လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြရွိရာဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္.... (၁-၆)

ျမင့္ေဇ

(၁)
အိမ္ကထြက္ခဲ့ၿပီ။ ကုိတုိးၾကီးရဲ့ ျပန္မလွည့္ေတာ့ဘူး သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကို နာနာက်င္က်င္ ညည္းရင္းနဲ႔။ စစ္အစုိးရလက္ေအာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ၀င္လုပ္တဲ့သူတဦးဟာ ပုိင္းျဖတ္ခ်က္ေတာ့ ထားရတာပဲ။ ကုိယ္ေနာက္ဆုံးလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံၿပီးလုပ္။ အဲဒီစုိးရိမ္ေရမွတ္ကို ေက်ာ္သြားတာနဲ႔ အဖမ္းခံမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲမလား။ ဒါက ျပည္တြင္းမွာ လႈပ္ရွားတဲ့သူတုိင္း ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ လမ္း၂ေၾကာင္းပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒုတိယလမ္းပဲေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ယုံၾကည္မႈနဲ႔ကုိယ္ပဲ မဟုတ္လား။

အိမ္က ထြက္ထြက္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တဦးက က်ေနာ့္အေမ အမ်ဳိးမ်ားရွိရာ ေညာင္ေလးပင္ဘက္ကို လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ အဲဒီကေန အေျခ အေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ပါ။ တကယ္လုိ႔ အေျခအေနေကာင္းရင္ ဆက္လုပ္ႏုိင္သမွ်လုပ္ေပါ့။ မေကာင္းရင္ေတာ့ သြားမယ္။ တလေလာက္ပါပဲ။ မိုးတြင္း ကာလ လယ္စုိက္ခ်ိန္ၾကီး။ ေရျပင္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ၀ုိင္းေနတဲ့ ဘၾကီးရဲ့ လယ္တဲေလးမွာေနလုိက္။ ရြာထဲျပန္လုိက္နဲ႔။ အဲဒီကာလက စာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ဘဲ ေနေနရတာဆုိေတာ့။

အဲဒါနဲ႔ အဆက္အသြယ္က ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေျခအေနက ပုိပုိဆုိးတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေတာထဲသြားဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းရွာရ၊ ေရြးရတယ္။ က်ေနာ္ ပထမသြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းက သြားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ပိတ္သြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကို ရွာေတာ့ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္သြားဖုိ႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းကပဲ ထြက္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၀ပ္က်င္းတခုရွာၿပီး ခဏ ၀ပ္တယ္။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္မရေတာ့။ ျပန္လည္း မိသားစုေတြ ၀မ္းနည္းတာ ကလြဲၿပီး ထပ္ခြဲၾကရင္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေသာကပဲ ထပ္ရဦးမွာမဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သြားဖုိ႔အတြက္ လမ္းစရိတ္.. က်န္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြလည္း မိဘဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းသုံးေနရတာမဟုတ္လား။ သူတုိ႔လည္း မရွိ။ အခက္အခဲေတြ႔ေတာ့ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစားအားလုံးကို လူတေယာက္လႊတ္ၿပိး အေမ့ဆီက ျပန္ေတာင္းခုိင္းလုိက္တယ္။ ေငြေတာ့ မေတာင္းခ်င္။ သူတုိ႔က က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ မဟုတ္လား။ ပိုၿပီး လုိအပ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ျပႆနာမရွိလွပါ။
အေမက အ၀တ္အစားအားလုံးကို ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္လုိအပ္မယ့္ ၀တ္စုံ သုံးစုံကို ေရြးၿပီး က်န္တာေတြ အားလုံးကို အ၀တ္ေဟာင္းဆုိင္မွာ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ လက္ပတ္နာရီတလုံး။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ေလာက္ရလုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကို ေလာက္ႏုိင္ပါ့မလား လုိ႔ ေမးေတာ့ ေလာက္ပါတယ္ဆုိမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ မေလာက္လဲ ေနာက္ထပ္ ရေပါက္ရလမ္းကမရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။

က်ေနာ့္ မွတ္ပုံတင္က သုံးလုိ႔မရဘူးဆုိၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္က မွတ္ပုံတင္တခုလာေပးတယ္။ ကုိယ့္မွတ္ပုံတင္အစစ္ေတာ့ လုံလုံၿခံဳျခံဳ သိမ္းေပါ့။ ရထား လက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ ျပၿပီး၀ယ္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တဦးရဲ့အေဖက မီးရထားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သိပ္အခက္အခဲ မရွိလွပါဘူး။

ခရီးထြက္မယ့္ညက်ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူလည္း ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သူက က်ေနာ္နဲ႔ မႏၱေလးညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကိုေမႊးၾကိဳင္ (ထြန္းခင္- ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပါင္းေလာင္းေဒသတြင္ က်ဆုံး)ျဖစ္ေနတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီက။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀မွာ တခါမွ မၾကဳံဘူးတဲ့ ၾကဳံမယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္ေတြ ၾကဳံရေတာ့မွာမဟုတ္လား။

ေနာက္ေန႔မနက္ ဘူတာၾကီးမွာ ေရာင္းတဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကို စားၿပီး မနက္ ငါးနာရီ ေမာ္လၿမိဳင္ရထားနဲ႔ နယ္ပယ္သစ္တခုဆီကို စထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အိပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ၾကီးကေတာ့ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္စြာ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ငယ္ဘ၀ရဲ့ အိပ္မက္ ေတြလည္း အဲဒီမွာတင္ ေပ်ာက္ကြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။

(၂)
ရထားကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ သတိတရျဖစ္မႈကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကေန ခဏခဏ ဆင္းဖူးတယ္။ အေမကပဲ `နင့္လုိ႔ သားမ်ဳိး ကို ေမာင္းခ်ရမယ္´ဟဲ့လုိ႔ ခဏခဏ ႏွင္ခ်ဘူးတာ။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ႏွင္ခ်တုိင္း က်ေနာ္ဆင္းသြားတာက ေနာက္ေဖးေက်ာ ခ်င္းကပ္က အိမ္ကို။ အိမ္ကဆင္းေတာ့ ဟန္က်ပန္က်။ အိတ္ေတြဘာေတြ ယူ၊ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္မွာ သြားအိပ္ေနတာ။ မနက္က်မွ `အေမ့အိမ္ေလာက္ ဘယ္အိမ္မွ မေကာင္းဘူးဆုိတာ က်ေနာ္သိပါၿပီ၊ အေမ´လုိ႔ အေမ့၇င္ခြင္ ေခါင္းထုိးေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာက တင္းေနေပမယ့္ အေမ့မ်က္လုံးက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ရႊန္းစုိေနခဲ့တယ္။

အိမ္က က်ေနာ္ပုံမွန္ဆင္းရရင္ တညပါပဲ။ အေမလည္း က်ေနာ့္ကို တညထက္ ပုိၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တခါ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္၊ အေမလည္း အရမ္းစိတ္ဆုိးတဲ့ အခါတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ထြက္ သြားဖုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ အဲဒီညတြင္းခ်င္းပဲ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို လုိက္ရွာခုိင္းတာ ကားဂိတ္၊ ရထားဂိတ္အႏွံ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေ၀းေ၀းသြားႏုိင္မွာ လဲ။ ဘယ္သူကမ်ား အေမ့ေလာက္ က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္သည္းခံ ႏုိင္မွာလဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီတခါကေတာ့ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ရတာ တည ထက္ပုိမယ္ဆုိတာ အေမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ သိရက္နဲ႔ ေမ့တိေမ့ေမာေနခဲ့တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တဘ၀လုံးနီးနီးေလာက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္လည္း သိခဲ့ပါတယ္။ အေမလည္း သိေနပါၿပီ။

က်န္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ေငးရင္းေတြးလာမိတဲ့ စိတ္ကူးအပုိင္းအစေတြပါ။ လင္းအာရုဏ္ မေရာက္ခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပဲခူးဘူတာကို ျဖတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ကူးတံတား…ရထားက ေလးေလး ေႏွးေႏွး။

ကရင္-မြန္ျပည္နယ္အ၀င္မွာေတာ့ နည္းနည္းရင္ထိတ္ရပါၿပီ။ရထားတဲ့ သတင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္အညာက လူေတြ လာသမွ် ဖမ္းထားဆုိတာကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ခ်ျပထားတယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က မွတ္ပုံတင္ ေနာက္တခု ေဆာင္လာေတာ့ သိပ္မစုိးရိမ္လွ။ ဒီလုိစဥ္းစားတာဟာ ေနာက္ အခ်ိန္တခ်ဳိ႔အတြင္းမွာပဲ မွားယြင္းသြားၿပီဆုိတာကို က်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သထုံ အေက်ာ္မွာ က်ေနာ္အိမ္သာထဲ၀င္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားတဲ့ မွတ္ပုံတင္အတုဟာ ေလွ်ာခနဲ က်သြားလုိက္တာ အိမ္သာကမုတ္ထဲကို ကြက္တိပါပဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာ။ လုိက္ပုိ႔သူ ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာေတာ့ အားလုံးက ေ၀ဖန္ေရးေပးတယ္။ အသုံးမက်ဘူး.. ေပါ့ဆတယ္… စသျဖင့္။ တုိက္ဆုိင္တာ ဆုိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္က ျပဳလုပ္သူ ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဆုိၿပီး … ဒါရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲက လက္မွတ္စစ္လာတုိင္း အိမ္သာထဲ၀င္ေနရတာပါဘဲ။

အဲဒီလုိ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရမယ္ ကိစၥ ကလြဲၿပီး မုတၱမေရာက္သြားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ မြန္တုိ႔ဌာေန ရာမညလည္း ေစ့ငွေအာင္ မကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တန္းၿပီးကားေပၚတက္ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ဖားေအာက္ေက်းရြာကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါက စခန္းတေထာက္ေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းခိုတဲ့ အိမ္ေနရာက အပ်ဳိမေတြ ခ်ည္းသက္သက္ ေမြးထားတာ။ အဲဒါနဲ႔ ေနေရးထုိင္ေရးကို စဥ္းစားေတာ့ ဒီမွာေတာ့ ေနလုိ႔ မေကာင္းလွဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိထားမိ မယ္ဆုိၿပီး ေက်ာကိုလယ္ကြင္းေတြဘက္ ေပးထားတဲ့ လယ္တဲေလး (အိမ္နဲ႔ေတာ့ မေ၀းလွပါ) မွာ တည္းလုိက္တယ္။

အဲဒီကာလက စီးပြားေရးကလည္း ဆုိးသထက္ဆိုးလာၿပီမဟုတ္လား။ ကုိယ္တည္းမိတဲ့အိမ္ကလည္း မိသားစုမ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားရတာ အားနာလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္ရမယ့္လမ္းကို အျမန္ရွာရေတာ့တယ္။

လမ္းက ႏွစ္လမ္းစုံစမ္းရတယ္။ တခုက ျကာအင္းဆိပ္ၿကီးကို ဆန္တက္ၿပီး သြားတဲ့လမ္း၊ ေနာက္တခုက ေရးနားက ျဖတ္တဲ့လမ္း။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ဟာ အဆင္ေျပမလဲ ေမးျကည့္ေတာ့ ျကာအင္းဆိပ္ၿကီး က ပုိလြယ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္က ထြက္လာတယ္။

တည္းတဲ့အိမ္က လူေတြလည္း ရိပ္မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိေနၿပီ။ ရြာထဲက တခ်ဳိ႔လူေတြလည္း သိေနျကၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အျမန္စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ျသဂုတ္လ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမွာ … ျကာအင္းဆိပ္ၿကီးလမး္က က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေျမြကို္က္တဲ့လမ္းဆုိတာ အဲဒီခရီးစဥ္မွာမွ သိရေတာ့တယ္။

(၃)
ၾသဂုတ္လလယ္ေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္ခဲ့ပါၿပီ…အဲဒီအခ်ိန္မွာ နဂုိအတုယူလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိုပဲ သုံးပါတယ္။ သြားေတာ့ သုံးေယာက္။ တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ပို႔တာပါ။ သူက ေတာထဲ သြားတဲ့အေတြ႔အၾကဳံရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီးျပန္ ရမွာပါ။

ဖားေအာက္ကေနၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရမွာပါ။ ေနာက္က်မွ သိရတာပါ။ အေပါင္ဘူတာတုိ႔၊ က်ဳိက္ထုိဘူတာတုိ႔ကေန ဆင္းၿပီး ေတာဘက္ကို ဆုိက္ကားတစီးငွားၿပီးသြားလုိက္ရင္ ၿမိဳ့ျပင္ထြက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သြားမယ့္ေနရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါလည္း ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာပါ။ အခုေတာ့ ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္နဲ႔ အသည္းထိတ္ထိတ္သြားရေတာ့တာပါ။


ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သေဘာၤစီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ရဲေဘာ္က တစု၊ ကိုေမႊးၾကိဳင္က တေယာက္တည္း သပ္သပ္ ျခားထားတဲ့ သံဇကာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး လူခြဲစီးပါတယ္။ တစုံတခုျဖစ္ရင္ တေယာက္ေယာက္ု လြတ္ေအာင္ပါ။ ဒါနဲ ႔က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီခရီးကိုသြားဖူးတဲ့ ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ေဒသခံနဲ႔ကို မတူႏုိင္ပါဘူး။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဆိပ္ၾကီး(ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးလုိ႔သာ တြဲေခၚတာ၊ ဆိပ္ၾကီး သတ္သတ္၊ ၾကာအင္းကသပ္သပ္ပါ) ရဲ့ အလယ္ဗဟိုေလာက္မွာ ဆိပ္ကမ္းတခုကို (ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိပ္ကမ္းထင္တယ္။) ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရဲေတြတက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေဘးတေလွ်ာက္က မြန္တပ္နဲ႔ ကရင္တပ္ေတြ ၾကီးစုိးတဲ့ေဒသဆုိေတာ့ သူတုိ႔က လုံၿခဳံေရးအရ လုိက္ရသလုိ၊ ေနာက္ ခရီးသည္ေတြကို စစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမြစကိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။

သူတုိ႔ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္ဘက္ကလာတဲ့လူေတြကုိ စစ္ရမယ္။ မသကၤာရင္ ဖမ္းရမယ္ဆုိၿပီး ထုတ္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ သေဘာၤထြက္ၿပီးစစစ္တာက ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ထုိင္တဲ့ ဘက္ျခမ္းကိုပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔မွတ္ပုံတင္က ပဲခူးအေနာက္ျခမး္ဆုိေတာ့ ၿငိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ပါလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီး ကပ္ၿပီး ေခၚသြားၿပီး မွ ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက နဂုိထုိင္တဲ့ေနရာကိုျပန္လာၿပီး ေက်ာခ်င္းကပ္အေန အထား နဲ႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဖုိ႔ေျပာတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံက ၄၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေနာက္က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးတခါမွ ေပးဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဒီေလာက္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လုိက္မိိတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွတ္ပုံတင္ ဆုိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ့။ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ၊ အသိရွိလား စသျဖင့္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က အမ်ဳးိေတြဆီ လာလည္တာကဆက္ၿပီး စိးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးဘာေလး စနည္းနာတာလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔က ဆိပ္ၾကီးကိုလာတာ အသိရွိလုိ႔လား ေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္တာ ကိုးတန္းႏွစ္က က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရွိပါတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သူလည္း ရွိပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေနပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း အာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းတုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေတြ သိမ္းထားမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိပ္ၾကီးေရာက္မွ ဆက္စီစဥ္မယ္ေပါ့။ ရပါတယ္ ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ စုိးထိတ္ေနပါၿပီ။

ဒီလုိနဲ႔ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမွ တုိင္ပင္လုိ႔မရ။ သူ သတိတခ်က္ မထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ကေျပာတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းက နာရီ၀က္ေစာင့္မယ္။ မလာရင္ သူေတာ့ သြားမယ္ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ အိုေက.. ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆိပ္ၾကီးကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို မဆင္းခုိင္းပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးကုန္ေတာ့မွ (ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္လည္း ဆင္းသြားပါၿပီ) က်ေနာ္တုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သေဘာၤဆိပ္မွာ အ၀င္အထြက္လာၾကည့္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္လက္ထဲ လူေရာ၊ မွတ္ပုံတင္ပါ ေပးရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပလုိ႔ထားခဲ့ေတာ့တယ္။

ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေကာင္လုံးက ခပ္ပုပု…၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္က မ်က္ႏွာက သိပ္မဆုိးလွ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အမိန္႔ေပးတုိင္း လုပ္မယ့္ ရုပ္မ်ဳိး။ အဲဒီမွာတင္ ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမးေတာ့တာပဲ၊ ရဲေတြ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတုိင္းပါပဲ။ သူတုိ႔ဆီကို ေခၚမသြားဘူး။ သေဘာၤဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို တေယာက္ျပန္ နင္းေျပာရင္း လွိမ့္ရေတာ့တာေပါ့။ (အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္သူလုိ႔ ၾကိဳက္သလုိ ေျပာၾကေစေတာ့၊ လိမ္ရပါေတာ့တယ္၊ ကုိယ္က ျမင့္ျမတ္သူမဟုတ္သလုိ၊ အနာအက်င္လဲ လုိအပ္မွ ခံမယ့္သူပါ)။ က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ခုိင္ပါတယ္။ သူက ၈၈၈၈ ၿပီးစမွာ ေတာခုိသြားၿပီးမွ အေျခအေနကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာခဲ့တာ၊ ၀င္တဲ့ေနရာကလည္း အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ဆိပ္ၾကီးမွာ။

အဲဒီတုံးက ၾကိဳဆုိေရးေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္တအိမ္မွာ တည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္အစစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိဆြဲထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဘုိးေတာ္က ရ၀တ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔နာမည္ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီအိမ္လုိက္ပုိ႔မယ္ ေျပာၿပီး လုိက္ပုိ႔တယ္။

အိမ္ေရွ ႔ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ရွင္ အဖုိးၾကီးနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အဖုိးၾကီးထြက္လာေတာ့ ဥကၠဌ ခင္ဗ်ားအသိေတြလုိ႔ သူတို႔ကေျပာတယ္.. ဟုတ္လား .. ေမးေတာ့ အဖုိးၾကီးကလည္း မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ဟာ … အဘ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘယ္အုပ္စုနဲ႔လာၿပီး အဘအိမ္မွာတညး္ခဲ့တယ္ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က…။ သူအရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဖုိးၾကီးက တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျပန္၀င္ခဲ့တဲ့ လူေတြကမ်ားေတာ့ လူတုိင္းကို တဦးခ်င္းစီမွတ္မိဖုိ႔က အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ နာမည္ေတြကလည္း တကယ့္အစစ္မသုံးခဲ့လုိ႔ပါ။

ဒီမွာတင္ အဖုိးၾကီးလည္း နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ သိသလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပ္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို အကို က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေလး ျပန္ေပးပါဦး ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔မင္းတုိ႔ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လာေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကေရာ။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က အဖုိးၾကီးကို လုံး၀ စည္းရုံးရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ့သားေတြကလည္း က်ေနာ့္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ့ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လုံးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုသိလား၊ ဘယ္၀ါ့ကို သိလားေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ့ လိပ္စာကိုလည္း သူတုိ႔ဆီကပဲ ရလုိက္ပါတယ္။

ထမင္းသာစားေပမယ့္ မေျဖာင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ပါ။ အဲဒီညမွာ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ရွင္ ဘုိးေတာ္က ရုံးကစာရင္းေတြထဲမွာ သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ေလာက္ၿပီလုိ ႔ ထင္တဲ့အခိ်န္မွာ ျပန္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို တီးတုိးေျပာတာ ၾကားပါတယ္။

ဘယ္ကကေလးေတြလည္း မသိပါဘူးကြာ၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားတာ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာင္းကို ေျပးၿပီး လြတ္လြတ္မလြတ္လြတ္ ေရကူးေျပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြ အရမး္ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔မသိတဲ့လူေတြကို ဘာမွ မျဖစ္ေစေအာင္ သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ အသုံးမခ်ခဲ့လုိ႔ပါ။

(၄)
အဲဒီညေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္လုိက္ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားက ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္ထြက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပုိ မသကၤာျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ အေျခမပ်က္ ဆက္ေနၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကုိ ေျပာၿပီးျပန္ၾကတာေပါ့ ဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူလုိက္ၾကတယ္။။

အိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို မသိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလက ရ၀တဥကၠဌ ခန္႔တယ္ဆုိတာလည္း သူတုိ႔လူ ဆုိေပမယ့္ အေရးေတာ္ပုံကလည္း တႏွစ္ျပည့္ၿပီးခါစပဲရွိေသးတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း သိပ္ေတာ့ ေသြးက မေႏြးေသးပါဘူး။ ေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲလည္းလုပ္မယ္ ေျပာထားတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ အေျခအေန အေျပာင္းအလဲရွိမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၾကပုံရပါတယ္။


သူတုိ႔သားေတြ တပည့္ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ရြယ္တူဆုိေတာ့ ေပါင္းရသင္းရတာ တညအတြင္း အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ မနက္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားထုိင္တယ္။ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ အၿမဲလုိလုိ မွတ္ပုံတင္ သိမ္းထားတဲ့ ေထာက္လွမး္ေရးနဲ႔ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔၀ုိင္းသူထုိင္၊ ကုိယ့္၀ုိင္းကုိယ္ထုိင္ပါ။

အဲဒီညေနမွာ က်ေနာ္ေျပာထားတာလည္း ယုတၱိျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ ေတြ႔လည္းေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ အီစီကလီမေလးရဲ့ အိမ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္သားနဲ႕သြားတာပါ။ လူနဲ႔ နာမည္ပဲသိၿပီး လိပ္စာမသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရပါတယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္က ၅နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေအာ္ေခၚတယ္။ အထဲက အသံျပန္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူလဲတဲ့။ က်ေနာ္ ျမင့္ေဇပါ ေျပာေတာ့ …. သိတယ္၊ သိတယ္၊ ၀င္လာခဲ့လုိ႔ ေအာ္တယ္။ ၀င္သြားေတာ့ မ…… ရွိလား ဆုိေတာ့ ရွိတယ္။ ေရခ်ဳိးေနတယ္၊ ထုိင္ဦးေလ.။ သူ႔အမ ကေျပာတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္ ပန္းကေလးထြက္လာပါတယ္။ (အခုေတာ့ ပန္းၾကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေနာ့္) ဟယ္… ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနမွာလဲ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီး စြာနဲ႔ လိမ္ရပါေတာ့တယ္။ အလည္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ျပန္မယ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ တပတ္လုံး ေလွ်ာက္လည္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ တေၾသာ္ေၾသာ္နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ယုံပုံမရပါဘူး။ က်ေနာ္ ရွစ္ေလးလုံးတုံးက လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ သူသိတာကိုး။

ဒါနဲ႔ လာလည္တယ္ဆုိရင္ ၾကာအင္းသြားလည္မယ္လုိ႔ သူကေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလည္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ သန္ဘက္ခါ ျပန္မယ္ဆုိတာလည္း တခါတည္း အသိေပးလုိက္တယ္။ ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာက ၾကာအင္းေရာက္ရင္ (အဲဒိအခ်ိန္က) ေတာထဲေရာက္ၿပီ။ ေနာက္တခုထပ္သိရတာက ေကာင္မေလးရဲ့ ဦးေလးတေယာက္က ေကအဲန္ယူက တပ္မွဴးတဦးဆုိတာကိုပါ။ဒါနဲ႔ စကားစျမည္နည္းနည္း ထပ္ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကို သြားေတြ႔တယ္။ မနက္ျဖန္ျပန္မယ္၊ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေပးပါ။ ဆုိၿပီး။အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက သေဘာၤဆိပ္က်မွ လာေပးမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္မယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သေဘာၤဆိပ္အဆင္းမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔အမက လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၾကာၾကာမေနသြားလုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး သေဘာၤေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ဥၾသတခါဆြဲေတာ့မွ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား တက္လာၿပီး မွတ္ပုံတင္လာေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ အိမ္ကိုတန္းျပန္လုိ႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ျပန္မွာပါ၊ ေက်းဇူးပါပဲအကိုတုိ႔ဘာတုိ႔ အာပလာ လုပ္လုိက္ရေသးတယ္။
သေဘာၤစထြက္ေတာ့ ကမ္းေပၚက လက္ျပေနသူေတြက အမ်ားၾကီး.. အဲဒီထဲက လက္ဖ၀ါးေလးတခုတည္းကိုပဲ က်ေနာ္ကေရြးျမင္ေနမိတယ္။

(၅)
သေဘာၤဆိပ္ကမ္းက ခြာၿပီးထြက္လာတာ ခရီးရဲ့တ၀က္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤေပၚကဆင္းၿပီး မုဒုံကိုျဖတ္လုိ႔ ဖားေအာက္ကုိ ေနာက္တေခါက္ထပ္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ ျပန္ပါလာတာေတြ႔ေတာ့ အ့ံအားသင့္ သြားၾကပုံ ရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရာက္ေလာက္ၿပီထင္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ ရွင္းျပေတာ့ထပ္ေ၀ဖန္ ၾကေရာ၊ ဒါမွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္လုိ႔ျဖစ္တ ဆုိၿပီးာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒါသလည္း နည္းနည္း ထြက္သြားတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေ၀ဘန္မႈက ျပႆနာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာ မေတာ္တဆအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ရွသြားတာကိုေတာ့ ဒီေလာက္ ေ၀ဘန္ေနရင္ေတာ့ မဟုတ္ ေတာ့ဘူးးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ပထမတၾကိ္မ္ ေ၀ဘန္ၿပီးသြားၿပီပဲ။ အခုလုပ္ရမွာက ဘယ္လုိဆက္သြားမလဲဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မွ နည္းနည္းၿငိမ္သြားၾကတယ္။

အဲဒါနဲ႔ သြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တြက္ေတာ့ ၾကာအင္းလမ္းကေတာ့ လုံး၀အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အိမ္က ဘုိးေတာ္နဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက ေရးကို မီးရထားနဲ႔ သြားဖုိ႔ အၾကံေပး တယ္။ ေရးမေရာက္ခင္မွာ လမုိင္းဘူတာ ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လူငယ္တေယာက္ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း ထုိင္းဘက္သြားတဲ့လူေတြနဲရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အဲဒီလူ ဆီကို စာေရးေပးမယ္ဆုိၿပီးေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာခုိမယ့္အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။

ကဲလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာအင္းခရီးစဥ္မွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ဟာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပ အားလုံး၀ုိင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ပုိက္ဆံက လမုိင္းေလာက္ဘဲ ရမယ္။ ဘုရားသုံးဆူသြားဘုိ႔ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္တေယာက္ ဘြားခနဲ ေရာက္ လာတယ္။ ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းက ကိုလင္း (ယခု ဖင္လန္တြင္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိ) ပါ။ သူလည္းေရွာင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေရွာင္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ …သူလည္း ဆက္ေနဘုိ႔ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လုိက္မယ္ကြာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ခရီးသြားေဖာ္ အျဖစ္ေရာ၊ ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တဦးအျဖစ္ပါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္တခုက လမ္းစရိတ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေရႊဆြဲၾကိဳးပါလာေတာ့ အဲဒါကို လုိအပ္တဲ့အခါ ထုမယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္-ေရး ရထားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ရထားကေတာ့ က်ပ္လြန္းလွပါတယ္။ ကုိယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုခ်င္း ဖတ္ၿပီး ေရာက္မယ့္ ဘူတာကို တေမးတည္း ေမးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ စုိးလည္းစုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္တည္းမယ့္အိမ္ကေရာ အဆင္ေျပပါ့ မလား။

လမုိင္းဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန၃ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိလင္းက က်ေနာ့္ကို တည္းမယ့္ အိမ္လုိက္ပုိ႔ တယ္။ ကို….. ရွိပါသလားဆုိေတာ့ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္ပါဘဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖားေအာက္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာကုိထုတ္ေပးေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လာ.. လာ.. အိမ္ထဲ၀င္ပါ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ထုိင္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဒီအိမ္ကေနၿပီး တပတ္ေလာက္ေစာင့္ပါ။ လူၾကဳံရွိရင္ ထည့္ေပးပါ့မယ္ ဆုိေတာ့ ကုိလင္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ သူက ေမာ့ဂနင္းရြာမွာ သြားတည္းမွာပါ။ ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပမွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုံၿခဳံေရးအရ ခြဲတည္းၾကတာပါ။

ညေန ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ကုိလင္း ရုတ္တရက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲေပ့ါ။ ဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူသြားတည္းမယ့္ အိမ္က အိမ္ရွင္ေတြမရွိလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ အကိုက ဒီမွာဘဲတည္းပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း လည္း အားနာစရာ မလုိဘူး။ အကုိၾကီးအသိေတြဘဲလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတည္းျဖစ္သြားတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာထဲကို ၀င္လာတယ္။ အိမ္ရွင္အကိုလည္း ထုိင္းဘက္သြားမယ့္ ကုန္သည္အဖြဲ႔ စုံစမ္းတာက မရေသးဘူး။ တပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အခက္ အခဲနဲ႔ကုိယ္မဟုတ္လား။ က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကို က ေျပာတယ္။ ညီတုိ႔ ဒီအခ်ိန္ မုိးတြင္းမ်ဳိးက သြားတဲ့လူရွားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ ခဏ အိမ္ျပန္လုိက္။ မုိးတြင္းကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့။ အကို ရေအာင္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ သြားမယ့္အေၾကာင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းမယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုလင္းက အိမ္ရွင္အကိုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးနားမွာထုိင္လုိ႔။ ေတာခုိဘုိ႔လာတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ငုိျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းမသိတဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြဆုိေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ သူကေမးတယ္။ ညီေလးတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြလား ဆုိၿပီး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္ရေၾကာင္း ေနာက္လုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရတာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ပုိဆုိးသြားေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔က သာမန္ဆုိရင္ ဖမ္းမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ လုိက္ဖမ္းတယ္ဆုိတာ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္တဲထဲ ပါလား လုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ရန္ေတာင္မျဖစ္ရဲပါဘူး ဆုိေတာ့ သူက ဒါဆုိအိမ္ျပန္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေနပါလုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ငုိျပ၊ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း အက်ပ္ရုိက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ရွင္းျပတယ္။ မၾကာခင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးသြားရင္ (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆုိလုိတာပါ) ပါတီတခုခု အႏုိင္ရမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ အခုဟာက အဖမ္းမခံခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိေတာ့ သူနည္းနည္းေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားသုံးဆူသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူ႔ ကရင္ သူငယ္ခ်င္း ဆင္သမားေတြရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီကုိ ပုိ႔ထားေပးမယ္၊ အားလုံး အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ေပါ့လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သုံးရက္ေလာက္အခ်ိန္ေပးပါ။ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လူၾကဳံစုံစမ္းမယ္။ အကိုလည္း စုံစမ္းေပးပါ။ သုံးရက္မွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အကို ေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း လုိက္နာပါ့မယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ အမွန္က အဲဒီဆင္သမားေတြဆီ သြားေနရင္လည္း ေတာထဲေရာက္မွာပါ။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း အုိေက လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။

သုံးရက္အတြင္း က်ေနာ္နဲ႔ကိုလင္းႏွစ္ေယာက္သား ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဒသခံလူငယ္ေတြကို ရသေလာက္ ေမးျမန္းရတာေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ အိမ္ေရွ့မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္ကေန သတင္းတခု ရလာ တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘက္တက္ဖုိ႔ ရွိတယ္။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ အကိုကို အဲဒီသတင္းေျပာျပေတာ့ သူသြားစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သန္ဘက္ခါမနက္ ငါးနာရီ ထြက္မယ္ ျပင္ထားပါ လုိ႔ဆုိတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ခရီးစဥ္မွာ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔အတြက္ ကိုလင္းရဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလးဟာ ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ကိုလင္းက ငါးေျခာက္၊ ေဆးလိပ္၊ ၾကက္သြန္၊ဆားစသျဖင့္ သယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆန္ေပါ့။

မထြက္ခင္ညဘက္ အိမ္ရွင္အကိုက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကြ်းၿပီး စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္။ အတူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာထဲမွာ တခုခုျဖစ္တာကို စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို တဖြဖြမွာတယ္။ ေတာထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ျပန္လာဘုိ႔ကိုေျပာတယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္လည္း စစ္တပ္ကို မၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ၊ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္လုိ႔၊ မပတ္သက္ ခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။

မနက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေလးနာရီေလာက္လာႏႈိးတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထမင္းထုတ္ထုတ္ေပး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္အုပ္စုေစာင့္ေနတဲ့ ရြာအျပင္ကလမ္းဆုံေလးကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ေရာက္ လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းမွာ ဂရုစုိက္ေပးပါဆုိၿပီး တဖြဖြမွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း သူေျပာတာ၊ မွာတာေတြကို မေမ့ဘုိ႔အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။

အိမ္ရွင္အကိုရဲ့ ေက်းဇူးဟာ ၾကီးလွပါတယ္။ သူသာ စုိးရိမ္ၿပီး နယ္ေျမခံတပ္တုိ႔ ၊ ရဲတုိ႔ကို တုိင္လုိက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္း သိသိခ်င္း မေနခုိင္းေတာ့ရင္ တကယ့္ကို အက်ပ္ဆုိက္မွာပါ။ သူစုိးရိမ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလုိ႔ရေအာင္လုပ္ေပးတာကိုက သာမန္လူတေယာက္ရဲ့မသိစိတ္ထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္ကုိအလုိလို ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတြးထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုန္သည္အုပ္စုက သြားမယ္၊ ေမာ့ဂနင္ကို မုိးစင္စင္မလင္းခင္ ျဖတ္မွ ရမယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္လာၾကေတာ့တယ္။ အေရွ႔မွာေတာ့ အရုဏ္ပ်ဳိးလုလု…။

(၆)
ေမာ့ဂနင္ တပ္ကုန္းက စီးျမင္ေနရတဲ့ ေရး-ထား၀ယ္ကားလမ္းကို က်ေနာ္တုိ႔ အလ်င္အျမန ္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါးနာရီခြဲေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က အေတာ္မ်ား ျပား ပါတယ္။ အေသာ့ႏွင္လုိက္ၾကတာ က်ေနာ္လည္း ရြာအမည္ေတြမမွတ္မိေတာ့ပါ။ တရြာနဲ႔ တရြာက တခါတေလ နီးလုိ္က္၊ တခါတေလ ေ၀းလုိက္ပါ။ မုိးတြင္းေႏွာင္းပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းးျဖစ္တာေၾကာင့္ မုိးကရြာဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းလတ္၊ ေခ်ာင္းေသးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္၊ ေခ်ာင္းၾကီးေတြက်ရင္ ကမ္းပါးေတြကို ကုတ္ကတ္တြယ္ တက္ၿပီး ကူးရပါတယ္။ ပုဆုိးထဲမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ကို ထည့္ၿပီး ေခါင္းပုိးလြယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတုိက်ပ္က်ပ္နဲ႔ တရစပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတာ ေန့လည္စာခ်က္စားမယ္ ဆုိတဲ့ ရြာေရာက္တဲ့အထိပါဘဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဟာဟဲ လုိက္ေနပါၿပီ။ ကုိလင္းက ခႏၶာကိုယ္အရေရာ၊ အေတြ႔အႀကဳံအရပါ က်ေနာ့္ထက္ ေတာင့္တင္းေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ အမွီလုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က တဖြဲ႔တည္းမဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကိုလင္းနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကိုလင္းက ညက်မွ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာသြား တယ္။ မင္းေတာ့ျဖည္းျဖည္းဘဲ ဒီကုန္သည္အေဒၚေတြနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လုိ႔ ေျပာၿပီးထြက္သြား တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေခ်ာင္းလတ္လတ္တခုစီးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသးေသးတခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ လယ္တဲေလး တလုံးရွိတယ္။ ဒီည ဒီမွာအိပ္မယ္ လုိ႔ေျပာေတာ့ လူကထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အေရွ႔ကအဖြဲ႔ကို အမွီမလုိက္ေတာ့ဘူးလား အေဒၚလုိ႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔က တူတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူက်ရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာပါ လုိ႔ အေဒၚၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ လူ႔မွာေတာ့ စုိးတထင့္ထင့္ပါ။ က်ေနာ့္ပုိးအိတ္ထဲမွာက ဆန္နဲ႔ ငါးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီပဲပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔အားလုံးက ကိုလင္းနဲပါသြားၿပီ။ ကဲ-အခုမွေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေရသြားစိမ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ေဆးလိပ္လည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ပြတ္ခြ်န္းနဲ႔ စေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ေဆးရြက္ၾကီးေတြကို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးထားၿပီး သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရတဲ့ ပြတ္ခြ်န္းကို အဲဒီမွာ စဖြာရေတာ့တာပါဘဲ။ အေဒၚၾကီး ငွားလာတဲ့ ကုန္ထမ္းအငွားသမားေတြလည္း ကုန္ထမ္းရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို ပြတ္ခြ်န္းလိပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ အပိုေဆာင္းလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။

လမ္းမေလွ်ာက္ဘူးေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာ ဘယ္လုိမွ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေအာင္ကို ျဖစ္ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မယ့္အျဖစ္မုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားအလုပ္လုပ္မယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္မိသားစုတစုလည္း ပါတယ္။ သားအမိသားအဖ သုံးေယာက္ပါ။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ေစာင့္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးေႏွာင့္ေႏွးမွာစုိးၿပီး မွီေအာင္ေတာ့ အၿမဲလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ခင္သြားတယ္။

သြားေနရင္းတရက္မွာ အုန္းထမင္းစားလုိက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ရြာေလးတရြာမွာ ၀င္နားတုန္း အေဒၚၾကီးက ၾကက္တေကာင္ရတယ္ဆုိၿပီး အုန္းသီးခူးခုိင္းၿပိး အုန္းထမင္းခ်က္ တာ၊ အဲဒီရြာမွာဘဲ သူပုန္လုိ႔ ျပည္မကေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္သား သုံးေလးေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေျပာၿပီးေနခဲ့ရင္ ရေပမယ့္ ကိုလင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆက္လာခဲ့တယ္။

သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဇမိျမစ္ကမ္းပါးကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီကေန ေလွစီးၿပီးသြားရမွာပါ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခက္ၾကဳံရျပန္ၿပီ။ ကုိလင္းနဲ႔အတူ ေငြေတြအားလုံး ပါသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေလွစီးဘုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္မွ မရွိလုိ႔ ပြတ္ခြ်န္းေသာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေလွေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီးနားကို သြားၿပီး ေလွခစုိက္ထားဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူ ေရာက္မွ ျပန္ေပးမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီပါတယ္။

`ငါသိပါတယ္.. ေကာင္ေလးရဲ့၊ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္မေပးလည္း ျပႆနာ မရွိဘူး။ နင္တုိ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွန္းလည္း သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ နင့္အေဖာ္မရွိတာ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚလာတာေပါ့။ ဟုိေရာက္မွ အဆင္ေျပလည္း ေပး၊ မေျပလည္း မေပးနဲ႔။ ေတာခုိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါေခၚေခၚလာေပးတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး။´လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဟန္ေတြပန္ေတြ လုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔အားလုံးက သိေနခဲ့ပါလား ဆုိၿပီး၊ ေနာက္တခုက လူထုရဲ့တရားကို ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ဘုိ႔အတြက္မွာ အျပည့္အ၀မပါ၀င္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ၀ုိင္းလုပ္ေနပါလားဆုိတာကို က်ေနာ္ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။

ျမစ္သာဆုိတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တခုေလာက္ပါဘဲ။ ေတာင္ဆင္ေျခေလ်ာတေလွ်ာက္ ေရဆင္း လာတာဆုိေတာ့ ေရဆန္ကအရမ္းပင္ပန္းတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ တက္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာလူေတြ ဆင္းတြန္းရတယ္။ ေရကၾကည္လင္လြန္းေနၿပီး အနက္က ဒူးဆစ္သာသာေလာက္ဘဲ။ ေခ်ာင္းလယ္နဲ႔ ကမ္းပါးေဘးေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ မုိးမခပင္ေတြ။ တခါတေလ ေရအားသန္တဲ့ ေနရာေတြက်ရင္ ေလွေပၚပါတဲလူအားလုံး မုိးမခပင္ေတြကို ဆြဲထား၊ ၿပီး ညာသံေပးၿပီး လႈပ္ေပးၾက။ အဲဒါမွ မရရင္ ဆင္းတြန္းၾကနဲ႔ ပြဲေတာ္တခုကို သြားေနၾကသလုိ ပါဘဲ။

ေလွ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ သုံးနာရီသာသာေလာက္ စီးၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆုံကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းဆုံမွာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ့ တပ္ေတြရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြအ၀င္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလွကပ္ၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တဲတလုံးရဲ့ ၀ရန္တာမွာ ကိုလင္း ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုလင္းဆီ က ေငြေတာင္းၿပီး အေဒၚၾကီးကို ေပးေတာ့ အေဒၚၾကီးက မယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္းေပး ေတာ့မွ ယူတယ္။ ေနာက္ ဆုေပးတယ္။ ေဘးမထိ ရန္မခပါေစေၾကာင္းဆုိၿပီး။ သူတုိ႔က အဲဒီမွာ ေနခဲ့ဦးမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္မယ့္ လမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ (ေနာက္ပုိင္းအေဒၚၾကီးနဲ႔ေရာ၊ ဟုိမိသားစုေလးနဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ ပါ ေသး တယ္။ဘုရားသုံးဆူ မက်ခင္အထိ)

ဘုရားသုံးဆူေရာက္ေတာ့ ကရင္-မြန္ ပူးတဲြေကာ္မတီ အေျခစိုက္တဲ့ ရုံးရွိရာကိုသြားေတာ့ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္ရင္းအေျခစုိက္ရာကို ေခၚသြားတယ္။ ထုိင္းေျမကို ျဖတ္ရတာမုိ႔ ကားစီးလာခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသုံးဆူေစ်းကိုလည္း ခဏဘဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကားေပၚကေနပါ။ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္စီးလာေတာ့ နမ့္ကိတ္ဆုိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကို အဲဒီေနရာမွာ ကားလမ္းနဲ႔ ပိုင္းထားတာပါ။ ျမန္မာေျမဘက္ျပန္ကူးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္သံတခ်ဳိ႔ကို ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့
`ဘာလုပ္ေနလဲ ၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္´
`ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္´ ဆုိတာပါဘဲ။

ၿပီးေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံစုိက္ထားတဲ့ ကင္းဂိတ္တခုနဲ႔ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ သူရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္တံဆိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္ရြယ္လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းဆုံးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ကထြက္လာတ့ဲခရီးအတြက္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရး ေျပာက္ၾကား ရဲေဘာ္တဦးရဲ့ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အစျပဳရာပါ။ ။
(ကိုဖိုးေဇ ဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)