အနာဂါတ္မွန္ကဲြစေလးမ်ား

ကိုစ်ာန္

(၁)

ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားနဲ႔ ေစ်းေရာင္း ေစ်း၀ယ္ေတြ ပ်ားပန္းခတ္ေနတဲ့ မဲေဆာက္ေစ်းကေလးဟာ စည္စည္ကားကား ရွိလွပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ်းေဒါင့္တေနရာက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ (၁၂)ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္၊ လက္တဖက္က (၉) ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကေလးေလးကို လက္က ဆဲြ၊ တဖက္က ေကာ္ေသာက္ေရခြက္ေလးကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ကိုင္ၿပီး လူအပ္ၾကားထဲမွာ အသည္းအ႕္ ေျပးလႊားေနပါ တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဘးမွာရွိတဲ့ ေစ်းသည္ တစ္ေယာက္ကို ‘ဘာျဖစ္တာလဲလို႔’ ေမးလိုက္မိပါတယ္။ “သူေတာင္းစား ေတြကို ရဲက လိုက္ဖမ္းတာ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့”

ဟာ...ခနဲ ေကာင္မေလးနဲ႔ေကာင္ေလး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ဘက္ကို ရင္ေမာစြာ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးကေတာ့ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ အလုအယက္ ေျပးလႊားေနတုန္း၊ ေကာ္ေသာက္ေရခြက္ကေလးထဲက အေႂကြေစ့ေလးေတြကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ ထိန္းကိုင္၊ သူ႔ေမာင္ေလးကိုလည္း မက်န္ခဲ့ေအာင္ လက္ကစဲြစဲြျမဲျမဲကိုင္၊ ဖမ္းမိရင္ဆိုတဲ့ ေသာကအပူေတြနဲ႔ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကိုရွာ၊ လူအုပ္ၾကားထဲ ခယတဲ့မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ အတင္းတိုး ေျပးလႊား လမ္းရွာ ဖ်တ္ခနဲ႔ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာတင္ပဲ တကြက္ခ်င္းတကြက္ခ်င္း ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိ၊ ကေလး ေတြ လြတ္ေျမာက္ပါေစ။

(၂)

“ကန္စြန္းရြက္ယူအံုးမလားဦး (၅) ဘတ္တန္အစည္းလည္းရွိတယ္၊ (၂) ဘတ္တန္လည္းရွိတယ္။ (၂)ဘတ္တန္ (၃)စီး ယူရင္ (၅)ဘတ္နဲ႔ ယူဦး”၀ယ္မယ္လို႔ေတာင္ မေျပာရေသးဘူး စကားကိုေတာက္ေလ်ာက္ေျပာသြားတဲ့ ကန္စြန္းရြက္ စည္းေတြကို ေပြ႔ပိုက္ၿပီး လာေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးကို က်ေနာ္ ၾကည့္မိပါတယ္။ အမဲေရာင္ ဘက္လုေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴအစိမ္း စကတ္ေလးကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ (၁၁) ႏွစ္အရြယ္သာသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္။
“(၅) ဘတ္တန္ႏွစ္စီး ယူမယ္သမီး”က်ေနာ္က ဆက္ၿပီး “သမီးေက်ာင္း မတက္ဘူးလား” ေက်ာင္းတက္ရမယ့္အရြယ္၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု ၀တ္ထားတာမို႔ က်ေနာ္လည္း ေမးမိတာပါ၊၊
“သမီးအရင္က ေရာင္ျခည္ဦး ေက်ာင္းမွာတက္တယ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တာ ၾကာၿပီေလ၊ အခုသမီးညီမေလးပဲ တက္တယ္။” သက္ျပင္းတိုးညင္းစြာခ်ရင္း ေကာင္မေလးက ျပန္ေျဖပါတယ္။ ေနာက္ (၁၀)ဘတ္တန္ အေႂကြျပား ေလးကို ၀မ္းသာအားရလွန္းယူၿပီး ထြက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးကို က်ေနာ္ေငးၾကည့္ ေနတုန္းေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဟုတ္တယ္... သူက အရင္ေရာင္ျခည္ဦး ေက်ာင္းမွာတက္တယ္ေလ၊ အခုလည္း ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ညေနအတြက္ ဆန္ကီလုိ၀က္ ေလာက္ ၀ယ္စားရတာကြ၊ အဘြားနဲ႔ေနတာ သူ႔အေဖအေမက ဘန္ေကာက္ တက္သြားတာ (၁) ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ” ေျပာရင္း သူလည္း သက္ျပင္း တိုးတိုးေလး ခ်လိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္က ရွစ္ေပပတ္လည္ မရွိတရွိ တဲေလးအတြင္း သူမ အဘြားကေတာ့ ထမင္းခ်က္ဖို႔ သူ႔ေျမးမေလးကို ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ဟု ဆုေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ေနရွာ ေပလိမ့္မယ္။

(၃)

“အကို က်ေနာ္တို႔ ပုလင္းေတြ ေကာက္သြားမယ္ေနာ္”ကေလးႏွစ္ေယာက္ ျခံေနာက္ဘက္ ေျမာင္းထဲမွာ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ ပုလင္းခံြေတြ ေကာက္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေနတာပါ။ ကေလးေတြကို ၾကည့္ေတာ့ အသက္ (၉) ႏွစ္ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိအံုးမယ္။ တေယာက္က အက်ႌမပါ၊ ေနာက္ကေလးတေယာက္က အက်ႌခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလး၀တ္ထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္ စလံုးက ဖိနပ္ဗလာ။ ပုလင္းေတြ မ်ားမ်ားရေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံု။
‘စကၠဴပံုးေတြလည္းအမ်ားႀကီးပဲ ေကာက္ေကာက္၊ ဟာ.. ဒီပုလင္းဆို (၂) ဘတ္ေလာက္ေတာ့ ရမယ္’ ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အလုအယက္ ေကာက္ေနၾကတယ္။
‘ပုလင္းကဲြစူးမယ္ေနာ္’လို႔ ေျပာေနတဲ့ အသံကိုေတာင္ ၾကားပံုမရ။ “ဒီေန႔ေတာ့ ပြတာပဲေဟ့”လို႔ ေျပာလည္းေျပာ ဆာလာအိတ္ တစ္လံုးနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ ပုလင္းေတြ၊ ကတ္ထူစကၠဴေတြပါတဲ့ အိတ္ႀကီးကို ကေလးႏွစ္ေယာက္ မႏိုင့္တႏိုင္နဲ႔ တေယာက္တဖက္ သယ္ပိုးၿပီးထြက္သြားၾကပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ တေန႔စာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတာ့ ရသြားၾကမွာပါပဲ။ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာက...။

(၄)

ေန႔လည္ေနမြန္းမတည့္ခင္အခ်ိန္။
“ဒီ မုန္႔ဟင္းခါးထုတ္ေတြကုန္မွ အိမ္ျပန္ရမွာေလ”
(၃)ဘတ္တန္ မုန္႔ဟင္းခါး (၃)ထုတ္ကို ဗန္းေပၚတင္ၿပီး လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးက ေျပာတာပါ။ ‘အေမေနမေကာင္းလို႔ ေစ်းလိုက္မေရာင္းႏိုင္လို႔ သမီး ေစ်းကူေရာင္းေပးတာ၊ အေဖလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ အကို တေယာက္ရွိတာ ဘန္ေကာက္တက္သြားတာ (၂)ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ဘာသတင္းမွ မရေသးဘူး’။ ‘မုန္းဟင္းခါးေတြ အကုန္ယူလိုက္ပါလားဦးရယ္၊ ေအးေလ မကုန္ရင္လည္း မနက္စာ လုပ္လို႔ရတာပဲ။’ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာ သလိုလို က်ေနာ့္ကိုေျပာသလိုလိုနဲ႔စကားကို တိုးတုိးေျပာေနတယ္။ တီးတိုးရြက္ေနတုန္း ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စို႔ တက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေလာကဓံအထုအေထာင္းကို ၀ဋ္ေႂကြးတခုလို႔ သတ္မွတ္တဲ့အထဲမွာ သည္ ေကာင္မေလးလည္း ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မယ္။ သူမရဲ႔ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအရည္၊ ေလာကဓံတရားရဲ႔ဖိႏွိပ္မႈကို ခံစားေန ရတဲ့ မ်က္၀န္းက ေကာင္မကေလးရဲ႔ ဘ၀ ခံစားမႈကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။

(၅)

တရြက္ခ်င္းလွန္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ စီးေမ်ာရင္း တခါတရံ ၀မ္းနည္းလိုက္၊ ရင္ေမာလိုက္၊ စာနာလိုက္ ဘ၀ရသ အေထြေထြကို တရြက္ခ်င္းတရြက္ခ်င္း ေၾကကဲြ...၊ ဟုတ္တယ္ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဆက္လို႔မရတဲ့ မွန္ကဲြစေတြက– ဘ၀အေမာေတြ၊ ေလာကဓံ တရားရဲ ႐ုိက္ခ်က္ေတြ၊ အရာရာေၾကာက္ရႊံ႕ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ လြမ္းဖြယ္ ေဆြးဖြယ္ေတြ၊ ဘ၀ႏွင့္ ရင္းၿပီးခံစားရခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈေတြ... ရင္ထဲမွာ စူးရွ။ အဲဒီဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီးခံစားေနၾကရတဲ့ သူတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေၾကာင့္ပဲလား၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ မိဘေတြေၾကာင့္ပဲလား၊ ျမန္မာျပည္ ေခတ္စနစ္ဆိုးႀကီး ေၾကာင့္ပဲလား၊ ေလာကဓံတရားရဲ႕ ႐ုိက္ခ်က္ေတြက ျပင္းလိုက္တာ...။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ပါလဲ။
အဲဒီလားေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အနာဂတ္မွန္ကဲြစကေလးေတြကေတာ့ ေလာကဓံတရားမ်ဳိးစံုေအာက္မွာ ဘ၀ခရီးကို ဆက္ေလ်ာက္ ေနရအံုးမွာ အေသအခ်ာပင္။