ကုိစ်ာန္

ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္ သက္စြာေငးေမာေနသည္။ အမိုးေျပာ ေနသည့္ စကားလံုးတိုင္းက ရင္ကို စူးစိုက္ေနသည္အလား။ “မိုးဦးအက် ေစာမယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္ ေတာ့ ေလာကဓံေတြပါလား အေမ ရယ္” ဆရာေခ်ာႏြယ္၏ ကဗ်ာ စာသားမ်ားက ရင္ကို နာနာက်င္က်င္ တို႔ထိ လ်က္ရိွသည္၊ ဟုတ္ပါသည္။ အမိုးေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားက အေႂကြေစာသည့္ ပန္းငုဝါ ေလးေတြအေၾကာင္း။

[၁]
အမိုး၏စကားသံမ်ားက ေလာကဓံႏွင့္ အရင္းႏီွးႀကီး ရင္းႏီွးေနသူ၏ ေလသံ မ်ားအတိုင္း တည္ၿငိမ္ျခင္းႏွင့္အတူ ေလးပင္ ျပတ္သားျခင္းတို႔ ရိွေနသည္။ ကံၾကမၼာကို ရိုးမယ္ဖဲြ႔ေနတာလား၊ ဘုရားသခင္ရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္းလို႔ ေျဖသိမ့္ေနတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားမေနခ်င္ေတာ့တာလား၊ သူမက ဘယ္လိုခံစားေနရသလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္က ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ေန ျဖစ္သည္။

ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ကေတာ့ စကားလံုးေတြကို စတင္နားလည္ကာစ ကေလးတေယာက္လို သူေျပာမည့္ စကားမ်ားအတြက္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားရင္း “သူ ... က်သြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ပါပဲ အမိုး” အသူတရာနက္ေသာ ေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးဆင္းက်ေရာက္သြားသည့္ စကၠန္႔နာရီမ်ား၊ ထိုင္ေနသူ အားလံုးဆီ တၿပိဳင္နက္ အန္က်လာသည့္ သက္ျပင္း လိႈင္းပုတ္သံမ်ား၊ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေသြးေလရပ္တန္႔သြားသည္ဟု ခံစားလိုက္ ရသည္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို သိေနၾကသူေတြ ျဖစ္ၾက ေပမယ့္ ဒီစကားေတြ ျပန္ၾကားရေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရသည္က အမွန္၊ အထူးသျဖင့္ စနစ္ဆိုးျကီးက ဝါးၿမိဳျခင္းဒဏ္ ခံထားရသည့္ မိခင္တေယာက္ေရွ႕မွာ သားတေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာကို အတိုရွင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြင့္ဆိုျပေနရသည္က တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမႈ နယ္ပယ္ကို က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္ဝန္းေစသည္။

“ရဲေဘာ္ေဆးေရ ... ရင္ႏွင့္အမွ် ေၾကမြ ေနၾကရကုန္ၿပီဗ်ာ”


[၂]
သူရဲ့ျမန္မာအမည္က ‘ဆန္းလင္းေအာင္’ ဒါေပမယ့္ သူက ကရင္လူမ်ဳိး။ ေစာ ေဆးကိုလို က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကေတာ့ သူ႔ကို ‘ရဲေဘာ္ေဆး’ လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သူနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (၆ဝ၁) တပ္ရင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ျကသည္က ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္။ ျပည္òမ့ လူေဘာင္သစ္ ပါတီဝင္။ အလံ (၃) လက္ကို ၾကံ့ခိုင္သူ။ အမွတ္ (၆ဝ၁) တပ္ရင္း၏ ၁၉၉၂ စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္အတြင္း ၃/၈ လုပ္ဟန္အရ လူထုနဲ႔အတူ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ။ သူတို႔ၿမိဳ႕သား အဆိုေတာ္ ကိုခင္ဝမ္းရဲ့ ျပည္မွာေဆာင္းကို ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ တီးခတ္သီဆိုတတ္သူ။

“ေၾသာ္...အေနေဝး၊ ေရေဝးမွာ ျပည္မွာေဆာင္းကို ဆံုးရံႈး သြားခဲ့ပါေပါ့လား၊ ရဲေဘာ္ေဆးရယ္” သူက စိတ္လိုလက္ရ ျဖစ္တဲ့အခါ ကဗ်ာေရးေလ့ရိွတယ္။ ‘ဒီကမၻာေလာကမွာ သူရဲေကာင္းဝါဒ က်ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မဟစ္ေႂကြးပါနဲ႔ မစၥတာေဂ်ာ့’။ ဇဲြ ရိွသူေတြသာ ေအာင္ပဲြခံမွာေပါ့။ ‘ႏွင္းရည္ေတြ သိုင္းဝိုင္းေနတဲ့ ရွမ္းရိုးမရဲ့ည မီးပံုနံေဘးမွာ သူကိုယ္တိုင္ ရြတ္ျပခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ့ကဗ်ာေလး’။ အခုေတာ့လည္း လြမ္းရေစေတာ့ ရဲေဘာ္ေဆး ေရ။

သူက ဟာသဓာတ္လည္း ရွင္သန္ ထက္ျမက္ေနတဲ့သူ။ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္ေရး ထိုးစစ္ခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတကြ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက သူရဲေကာင္းဆန္စြာ က်ဆံုးခဲ့ရ။ သူရိွရင္ မၿငီးစတမ္း။ သူ႕ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ့ ဟာသအေျကာင္းေတြ။ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အၿမီးအေမာက္ မတည့္တဲ့ ရယ္စရာျဖစ္ရပ္ေတြ။ သူရဲ့ စက္မႈအထက္ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝျဖစ္စဥ္။ အမႈန္႔ႀကိတ္ စက္ရံု အလုပ္သမားဘဝ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီဝင္အျဖစ္ စြန့္စားခန္းေတြ။ ငတ္ျပတ္သူေတြ။ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ့ အာဇာနည္ေန႔ လြမ္းသူပန္း ေခြခ်ပဲြ သည္းထိတ္ရင္ဖို ႏိုင္ငံေရးထိုးစစ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မိသားစုအေျကာင္း။ အေဖရယ္၊ အမိုးရယ္၊ သူရယ္၊ သူ႔ညီမေလးရယ္။

“ေအးဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္ ေတာခိုလာေတာ့ ညီမေလး ေတာ္ေတာ္ခံစားရမွာ ပဲ”

[၃]
‘ဗ်ာ ...’
“ဟုတ္တယ္ ဖိုးခြား ... အငယ္ေကာင္လည္း ဆံုးသြားၿပီ။ အမိုး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေဖလည္း ဆံုးသြားၿပီ”

ဒါဟာ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မႈလား။ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မဟုတ္နိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြဟာ အရက္မူးသမားလိုမ်ဳိး ယိမ္းယိုင္ၿပီး ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေနသည္။ ရဲေဘာ္ေဆး ေျပာျပဖူးသည့္ သူ႕မိသားစုဘဝ ပံုရိပ္မ်ားက အပ္ခ်ည္ႀကိဳးတစကို တဘက္က ကိုင္ထားရင္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလံုး ျပဳတ္က်သြား သလိုမ်ဳိး ဝရုန္းသံုးကား ျပဳတ္က်လာသည္။

“အေဖနဲ႔ အေမက နယ္ေျမလုရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ငယ္ငယ္ကတည္း က အတူမေနျဖစ္ၾကတာဗ်”။

အမိုးရယ္ ေလာကဓံဆိုတာ ရွစ္ပါးထက္ မပိုဘူးဆိုေပမယ့္ အမိုးအတြက္ေတာ့ ျပင္းထန္လွခ်ည္လားဗ်ာ။ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ အမိုးရယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း အိမ္ကို ခဏခဏ လာေမးေနတယ္။
‘ေဆးကိုလို ေတာခိုသြားၿပီး သိပ္ မၾကာဘူး။ သူ႔အေဖက အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တာပဲ။ သူ့အေဖက နဂိုကတည္းကလည္း က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ေတာ့။ ဆံုးသြားရွာတယ္။ သူဆံုးခါနီး သူသားႀကီးကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ရွာခဲ့တယ္။ ဟင္း ...’
အမိုးဟာ ရွည္လ်ားစြာ စကားေျပာ ႏိုင္ဖို႔အားယူတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နာ က်င္စိတ္ေတြ လိပ္တက္လာလို႔လား မသိ။ သက္ျပင္းတခုခ်ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေကာက္ ဖြာလိုက္တယ္။ အႏုျမဴျပာလဲ့ ေနတဲ့ မီးခိုး ေငြ့မ်ားကို ျကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြ အႏုျမဴဗံုးဒဏ္သင့္ေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဗမာတျပည္လံုးဟာ အႏုျမဴေရာင္ျခည္ေတြ လႊတ္ထားၿပီး အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ႀကီးနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ အသက္ရွဴသံ မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းေလးေတြကိုေတာင္ ၾကားေနရတဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္စြာ အမိုးကို ၾကည့္ေနျကတယ္။ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈ ႀကီးပါပဲ။

အဲဒီအခိ်န္က အိမ္မွာ သူတို႔အဖြားရယ္၊ အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အငယ္ေကာင္ပဲဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ဦးေလး တေယာက္ရိွေပမယ့္ သူက ရန္ကုန္မွာ။ တခါတေလမွပဲ ျပည္ကိုေရာက္လာေလ့ရိွ တယ္။ သူ႔ဦးေလးကိုေတာ့ အငယ္ေကာင္က ေျကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့့္ အပ်ဳိႀကီး အေဒၚေတြကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ေၾကာက္ဘူး။

အေဒၚေတြကလည္းဆံုး အေဖက လည္းဆံုး၊ အကိုကလည္း ေတာထဲမွာက်ဆိုေတာ့ မဆူရက္၊ မေျပာရက္၊ ပိုက္ဆံကလည္း ေတာင္းသေလာက္ရေနေတာ့ အငယ္ေကာင္က ပ်က္စီးလာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးက အရမ္းေပါတယ္။ အငယ္ေကာင္က အေပါင္းအသင္းမွားၿပီး ဘိန္းျဖဴ စဲြသြားတယ္။

အမိုးဟာ ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး မီးျခစ္လိုက္ရွာေနသည္။ မီးျခစ္ကို ေတြ႔ေသာအခါ မီးျခစ္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို မီးညိွ၏။ အမိုးရယ္ အဲဒီ မီးျခစ္ထဲက မီးခတ္ ေက်ာက္လိုမ်ဳိး ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေတြ ပဲ့က်ေနရပါတယ္။ အမိုးက ေဆးလိပ္ကို အားပါးတရ ရိႈက္ဖြာၿပီး မီးခိုးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္၏။

အမိုးရဲ့စိတ္ေတြက ထိုမီးခိုးမ်ားလို အံု႔မိႈင္း ရႈပ္ေထြးေနေပလိမ့္မည္။
“သူ႔အေဒၚေတြက သူ႔ဦးေလးဆီကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၿပီး ေဆးျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူကလက္မခံဘူး။ သူ ေဆး မျဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ ေဆးျဖတ္ လိုက္ရင္ အခုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဘဝကိုသူ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားတာ ျမင္ခ်င္ရင္ ေဆးျဖတ္ေပးၾကလို႔ ေျပာတယ္။ အင္း ... ခုေတာ့လည္း ဘိန္းျဖဴနဲ႔ပဲ ဆံုးပါးသြားရတာပါပဲ။”

[၄]
အမိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုမိၾကသည္က ညီလာခံကာလ၊ အမိုးက တေယာက္တည္း စိတ္ကူးတဲ့ရာ သြားလာေနထိုင္ရင္း စိတ္ကို ေျဖၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အခု ေရာက္လာသည္က ရဲေဘာ္ေဆးကို ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္ ဟူ၍ သတင္းၾကားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို အမိုးက မယံုေသာ္လည္း အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္က အတင္း လႊတ္ေသာေၾကာင့္ စံုစမ္းရင္း၊ ေမးျမန္းရင္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိုးက အရာရာကို မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ရိွေနေပမယ့္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေန ရသူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔။

“အင္း ... သူတို႔ အဖြားကိုေတာ့ ေဆးကိုလို က်သြားတာ ေျပာမျပရဲဘူး၊ သူ့အဖြားက အျကီးေကာင္ကို ပိုခ်စ္တယ္။ အခုေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့၊ သားလည္း ဆံုး၊ ေျမးအငယ္ကလည္းဆံုးဆိုေတာ့ ေဆးကိုလိုအေၾကာင္း နည္းနည္းမွ မဟရဲဘူး။ သူ႔အဖြားကေတာ့ သူ႔ေျမးႀကီး ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာ။”

အမိုးက ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပၿပီး၊ ေငးရင္းေမာရင္း ေဆးလိပ္ကိုသာ တြင္တြင္ ဖြာ ေနေတာ့သည္။ အမိုးက ဗလာနယ္ထဲ လြင့္က်သြားတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာလည္း အမိုးျပန္ရင္ သူ႔ေျမး ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ အဖြားဆီ သတင္းစကား ပါးလိုက္စရာ ဘာမွ်မရိွေတာ့ၿပီ။
“ရဲေဘာ္ေဆးေရ ရင္ႏွင့္အမွ် ေၾကမြ ေနရပါၿပီဗ်ာ”။


[ေဆးကိုလိုမိုးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့စဥ္မ်ား
အမွတ္တရ]
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)