေတာက္………..ဤ … ကမၻာေျမ၀သုန္၌ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ဖိႏွိပ္သည္၊ လက္နက္ရွိသူက လက္နက္မဲ့သူကို ဖိႏွိပ္သည္၊ ေစာ္ကားသည္၊ အႏုိင္က်င့္သည္၊ ေမးခ်င္ပါသည္ အုပ္ဖြဲ႕သည္၊ အႏိုင္က်င္႕သည္မွာ မည္သူေတြ လုပ္တတ္ပါလဲ…….အဟိတ္ တိရိစာၦန္ မ်ားသာ။

ငယ္စဥ္ကေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းေလးက အသည္းမွာ စြဲမက္ေနေသး၏ က်ေနာ္အသက္ ၁၂ႏွစ္သားအရြယ္ခန္႕က ျဖစ္သည္၊ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဆူညံသံမ်ားၾကားသျဖင့္ အျပင္သို႕ထြက္ၾကည့္သည္။ ေတြ႕ရသည္႕ ့ျမင္ကြင္းကား ထြက္ေျပး လာေသာ ေပၚတာတေယာက္အား စစ္တပ္မွ စစ္သားတဦးက လိုက္လံဖမ္းဆီးမိ သျဖင္႕ သံနတ္ဒင္ျဖင့္ ေခါင္းကို ရုိက္ခြဲေနသည္၊ ဖ်ာက်ေနေသာ ေသြးမ်ားက ထိုေပၚတာ၏ ဦးေခါင္းေပၚ၌ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည္၊ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေရွ႕ ေျပးထြက္ၾကည္႕ယင္း ထိုစစ္သားအား စိတ္ထဲမွ တီးတိုး ေရရြတ္မိလိုက္သည္က တရားမဲ႕ လိုက္ၾကတာ၊ မၾကာခင္ ထိုေပၚတာအား တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚကာ ကားေပၚသို႕ပစ္တင္လိုက္သည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ႕ရသည္၊ ထိုေပၚတာေလးသည္ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ဆိုလွ်င္ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ ထိုေနရာ၌ပင္ အိုးစားကြဲသြားႏုိင္သည္၊ ရွစ္ေလးလံုးမတိုင္မွီ မဆလစစ္တပ္သည္ ၿမိဳ႕ေပၚ၌ လူထုကို ေပၚေပၚတင္ မဖိႏွိပ္ရဲ၊ မရက္စက္ရဲ၊ ထိုအခ်ိန္ကာလ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အသည္းအသန္ တိုက္ခိုက္ေနရသည့္အခ်ိန္၊ လူထုကို အရမ္းကာေရာ မလုပ္ရဲ၊ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း နအဖစစ္တပ္သည္ ၿမိဳ႕ေပၚမ်ား၌ပင္ ေျဗာင္သတ္ျဖတ္လာသည္ အထိ အတင့္ရဲလာသည္၊ ျဖစ္တည္ခဲေသာ လူ႕ဘ၀မ်ားကို ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးကဲ့သို႕ သေဘာထားကာ သတ္ခ်င္တိုင္းသတ္၊ ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းကားလာခဲ့သည္။

ေရာက္သည့္ရြာတိုင္း၌ ဗမာစကားေျပာေသာ က်ေနာ္တို႕ကို ရြံေၾကာက္ႀကီး သဖြယ္ ဆက္ဆံျပဳမူ ၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ ရေသာအခါ ရင္ထဲ၌ အေတာ္ပင္ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္မိရသည္၊ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ား ၾကား၌ ဒီဗမာမ်ား(ေက်ာင္းသားမ်ား)က ဘာ၀င္ရႈပ္ ေနၾကသလဲဆိုသည့္ အမူအရာ ညြန္းသည္႕ သူတို႕ မ်က္လံုးမ်ားေပၚမွာ အထင္းသားေပၚေနၾကသည္၊ က်ေနာ္တို႕က ခ်က္ထားသည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ရြာသားမ်ားအား ခြဲေ၀ေပး ဒါနလုပ္သည္၊ ခေလးမ်ားအား မုန္႕မ်ား၀ယ္ေပးသည္၊ က်ေနာ္တို႕၏ လက္ထဲ၌ ခေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ခ်ဳိခ်ဥ္မ်ား၊ မုန္႕မ်ား ေဆာင္ထားရသည္၊ သူတို႕ အိမ္တြင္းရွိ တႏိုင္တပိုင္အလုပ္မ်ားျဖစ္ေသာ ေရခပ္၊ တံမ်က္စည္းလွဲ၊ စပါးေထာင္းကူ အလုပ္မ်ားကို မၿငီးမညဴ အပင္ပန္းခံ လုပ္ေပးသည္၊ စပါးရိတ္ကူသည္၊ ေကာက္လိႈင္းမ်ား၀င္ ထမ္းေပးသည္၊ စပါးက်ီထဲသို႕ စပါးမ်ားထည့္ေပးသည္၊ ၾကာလာေတာ့ ရင္းႏွီးသည္႕ ့မ်က္၀န္းမ်ားကို ေတြ႕လာရသည္၊ ေဖၚေရြေသာ အမူအရာမ်ား ျပလာသည္။

ကိုေရႊဗမာ(ေက်ာင္းသား) မ်ားသည္ န.အ.ဖ စစ္သားမ်ားႏွင့္မတူ၊ န.အ.ဖ စစ္သားမ်ားက ရြာေရာက္လွ်င္ ၾကက္ခိုးသည္၊ ဘဲခိုးစား သည္၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားေရွ႕တြင္ ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္သည္၊ စိတ္အခန္႕မသင့္လွ်င္ လက္သီးနဲ႕ထိုး ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္ေက်ာက္သည္၊ ခ်က္ထားသည့္ ထမင္းအိုးမ်ားေတြ႕လွ်င္ တၿဖဲဲႏွစ္ျဖဲ အကုန္၀င္စားသြားသည္၊ အခု ဒီဗမာမ်ားကေတာ့ လူထုႏွင့္ တသားတည္းရွိသည္၊ တေသြးတည္း တသားတည္း ေနထိုင္တတ္သည္၊ လူထု၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။

သို႕ျဖင့္ က်ေနာ္တို႕၏ ဘ၀ တစိတ္တေဒသမ်ားကို ေမးျမန္းလာေတာ့သည္၊ က်ေနာ္တို႕က ျပန္ရွင္းျပသည္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ ဗမာေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သည္၊ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ သာမက ဗမာမ်ားကိုပင္ ေပတရာလမ္းမမ်ားေပၚ၌ ေသနတ္ျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၾကသည္၊ ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရန္ ေတာထဲသို႕ ေရာက္လာၾကသည္ ဆိုသည္ကို ရွင္းျပေတာ့ သူတို႕အားလံုးအံ့ၾသၾကသည္။

“ဗမာ က ဗမာေတြ ကိုသတ္သလား”ဟုေမးခြန္းထုတ္သည္၊ ဗမာ က ဗမာကို မသတ္ပဲ သူတို႕ တိုင္းရင္းသားေတြ ကိုသာ မဲ၍ သတ္ေနေၾကာင္းသာ သူတို႕ထင္ျမင္ေနပံု ရသည္၊သူတို႕ အာဏာတည္ၿမဲဖို႕အတြက္ဆိုလွ်င္ ခေလးေတာင္ အရွင္မထား၊ ေက်ာင္းသူေလး ေတြကိုေတာင္ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့သူတို႕ပို၍ အံ့ၾသသြား ၾကသည္၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု အေၾကာင္းရွင္းျပသည္၊ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႕လူသတ္မႈမ်ားကို ေျပာျပသည္၊ စစ္ကိုင္းတြင္ စက္ေသနတ္ႏွင့္ လူထုကို ပစ္သတ္ခဲ့သျဖင့္ ေပတရာ လမ္းမေပၚမွာ ေသေနေသာအေလာင္းမ်ား၊ မေသမရွင္မ်ားကို ကားႏွင့္တိုက္၍ ဧရာ၀တီျမစ္အတြင္းသို႕ ေမွ်ာသြန္ခ်မႈ မ်ားကို ေျပာျပေတာ႕ သူတို႕ေတြ ေၾကကြဲ မဆံုး…….ႏွလုံးသား ခံစားမႈဆိုတာ ဗမာ၊ တိုင္းရင္းသား ကြဲျပားမႈရွိတာမွ မဟုတ္တာ။

အေနၾကာလာေတာ႕ ရင္းႏွီးမႈ ပိုရလာသည္၊ တခ်ဳိ႕ ဗမာစကား မေျပာတာ သံုးႏွစ္ရွိၿပီ….. တခ်ဳိ႕က တႏွစ္….ႏွစ္ႏွစ္…. ေလး၊ငါး၊ ဆယ္ႏွစ္။ အံၾသမိသြားသည္၊ ဗမာစကား ေျပာတတ္ပါက အေရးႀကီးေသာ ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ႏိုင္ရန္ န.အ.ဖ စစ္တပ္အတြက္ ဗမာစကားေျပာတတ္သူသည္ သူတို႕ ဆက္ဆံေရးစက္ႀကီးျဖစ္သည္၊ ထိုစစ္ေခြးမ်ား ရြာထဲ၀င္လာပါက ဗမာစကားေျပာတတ္သူကို အရင္ရွာသည္၊ ရိကၡာေပးရမည္၊ လမ္းျပရမည္၊ သူပုန္သတင္းေပးရမည္၊ လမ္းေထာက္ရမည္၊ ထမင္းဆင့္ရမည္၊ ကင္းထိုးရမည္၊ သပၺရံနံေပါင္း အစံုခိုင္းသည္၊ ဗမာစကားတတ္ေသာ သူသည္ န.အ.ဖ စစ္ေၾကာင္းေအာက္တြင္ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ငရဲအိုးႀကီးထဲသို႕ ေဇာက္ထိုးက်သြားသူႏွင့္ အတူတူပင္၊ ေလာဘ။ ေဒါသ။ ေမာဟ အေမွာင္ပိတ္ဖုံး ေနေသာ စစ္တပ္ေအာက္၌ သူက သားေကာင္ပမာ၊ ရိကၡာ မျပည့္စံုပါက သူက အထုေထာင္းခံရသည္၊ သူပုန္သတင္း မေပးပါက ရက္ရက္စက္စက္ ညင္းပမ္းႏွိပ္စက္သည္၊ လမ္းျပ မေခၚႏိုင္ပါက ေသနတ္ဒင္ႏွင့္ ရုိက္သည္၊ ထမင္းထုပ္အလံုအေလာက္ မစီစဥ္ႏိုင္ပါက ေသနတ္ေျပာင္း၀ႏွင့္ ရင္၀ကို ေစာင့္ထိုးသည္…….အို…..စံုလို႕ စံုလို႕ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း စံုစီနဖါ ႏိွပ္စက္နည္းေတြနဲ႕ေလ။

ထိုအတြက္ေၾကာင့္ န.အ.ဖ စစ္တပ္လာလွ်င္ တတ္ထားသည့္ ဗမာစကားမ်ားကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကရ ေတာ့သည္၊ ဗမာစကားသံ ၾကားလွ်င္ပင္ ထိုေနရာ၌ မရွိၾကေတာ့၊ ထူးဆန္းသည္မွာ ေခြးမ်ားပင္ ရြာ၌ မကပ္ရဲေတာ့……ထိုသို႕ စစ္ေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားမ်ား၌ အသက္ရွင္သန္ ရပ္တည္ေရးကို ထိခုိက္လာသည္၊ စစ္ေၾကာင္း ၀င္လာလွ်င္ မိမိ၌ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း လုပ္ငန္းမ်ားကို ရပ္ထားရၿပီး ေျပးလြားပုန္းေအာင္းရသည္၊ လူထု၌ ဘ၀သည္ က်ီးလန္႕စာ စားေနရေသာ ဘ၀၊ ေလကိုပင္ ၀ေအာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင္တန္းတန္း မရႈရဲေသာဘ၀၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ထမင္းတလုပ္ကို ရွာေဖြစားေသာက္ေနထိုင္ႏိုင္ေသာဘ၀မဟုတ္၊ ေျပးရင္းလႊားရင္း၊ ေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း စားေသာက္ ေနရေသာဘ၀မ်ား ခေလးမ်ားအတြက္ အနာဂါတ္ ဆိုတာ….နတၱိ…..ဒါ႕ေၾကာင္႕ I.D.P လို႕ေခၚတဲ႕ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ေတြကေန အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ေတြမွာ ဒုကၡသည္ေတြ ျဗဳတ္ထ သလိုျဖစ္လာရသည္။

ယခင္ကာလမ်ား၌ န.အ.ဖ စစ္တပ္အတြင္း တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ႏွင့္ သတၱိဗ်တၱိ ေကာင္းသူမ်ားမွာ ခ်င္း ႏွင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ တပ္စုတိုက္ပြဲမ်ားကို သူတို႕ ကဦးေဆာင္တိုက္ခုိက္ၾကသည္၊ အသက္အေသခံၿပီးတိုက္ၾကသည္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ရွိေသာ ထုိသူမ်ားကသာ တိုက္ပြဲကို ကြပ္ကဲထိမ္္းသိမ္္းႏိုင္ၾကသည္၊ လက္ကလည္း ေျဖာင့္သလား မေမးနဲ႕ သူတို႕ကိုင္ေသာ ေသနတ္မွာ ကာဘုိင္ေသနတ္ ဒုတိယကမၻာ စစ္္လက္က်န္ အေမရိကန္လုပ္ေလ ေခါင္းဆို ေခါင္း လက္ဆိုလက္ မွန္ေအာင္ပစ္ႏိုင္ ၾကသူမ်ား၊ က်ေနာ္တို႕ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားက ထိုသူမ်ားကိုသာ အထူးဂရုစိုက္ရသည္၊ ဗိုလ္မႉး၊ ဗိုလ္ႀကီီးအဆင့္ေလာက္က သူတို႕ေလာက္ တိုက္ခိုက္ေရးအရည္အေသြး မျပည့္၀ၾက၊ တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးစံု ပါ၀င္ေသာ စစ္တပ္ သို႕ေသာ္ အသံုးျပဳေသာ ဘာသာစကား သည္ကား ဗမာစကား၊ ရြာထဲ၀င္သည္ ႏွင့္ ဗမာအဆဲ ႏွင့္ အစပ်ဳိး၀င္သည္၊ ငါ….မသား၊ မေအ…ႏွမ အဆဲ မ်ဳိးစုံ မြန္ထူၿပီးရြာကို ၀င္သည္၊ ၾကာလာေတာ့ ေတာေတာင္ အတြင္းရွိ လူထုက စစ္တပ္အတြင္းရွိ ဗမာမ်ား ႏွင့္ ရုိးရုိးအရပ္သား ဗမာမ်ားကို မခြဲျခား တတ္ေတာ့ ဗမာအသံၾကားလွ်င္ပင္ ဖိႏွိပ္၊ ဗိုလ္က်၊ ရမ္းကား မိုက္ရုိင္းသူမ်ားဟု အထင္ေရာက္လာသည္၊ ဗမာစကား ေျပာေသာ စစ္သားမ်ားက ဖိႏွိပ္ရက္စက္ ၾကသျဖင့္ ဗမာမ်ား မေကာင္း ဟူေသာ အယူအဆက စြဲၿမဲလာခဲ့သည္။

သမိုင္းအစဥ္ဆက္တေလွ်ာက္ ဗမာမင္းမ်ားက သက္ဦးဆံပိုင္္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ျဖင့္ ဘုန္းလက္ရုံး ဆန္႕တန္းခဲ့ၾက ေသာေၾကာင့္ ဗမာကိုလိုနီ လက္ေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ဗမာမ်ားကို မုန္းတီးၾကသည္မွာ စနစ္ဆိုး၏ အေမြဆိုးမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕မ်ား၏ ႏိုင္ငံေရး၊ သေဘာတရားေရး၊ အေတြးေခၚ ေရခ်ိန္မ်ားကလည္း စစ္အာရွင္စနစ္၏ သရုပ္သကန္အမွန္မွာ စစ္တပ္ႀကီီးစိုးေရးအေတြး အေခၚ၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္ယႏၱယား မ်ားကို ခြဲျခားၿပီး ဂဃနဏ ရွင္းျပၿပီး အေတြးေခၚအရ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအေတြးေခၚမ်ား၊ ဦးတည္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ ခံယူခ်က္မ်ားကို ႏိုင္ငံေရး အရ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိ၊ ဗမာမုန္းတီးေရး အေျခခံမ်ားေပၚ၌သာ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ခိုင္မာေသာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားႏွင့္အေတြးအေခၚ ရပ္တည္ခ်က္ အေျခခံအုတ္ျမစ္မ်ားကိုမရခဲ့ၾက၊ ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲ ထားေသာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား တခ်ဳိ႕က ဗမာမုန္းတီးေရးမွ စစ္အာအာဏာရွင္ဗမာလူမ်ဳိးႀကီး တစုကိုသာ ကိုးကြယ္ေသာ အဆင့္သို႕ေရာက္သြားၾကသည္၊ ပါးစပ္ကသာ ဗမာမေကာင္းဘူးဟု ေၾကြးေၾကာ္ၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္မူ စစ္အာဏာရွင္ဗမာ လူမိုက္ႀကီးမ်ား၏ ေအာက္၌ မည္သူမွ် ပါးစပ္ပင္ မဟရဲၾကေတာ့၊ သူတို႕ ကိုယ္၌ ကလည္း ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားမ်ားျဖင္႕သူတို႕ ျပည္သူေတြအား မ်က္ႏွာလြဲခဲ႕ၿပီ မဟုတ္ပါလား၊ ေတာ္လွန္ေရးတပ္တခုကို က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူမ်ဳးိေရးအစြဲမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္၍မရ၊ ေရရွည္ခုိင္မာေသာ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္မ်ား ခံယူခ်က္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွသာ ထုိလြတ္ေျမာက္ေရး အဓြန္႕ရွည္ တည္တံ့ႏိုင္မည္သာ။

ယေန႕ရွစ္ေလးလံုးကာလအတြင္း ေပတရာလမ္းမမ်ားေပၚ၌ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ က်ဆံုးသြားၾကသူမ်ားသည္ ဗမာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ယေန႕ န.အ.ဖ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း၌ ဘ၀ကို အခ်ိန္ျဖင့္ေပးဆပ္ေနၾကသူ အမ်ားစုမွာ ဗမာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အယူအဆမ်ားကို တရားေသကိုင္ထားၾကရသနည္း၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒေပၚေပါက္ လာရျခင္းျဖစ္ၿပီး တဆက္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အေတြးအေခၚ မ်ားလည္းေပၚေပါက္လာ ခဲ့ရသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဦးေရွ႕သို႕မခ်ီႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားတြင္ ဤအခ်က္ သည္လည္း အေရးပါအရာ ေရာက္ေသာ အခ်က္တခ်က္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

အုပ္စိုးသူႏွင့္ စနစ္….. ထုိစနစ္ေအာက္မွ အဖိႏွိပ္ခံလူထုမ်ားကို ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲခြဲျခားျခား ၾကည့္တတ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးရင့္ က်က္မႈမ်ားကို တည္ေဆာက္ျခင္းသည္သာ အနာဂါတ္ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးတြင္ အေျခခံ ခိုင္ၿမဲသည့္ အုတ္ျမစ္မ်ား ျဖစ္လာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္၊ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈမ်ားသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာရျခင္းျဖစ္ရသည္ကို ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ သံုးသပ္ႏိုင္ျခင္းသည္ န.အ.ဖ စစ္အုပ္စုအား ၿဖိဳခြင္းႏိုင္ေသာ ညီညြတ္ေရး လက္နက္လည္းျဖစ္သည္၊ ပေဒသရာဇ္စနစ္ ေအာက္၌ ရွိခဲ့ေသာ အျမင္မ်ားျဖင့္ နအဖစစ္အုပ္စုကို တိုက္၍ မရ၊ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အျမင္မ်ားက ဘံုရန္သူကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ေ၀၀ါးေစေသာ အေတြးအေခၚမ်ားသာ ေပၚေပါက္ႏိုင္ ၿပီး ရန္သူကို မိတ္ေဆြထင္၊ မိတ္ေဆြကို ရန္သူ ထင္မႈမ်ားက ယခု အပစ္ရပ္အဖြဲ႕အခ်ဳိ႕၏ နမူနာမ်ားက သက္ေသခံ ေနသည္။

က်ေနာ္တို႕စစ္ေၾကာင္း ကေတာ့ေရွ႕သို႕ တဟုန္းဟုန္း ခ်ီတက္ေနဆဲ၊ မည္သို႕ပင္အခက္အခဲ ရွိေစကာမူ စစ္ေၾကာင္းသည္ ေနာက္ဆုတ္၍ မရ၊ ထုိစစ္ေၾကာင္း ႏွင့္တူေသာ ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစစ္ေၾကာင္းသည္လည္း ေနာက္ဆုတ္၍ မရ ေရွ႕သို႕ ေပးဆပ္ျခင္းေတြနဲ႕ အတူ ခ်ီတက္ၿမဲ ခ်ီတက္ ေနမည္သာ…..။

ငယ္စဥ္က ခရီးေ၀းဆိုလွ်င္ အေမ ခိုင္းေသာ ခရီးကိုပင္ အရွည္ဆံုးခရီးဟု ထင္မွတ္မိသည္႕ သားတို႕ေလ…..အခု လြတ္ေျမာက္မႈ ေတြ အတြက္ ခ်ီတက္ ေနတဲ ့ခရီးေတြဟာ ဟုိးမိုးကုတ္ စက္၀ိုင္းအထိ ရွိႏိုင္မလားမသိ၊ အဓိက စိတ္ဓါတ္လက္နက္ နဲ႕ အႏွစ္ ၂၀ ျဖတ္သန္းေတာ႕မယ္ေလ၊ ကမၻာ႕ သမိုင္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ တဦးဟာ မိုင္ ၆၀၀၀ ခရီးကို မနားတန္း ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာ၊ က်ေနာ္တို႕ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ႕ ခရီးက မိုင္ ရာေထာင္ခ်ီ္မွ်သာ၊ အို………အေရွ႕ဆီမွာ ေရာင္နီတို႕နဲ႕ အတူ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာ ပါလား၊ အရွင္ဘုရား……ဘုရား … တပည္႕ေတာ္အား အမိျမန္မာျပည္ အတြက္ အရုဏ္ဦးနဲ႕အတူ ဒီမိုကေရစီ မႏာၱန္ မႈတ္ခြင္႕ ျပဳေတာ္မူပါ။

သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)
(ဟစ္တိုင္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)