ရန္ေရာက္, ငါေပ်ာက္သြားတဲ့႐ြာကေလး (သိုု႔) ဟိုေက ႐ုပ္ပံုလႊာ

ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)

(၁)
သံလြင္က ထံုးစံအတိုင္းမာယာမ်ားဆဲပင္။ မာယာမ်ားေသာ္လည္း တန္ဖိုးက ျမင့္မားဆဲ။
“သံလြင္စစ္ေတာင္း … ညာလက္ေမာင္းေဟ့”
၀ဲ႐ိုက္၊ ၀ဲသြင္း၊ ၀ဲဲဲဲဲဲဲဲဲဲျပန္မ်ားျဖင့္ သံလြင္ေအာ္သံက အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ေ၀စီေနသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သံလြင္ေအာ္သံကို လူ႐ိုင္းတို႔၏ ဗံုသံကဲ့သို႔ နာခံေနမိသည္။ စည္းခ်က္ကေလး၊ နရီက်ဲက်ဲ တခ်က္ခ်င္းတီိးခတ္ေနသည့္ သံလြင္ဗံုသံ။ အဲဒီ သံလြင္ဗံုသံေလးပင္ပင္ထဲ ရံဖန္ရံခါ စိတ္လိုလက္ရ သံရွည္စြဲမႈတ္သြင္းလိုက္သည့္ ႏွဲခရာသံလို အစုန္အဆန္ စက္ေလွေမာင္းသံမ်ား။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ခလုတ္တိုက္စီးဆင္းေနသည့္ ေရစီးသံသည္လည္း သံလြင္ရဲ႕ တိုးညႇင္းသည့္ ဂီတသံပင္။ ေရက်ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကမ္းစပ္က ေငြေရာင္ျဖဴလႊမြမြ။ ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း ကၽြံ၀င္မသြားဘဲ အိအိေထြးေထြးျဖစ္သြားသည္ကပင္ သံလြင္ကမ္းပါးလမ္းေလွ်ာက္ျခင္း အႏုပညာဟုထင္သည္။

အိေထြးသည့္ အျဖဴေရာင္ကမ္းေဘးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ၀ါး႐ုံပင္တန္း၊ ေတာအုပ္စိမ္း လန္းၾကား ေထာင္တက္သြားသည့္ သဲျဖဴခင္း လမ္းကေလးရွိသည္။ က်ေနာ္ ထိုလမ္းကေလးအတိုင္း တက္လာခဲ့သည္။ ဒီေတာင္ကုန္းကေလး အေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနာက္ၿပီး ရင့္က်က္စြာတည္ေနသည့္ ရြာကေလးရွိသည္။
ရြာအမည္က “မငဲလူ”။

(၂)
က်ေနာ္ သဲျဖဴလမ္းကေလးအတိုင္း တက္လာခဲ့သည္။ သိပ္အေ၀းႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ “မငဲလူ” ဟူသည္ကပင္ “ေတာင္ကမူ” ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ ကရင္စကားျဖစ္သည္။ သံလြင္ကမ္းပါးမွ ေတာင္ကမူေလးေပၚတြင္ တည္ထားေသာေၾကာင့္ ထိုအမည္ေပးထားသည္ဟု ထင္သည္။
ရြာထိပ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းေျပာင္းေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ယခင္က ရြာကိုတက္လိုက္သည္ႏွင့္ မူလတန္းေက်ာင္း ကေလးကို တန္းျမင္ရသည္။ ကားေခြကို ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ ဖန္တီးထားသည့္ စာသင္တဲေက်ာင္းကေလး။ ထိုတဲေက်ာင္းက ေလး၏ေနရာတြင္ ၀က္ျခံမ်ားကရွိေနသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ဘုရားေက်ာင္း တြဲထားေၾကာင္းသိရသည္။

ရြာက ေတာင္ေပၚကရင္ရြာျဖစ္သည္။ ေခြး၊ ၾကက္၊ ၀က္တို႔က ရြာလမ္းမ၊ အိမ္ေအာက္ႏွင့္ ရြာအေျခေတာအစပ္မ်ားတြင္ ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကသည္။ သူတို႔ေမြးေသာ ၀က္မ်ားက ေတာ၀က္မ်ဳိးႏြယ္ဟု ထင္သည္။ မ်က္ႏွာခၽြန္ခၽြန္ အလွ်ားရွည္ၿပီး ဗိုက္ပူနံကားျဖစ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕၀က္မ်ားဆို အစြယ္မ်ားပင္ ထြက္ေနသည္။ ရြာအေျခ ေတာအစပ္တြင္ ၀က္တခ်ဳိ႕ကို ေျမတူးေနသည္ကိုပင္ ေတြ႔ရသည္။ အဖီး (အဖြား) တုိ႔က လွမ္းထားေသာ ျငဳပ္ဗန္းမ်ားကို လာလာရန္ရွာတတ္သည့္ ၾကက္မ်ားအား တုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ ေမာင္းထုတ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေတာင္ယာထြက္သီးႏွံမ်ားကို ပလိုင္းျဖင့္ထမ္း၍ ေတာင္ယာမွ ျပန္လာသူမ်ားကိုလဲ ေတြ႔ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသားႀကီးမ်ားကေတာ့ လြယ္အိတ္တလံုး တူမီးေသနတ္တလက္ျဖင့္ ေဆးတံခဲလွ်က္ ေတာလည္ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကိုလဲ ေတြ႔ရသည္။ စပါးမွည့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေတာ၀က္ေတြ ေတာင္ယာမွာ စပါးလာစားတတ္သည္မဟုတ္လား။ ဂ်ီႏွင့္ေပြးမ်ားလဲ ေဆာင္းဦးေပါက္မွ ထြက္လာတတ္သည္။ သင္းေခြ ခ်ပ္ကေတာ့ သူတို႔အတြက္ တန္ဖုိးျမင့္သားေကာင္ျဖစ္သည္။ တကီလုိလွ်င္ ၈၀၀ မွ ၁၂၀၀ ဘတ္အထိ ရတတ္တယ္ မဟုတ္လား။
“ေစးမူ၀ါး” ေတြကေတာ့ ေဆးတံခဲရင္း စပါးေထာင္းေနၾကသည္။ “ေစးမူ၀ါး” ေတာင္ေပၚကရင္မ်ားက ၀တ္ဆင္သည့္အက်ႌအ ေရာင္ျဖင့္ အပ်ဳိမ အအုိမကိုခြဲျခားၾကသည္။ “ေစးမူ၀ါး” သည္ ကရင္သင္တုိင္းရွည္ အျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားသည့္ ေတာင္ေပၚကရင္အပ်ဳိမျဖစ္ သည္။ အအုိမမ်ားက သင္တုိင္းအနက္ႏွင့္ လံုခ်ည္တြဲ၍ ၀တ္ဆင္ၾကသည္။

“မငဲလူ” သည္ ေတာင္ေပၚကရင္ရြာျဖစ္ေသာ္လဲ ႐ုိးရာနတ္စားကိုသာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကသူခ်ည္းမဟုတ္။ ခရစ္ယာန္ႏွင့္နတ္စား ပင္ေက်ာ္ပင္က် ရက္လုပ္ထားသည့္ ဂ်က္ခုတ္ထည္ႏွင့္တူသည့္ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ “မငဲလူ” တြင္ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္မ်ားေရာ၊ ႐ုိးရာနတ္စား သူမ်ားပါရွိသည္။ ဒီဇင္ဘာတြင္ ခရစၥမတ္ပြဲက်င္းပသလို၊ ၀ါေခါင္လတြင္ လက္ခ်ည္ပြဲက်င္းပသည္။ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း ဘုရားေက်ာင္းမ်ားတက္ သည့္လူမ်ားရွိသလို ေတာင္ယာခုတ္ခ်ိန္၊ ေတာင္ယာရိတ္သိမ္းခ်ိန္ႏွင့္ က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္ “လိပ္ျပာပြဲ” လုပ္သူမ်ားလဲ ရွိသည္။ ရြာတြင္ ဓမၼဆရာရွိသလို ၾကက္႐ုိးထုိးဆရာလဲရွိသည္။

နတ္စားသည့္ဓေလ့ကေတာ့ “မငဲလူ” တြင္ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။ ၾကက္႐ုိးထုိးသည့္ ဓေလ့ကေတာ့ရွိသည္။ ေတာင္ေပၚကရင္ မ်ား က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိမ်ားအိမ္ေထာင္ရက္သားျပဳေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ သူတို႔၏ ကံၾကမၼာကိုၾကည့္ရန္ ၾကက္႐ုိးထုိးၾကသည္။ ၾကက္႐ုိးထုိးသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ရွင္းျပၾကေသာ္လဲ က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ နားမလည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ က်ေနာ္က လူဗိန္း၊ ၾကက္႐ုိးထုိးတယ္ဆိုတာက အကဲ့ဒမစ္လုပ္ငန္း၊ ပညာရွင္လုပ္ငန္း။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက ပညာရွင္ေတြကလြဲလို႔ က်ေနာ္တို႔လုိ သာမန္လူေတြနား မလည္ႏိုင္။

ရြာကေလးက တေၾကာင္းထုိးတက္လာၿပီး ဘယ္ဘက္သို႔ လမ္းတေၾကာင္း ဖ်ာဆင္းသြားသည္။ ၀က္ျခံ၊ စပါးက်ီႏွင့္ တဲအိမ္မ်ားျဖင့္ သိပ္သိပ္ထုိးထုိးတည္ထားသည့္ ရြာကေလး။ အိမ္အမ်ားစုကို အင္ဖက္ျဖင့္မုိးထားေသာ္လဲ တခ်ဳိ႕အိမ္မ်ားက အင္ဖက္မဟုတ္။ ၀ါးပုိး၀ါးကို ထက္ျခမ္းျခမ္းကာ အဆစ္ဟပ္ၿပီး ပက္လက္ေမွာက္ခံုလုပ္၍ မုိးထားသည္။ ဘုရားေက်ာင္းကေတာ့ သြပ္မုိးျဖင့္ …….။
ကေလးငိုသံ၊ ၀က္ေအာ္သံ၊ ၾကက္ေအာ္သံ၊ ေခြးေဟာင္သံ၊ ေမာင္းေထာင္းသံ၊ ၾကက္ေမာင္းသံ၊ ကရင္ဘာသာစကားျဖင့္ တဦး ႏွင့္တဦး ေျပာေနၾကသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ေအာ္ေငါက္သံတုိ႔ျဖင့္ ရြာကေလး “မငဲလူ” က သက္၀င္လႈပ္ရွားေနေတာ့သည္။

(၃)
မူလက “မငဲလူ” ကို “ဟုိေက” ရြာဟု သိထားသည္။ အမွန္ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္လဲ “မငဲလူ” သည္ “ဟုိေက” ပင္ျဖစ္သည္။ “မငဲလူ” ရြာတြင္ ေနထုိင္ၾကသူမ်ားသည္ မူလ “ဟုိေကရြာ” မွ ေျပာင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ “ဟုိေက” ၏ အဓိပၸာယ္က “ရပ္လုိက္ေတာ့” ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ဟု သိရသည္။ မည္သည့္ အနက္ေကာက္မႈ အမွတ္အသားျဖင့္ ရြာအမည္ကို ထုိသုိ႔ေပးခဲ့ၾကသည္မသိ။ ရြာကေလးကေတာ့ စစ္ေျမ ျပင္ ေက်းလက္ေဒသရဲ႕ ေျပာက္က်ားစခန္းဆန္ဆန္ ေရြ႕ေျပာင္းေက်းလက္ရြာျဖင့္ သူ႔အသက္ဓာတ္ကို ဆန္႔ထုတ္ရွင္သန္ခဲ့ရသည္။ “ဟုိေက” သည္ “မငဲလူ” ဘ၀ေရာက္သည္အထိ (၃) ႀကိမ္တုိင္ ေရြ႕ေျပာင္းအေျခခ် ရွင္သန္ခဲ့ရသည္။
႐ိုင္းစုိင္းေဖာက္ျပန္သည့္ ဖိႏွိပ္သူႏွင့္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုအဖိႏွိပ္ခံတို႔ၾကား အက်ဳိးစီးပြားျခင္း ျပင္းထန္သည့္ပဋိပကၡျဖစ္ေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံ တုိင္းတြင္ လူထုအက်ဳိးစီးပြားဘက္မွ ရပ္ခံေပးမည့္ ႏိုင္ငံေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ တပ္မေတာ္တရပ္မရွိလွ်င္ အဖိႏွိပ္ခံလူ မ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုသည္ အႂကြင္းမဲ့လည္စင္းခံေပး႐ံုသာ ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ထိုႏိုင္ငံေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ မေတာ္တုိ႔၏ ကံၾကမၼာႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုတို႔၏ ကံၾကမၼာတို႔က တဆက္တစပ္တည္းျဖစ္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထု၏ တည္ၿငိမ္မႈသည္ လူထုႏုိင္ငံေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာတပ္မေတာ္တို႔၏ အားေကာင္းတည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ တထပ္တည္းျဖစ္သည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္ကေတာ့ KNU ႏွင့္ KNLA သည္ အမ်ဳိးသားတပ္ဦးႏွင့္ေတာ္လွန္ေသာ အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။ KNU ႏွင့္ KNLA အားေကာင္းတည္ၿငိမ္လွ်င္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မည္။ KNU ႏွင့္ KNLA အားနည္းလွ်င္ ကရင္အမ်ဳိးသားတည္ၿငိမ္ ေအး ခ်မ္းေရး အားနည္းမည္။ “ဟုိေက” သည္လဲ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။
“ဟုိေက”သည္ KNU ႏွင့္ KNLA အားေကာင္းေမာင္းသန္ကာလက “မယ့္ေခါင္” ေခ်ာင္းကေလးအား ေမးတင္၍ ေအးခ်မ္းစြာေနခဲ့ဖူး သည္။ ၁၉၉၅။ DKBA ၏ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္မႈႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ DKBA က တႏိုင္ငံလံုး၏ ဘံုရန္သူျဖစ္ေသာ ေသာင္းက်န္းသူ နအဖႏွင့္ ပူး ေပါင္းခဲ့သည္။ DKBA ႏွင့္ နအဖတို႔မွ အေကာက္က်စ္အစဥ္းလဲဆံုး ထုိးစစ္ျဖင့္ KNU အား ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။ KNU ၏ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ပ်ယ္လြင့္ခဲ့ရသည္။ မာနယ္ပေလာ အေျခခံစခန္းကို စြန္႔လႊတ္ရသည္။ အမ်ဳိးသားတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ တပ္မေတာ္အားနည္း သည္ႏွင့္အမွ် ကရင္တုိင္းရင္းသားတို႔၏ အေျခခံေဒသႀကီးတခုလံုး တည္ၿငိမ္မႈသည္လဲ ပ်က္ျပားလာခဲ့သည္။ ကရင္ေက်းရြာေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္ျပားခဲ့ရသည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားေပါင္းမ်ားစြာ ေတာေတာင္ေတြထဲ ကစဥ့္ကလ်ားပုန္းေအာင္းထြက္ေျပးရသည္။ ရြာပုန္းရြာေရွာင္မ်ားလဲ ေျမာက္မ်ားစြာ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲသုိ႔ ၀႐ုန္းသုဥ္းကား ထြက္ေျပးခဲ့ရသည္။ “ဟုိေက” သည္လဲ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။
“ဟုိေက”သည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေ႐ႊေျပာင္းေက်း႐ြာအျဖစ္ ရင္သန္ေရးအတြက္ အသက္ဆက္ရသည္။ ထုိစဥ္က “ဟိုေက”သည္ သာေတာင့္သာယာ ႐ြာကေလးတ႐ြာ ျဖစ္ခဲ့ေပလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ေတြးၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ္ “ဟုိေက” ႐ြာေဟာင္းေနရာကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေလာက္က ရဲေဘာ္ေတြႏွင့္ လိုက္သြားရင္း ေရာက္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္အထိတုိင္ ေတာၿခိဳအံုၾကားထဲမွ “ဟုိေက”၏ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ေရးေရးပါးပါး ေတြ႔ေနရသည္။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသီးပင္မ်ား၊ ပိႏၷဲပင္မ်ားႏွင့္ ဒညင္းပင္မ်ားက ပုိင္သူမဲ့ အထီးက်န္စြာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မားမားရပ္လ်က္။ ျခံစည္း႐ုိးသ႑ာန္ ပံုေဖၚယူ၍ရရန္ သနပ္ခါးစပ္အပင္မ်ား၊ ႐ြက္လွပန္းပင္မ်ား၊ ေဇာ္စိမ္းပင္မ်ားႏွင့္ ျခံစည္း႐ုိးပင္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ လြမ္းစရာ။ သူ႔အိမ္၊ သူ႔ျခံ၊ သူ႔ဝန္းႏွင့္ ေနခဲ့သည့္ ႐ြာကေလး ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီ။ ဆက္ၾကည့္ရင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္က မီးသင့္ေလာင္ၿမိဳက္ ခံထားရသည့္ အိမ္တုိင္မ်ား။ ေဩာ္…သူတို႔ “ဟိုေက”ကို မီး႐ႈိ႕သတ္ခဲ့ၾကတာကိုး။

နအဖႏွင့္ DKBA စစ္ေၾကာင္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပါးလွ်ကင္းရွင္းလာသည့္အခါ ကစဥ့္ကလ်ား ေတာေတာင္မ်ားအၾကား ပုန္းေအာင္းေျပးလႊား ေနၾကသူမ်ား ျပန္လည္စုစည္းၿပီး “ဟိုေက”ကို ႐ြာပုန္းအျဖစ္ ထူေထာင္ၾကသည္။ ႐ြာေဟာင္းႏွင့္ ေဝးေဝးလံလံႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေတာင္တန္းတေၾကာအေက်ာ္တြင္ ျဖစ္သည္။ သံလြင္ႏွင့္ ပို၍နီးလာသည္။
ဒုတိယ ဟုိေက ကိုေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ ျမင္ခဲ့ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေတာင္ေစာင္းအေစာင္းအတုိင္း ကုတ္ကုတ္ကပ္ကပ္ ေဆာက္ထားသည့္ ႐ြာကေလး။ ေခြးသံ၊ ဝက္သံ၊ ၾကက္သံႏွင့္ ေမာင္းေထာင္းသံမ်ားျဖင့္ ႐ြာကေလး။

ေတာင္ေပၚကရင္ေက်းလက္ရနံ႔ စူးနစ္ေနသည့္ရြာကေလး။ ထုိဒုတိယ“ဟုိေက”သည္လည္း ၂၀၀၂ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို နအဖစစ္အုပ္စုမွ ထုိးစစ္ဆင္သည့္ တုိက္ပဲြတြင္ ေသာင္းက်န္းသူနအဖမွ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီး လုိက္ျပန္သည္။ ႐ြာသားမ်ားကေတာ့ ေတာ၊ ေတာင္၊ လွ်ိဳေျမာင္မ်ားအၾကား ပုန္းေအာင္း ထြက္ေျပးခဲ့ကာ “ဟိုေက”ကို ထားခဲ့ရသည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းမ်ား ရွင္းလင္းမွ သံလြင္ကမ္းပါးတြင္ ႐ြာတည္သည္။ ဒီတခါေတာ့ “ဟုိေက”ဟု မေခၚေတာ့။ ႐ြာအမည္ ေျပာင္းသြားသည္။ “မငဲလူ” ျဖစ္သြားသည္။
“ဟုိေက”႐ြာေလး၏ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အတိတ္လွန္တူးဆြၾကည့္ရင္း ဇာတိခ်စ္စိတ္ကို ထင္းလင္းျမင္သာ ေတြ႔ထိလုိက္ရသည္။

“ဟုိေက”သည္ “မငဲလူ” ဘဝထိတုိင္ “အခါတရာပ်က္၊ အခါတရာတည္ေဆာက္” စိတ္ဓာတ္ကို အခုိင္အမာ ထူေထာင္သြားခဲ့သည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားတို႔၏ ဇဲြႏွင့္ သတၱိတုိ႔ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ရန္သူမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ ႐ြာသားမ်ားေပ်ာက္သြာသည္။ ရန္သူသည္ လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ ႐ြာအခြံကိုသာ ေတြ႔ရမည္။ ရန္သူမ်ား ထုိေနရာမွ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္ သူတို႔ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ႐ြာကို ျပန္တည္ၾကသည္။ “ဟုိေက”က ရန္သူနအဖကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ တုိက္ပဲြဝင္ေနျခင္းဟုပင္ ေတြးမိသည္။ ရန္သူစစ္အုပ္စုသည္ “ဟုိေက” ႐ြာကေလးကိုပင္ ပ်က္ေအာင္ မဖ်က္ႏုိင္။ ႐ြာကုိ ရန္သူစစ္အုပ္စုက မီး႐ႈိ႕ဖ်က္သည္ကို ႐ြာသားမ်ားက စိတ္ဓာတ္မက်။ အလံမလဲွ။ နည္းပရိယာယ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ရန္သူစစ္အုပ္စုကို အံတုတုိက္ပဲြဝင္ခဲ့သည္။
ေလးစားမိပါတယ္ ရန္ေရာက္၊ ငါေပ်ာက္႐ြာေလးရယ္…..။

ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)။