တေစၦႏွစ္ေကာင္ရဲ႕အေမွာင္ (မုိဒီလ်ာနီနဲ႔ ဂ်င္းနီသုိ႔)

သစ္ေကာင္းအိမ္


မင္းက
ညေတြမွာ သြပ္မုိးေပၚလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေၾကာင္တေကာင္
ငါက
ညေရာက္မွအသက္၀င္ခြင့္ရတဲ့ ဖုတ္ေကာင္တေကာင္
အေမွာင္မွာပဲေတြ႔ၾကတယ္၊

မင္းက
သေဘၤာပ်က္ၿပီးေမ်ာလာတဲ့ လူတေယာက္
ငါက
သေဘၤာပ်က္ၿပီးေမ်ာလာတဲ့ ပ်ဥ္တခ်ပ္
မုန္တုိင္းျဖတ္တုန္းမွာပဲေတြ႔ၾကတယ္၊

မင္းက
မင္းအခန္းတံခါးကိုလာေခါက္မယ့္
ဧည့္သည္ေတြရဲ႕တံခါးေခါက္သံကိုနားစြင့္တယ္
ငါက
ငါတို႔ ေခတ္ကိုေခါင္းနဲ႔ တုိက္ဖြင့္မယ့္
တံခါးေခါက္သံေတြကို နားစြင့္တယ္၊

မင္းက
‘အေမရိကား’လည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး
မင္းပုိင္တဲ့ အမိေျမက မင္းအေမအိမ္ေရွ႕မွာ
ကုန္စုံဆိုင္ေလးတဆုိင္သာဖြင့္ခ်င္ရွာသူ
ငါက
လူအမ်ားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရဲသူမဟုတ္ဘူး
လူတေယာက္အေနနဲ႔
လူတေယာက္ရဲ႕အခြင့္အေရးဆုိတာကိုပဲ
တုိက္ပြဲ၀င္ရဲသူ၊


ဟီရာကလီးတပ္စ္ရဲဥႏအဆိုအရဆို
ျမစ္ေတြဟာလည္း တခါသုံးပစဏည္းပဲ
ငါတုိ‹ေခတ္ရဲဥႏအလိုအရဆို
‘ရုိမန္တစ္’ဆုိတာလည္း
တခါသုံးပစၥည္းတခုရဲ႕
ကုန္အမွတ္တံဆိပ္တမ်ဳိးပဲ၊

လူေတြက
ကမၻာေက်ာ္ေဘာလုံးသမားေတြရဲ႕
နာမည္ကိုသိတယ္
ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေတြရဲ႕
ခႏၶာကိုယ္အခ်ဳိးအစားကိုသိတယ္
ေဒၚလာေစ်းအတက္အက်ကိုသိတယ္
ဘုရားမွာဆုေတာင္းဖုိ႕ကုိသိတယ္၊
အဲဒီလူေတြရဲ႕အလုိအရဆို
ေရနံနဲ႔စစ္ပြဲႀကီးေတြဟာ
တြင္းထြက္ပစၥည္းပဲ
ငါတုိ႔အခ်စ္ရဲ႕အလုိအရဆို
ေမတၱာတရားနဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ဟာ
တြင္းထြက္ပစၥည္းပဲ၊

မထူးဆန္းပါဘူးကြယ္
ခပ္နက္နက္ထုိးစုိက္ထားတဲ့အေမွာင္မွာ
ခပ္စိပ္စိပ္စုိက္ပ်ဳိးထားတဲ့အေမွာင္မွာ
အေမွာင္မ်ားမဆုံးသေရြ႕အေမွာင္မွာ
ငါက ပုိးစုန္းၾကဴးတေကာင္
မင္းကေတာ့
အေမွာင္မွာေတာင္မွ
ေၾကာင္နက္မေလးတေကာင္ပါပဲ၊
မထူးဆန္းပါဘူးကြယ္
မင္းမ်က္လုံးစိမ္းေတြနဲ႔
အေမွာင္ကို မဲ့ျပတဲ့အခါ
ငါ့အေတာင္စိမ္းေတြနဲ႔
အေမွာင္ကုိရြဲျပမယ္၊

မထူးဆန္းပါဘူးကြယ္
မင္းမဖြင့္ႏုိင္ေသးတဲ့
‘ေစ်းဆုိင္ေလးတဆုိင္’အေၾကာင္း
မင္းစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ
ငါကလည္း
ငါ့ဆီေရာက္မလာေသးတဲ့
‘တရားမွ်တမႈ’ေတြအေၾကာင္း
ငါစဥ္းစားေနလိမ့္မယ္၊