သူပုန္တေယာက္၏ နိဒါန္း

ေရႊအိမ္စည္

ႏွစ္နာရီမွ် က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးသည့္ အခါတြင္မူ ကားသံမ်ားအား သဲ့သဲ့ ၾကားရၿပီ ျဖစ္သည္။ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္သာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္၍ မပင္ပန္း …။ လမ္းက အတက္အဆင္းမရွိ…..။ လူသြားလမ္းအတုိင္း မသြားပဲ ေတာတုိး၍ လာခဲ့သည့္အတြက္သာ ခရီးက ဖင့္၏။ စမ္းေခ်ာင္းငယ္အတုိင္း သြားသည့္အခါ သြားသည္။ ၀ါးေတာႀကီးအတြင္း ျဖတ္၍ သြားသည့္အခါ သြား၏။ ကားသံမ်ားက တခါတခါ က်ယ္၍လာသည္။ တခါတခါတြင္မူ သဲ့သဲ့မွ်သာ …။ အသံက ေလယူရာတိမ္း၍ တုိးလိုက္ က်ယ္လုိက္…..။

ဤကားသံမ်ားက အႏၱရာယ္သံမ်ား …။ ကားသံမ်ားႏွင့္ နီးလာေလ … အႏၱရာယ္ႏွင့္ နီးေလ ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္က ႏွစ္စဥ္ `ဖာပြန္´သို႔ ရိကၡာပို႔သည္။ TE 11- စစ္ကားႀကီးမ်ားႏွင့္ ပို႔ျခင္း ျဖစ္၏။ အေခါက္ေေခါက္ အခါခါ …။ တေခါက္လွ်င္ ယာဥ္အစီး ေလးငါးဆယ္မွ ရာေက်ာ္အထိ ပါတတ္သည္။ သူတုိ႔ အသံုးျပဳသည့္ လမ္းကား … သိမ္ဆိပ္၊ ပိႏၷဲေတာေလးေကမွ က်ေသာင္းဆိပ္ လဂြန္ၿပိဳ ဖာပြန္လမ္း ျဖစ္သည္။ လမ္းက လမ္းၾကမ္း …..။ လမ္းလံုျခံဳေရးအတြက္ စစ္ဗ်ဴဟာ (၃)ခုခန္႔ သံုး၏။ တပ္ရင္း ၉-ရင္းအင္အားႏွင့္ လမ္းကင္းခ်ထားျခင္း ျဖစ္၏။ လက္ယွက္ထုိးထားသကဲ့သို႔ …….။

က်ေနာ္တို႔က ဤၾကားမွ ဤလမ္းအား ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။

`က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႔မွာ ခဏနားၾကၿပီး သတင္းေထာက္ၿပီးေတာ့မွ ကားလမ္းကူး ၾကမယ္…..´

ဖဒုိ႔ေအာင္ေရႊက က်ေနာ္တုိ႔အား ေျပာသည္။ နားမည့္ေနရာအား က်ေနာ္ ၾကည့္မိ၏။ ေတာင္ယာေဟာင္း …..`ဖုန္းဆုိးေျမ´။ ေတာင္ယာက မုိ႔မို႔ေလး ျမင့္တက္သြားသည္။ ေတာအုပ္ႏွင့္ ေတာင္ယာအၾကား အနိမ့္ပိုင္းတြင္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တခုက ရစ္ေခြထား၏။ ေတာင္ယာအား အနားသတ္မ်ဥ္းအျဖစ္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္သည္ ေျမာက္မွေတာင္သို႔ ေခြရစ္၍ ထား၏။ ေခ်ာင္းငယ္အတြင္းသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္းလုိက္၏။ ေခ်ာင္းေရက ေျခမ်က္စိျမဳပ္ရုံမွ်သာ….။ သဲေခ်ာင္းေလးျဖစ္၍ ေအးစိမ့္၍ ေနသည္။ ဖားေလာင္းေလးမ်ား အုပ္လုိက္ ကူးခတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကုန္းမို႔မို႔ေပၚသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိကရုံး ဆူးပင္မ်ားက ေတာထ၍ ေနသည္။ ပိဇပ္ရိုင္း ပင္မ်ား၊ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားက လူတရပ္မက …..။

ဖုန္းဆုိး၏အလယ္တြင္ ေတာင္ယာတဲပ်က္ တလံုးရွိသည္။ အမိုးမရွိ….၊ အခင္းမရွိ….။ မဓမ တုိင္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္မ်ားကသာ ……။ ယခင္က ေတာင္ယာခင္ ရွင္တုိ႔ ေနခဲ့သည့္ တဲဟူ၍ ေျပာႏုိင္ေတာ့သည္။ တဲပ်က္တြင္ပင္ က်ေနာ္တို႔ နားၾက၏။ ဖဒိုေအာင္ေရႊႏွင့္ ပါလာေသာ KNU ရဲေဘာ္ေလး ၃-ေယာက္က ေရွ႔သို႔ ဆက္သြားၿပီး ကင္းပံုး၀ပ္၍ ေနရာယူထားၾကသည္။ ကားလမ္းႏွင့္ နီးၿပီျဖစ္၍ ရန္သူက လမ္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းရွည္လွည့္တတ္သည္။ သတိထားရမည့္ ေနရာ …..။

က်ေနာ္တို႔နားၿပီး အတန္ၾကာမွ …. ဦးေမာင္ေမာင္လတ္ ေရာက္လာသည္။ သူက….ဘီးလင္းၿမိ့ဳနယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တဦး ျဖစ္သည္။ ဆင္ေျခေလ်ာေလးအတုိင္း သူတက္လာသည္မွာ ေပ ငါးေထာင္အျမင့္ ေစာက္ကမ္းပါးႀကီးအား တက္ေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့၏။ သူ႔အသက္႐ူသံက ခပ္းလွမ္းလွမ္းမွပင္ ၾကားေနရ၏။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားက သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ရြစိထေနသည္။ ေရႏွင့္ ဖ်န္းပက္ထားသကဲ့သို႔…..။ တိုက္ပံု အက်ႌအနက္၊ တတ္ထရြတ္ပုဆိုး ကခ်င္ကြက္ အစိမ္းေအာက္၌ သူ႔ခႏၵာသည္ ပိန္လွီလြန္းလွ၏။ ျဖဴေရာ္ေသာ္ အသားေရာင္သည္ ေသြးဆုတ္သြားသည့္ လူေသတဦးကဲ့သို႔ …..။ ဆံပင္တုိ႔က ရွည္၍ ပြေယာင္းေနသည္။

သူလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္မွာ ….၀ိဥာဥ္တေကာင္ လြင့္ပါးေနသည့္အလား…။ က်ေနာ္တုိ႔အနား၌ သူ၀င္၍ ထုိင္လုိက္သည္။ သူအသက္႐ႈေနသည္မွာ ခက္ခဲ ပင္ပန္းလြန္းလွ၏။ သူ႔အဆုတ္သည္ ညွစ္ရဖန္မ်ား၍ ပြင့္ထြက္လာေလမည္လား ထင္ရသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ သက္သက္သာသာ သြားခဲ့ရသည့္ခရီးအား သူသည္ ပင္ပန္းလြန္းစြာႏွင့္ လာခဲ့ရ၏။ သူ႔အေျခအေနအား ဖဒို႔ေအာင္ေရႊလည္း သတိထားမိ၏။ ေရွ႔ခရီးက သြက္သြက္လက္လက္ သြားရမည္။ ေရွာင္ရ တိမ္းရမည္။ ရန္သူၾကားမွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရမည္ ျဖစ္၍ ေျပးေျပးလႊားလႊား သြားရေကာင္း သြားၾကရမည္။ သူ႔အေျခအေနႏွင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား ….။ သူ႔က်န္းမာေရးက လုိက္ႏုိင္ပါ့မလား…..။

(ခ)

က်ေနာ္တုိ႔ အစီအစဥ္ ေျပာင္းၾကရသည္။ ပထမက ဖုန္းဆိုးေျမတြင္ ခဏနားၿပီး ….. ကားလမ္းအား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကပ္မည္။ ကားတန္းအားလံုး လြန္သြားပါက ျဖတ္ကူးရန္ ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ဤအတုိင္း သြား၍မျဖစ္ေတာ့…..။ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္က လုိက္ႏုိင္မည့္ဟန္မေပါက္……။ နားရမည္။ သူ႔အား ေဆးမွဴးႏွင့္ျပၿပီး ကုသေပးရမည္။ ၿပီးမွ …. ခရီးအား ဆက္ၾကရမည္။

ဖဒုိေအာင္ေရႊက လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္ျဖင့္ ေဆးမွဴးတေယာက္အား ေခၚ၏။ တေနရာတြင္ ဆံုရန္ခ်ိန္း၏။ က်ေနာ္တုိ႔ ယခုေရာက္ေနသည့္ ေနရာမွ မိနစ္ ၂၀-ခန႔္ သြားရမည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာႏွင့္ ႀကိဳး၀ိုင္းအၾကားတြင္ ျဖစ္သည္။

၀ါးလံုးတြင္ ပုခက္ဆင္ၿပီး ဦးေမာင္ေမာင္လတ္အား က်ေနာ္တုိ႔ ထမ္းၾကရ၏။ အေရွ႔တေယာက္ အေနာက္တေယာက္…..။ ဖုန္းဆိုးေျမမွ ေတာင္ဖက္ဆီသို႔ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾက၏။ တက္ေနျဖစ္ေသာ္လည္း တေပါင္းေနက ပူျပင္းသည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာအား ကြင္းေရွာင္ၿပီး သြားၾကသည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ ရြာတြင္က ရန္သူ၏ နည္းဗ်ဴဟာ (၃၃၁) ရွိသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ လယ္ကြင္းအား ေတြ႔ရ၏။ လယ္က မလုပ္ပဲ ထားသည့္အတြက္ `ေကာ´ ၍ေနၿပီ။ လယ္ကြင္းအား တည့္တည့္ အလယ္မွ မျဖတ္ရဲ…..။ ရန္သူႏွင့္တုိးပါက သတ္ကြင္းအတြင္း သြားသလို ျဖစ္ေနမည္။ လယ္ကြင္းအား ကြင္း၍ ခင္းတန္းေလးအတုိင္း သြားၾကသည္။ ခရီးကရွည္၏။ ထမ္းစက မေလးေသာ္လည္း ၾကာလာသည့္အခါ၌ ပုခံုးမ်ားက ႀကိမ္းလာသည္။ လယ္ကြင္းဆံုးသည္ႏွင့္ ရြာအ၀င္လမ္းအား ေတြ႔ရ၏။ ရြာက ရြာပ်က္……။

စစ္သားမ်ား အလံုးအရင္းႏွင့္ တက္လာခဲ့သည္မွစ၍ ….. ရြာသားမ်ား ရြာတြင္မေနရဲ….။ လယ္ထဲသို႔ မဆင္းႏုိင္…..။ ေတာင္ယာသို႔ မသြားႏုိင္ၾကေတာ့…..။ ဤေဒသတြင္ …. ရြာမ်ားက ရြာပ်က္…..။ လယ္မ်ားက ေကာ၍ ေနသည္။ ေတာင္ယာတုိ႔က ဖုန္းဆုိးေျမ…..။

ရြာအတြင္းသို႔ ေရာက္၏။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသိီးပင္မ်ားႏွင့္ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆုိင္း…..။ အိမ္ေျခငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့မည့္ ရြာျဖစ္မည္။ ယခုေတာ့ ….. ထရံမ်ား ကြာက်ေနေသာ အိမ္၊ အမိုးပြင့္ေနေသာ တဲ….။ အခင္းျပဳတ္ေနေသာ ဇရပ္တုိ႔သာ ရွိေတာ့၏။ ရြာလယ္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကမူ မပ်က္ယြင္းေသး…..။ ယခင္က ဤရြာလမ္းတေလွ်ာက္ ခေလးငယ္တုိ႔ လံုခ်ည္ကြင္းသိုင္းႏွင့္ ေျပးလႊားကစားၾကမည္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိတုိ႔က အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြား၍ သီလ ေဆာက္တည္ၾကမည္။ ေၾကးစည္သံတုိ႔က လြင္ေနလိမ့္မည္။

ယခုေတာ့ ရြာက တစျပင္ …..။ သုသာန္ကဲ့သို႔…..။

ဖဒိုေအာင္ေရႊ၏ ရဲေဘာ္ ၃-ေယာက္အား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ကင္းရွည္အျဖစ္ ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ရြာ၏ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းသို႔ ဆက္၍ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာေျမာက္ဖ်ားပိုင္းက ကုန္းမို႔မုိ႔ေပၚတြင္ ရွိ၏။ ဆုတ္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ လြယ္ကူသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ နားၾကၿပီး ခဏတြင္ပင္ ဖဒိုေအာင္ေရႊ လွမ္းေခၚထားသည့္ ေဆးမွဴး ေရာက္လာ၏။ ခေမာက္ေဆာင္းၿပီး ပလိုင္းတလံုး လြယ္ထားသည္။ အရပ္၀တ္ အရပ္စားႏွင့္ပင္။ မသိပါက KNU မွ ေဆးမွဴးဟူ၍ မသိႏုိင္။ ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ ပီသလွ၏။ ကြမ္းတၿမံဳ့ၿမံ့ဳႏွင့္ လူနာအား ၾကည့္၏။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္ တုိင္း၏။ အက်ႌအား လွန္၍ ေက်ာျပင္အႏွံ႔ လက္ေခါက္ႏွင့္ ဖြဖြထု၏။ နားၾကပ္ႏွင့္ ေထာက္၍ စမ္းသပ္၏။

`အဆုတ္ပြၿပီး အဆုတ္ထဲ ေရ၀င္ေနတယ္။ စုပ္ထုတ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ´

ကြမ္းငံုထားသည့္ အသံႏွင့္ ေဆးမွဴးက ေျပာသည္။ သူ႔ပလုိင္းအတြင္းမွ ေဆးထုိးအပ္ႏွင့္ `ဆလင္း´ အားထုတ္၏။ အပ္က ရွည္သည္။ တုတ္၏။ `ဆလင္း´ က ႀကီး၏။ ႏြားမ်ား၊ ကၽြဲမ်ားအား ထုိးသည့္ အပ္ႏွင့္ဆလင္းမ်ဳိး…..။

`ဟန္းေကာ´ တြင္ထည့္ကာ `အပ္´ႏွင့္ `ဆလင္း´ အားျပဳတ္၏။ မပ်က္မစီး က်န္ေနသည့္ တဲငယ္၏ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လူနာအား လဲေလ်ာင္းေစ၏။ အမိုးမရွိေတာ့သည့္ တဲငယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စစ္ေျမျပင္ ေဆးရုံ ျဖစ္သြား၏။ လူနာအား တေစာင္းလွဲေစ၏။ အက်ႌအား လွန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ …. အရက္ပ်ံ ဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းစႏွင့္ လက္ဖ်ံႏွစ္ခုအၾကား ေက်ာျပင္အား ပြတ္တုိက္၏။ ထုိေနာက္ ….. အပ္အား အဆုတ္ဆီသို႔ ထုိးသြင္းသည္။ သူ႔ဟန္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ သူ႔အလုပ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိသည့္ သ႑ာန္က သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္သား ……။ သူ႔လက္က ဆလင္းအား စုပ္ယူလုိက္သည္။ လူနာ၏ အဆုတ္အတြင္းမွ ေရမ်ား ဆလင္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆလင္းအတြင္း ျပည့္သြားသည္။ အပ္ကို မျဖဳတ္ပဲ ဆလင္းအား အပ္မွ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ….. အနီးရွိ ေရခြက္ထဲသို႔ ထုိးထုတ္လိုက္သည္။ ဆလင္းအား အပ္တြင္ ျပန္၍တပ္၏။ စုပ္ထုတ္၏။ တႀကိမ္…..ႏွစ္ႀကိမ္…..သံုးႀကိမ္။

လီတာ၀က္ခန္႔ ေရမ်ား ထြက္လာ၏။ ေဆးမွဴး၏ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေနသည္အား ၾကည့္ရင္း ….. က်ေနာ္စိတ္၌ `ေနာ္မန္ဘီသြန္´အား အေတြးေရာက္ေစ၏။

၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ေနာက္ဆံုးအပါတ္၏ ေန႔တေန႔တြင္ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဘီသြန္သည္ ဒဏ္ရာရ စစ္သည္တစုအား ခြဲစိတ္ ကုသေနခဲ့၏။ ခြဲစိတ္ခန္းသံုး လက္အိတ္မရွိ …..။ လက္ႀကီးဗလာႏွင့္ ခြဲေနသည္။ ခြဲစိတ္ရင္း သူ၏ လက္၀ဲဖက္လက္အား ခြဲစိတ္ဓါး ထိသြားခဲ့၏။ ပိုးေသေစရန္ အုိင္အိုဒင္း ေဆးရည္ထဲသို႔ သူ႔လက္ကို ခ်က္ခ်င္း ထုိးႏွစ္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ …. ခြဲစိတ္မႈအား ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ဤသို႔ ခြဲစိတ္ေနစဥ္ လက္ဓါးထိသည္မွာ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဘီသြန္အတြက္ မဆန္း…..။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိ၏။ ယခုလည္း အရင္ကကဲ့သို႔ပင္ အနာ က်က္သြားလိမ့္မည္ဟု ေဒါက္တာဘီသြန္ ယံုၾကည္၏။ သို႔ေသာ္ အနာက မက်က္ …..။ ျပည္တည္လာ၏။ ျပည္တည္အနာကို ေဖာက္ထုတ္ ေဆးေၾကာေသာ္လည္း မထူးျခား….။ ပ်ံႏွံ့၍သာ ေနခဲ့၏။ လက္ေမာင္းတခုလံုး ဖူးေယာင္ေဖာင္းပြ လာခဲ့ၿပီ။ သူကား ေသြးအဆိပ္သင့္ခဲ့ၿပီ။ သူတကိုယ္လံုး ေသြးအဆိပ္သင့္မႈကား ပ်ံ့ႏွံ႔လို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ၁၉၃၉ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၂ ေန႔တြင္ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဘီသြန္သည္ တရုတ္ျပည္၏ စစ္ေျမျပင္၌ပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

ေဆးမွဴး၏ လူနာအား ျပဳစုကုသမႈက ၿပီးေလၿပီ။ ေဆးပစၥည္းမ်ားအား ပလုိင္းအတြင္းသို႔ ျပန္ထည့္၏။ ၿပီးလွ်င္ …. ကြမ္းေပါင္းႏွင့္ ထံုးဗူးအား ထုတ္၍ ယာေန၏။

ဇန္န၀ါရီ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္
(မဇၩိမ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)