လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္မွာ လင္းလက္ေနမယ့္ ၾကယ္စင္တစင္း

ျမင့္ေဇ

ရြာအ၀င္တြင္ေတာ့ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသြားသည္။ ေနာက္ကပါလာသည့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ရဲေဘာ္ေလးက `ေဆးမွဴး အေရွ႔ကလူေတြနဲ႔ ျပတ္သြားဦးမယ္..´ သတိေပးမွ က်ေနာ္ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းမိ သည္။ ရာဘာေတာမွအထြက္ သူမတုိ႔ အိမ္ရွိရာလမ္းမွ ပြိဳင့္ မျဖတ္ဘို႔ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း ပြိဳင့္သြားသည့္ ရဲေဘာ္က ခ်ဳိး၀င္သြားခ့ဲၿပီ။ အင္းေလ… ဒီလမ္းက ရြာလယ္ေရာက္ဘုိ႔ အနီးဆုံးလမ္း မဟုတ္လား။

သူမတုိ႔အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ထြက္လာသည့္ လူရိပ္တခုကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူမ…၊ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း မျပည့္ခဲ့ပါလား။ စစ္ေၾကာင္းအေရွ႔ အေနာက္ကုိ ရွာၾကည့္ ေနပုံရသည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ကုိေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ အေျပးကေလး က်ေနာ့္နားသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့…`ေဆးမွဴး၊ သူေရာဟင္.. သူဘာမွ မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။ ´ `ဘုရားေရ.. သူမသိေသး ပါလား။ ´ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သမီးရည္းစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ က်ေနာ္က သူ က်ဆုံးသြားသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပရသူျဖစ္ရဦးမည္။

က်ေနာ္လည္း စိတ္မသက္မသာႏွင့္ က်ဆုံးသြားသည့္ အေၾကာင္းကို ခပ္တုိတုိရွင္းျပလုိက္သည္။ နားေထာင္ေနေသာ သူမကို တည့္တည့္မၾကည့္ရဲ။ သူမယုံေရာ ယုံပါ့မလား။ ရည္းစားသက္တမ္းကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ ၃ ရက္သာၾကာေသးသည္။ အေျဖရၿပီးသည္ႏွင့္ တျခားရြာသုိ႔ စစ္ေၾကာင္း ထြက္ရသည္။ ျပန္လာေတာ့ သူမပါလာ။ က်ေနာ္ ေျပာေနရင္း ရႈိက္သံၾကားလုိ႔ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကေလးမ ငုိေနရွာၿပီ။ ငုိပါ … ညီမေလးေရ။ ငုိပါ။ ငါတုိ႔လည္း ရင္ထဲမွာ ငုိေနၾကရတာဘဲ။ အဖုိးထုိက္တဲ့ လူသားေတြ ေသဆုံးမႈအတြက္ ငါတုိ႔ ရဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ဂုဏ္ျပဳမႈပါဘဲ။

၁။

သူဆုိသည္က မင္းလူ။ ရန္ကုန္သား ။ ဖခင္ျဖစ္သူက အစုိးရ ေၾကးနန္းတပ္က။ ၈၈၈၈ ျဖစ္ၿပီး အေစာဆုံး ေတာခုိသည့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားထဲတြင္ မင္းလူလည္း ပါသည္။ က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ သူက လုံးလုံး ေျပာက္က်ားစစ္သားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ တပ္ရင္းရွိ အငယ္ဆုံးသူမ်ားထဲတြင္ သူပါသည္။ အလုပ္ လုပ္ရာတြင္လည္း တက္တက္ႂကြႂကြရွိသည္။ က်ေနာ္တခု မႀကိဳက္သည္က ရန္ျဖစ္တတ္ျခင္း။ မင္းလူနဲ႔ စကားမ်ား ရန္မျဖစ္ဘူးသူဆုိ၍ သိပ္မရွိလွ။ ဤသည္ကို က်ေနာ္က မႀကိဳက္။ တပ္ထိပ္ပုိင္းတာ၀န္ ရွိသူမ်ားက အစဥ္ေခၚယူေ၀ဘန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမ်ားက ေဖ်ာင္းဖ်ဆုံးမသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူက ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကေတာ့ ျဖစ္ၿမဲ။

ထုိစဥ္က ဘုရားသုံးဆူ ေဒသ မက်ေသး။ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းေနရသည္က ဘုရားသုံးဆူ ရြာစြန္နား တြင္ ရွိေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုန္းရွိ အခင္းအနည္းငယ္သာရွိေသာ ဇရပ္၌။ ထုိဇရပ္ကို ေရာက္ၿပီးေနာက္ ၀ါးခုတ္ၿပီး အကာအခင္းအျပည့္လုပ္ရသည္။ စားဘုိ႔အတြက္ လူခြဲကာ ေတာင္ယာဖုန္းဆုိးေဟာင္းမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ရသည္။ မည္မွ်ပင္ ေမႊေႏွာက္ေစကာမူ က်ေနာ္တုိ႔ ရခဲ့သည့္ အသီးအႏွံက ေက်ာက္ဖရုံသီး၊ ေရႊဖရုံသီးႏွင့္ သေဘာၤသီးပင္။ မနက္ ေက်ာက္ဖရုံဆုိပါက ည သေဘာၤ သုိ႔မဟုတ္ ေရႊဖရုံ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆးတပ္စိတ္က မွီခုိေနထုိင္ရသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအား ေန႔စဥ္ ေရထမ္းျဖည့္ရသည္။ ၾကမ္းတုိက္ ေပးရသည္။ သုိ႔အတြက္ ဘုန္းၾကီးမ်ားက သူတုိ႔ ဆြမ္းစားၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔အား ဆြမ္းဟင္းအက်န္မ်ားကို စြန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဆြမ္းဟင္းအက်န္ဆုိသည္က ငပိရည္သာ။ ငပိရည္ကလည္း နဲသည့္အတြက္ ကုိယ္ႏွင့္ ခင္မင္သူမ်ားကို ေခၚကာ ဒုိင္၍ စားရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူစားျဖစ္သည္က မင္းလူ။ ငပိရည္ ႏွစ္ဇြန္း သုံးဇြန္းကုိက ထုိအခ်ိန္က နတ္သုဒၶါ။

ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္ရန္ ေျမေနရာရသည္။ စခန္းေဆာက္ၿပီး၍ ေျပာင္းကာစမွာပင္ ဘုရားသုံးဆူ ၀န္းက်င္တခုိ၌ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႔မ်ားယွက္သန္းလာသည္။ ရန္သူစစ္တပ္က ထုိးစစ္ဆင္ေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔မွ ရွိသည့္ ေသနတ္က လူဦးေရထက္စာလွ်င္ အပုံၾကီးနည္းလြန္းေနသည္။ က်န္ေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ား၊ မဟာမိတ္မြန္တပ္မ်ားျဖင့္ ေပါင္း၍ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္ လာသည္။ ရွိသည့္ေသနတ္မ်ားကုိ တြက္ၾကည့္ၿပီး စခန္းတြင္ အခ်ဳိ႔တ၀က္ ထားၿပီး က်န္ရွိသည့္ေသနတ္ႏွင့္ ေရွ့တန္းထြက္သြားၾကသည္။ ထုိအထဲတြင္ မင္းလူပါသြားသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘုရားသုံးဆူက်ခါနီးတြင္မွ ဆုတ္လာရသည္။

ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းအသစ္ေျပာင္းေဆာက္ရသည္။ ထုိေနရာက ကရိန္ကန္တြင္ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္သည့္ ေရးၿမိဳ့သိမ္းတုိက္ပြဲ ဆင္ႏဲႊၾကသည္။ မင္းလူတုိ႔ ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္အၿပီး ေရွ႔တန္းသုိ႔ ရိကၡာပုိ႔ရန္ တာ၀န္က်သည္။ ေသနတ္ အပုိရွိရင္ေတာ့ ေရွ႔တန္းမွာေနခဲ့မယ္ ဆုိသည့္ စဥ္းစားမႈျဖင့္ က်ေနာ္လုိက္သြားခဲ့သည္။ ၃ ရက္မွ် ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေလွ်ာက္ၿပီး ေရးေတာင္ပုိင္းရွိ ေခါဇာ ေက်းရြာဂြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မင္းလူတုိ႔က ေျမာက္ပုိင္းမွာ။ ေနာက္တန္းျပန္သည့္သူမ်ား ျပန္သြားၾကသျဖင့္ ေသနတ္တလက္ယူၿပီး ေရွ႔တန္းတြင္ က်ေနာ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ေရးေတာင္ပုိင္းဂြင္အတြင္း ၇လ ခန္႔ လွည့္လည္ေနထုိင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း ေျမာက္ပုိင္းသုိ႔သြားေပါင္း ရသည္။ ထုိသုိ႔သြားေပါင္း မွသာ မင္းလူႏွင့္ ျပန္ဆုံရျခင္းျဖစ္သည္။

(၂)

တပ္ကို ျပန္လည္စုဖြဲမႈလုပ္ေသာအခါ မင္းလူက က်ေနာ္တုိ႔တပ္စိတ္တြင္ ပါလာသည္။ နဂုိ ကတည္းက တြဲခဲ့သူမ်ားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ေရး။ အခ်စ္ရာကိစၥတြင္ျဖစ္သည္၊ သူႏွစ္ၿခိဳက္ေနသည့္ တုိင္းရင္းသူကေလးကို မည္သုိ႔မည္ပုံခ်ည္းကပ္ သင့္သည္ကို က်ေနာ္က အၾကံေပးရသည္။ ဤကိစၥတြင္ က်ေနာ္က ျဖစ္ျဖစ္ထြန္းထြန္း ရွိလွသူ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ တျခားတပါးေသာ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ရသည္။ အဓိက က ရည္းစားစာ ေရးေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေရးသည့္စာကို သူက သူ႔လက္ေရးႏွင့္ ျပန္ေရးၿပီး က်ေနာ္က ေကာင္မေလး ေရသြားခပ္ခ်ိန္တြင္ လုိက္ေပး ေပးရသည္။ က်ေနာ္ေပးေတာ့ (က်ေနာ္ေပးသည္ဟု ထင္ပုံရ၍) ကေလးမက မယူ။ အက်ဳိး အေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ္ေပးျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့လည္း မရ။ ဒါဆုိ ႀကိဳက္တဲ့သူကို လာေပးခုိင္းလုိက္ဟု စကားျပန္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေကာင္ကလည္း စစ္တုိက္ရင္ေတာ့ အလြန္ရဲရင့္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီကိစၥမ်ဳိးမွာေတာ့ မရဲတင္း။ သူသြားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းေခၚသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဆးရုိးသည္ အျဖစ္မခံႏုိင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူ႔ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာၿပီး လုိက္သြားသည္။

သူသြားေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ျငင္းဘုိ႔ေတာင္ေမ့ေနပုံရသည္။ ခ်က္ခ်င္းကို စာလက္ခံလိုက္ သည္။ ေနာက္သိပ္မၾကာခင္ရက္မ်ားအတြင္းမွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း အဲဒီရြာကို ျပန္၀င္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္အနားရသည္။ ေဘာလုံးကန္ၾက၊ အပ်ဳိမလည္ၾကႏွင့္။ ေျပာက္ၾကားေဒသျဖစ္ေသာ္လည္း လူထု အေျခခံေကာင္းေသာေဒသျဖစ္၍ တပ္ႏွင့္ျပည္သူက ေရႏွင့္ငါးပမာ။ ေနာက္ေန႔စစ္ေၾကာင္း ထြက္မည္ဆုိေသာညတြင္ မင္းလူတေယာက္ေပ်ာ္လုိ႔ ေမာလုိ႔ တည္းရာအိမ္သုိ႔ ျပန္လာသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲကေတာ့ သိေနခဲ့သည္။ ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ရည္းစားအေျဖျပန္ေပးလုိက္ၿပီ ဆုိသည္ကို။ သုိ႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အျခားစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံးသူမေနႏုိင္ေတာ့။

`အကုိ သိလား.. က်ေနာ့္ကို အေျဖျပန္ေပးလုိက္ၿပီဗ်´ သူဆုိေတာာ့ ` သိပါတယ္ကြာ… မင္းပုံစံၾကည့္တာနဲ႔ ဒါေပမယ့္ အိပ္ၾကရေအာင္။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရမယ္´ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။

(၃)

ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အရုေတာင္ေက်းရြာဘက္သုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အရုေတာင္က နာမည္ၾကီး။ တလအတြင္း က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ပြဲေဆာ္ထားၾကသည္။ ထုိႏွစ္ပြဲတြင္ ရန္သူက ေတာ္ေတာ္အထိနာခဲ့သည္။ ဒါကို သူတုိ႔က အခဲမေက်။ ေက်းရြာသားမ်ားထံမွ သတင္းမ်ားအရ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပို္င္အုပ္ရန္ စီစဥ္ေနသည္ ဟု သိရသည္။

အရုေတာင္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ရန္သူ႔လႈပ္ရွားမႈ သတင္းၾကားရသည္။ ရြာအ၀င္ နည္းနည္းလွမ္းသည့္ ရာဘာေတာထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၿခံဳခုိတုိက္ပြဲလုပ္ရန္ ျပင္ရသည္။ တေနကုန္ထမင္းငတ္ သြားသည္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္၌ ရြာသားမ်ား ထမင္းလာပုိ႔ၿပီး ထြက္လာသည့္ ရန္သူ ေရးၿမိဳ့ထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားေၾကာင္း သတင္းပါလာသည္။ ထမင္းစားၿပီး ရြာထဲသုိ႔ျပန္၀င္ကာ ေနရာခ်သည္။ ထုံးစံအတုိင္း မင္းလူက က်ေနာ္ႏွင့္အတူအိပ္သည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သူက ေျပာသည္။ ` က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ ေျပာခ့ဲတာဗ်။ ဒါဆုိ မနက္ျဖန္ေလာက္ဆုိ သူတုိ႔ရြာကို ျပန္ေရာက္ေလာက္ၿပီေပါ့ေနာ္။´ `ေအးျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးဆုိတာကလည္း မင္းသိတဲ့အတုိင္း အစုိးရတာမွ မဟုတ္တာ။ ခုတမ်ဳိး.. ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေျပာင္းတတ္တာဘဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေရာက္မွာပါ။ အိပ္မယ္။ ညဘက္က် ကင္းရွိေသးတယ္´ ဟု က်ေနာ္ဆုိေတာ့ `ဟုတ္ကဲ့´ ေျပာကာ တဘက္လွည့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကတိေပးခဲ့သည့္ ျပန္ေရာက္မည္ဆုိေသာမနက္ျဖန္သည္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေၾကကြဲမႈမ်ားစြာေပးရန္ ေစာင့္စားေနသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး မသိၾကေခ်။

က်ေနာ့္ကင္းခ်ိန္က ညတနာရီက ႏွစ္နာရီ။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့ မင္းလူ ကင္းခ်ိန္။ မနက္ေလးနာရီ ထုိးေတာ့ အရုဏ္ဦးတုိက္တတ္သည့္အတြက္ အားလုံး ေနရာယူၿပီး ေနရသည္။ ငါးနာရီခြဲေလာက္အထိ ဘာမွ မထူးျခားေသာေၾကာင္း ျပန္ရုတ္ၿပီး ကုိယ္တည္းသည့္ အိမ္ကို ျပန္ၾကသည္။ ေစာင္ပါးေလး ၿခဳံၿပီး ျပန္ေကြးေနတုန္း… ဆူဆူညံညံႏွင့္ရြာျပင္ဘက္မွ ေအာ္၍ ေျပးလာေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတေယာက္၏ အသံကို ၾကားရသည္။ ေအာ္လာသည္က `ကြန္မနန္ဟမယ္(ဗမာစစ္သား)လား… ကြန္မနန္မြန္ (မြန္စစ္သား) လား မသိဘူး။အမ်ားၾကီးဘဲ´ ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရြာျပင္မွာ ကိုယ့္လူမရွိ။ ရန္သူသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အီေကြးမင့္၊ ေသနတ္၊ေဘးလြယ္အိတ္ အားလုံး လက္တဘက္ႏွင့္ ဆြဲၿပီး ဖိနပ္ကို တဘက္မွ ကိုင္ကာ တကိုယ္စာအတြက္ ပစ္ပုိင္နယ္ေပးထားသည့္ ေနရာသုိ႔ အေျပးသြားခ်ိန္တြင္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွ ပစ္လုိက္ေသာ RPG အသံကို ၾကားရသည္။ ထုိပစ္ခတ္မႈကပင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကယ္လုိက္သည္။ ရန္သူက လမ္းမအတုိင္း အလုံးလိုက္ အခဲလုိက္ ေျပး၀င္လာစဥ္ ထုိပစ္ခတ္မႈက သူတုိ႔ ထုိးစစ္ကို ေနာက္ျပန္လန္သြားေစသည္။ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္က သတ္မွတ္ထားရာ ေနရာႏွင့္ ၁၅ ေပမွ် ကြာေနသည္။ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ယြန္းယြန္းတြင္ မင္းလူ… ေဘးခ်င္းကပ္တြင္ ႏုိင္သူ။ မင္းလူက ပစ္ေနရင္း လွမ္းေအာ္သည္။ `အကိုတုိ႔ အဲဒီနားမွာဘဲေနဦး ..အဲဒီေနရာက က်ည္လမ္းေၾကာင္း အရမ္းက်ေနတယ္´ ေအာ္ေျပာရင္း တဖက္ကလည္း ပစ္ေနသည္။

ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္ေရွ့နားတြင္ရွိေသာ ဆန္နီ ေျခေထာက္ထိသြားသည္။ တင္ေမာင္တက္ဆြဲေတာ့ ေျခေထာက္ ထပ္ထိသည္။ ေနာက္ ေမာင္ေမာင္လတ္ထပ္တက္ေတာ့ ဗုိက္ေဘးနားက လွ်ပ္ထိသြားသည္။ သူတုိ႔သုံးေယာက္ကို ဆုတ္ရန္ေျပာေတာ့ ဆုတ္သြားၾကသည္။ က်န္သည္က က်ေနာ္၊ ႏုိင္သူ ၊မင္းလူ။ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ညာေက်ာတြင္ ျဖန္႔ယူထားေသာ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၁၀၂ မွ စစ္ကူ ႏွစ္ေယာက္ ဘေရာင္နင္ စက္လတ္တလက္ႏွင့္ေရာက္လာသည္။ သူတုိ႔လည္း ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာ တေယာက္ထိသြားသည္။ တုိက္ပြဲက က်ည္ဆန္ ျဖည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ တိတ္ဆိတ္သည္။ က်န္သည့္အခ်ိန္က မုန္တုိင္းလုိ။ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာ သြားသည္။ မင္းလူကေတာ့ ရာဘာပင္လတ္လတ္တခုတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ပစ္လုိက္၊ ထပစ္လုိက္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ႏုိင္သူအၾကား အမ္ေအ ၉၄ တလုံးက်လာသည္။ ႏုိင္သူ ဗုိက္တြင္ အနည္း ငယ္ထိသည္။ က်ေနာ္လက္ေမာင္းကို ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္လြင့္လာသည့္ ခဲစ အေသးေလးပြတ္သြားသည္။ မင္းလူအားလည္း အတင့္မရဲေအာင္ ေအာ္ရသည္။ သူမၾကားေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္တြင္ လူထုအတြက္ တုိက္ေနရသည္ဆုိသည့္ စိတ္က ပူးကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ေရွ့ေမွာက္မွာလည္း အျခားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားဒဏ္ရာ ရခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သူတခ်က္ထပစ္သည္။ရုတ္တရက္ ဖုတ္ခနဲ ထုိင္ရက္သား ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ဆီက ေသနတ္သံ ၿငိမ္သြားသည္။ ႏုိင္သူက သူတက္ၾကည့္မယ္ ကာပစ္ေပးရန္ ေျပာၿပီး တက္သြားသည္။ တြားသြား၍ တက္သြားကာ လည္ပင္းကို သုိင္းဖက္ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို ေခါင္းခါျပသည္။ ဆုိလုိသည္ကေတာ့ သူက်ဆုံးသြားၿပီ။ သူေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္။ ႏုိင္သူက မင္းလူ၏ ေသနတ္၊အီေကြးမင့္၊ ေက်ာပုိးအိတ္တုိ႔ကို ဆြဲယူလာသည္။ အသက္မဲ့ခႏၶာကုိေတာ့ မဆြဲႏုိင္ေသး။

တုိက္ပြဲက ရွည္ၾကာလြန္းလွသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၀မ္းမနည္းအားေသး။ ကုိယ္ရွင္သန္ဘုိ႔လည္း ပစ္ခတ္ရဦးမည္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး ရန္သူထုိးစစ္က ၾကီးသထက္ၾကီးလာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခြဲခန္႔တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုတ္ေပးလုိက္ရသည္။ ျပန္ဆုတ္ေတာ့ မင္းလူအပါအ၀င္ က်ဆုံးသြားသည့္ ရဲေဘာ္ ၆ဦး၏ ခႏၶာကုိယ္မ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ မသယ္ႏုိင္ခဲ့။

တုိက္ပြဲျဖစ္ေနစဥ္က မရြာခဲ့ေသာ မုိးက အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သဲမဲျပင္းထန္လွစြာရြာသည္။ က်ေနာ္မ်က္ႏွာသည္လည္း မုိးေရႏွင့္ မ်က္ရည္စ ေရာေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္ေနမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ရေအာင္ မသယ္ႏုိင္ခဲ့သည့္အတြက္…။ ႏုိင္သူကေတာ့ ေျဖသိမ့္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလည္း ၀မ္းနည္းသံႏွင့္။ အဲဒီေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခ့ဲတဲ့ အညတရ ေျပာက္က်ားတဦးရဲ ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ သည့္ ရုပ္ႂကြင္းကို သူ႔ခ်စ္သူရွိရာ ရြာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံေပးခ်င္တာက က်ေနာ့္ဆႏၵပါ။ သူ႔ ေမြးဇာတိကို ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း မျဖစ္ႏုိင္သည့္ ကိစၥမဟုတ္လား။ က်ဆုံးသြားသည့္အေၾကာင္း သတင္းစကားသာ ပါးႏုိင္မည္ေလ။

မျမင္ရသည့္ သူ႔၀ိဥာဥ္ကေရာ ေသဆုံးသည္ႏွင့္ ဘယ္ကို စီးေမ်ာသြားခဲ့ပါသလဲ။ အေမအိမ္ကိုလား.. ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ စာသင္ခန္းကုိလား… သူ႔ခ်စ္သူဆီလား။ ဘယ္ကိုပဲစီးသြားတာ ျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္ထဲမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ လင္းလက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္စင္ေတြထဲက တစင္းေတာ့ သူ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ငုိေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူနံေဘးက ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ကလည္း စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္မခ်င္းႀကံဳေနရမယ့္ အျဖစ္ေတြ မဟုတ္လား။

စာညႊန္း။ ။ ထုိတုိက္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မွ ၆ ဦးႏွင့ ္မြန္ျပည္သစ္တပ္မေတာ္မွ ၂ ဦးက်သည္။ စုစုေပါင္း ၁၄ ဦးခန္႔ ဒဏ္ရာရသည္။ နအဖ ဘက္မွလည္း ၃၀ ၄၀ ခန္႔ ထိခုိက္က်ဆုံးဒဏ္ရာရသည္ဟု သိရသည္။ (ဆံုဆည္းရာ ဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)