ကိုစ်ာန္
(၁)“သားခ်မ္းေနၿပီ ေမေမ၊ ေနာက္ ဗိုက္လည္းဆာၿပီ ေမေမရ။” ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံု အႏြမ္းေလးႏွင့္ ခေလးေလးက သူ႔အေမအား တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ ေစ်းဗန္းေခါင္းရြက္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီး မ်က္လံုးအစံု ရီေ၀သြားခဲ့။“ခ်မ္းေနၿပီလားသားရယ္”ရင္ထဲမွာ သားအတြက္ ၀မ္းနည္းလႈိက္တုန္၍ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံ၊ ေၾကကဲြစြာ။ တေန႔တေန႔ မဲေဆာက္ ေစ်းသြားၿပီး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းစား ေနရသည့္ ၀င္ေငြေလးျဖင့္ မိသားစု၀မ္းစာေရးကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖည့္ေနရသည္။ ေဆာင္းတြင္းပင္ ကုန္ေတာ့မည္ သားငယ္ဆံုးေလးအား အေႏြးထည္ အေဟာင္းေလးကိုပင္ မ၀ယ္ေပးႏိုင္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကုန္စိမ္းေလးေရာင္းရ ေငြထဲက ၁၀ ဘတ္တန္ ကေလး၀တ္အေႏြးထည္ တစ္ထည္ေလာက္ ေတာ့ ၀ယ္သြားရမည္။ အေႏြးထည္၀ယ္ဖို႔ တေန႔စာေတာ့ ၿခိဳးၿခိဳးခ်န္ခ်န္ စားရမည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ လမ္းခပ္သြတ္သြတ္ ေလွ်ာက္ေန မိသည္။
(၂)
“ဟို ေရာက္ရင္သားကို မုန္႔၀ယ္ေက်ြးေနာ္ အေမ...”“ေအးပါ သားရယ္...”
၀မ္းနည္းတုန္ရီစြာ ျပန္ေျဖမိသည္။ သူမမွာ သားအား မုန္႔၀ယ္ေကြ်းဖို႔ ပိုက္ဆံမပါ။ ကန္စြန္းရြက္ေလး ေရာင္းရ ေတာ့မွ ၀ယ္ရမွာျဖစ္သည္။ ေကြ်းကုန္စိမ္း တစ္မနက္ေရာင္းရမေငြမွာ အမ်ားဆံုး ဘတ္ ၃၀-၄၀ ေလာက္သာ။ သားေလး မုန္႔၀ယ္ေႂကြးလ်င္ အနည္းဆံုး ၅ ဘတ္ေလာက္ေတာ့ ကုန္မည္။ အမ်ားဆံုး ၃၅ ဘတ္ေလာက္သာ က်န္မည္။ ၃၅ ဘတ္ကို ဗမာေငြလဲရင္ ၁၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ရသည္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ဆန္၀ယ္၊ ဆီ၀ယ္၊ မူလတန္းေက်ာင္း တက္ေနသည့္ ကေလးေနာက္ (၂) ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုး၊ အိပ္ထဲမွာလည္း အေရးအေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးစရိတ္အျဖစ္ က်ပ္ ၁၀၀-၂၀၀ ေလာက္ေတာ့ အိတ္ေဆာင္ထားရသည္။ မိမိမွာ အားကိုးအားထားစရာ ေယာက်ၤားကလည္း ဘန္ေကာက္တက္သြားတာၾကာၿပီ အဆက္အသြယ္မရ။ စိတ္ထဲမွာ အေတြးမ်ဳိးစံု ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ယခုလည္း ျမ၀တီၿမိဳ႕ကြက္သစ္မွာ ျခံရွင္ကို တလ ၅၀၀၀ ေပးၿပီး ဓနိမိုး ထရံကာ တဲေလးတြင္ေနၾကရသည္။ လူ ၅ ေယာက္စာ အိပ္လို႔ရသည့္ အက်ယ္ပဲရွိသည့္ တဲအိုေလး။ တဲေဘးလယ္ကြက္ မွာရွိသည့္ ကန္စြန္းရြက္မ်ားႏွင့္ အနီးအနားရွိသည့္ အသီးအရြက္မ်ားကို ခူးၿပီး မဲေဆာက္ဖက္ကမ္းကို ၀မ္းစာ ေရးအတြက္ အသီးအရြက္ေလးမ်ားကို ေနတိုင္းလိုလို လာေရာင္းျဖစ္ေလသည္။ မဲေဆာက္ေစ်းကို လွမ္းျမင္ ေနရသည္။
(၃)
မဲေဆာက္ေစ်း ေရာက္ၿပီ။ လမ္းေဘးတြင္ အရင္ကုန္စိမ္းေရာင္းသည့္ ေနရာတြင္ပဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဗန္းကို ခ်ၿပီး ထိုင္အေမာေျဖလိုက္သည္။ နံနက္ (၆) နာရီခဲြေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။“သား... ခ်မ္းေနရင္ အေမ့နားမွာ ကပ္ထိုင္ပါလား” ခ်မ္း၍ တုန္ေနသည့္ သားကို ၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ ကုန္စိမ္းဗန္းခ်ၿပီး သိပ္မၾကာ ကန္စြန္းရြက္ ႏွစ္စီးေရာင္းလိုက္ရသည္။ ႏွစ္စီး ငါးဘတ္ ရလိုက္သည္။ နာရီ၀က္ သာသာေလာက္ ေရာင္းလိုက္ေတာ့ ဘတ္ ၃၅ ဘတ္ဘိုးေလာက္ ရေနၿပီ။ သားကလည္း ဗိုက္ဆာေၾကာင္း နားပူနားစာလုပ္တာႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးေလး တပဲြ၀ယ္ အိမ္က ထုတ္လာသည့္ ထမင္းထုတ္ကို မုန္႔ဟင္းခါးထဲတြင္ ေရာေမႊၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ နံနက္စာ တင္းတိမ္လိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာ လမ္းထိပ္က လမ္းေဘးထိုင္ ေရာင္းသည့္ ကုန္စိမ္းသည္ ေလးငါးေယာက္ ကုန္စိမ္းဗန္းေတြကိုင္ၿပီး လမ္းအတိုင္း ေျပးလႊားေနၾကသည္။
ေတာေမာင္း-- ေတာေမာင္း ဆိုၿပီး ေအာ္သူက ေအာ္၊ ေျပးသူက ေျပး။ လမ္းတေလွ်ာက္ ကုန္းစိမ္းသည္ေတြ အေျပးအလႊားႏွင့္ပင္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္သြားသည္။ ေစ်းေရာင္းခြင့္ လိုင္စင္မရွိသည့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္ ေတြကို ထိုင္းစည္ပင္သာယာႏွင့္ ေတာေမာင္း(ထိုင္္း လ၀က)လိုက္ဖမ္းတာ ျဖစ္သည္။သူမတို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေယာင္တိေယာင္ခ်ာျဖစ္ေနစဥ္ ေတာေမာင္းကား အေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ေတာေမာင္း က သူမကို ေတာေမာင္းကားေပၚ တက္ဖို႔ေျပာေလသည္။ သူမ ထိုင္းစကား နားမလည္ ကားေပၚအဖမ္းခံထား ရတဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ အခ်ဳိ႕ေျပာမွ ကားေပၚတက္ခိုင္းမွန္း သိရသည္။ သူမ ရင္တခုလံုး တုန္ခါလႈိက္ေမာ သြားသည္။ အိမ္က ခေလးေတြ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔၊ သား... သားေလးေကာ လႈပ္ရွား စိုက္၀င္ခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈေတြက ခဏတာအတြင္း ေခါင္းထဲထိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ကုန္စိမ္းသည ္ေတြ ၀႐ုန္းသုန္းကား ကားေပၚေရာက္လာသည့္ၾကားက သားကို လူၾကားထဲမွ ကားေအာက္သို႔ တိုးေ၀ွ႔ၾကည့္ မိသည္။
“က်မ သားေလး က်န္ခဲ့ၿပီ၊ သား... သား” ေတာေမာင္း ကားကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း မဲေဆာက္ေစ်းနဲ႔ ေ၀းကြာ သြားခဲ့သည္။
(၄)
ညေနဆည္းဆာခ်ိန္၊ မဲေဆာက္ေစ်းကေတာ့ အရင္အတိုင္း စည္းကားျမဲ စည္းကားေနသည္။ လူအသြားအလာ မ်ားတဲ့ လမ္းေဘး ကုန္စိမ္းေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ေနာက္နားတေနရာမွာ ကေလးငယ္တေယာက္ ထိုင္ေနဆဲျဖစ္ သည္။ သူ႔အေရွ႕မွာေတာ့ ကန္စြန္းရြက္ (၄)စီး (၅)စီးေလာက္ရွိတဲ့ ကုန္စိမ္းဗန္းတခ်ပ္ရွိေနသည္။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေမေခၚေဆာင္သြားတဲ့ကား ထြက္သြားသည့္ေနရာေလးကို ေငးျမဲေငးေမာ၊ သူ႔အေမမ်ားျပန္လာမလားလို႔ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစီတတန္းႀကီးနဲ႔ ေငးေမာလို႔၊ သူလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ အေမက ျပန္မေရာက္ အိမ္ ေရာက္ရင္ အကိုေတြ အမေတြႏွင့္ ကစားရအံုးမည္။ ဒီေန႔ တေနကုန္ အေမႏွင့္လိုက္လာတာ မကစားရ၊ မနက္ကတည္းက မုန္႔ဟင္းခါးေလးတပဲြကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ တေယာက္တ၀က္ပဲ စားရေသးသည္။ ဗိုက္က လည္း အူက်ဳံ႔ေနသည္။“အေမကလည္း ၾကာလိုက္တာ လိုက္သြားတာလည္း ျပန္မလာေသးဘူး”ကေလးစိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္မႈေတြက ညဳိမႈိင္းလာသည္။ ညေနဆည္းဆာလည္း ကြယ္လုခ်ိန္၊ ဟင္းရြက္စိမ္းဗန္း ကေလးႏွင့္ ခေလးေလးတေယာက္ကေတာ့ ထိုင္ျမဲ၊ ထိုင္ဆဲ... လမ္းမႀကီးကို ေငးေမာဆဲ...၊
ဆည္းဆာကေတာ့ အေမွာင္ထုထဲ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
No comments:
Post a Comment